ஞாயிறு பட உலா – நெல்லைத் தமிழன் நான் சென்ற இடங்கள் – மெக்சிகோ - படங்களுடன் - 14

 

இறுதிப்பகுதி – ரிசார்ட் மற்றும் நாடு திரும்புதல்

கான்ஃபரன்ஸ் எல்லாம் இனிதே முடிந்தது. அடுத்த நாள் மதிய விமானத்தில் UK கேட்விக் விமானநிலையம் செல்லணும்.  இந்தப் பயணத்தை, புதிய தேசத்தை நான் ரொம்பவே அனுபவித்தேன். உணவு என்பது மிகப்பெரிய விஷயமாக எனக்கு இல்லை. 

ஒரு தடவை தாய்வான் 6 நாட்கள் பயணமாகச் சென்றிருந்தேன். அங்கு நம் வகை உணவு ஒன்றுமே சாப்பிட்டிருக்கவில்லை. பழங்களும் ப்ரெட்டும் மாத்திரமே. நான் என் வீடு வந்து சேர்ந்தபோது இரவு மணி 8 ½ . உடனே சாதம், வெந்தயக் குழம்பு (வெண்டைக்காய் தான் போட்டு), உருளைக்கிழங்கு கட் பண்ணிச் செய்யும் காரக்கறி, சுடச்சுடச் செய்து 9 ½ மணிக்கு சாப்பிட்டபிறகுதான் கொஞ்சம் உயிர் வந்தது போல இருந்தது. நான் இருந்த தேசத்தில் நம் தமிழக உணவகங்கள் நிறைய உண்டு. இருந்தாலும் நானே பண்ணிச் சாப்பிட்டது எனக்கு மிகவும் திருப்தியாக இருந்தது. (கையில் தொழில் இருக்கும்போது, காரை எடுத்துக்கொண்டு ரெஸ்டாரண்ட் செல்வானேன்? அதுவும் தவிர எனக்கு டிபனில் அப்போது ஆசை இல்லை)

ரெஸ்டாரண்டுகள் பற்றி எழுதும்போது,  எனக்கு சரவணபவன் உணவு மீது இருந்த தீராக் காதல் நினைவுக்கு வருகிறது. 87-90 களில் சென்னையில் தி நகரில் வேலை பார்த்தபோது, உஸ்மான் ரோடில் இருக்கும் சரவணபவனுக்கு மதிய உணவுக்குச் சென்றுவிடுவேன்.  எனக்கு எப்போதுமே, சுடச் சுட இருந்தால்தான் சாப்பிடப்பிடிக்கும் (ஆண்களுக்கு இறைவன் கொடுத்த வரம் அது. அப்போ பெண்களுக்கு? ஆறிச் சாப்பிட்டால்தான் நீ செய்த உணவின் குறைகள் தெரியும், கணவனுக்காக திருத்திக்கொள்ளலாம் என்று நினைத்திருப்பாரோ இறைவன்?...) விளையாட்டுக்காக எழுதியிருந்தாலும், நான் கிச்சன் பொறுப்பை எடுத்துக்கொள்ளும்போதெல்லாம், அதாவது மற்றவர்களுக்கான உணவைத் தயார் செய்ய, அவர்களுக்குப் போடுவதில்தான் எனக்கு எண்ணம் இருக்குமே தவிர நான் சாப்பிடணும் என்று தோன்றாது. அவங்கள்லாம் சாப்பிட்ட பிறகு, சூடு குறைவான உணவை நான் ஆர்வத்தோடு உண்ணுவதில்லை, ஏதோ சாப்பிட்டோம் என்று பேர் பண்ணிடுவேன்). 

காலை வீட்டில் சாப்பாடு சாப்பிட்டிருக்கவில்லை என்றால், 10 ¾ க்கு சரவணபவன் போய்விடுவேன். அப்போதான் அவர்கள் எள்ளோரை, புளியோதரை-ஏதாவது ஒன்று, அனேகமா எள் சாதம்தான், அங்கிருக்கும் தெய்வப் படங்களுக்கெல்லாம் தூப தீபத்துடன் காட்டிவிட்டு, மதிய உணவை ஆரம்பிப்பார்கள். அவங்களுடைய மதிய உணவுக்கு ஈடு இணை கிடையாது என்பது என் அபிப்ராயம். ஒவ்வொரு ஐட்டமும், அதன் ருசியும் இன்னும் என் மனதில் இருக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் அவங்க தரம் எப்படி இருந்தது என்றால்,  எந்த ஊர், பிராஞ்ச் சரவணபவன் சென்றாலும் அதே தரம், அதே ருசி. இந்த ‘உயர்தர’ என்ற லேபிளை மற்றவர்களும் உபயோகித்துப் பார்த்தார்கள், ‘பவன்’ஐயும் காப்பியடித்து ‘கணேஷ் பவன்’ என்றெல்லாம் ஆரம்பித்தார்கள். டிபனும் அங்கு நல்லாத்தான் இருக்கும். பாண்டிபஜார் பிராஞ்ச் ஆரம்பித்தபோது அங்கு மாத்திரம் கொஞ்சம் அதிக விலை என்று தோன்றும்.

துபாய் சென்றாலும் அங்கு சரவண பவனில் சாப்பிடுவேன் (அங்க அந்த பிராஞ்ச் வந்தபோது). எந்த நாடு சென்றாலும் அங்கு சரவணபவன் இருந்தால், அங்கு ஒரு வேளையாவது மதிய உணவு சாப்பிடுவேன்.  துபாய் கராமா பிராஞ்சில்தான் ருசி மாற ஆரம்பித்தது (அதாவது மலையாளிகளை ஈர்ப்பதற்காக பூண்டு சேர்ப்பது அதிகமானது என்று நினைவு). நான் இருந்த தேசத்தில் அவங்க பிராஞ்ச் வரப்போகிறது என்று பேச்சாக இருந்தது. என் மனைவியிடம் அப்போதே சொல்லிவிட்டேன், வார இறுதியில் அங்குதான் மதிய உணவு என்று. (நீங்க வர்றீங்களோ இல்லையோ, நான் அங்குதான் செல்வேன்). திறந்த முதல் நாள், மாலை டிஃபனுக்கு எல்லோரும் சென்றிருந்தோம். (என்னப்பா… சாம்பார் இவ்வளவு தண்ணியா இருக்கு? மதியம் வைத்திருந்ததை போடுகிறார்களோ? என் மகள். அதற்கேற்றபடி மதியம் செய்திருந்த பழக் கிச்சிடியைப் போட்டார் சர்வர், நல்லெண்ணத்துடந்தான்). எனக்கும் கொஞ்சம் ஏமாற்றம்தான். மதிய உணவுக்குச் சென்றேன். ருசி மாறுபாடு இருந்தது.  தண்ணீர் காரணம்தான் சார்… சீக்கிரம் சரியாயிடும்…   அது சரியாகவே இல்லை. அப்புறம் சென்னை வந்தபோது ஒரு தீபாவளி அன்று (அப்போதான் நாங்க என் அம்மாவைப் பார்க்கச் சென்றோம். வழியில் சரவணபவனில் சாப்பிட்டுவிட்டுச் செல்லலாம் என்று நினைத்தோம். ) உஸ்மான் ரோடு சரவண பவனில் உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு, ஓரிரண்டு தசாப்தத்தில் இந்த அளவுக்கு மோசமாகிவிட்டதா என்று நினைத்தேன். ஒரு தடவை அடையாறில் உள்ள பிராஞ்சில் சாப்பிட்டேன். சரி. இனி சரவண பவன் ஆசைக்கு முழு முற்றுப்புள்ளி வைக்கவேண்டியதுதான் என்று முடிவு செய்துவிட்டேன். 

மெக்சிகோவினர் பெரும் பணக்காரர்கள் கிடையாது. பலரும் சாதாரண நிலையில் இருப்பவர்களே. அதிலும் பெண்கள் ரிசார்ட், ரெஸ்டாரண்ட், கலைப்பொருட்கள் விற்கும் இடம், சுற்றுலாப் பயணிகள் வரும் இடம் என்று பலவற்றிலும் வேலை செய்கிறார்கள்.  இந்தப் பயணத்தின் அவர்கள் மீதான நல்லெண்ணம்தான் எனக்கு வந்தது. 

மோதலில் ஆரம்பித்து நண்பரானவர். 

ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் உள்ள நல்ல மனம்/குணம் பழகப் பழகத்தான் தெரிகிறது.

தொடர்ந்த ஜிம், நடைப்பயிற்சி போன்றவற்றால் எடையைக் குறைக்க முடிந்தாலும் தொடர்ந்து உணவில் கவனம் வைக்காவிட்டால் மீண்டும் எடை ஏறிவிடுகிறது. இப்போதெல்லாம் எனக்கு எடையைப் பற்றி ரொம்பவே கவலை. என் பையனோ don’t be obsessed with your weight, பிற்காலத்துல பலவற்றைச் சாப்பிடவே முடியாது, அதனால் இப்போதே சாப்பிடாமல் இருக்காதீங்க என்கிறான்.

இடையில் தர்ப்பண நாளும் வந்தது. அதற்கான ஆயத்தங்களுடன் சென்றிருந்தேன். பாருங்க மெக்சிகோவில் சென்று தர்ப்பணக் கடமையை நிறைவேற்றணும் என்று இருந்திருக்கிறது.

இன்னொரு ரெஸ்டாரண்டில் உணவு

கடலுக்கும் ரிசார்ட்டுக்கும் இடையில் மிகக் குறைவான தூரமே இருக்கிறது என்பது தெரிகிறதா?

கடற்கரைப் பகுதி Waste landஆக இருந்ததை, சுற்றுலாத் தளங்களாக மாற்ற அரசே நிறைய ரிசார்ட்டுகள் உருவாக வழிவகை செய்திருக்கிறது (1970ல்). இதனால் சில ஆயிர மக்களே இருந்த இடத்தில் இப்போது ஆண்டுக்கு 1 கோடி சுற்றுலாப் பயணிகள் வருகின்றனர்.

Water Sportsம் இருந்திருக்கும். அதையெல்லாம் கவனிக்க நேரமில்லை.

பறவைப் பார்வையில் ரிசார்ட் கொள்ளை அழகு இல்லையா?

கடல் நீர் பொங்கினால் அந்தப் பகுதியிலும் கடல் நீர் புகும் (பொதுவாக அங்கெல்லாம் கடல் நீர் போகும் என்றே நினைக்கிறேன்)

கடற்கரை மணலில் வாலிபால் விளையாடிக்கொண்டிருந்தார்கள் (பெண்கள், உங்களுக்கே தெரிந்திருக்கும் பிகினியில்).  என்னையும் விளையாட்டில் கலந்துகொள்ளச் சொன்னார்கள். நானும் வாலிபால் விளையாடுவேன். ஆனாலும் தயக்கம். அவர்களைப் புகைப்படம் எடுக்கவும் தயங்கிவிட்டேன். கேட்டிருந்தால் சரி என்று சொல்லியிருப்பார்கள்.

அலையே போய்வரவா? அழகே போய்வரவா… என்றெல்லாம் எழுத எனக்கு யாரேனும் பணம் கொடுத்தால்தான் கற்பனை சுரக்க ஆரம்பிக்கும்.

ரிசார்ட்டில் பூக்களையே காணோமே என்பவர்களுக்காக. நிறைய பூக்கள் இருந்தன  (கீதா ரங்கன் இவற்றை இட்லிப் பூக்கள் என்பார்… உணவே அவர் நினைவில் இருப்பதாலா இல்லை இதுதான் அவற்றின் பெயரா?)

ரிசார்ட்டிலிருந்து கிளம்பத் தயாராகிவிட்டேன்.

இது மெக்சிகோ ஏர்போர்ட் லாஞ்சில் காத்திருந்தபோது. 

மெக்சிகோ கான்கன் விமான நிலையத்திலிருந்து லண்டன் கேட்விக் விமான நிலையம், பிறகு அங்கிருந்து பேருந்தில் ஹீத்ரூ விமான நிலையம். அங்கிருந்து நான் வசித்துவந்த தேசம். 

இங்கிலாந்தின் வானம், மேலே பறக்கும் விமானம்.

இனி செக்கின் பண்ணவேண்டியதுதான் பாக்கி.

இதெல்லாம் அப்போது எனக்கு பிரமிப்பாக இருந்தது. தற்போது எல்லா இடங்களிலும் வந்துவிட்டது. ஆனாலும் சில எஸ்கலேட்டர்கள் மிக மிக உயரமானவை, நீளமானவையும்கூட. இதை வெளிநாடுகளில்தான் நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

லண்டன் ஹீத்ரூவிலிருந்து கிளம்பப் போகிறேன். இங்கு ஒரு விஷயம் எழுதலாம் என்று நினைக்கிறேன். முதன் முதலில் (2002) பிரிட்டனுக்குப் பிரயாணப்பட்டு, அந்த மண்ணில் காலடி வைத்தபோது ஒரு சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது. நம்மை ஆண்டவர்களின் தேசத்துக்குச் செல்லும்படியான வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறதே என்று. 

நான் வசித்துவந்த தேசத்துக்கு வியாழன் இரவு வந்துசேர்ந்தேன். மறுநாள் விடுமுறை தினம்… ஆனாலும் பசங்க பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்று, அவங்க கலந்துகொண்டிருந்த எக்ஸிபிஷன் பார்க்கச் சென்றிருந்தோம்.  ஒவ்வொரு மாணவரின் திறமை வியக்கச் செய்தது. இந்தத் தொடரை நிறைவு செய்ய அதிலிருந்து இரண்டு படங்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறேன். 

பள்ளிக்கூட மாணவர்களின் கைத்திறன் அருமை என்றாலும், உணவுப் பொருளை அதற்குரிய விதத்தில் பயன்படுத்தாமல், இந்த மாதிரி டிசைன் போடுகிறேன் என்று வீணாக்குவதை நீங்கள் ஏற்றுக்கொள்கிறீர்களா?

வேலைப்பளு நிறைய இருந்ததாலும் என்னுடைய இயற்கையான சுபாவத்தினாலும் ரிசார்ட்டின் பல்வேறு சௌகரியங்கள் பக்கம் என்னால் செல்ல முடியவில்லை. கிடைத்த நேரத்தில் பார்த்தவையே இதுவரை எழுதியவை. எடுத்த படங்களில் பாதிக்கு மேல் இங்கு பகிர்ந்துகொண்டுள்ளேன். உங்களுக்கு அவை பிடித்திருக்கும் என்று நம்புகிறேன்.

இந்த எனது மெக்சிகோ பயணத் தொடர் ஒரு வழியாக நிறைவடைந்தது. இந்தத் தொடரை நான் ஆரம்பிக்கக் காரணம், சோழ வரலாறு/தாராசுரம் சிற்பங்கள் என்று தொடர்ந்து படிக்க ரொம்பவே போரடித்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக. அதிலும் கௌதமன் சார் சொல்லியிருந்த பாண்டிச்சேரி ரிசார்ட் எனக்கு நான் மெக்சிகோவில் தங்கியிருந்த ரிசார்டை நினைவுபடுத்திவிட்டது.  ஒரு வாரம் நான் மெக்சிகோவில் தங்கியிருந்த பயணத்தைப் பற்றி எழுதிய இந்தத் தொடரைத் தொடர்ந்து வந்தவர்களுக்கு நன்றி. 

மீண்டும் ஒரு வெளிநாட்டுப் பயணப் பதிவோ இல்லை வெறும் படங்களுடனோ உங்களைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைக்கணும்.

மெக்ஸிகோ பயணக் கட்டுரை நிறைவு. 

அடுத்த வாரம் சோழர் கால சிற்பங்கள் தொடரும். 

= = = = = = = = = = = = =