கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - மூங்கில் பாலம் - துரை செல்வராஜூ

மூங்கில் பாலம்...

துரை செல்வராஜூ

== == == == == ==

அமைதியான கிராமம்...

பச்சைப் பசேல் - ன்னு, வயற்காடு...
ஊர் முழுக்க வயக்காட்டுக்குள்ள இருந்தது...

எந்தப் பக்கம் பார்த்தாலும் -
மா, இலுப்பை, தென்னை, பனை, வேம்பு...ன்னு மரக்கூட்டம்...

இதுக்கெல்லாம் காரணம் யாரு...ன்னா -

அரசலாறு... அந்த ஆறு தான் காரணம்...

கிராமம் சின்னது தான்... ஆனாலும்
சிவன் கோயில் ரொம்பப் பெரிசு.....

வருஷாந்திர திருவிழா ரொம்ப விசேஷமா நடக்கும்..
சாமியும் அம்பாளும் பொண்ணு மாப்பிள்ளையா வருவாங்க...

கல்யாணக் கோலம் கலையாம பெரிய தேர்ல - ஆகா!.....
அந்த காளை மாடும் கூடவே வரும்...

மாப்பிள்ளை சாமி.... ன்னு
எல்லா ஊர் ஜனங்களும் வந்து தேர் இழுப்பாங்க!...

அந்தக் காலத்துல -
அப்பர் சாமியும் சம்பந்தர் சாமியும் இங்கே இருந்து
இந்த ஊருக்கு நல்லதெல்லாம் செஞ்சிருக்காங்க..

இப்போ இந்த ஊர்ல -
ஜனங்க வசதிக்காக ஆரம்ப சுகாதார நிலையம்...
ஆனாலும், பேச்சு வழக்குல சின்ன ஆஸ்பத்திரி...

ராவு பகல் எந்நேரமானாலும் கவனிச்சு பார்க்கிறதுக்கு
டாக்டர் ஐயா, நர்ஸம்மா, கம்பவுண்டர்....

இருந்தாலும் -
வயசுப் பொண்ணுங்க பேச கொள்ள -
டாக்டரம்மா வேணும்... - ன்னு, மனு போட்டு வெச்சிருக்கு...

பெரிய கேஸ்..... ன்னா -
கும்மோணம் கொண்டு போறதுக்கு வெள்ளை நிறத்தில ஜீப்பு...

இதெல்லாம் இருந்தாலும் - ஊருக்குள்ள ஒரு பள்ளிக்கூடம்..
எட்டாப்பு வரைக்கும் .. சின்ன பள்ளிக்கூடம்.. ன்னு பேரு..

பெரிய பள்ளிக் கூடம் ஆற்றுக்கு அப்பால...
அக்கரைக்குத் தான் போகணும்... கொஞ்சம் தொந்தரவு தான்..

இதுனாலேயே பெரும்பாலான பொண்ணு புள்ளைங்க
மேலே படிக்காம வீட்டுக்குள்ளேயே முடங்கி
வெளியூர்ல விளக்கேற்றி வைக்கிற மாதிரி ஆச்சு..

ஆஸ்பத்திரிக்குத் தெற்கால வண்டிச் சுவடு...
செம்மண் புழுதி... காலுக்கு மெது..மெது..ன்னு இருக்கும்....

இருந்தாலும் -
சுவடு ஓரத்துல நெருஞ்சி முள்ளும் கண்டங்கத்திரியும் பூத்துக் கிடக்கும்

இந்த வண்டிச் சுவடு தான் ஊருக்குள் வருவதற்கும் போவதற்கும்...

அந்த வண்டிச் சுவட்டின் செம்புழுதியை
வெற்றுக் கால்களால் அளைந்தபடியே
விறுவிறு.. - என, பள்ளிக்கு நடந்து கொண்டிருந்தான் - அவன்...

அந்த ஊரில் குடியிருக்கும் ஈசனின் திருப்பெயர் வீழிநாத ஸ்வாமி..
அதனால, ஊர் வழக்கப்படி தெருவில் நாலு பேருக்கு சாமி பெயர்...

அந்த வகையில் இவன் பெயர் - வீழிநாதன்..

பள்ளிக்கூடத்தின் மணி அடிக்க இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தான்...
எனவே தான் நடையில் விறுவிறுப்பு...

இப்படியே நடந்து மேற்காக திரும்பினால் அரசலாறு...
அரசலாற்றின் அக்கரையில் பள்ளிக்கூடம்...

ஆற்றின் கரை தரை மட்டத்திலிருந்து பத்தடி உயரம்...

குடுகுடு... - என, ஓடி ஏறினால் ஐந்து விநாடியில் ஆற்றங்கரைமேடு...

சிலுசிலு... - என, எப்போதும் ஓடிக் கொண்டிருக்கும்
அரசலாறு தான் அன்றும் இன்றும் மக்களுக்குக் காவல் தெய்வம்...

கடுங்கோடையிலும் அரசலாறு நீரின்றிக் கிடந்ததை பார்த்தவர் யாரும் இல்லை...

அப்படியே வடகரையிலும் தென்கரையிலுமாக இரண்டடி ஆழத்துக்கு வெள்ளியை
உருக்கி ஊற்றியதைப் போல தண்ணி சலசலத்துக்கிட்டுருக்கும்...

அந்தத் தண்ணிக்குள்ளே இப்படியும் அப்படியுமா
அயிரை மீனுங்க மினுக்கிக்கிட்டு ஓடுறதை பார்த்துக்கிட்டே இருக்கலாம்...

ஆற்றோட நடுத்திட்டுகள்...ல அஞ்சடி அகலம்
ரெண்டடி ஆழத்துக்கு ஊத்தாங்குழி தோண்டியிருப்பார்கள்...

ஊத்தாங்குழி... அப்படின்னா ஆற்றுக்குள்ளே இருக்கும் ஊற்று...

வயசுப் பெண்ணுங்க தண்ணீர் எடுக்குறதுக்கு பித்தளைக் குடம் பானைகளோட
சேந்தாமட்டையையும் சேர்த்து எடுத்துக்கிட்டு வருவாங்க..

சேந்தாமட்டை என்பது உள்ளங்கை மாதிரி அகலமான பித்தளைத் தகடு..
ஊற்றுத் தண்ணீரை அள்ளுவதற்கு ஏதுவாக சற்றே குழிவாக இருக்கும்...

ஊற்றுத் தண்ணீர் அள்ளுவதை சேந்துவது என்பார்கள்...

ரெண்டு தடவை சேந்துனா ஒரு சொம்பு நிறையும்
ரெண்டு சொம்பு நெறைஞ்சா ஒரு தோண்டி...
ஆறு தோண்டி நெறைஞ்சா ஒரு குடம் ஆச்சு...

கீழே இருந்து சொம்பிலும் தோண்டியிலும் தண்ணீரைச் சேந்திக் கொடுக்க
மேலே ஊற்றுக் கரையில் குடத்தை வைத்து நிறைத்துக் கொள்வார்கள்..

ஊற்றுக் குழிக்குள் இறங்கி தண்ணீ ர் எடுப்பதே ஒருகலை...

கரையை உடைத்து விடாமல் ஊற்றுக் குழிக்குள் இறங்கி
ஊறி இருக்கும் நீரைக் கலக்காமல் ஏந்தி எடுக்க வேண்டும்...

தண்ணீரைச் சேந்தச் சேந்த ஊறிக் கொண்டே இருக்கும்..

வள்ளுவர் சொல்லி வைத்தாரே மணற்கேணி - அதுதான் இது!..

ஏய்.. மரப்பாச்சி... நீ எறங்கி சேந்துடி!...

அடியே... வெண்ணைத் தாழீ!..
இன்னைக்கு நான் எறங்கக் கூடாதுடி!..

எத்தனை நாளைக்குத் தான்..டி.. நீ இதயே சொல்லிக்கிட்டு இருப்பே!...
ஏய்.. செங்கொரங்கு... நீ... எறங்கி நாலு கொடம் சேந்துடி!..

போடீ.. கருங்கொரங்கு!...
நாலு கொடம்.. அடேங்கப்பா!.. என்னால முடியாது!..

என்னடி இவ... புள்ள பெத்தவளாட்டம் அலுத்துக்குறா!..

ஏ.. ஆத்தா... காளி ஆயீ!... கண்ணாலங் கட்ட வர்றவன்
கும்மோணம் மாயவரம் பக்கமா இருந்து வரணும்!...

 ஏன்?... கும்மோணத்தானுக்கு என்ன விசேஷம்?..

அங்க தான் குழாய்..ல தண்ணி வருதாம்!...

வர்றவன் வீட்டுல குழாய் இல்லேன்ன என்னாடி செய்வே?..

கைகாரி இவ!... விட்டுடுவாளா!?...

வாய மூடுங்க... கோட்டானுங்களா!...
எப்ப பார்த்தாலும் இதே பேச்சு!..

ஏன்...டீ!... கல்யாணம்..ன்னா இனிக்குது!..
கட்டுறவன் பேச்சு..ன்னா கசக்குதா?...

இளசுகளின் கூச்சலும் கும்மாளமும்
ஆற்றங்கரை முழுதும் ஆனந்தமாய் களைகட்டும்..

அந்த ஆனந்தத்திலேயே அரசலாற்றின் ஊற்று நீர்
இளநீர் என, தித்தித்துக் கிடக்கும்..

தவிரவும், ஆற்றுக்குள் கரையை ஒட்டினாற்போல
ஆங்காங்கே சற்று ஆழமான பள்ளங்கள்...

இவற்றை மடு என்பார்கள்.. கிடங்கு என்றும் சொல்வார்கள்..
கோடையிலும் நீர் நிறைந்து கிடக்கும்...

நீர் நிறைந்திருந்தாலும் மடு மிகவும் ஆபத்தானது...
பூ மணலாக பொசு...பொசு என்றிருக்கும்...
திடீர் திடீர் - என, உள்வாங்கிக் கொள்ளும்..

ஆடு மாடுகளோ மனிதர்களோ நிதானமின்றி
காலை வைத்து விட்டால் உயிருடன் மீள்வது மிகவும் கஷ்டம்...

இந்த மடுவில் சவுக்குக் கால் ஊன்றி
குறுக்காக கல் மூங்கிலைப் போட்டு
ஏற்றம் கட்டி இறவைப் பாசனம் செய்வார்கள்...

கோடையில் நாள் குறித்து ஆற்றங்கரை மராமத்து நடக்கும்..

தென்கரை வடகரை கிராமங்கள் இரண்டும்
சாதி பாகுபாடின்றி வேட்டியை வரிந்து கட்டிக் கொண்டு நிற்கும்...

நீர்ப் பந்தலும் மோர்ப் பந்தலும் பொது விருந்துமாக ஊர் கலகலத்து இருக்கும்...

காட்டுக் கோரைகள் களையப்படும்...
கரடு முரடுகள் நிரவப்படும்....
படித்துறைகள் செப்பனிடப்படும்..
ஆற்றங்கரைகள் பலப்படுத்தப்படும்..

கரை பலமின்றி தென்பட்டால் அழுத்தமான சவுக்குக் கட்டைகளும் மூங்கில்களும்
முளையாக அடித்து இறக்கப்படும்..

அரசலாற்றின் கரை இறுக்கி வைக்கப்படும்..

படித்துறையிலிருந்து ஆற்றங்கரை மேட்டில்
கிழக்காக ஒன்னரை மைல் போனால் ரோட்டுப் பாலம்...

பெரிய ஜல்லி... முண்டும் முரடுமாத் தான் இருக்கும்.. ஆனாலும்,
நல்ல மனுசங்க போட்டுக் கொடுத்த நல்ல சாலை..

அந்தப் பக்கம் கும்மோணம்... இந்தப் பக்கம் திருவாளூர்...

மணிக்கு ஒரு தரம் எஸ்.ஆர்.வி.எஸ்... இல்லே....ன்னா
ராமன் (ட்) ராமன் இங்கே வந்து நிற்கும்....

சத்தி விலாஸ் காலை..ல ஒருதரம்... சாயங்காலத்தி...ல ஒருதரம்...

சவாரி வண்டிகளுக்கும் பார வண்டிகளுக்கும் ரோட்டுப் பாலம் தான் தோது...

ஆனா, சுமை தாங்கி நடக்கிறவங்களுக்கும் அக்கரை ஸ்கூலுக்குப் போற
பசங்களுக்கும் அவ்வளவு தூரம் சரிப்படாது..

ஆற்றைக் குறுக்காலக் கடந்து போறது தான் சுளுவு....

ஆனி மத்தியில இருந்து மாசி கடைசி வரைக்கும்
தண்ணி தளதளத்து ஓடுறப்போ ஆற்றுக்குக் குறுக்கால நடப்பது சரிப்படுமா!..

அதுக்காகத் தான் -
படித்துறையில இருந்து மேற்கால கண்ணு மறையற தூரத்துல -
மூங்கில் அடிச்சி பாலம் போட்டு வைத்தார்கள்...

அது என்ன - கண்ணு மறையற தூரம்!?..

அதாவது -
பொண்ணு புள்ளைங்க குளிக்கிறது சட்டுனு தெரியாத தொலைவு...

பகல் பொழுதுல படித்துறை முழுக்க கிழங்கட்டைகள் தான்...

அழுக்குத் துணிகளோட ஊர் வம்பும் அலசப்படும்..
அடித்துத் துவைத்து காய வைத்து அடுக்கப்படும்..

ஒரு பயலும் படித்துறைப் பக்கம் வரமாட்டான்...

சின்னஞ்சிறுசுங்க எல்லாம் பளபள...ன்னு விடியறதுக்கு
முன்னாலயே குளிச்சு முடிச்சிடுவாங்க..
இல்லே..ன்னா பொழுது போனதும் தான் குளியல்!...

இதெல்லாம் ஒரு நாகரிகம்... பாதுகாப்பு!...

அப்படி இருந்தும் அங்கே இங்கே நின்னுக்கிட்டு
படித்துறைய வேடிக்கை பார்த்த பசங்களுக்கு
முதுகுத் தோல் பிஞ்சு போயிருக்கு!...

இந்த மூங்கில் பாலத்தையும் வருடாந்திரம் பிரித்துக் கட்டுவார்கள்...
போனது வந்தது - என, பிளாச்சுகளைப் பிய்த்துப் போட்டு விட்டு
புதுசா மூங்கில் நறுக்கி தச்சு வேலை நடக்கும்...

ரொம்பவும் சேதாரம் என்றால் அப்படியே பிடுங்கிப் போட்டு விட்டு
புதுப் பாலத்துக்கு பூசை போடுவார்கள்...

பாலம் வேலை முடிஞ்சதும் நடுராத்திரியில முனீஸ்வரனுக்கு படையல்..

ராத்திரியோ பகலோ வெயிலோ மழையோ
ஆடோ மாடோ ஆணோ பொண்ணோ
இந்தப் பாலத்துல சேதாரம் இல்லாம காப்பாத்துவேன்!..

- அப்படின்னு வாக்கு கொடுத்துட்டு சாமி மலையேறும்....

இப்படிப்பட்ட மூங்கில் பாலத்தில
அடுத்து நடக்கப் போறது என்ன...ன்னு தெரியாம
விறுவிறு....ன்னு நடந்து கரையில ஏறி மேற்காக திரும்பினான் வீழிநாதன்..

அதோ.. கூப்பிடு தூரத்தில் மேகலா....
இவனும் அவளும் அக்கரை பள்ளிக்கூடத்தில் ஒரே வகுப்பு...

குனிந்த தலை நிமிரமாட்டாள்... ஏழை வீட்டுப் பெண்...
தாய் வீரம்மா மட்டும் தான்... கடும் உழைப்பாளி..
கூடப் பொறந்தது....ன்னு யாரும் இல்லை..

தென்னை மட்டைகளை விலைக்கு வாங்கி
ஆற்றுத் தண்ணீரில் ஊறப்போட்டு ரெண்டாகக் கிழித்து
பக்குவமாக முடைந்து இருபது இருபதா அடுக்கிக் கட்டி
கும்மோணம் பாலக்கரை சந்தையில விற்றுப் போட்டு வருவது...

ஒரு நடைக்கு ஐநூறும் ஏத்துவாங்க.. அறுநூறும் ஏத்துவாங்க..
மட்டைக்கு எட்டணா லாபம் கிடைத்தாலே அதிகம்..
அந்த வருமானத்தில் தான் வண்டிச் சத்தம் கொடுக்கணும்..

மிச்ச மீதியில் வயிற்றைக் காயப் போடாமல் காப்பாற்ற வேணும்...
மேகலாவைப் படிக்க வைத்து வாத்தியாரம்மா ஆக்க வேணும்...

அடை மழைக்கு முன்னாலேயே சுறுசுறுப்பா வேலை செஞ்சா
கையில நாலு காசு பார்க்கலாம்... கார் காலம் கொஞ்சம் கஷ்டம் தான்..

தை பொறந்ததும் கதிரறுப்பு... களத்து மேடு...

சித்திரை வைகாசியில - வேலைக்கு பஞ்சம் இருக்காது...
உளுந்து பறிக்கிறது.... பயறு தட்டறது... புளி குத்தறது....ன்னு பொழுது ஓடும்..

மகளுக்கு கால் பவுன்..ல மூக்குப் பொட்டு...
ஒன்றரை பவுனுக்குள்ள மாங்கா தோடும் ஜிமிக்கியும்...
கழுத்துக்கு ரெண்டு பவுன்...ல சங்கிலி...

காலுக்கு அழகா ஒரு சோடிக் கொலுசு...
அரை அரை பவுன்..ல பொண்ணுக்கும் மாப்பிள்ளைக்கும் மோதிரம்...

கைக்கு வளையல்?... கண்ணாடி....யில போட்டுக்கலாம்..
அது தான் கலகல..ன்னு பேசிக்கிட்டு இருக்கும்...

இதுக்கு மேல என்ன செய்ய!..
பின்னால பேறு காலம்..ன்னு இருக்குல்ல!...

நல்லதா நாலு சேலை.. டிரங்குப் பெட்டி, பாய் படுக்கை, பண்ட பாத்திரம்...
என்று கணக்குப் போட்டு ஏதோ சேர்த்து வைத்திருக்கிறாள் வீரம்மாள்...

இதற்கிடையில் வீரம்மாளுக்கும் பார்வை கொஞ்சம் மங்கலானது..

இப்போதெல்லாம் ஓலை முடையும் போது
ஈர்க்குகளால் விரல் நுனிகளில் ரத்தம் கசிகின்றது...

கூட நானும் முடையிறேன்!... - என்று மேகலா துணைக்கு வந்தால் -
கூடையும் வேணாம்.. மொறமும் வேணாம்!.. நீ போய் படி... - என்று, விரட்டி விடுவாள்...

ஏழை படும் பாடு சொல்லி முடியாது..
என்றாலும் மகளை குற்றங்குறை இல்லாமல் வளர்த்தாள் - வீரம்மா..

மேகலா தலை குனிந்து வந்தாலும்
அவளுக்கு எதிரில் வீழிநாதன் வருவது தெரிந்தது..

நடையின் வேகத்தை சற்று குறைத்தாள்.....
வீழிநாதன் பாலத்தில் முன்னால் போகட்டும்!... - என்று...

மேகலாவின் செய்கை வீழிநாதனுக்கும் புரிந்தது...
ஏனென்றால், இதுதான் எப்பவும் வழக்கம்....

வேகமாக எட்டு வைத்து மூங்கில் பாலத்தை மிதித்து நடந்தான்..

பதினேழு வயது விடலைப் பையனின் கால்களுக்குக் கீழாக
நறநற.... - என்றன மூங்கில் பிளாச்சுகள்...

பத்தடிகள் கூட நடந்திருக்க மாட்டான்..

பின்னால் - அம்மா!.. - என்ற சத்தம்.. மேகலா தான்...

திடுக்கிட்டுத் திரும்பினான்...
மூங்கில் பாலத்தின் முகப்பிலேயே
வலது காலைப் புரட்டிக் கொண்டு
உட்கார்ந்திருந்தாள் மேகலா..

கண்களில் நீர் வழிவது நன்றாகத் தெரிந்தது..

வீழிநாதனுக்குத் தயக்கம்..

என்னா..ன்னு போய் பார்ப்போமா...
நமக்கெதுக்கு.. பொண்ணுங்க சங்கதி... அப்புறம் சங்கடமாப் போயிடும்!..

திரும்பி நடக்க நினைத்தபோது -
ஆதரவற்றவளாக மேகலாவின் விம்மல்...

அவ்வளவு தான்...
வீழிநாதனின் மனம் கூழாகிப் போனது... அருகில் ஓடினான்..

என்ன ஆச்சு?...

கால்...ல ஆணி குத்திடுச்சி!... - விம்மினாள்...

மெதுவா எடு!..

முடியலை.. நல்லா குத்தியிருக்கு... - அழுதாள்...

பாவமாக இருந்தது... மெதுவாக குனிந்து பார்த்தான் வீழி...

முன் பாதத்தில் அழுத்தமாக ஆணி பதிந்திருக்கின்றது...

என்ன செய்யலாம்?.. ஆணி துரு பிடித்து இருக்குமே!..
- உள்ளுக்குள் சிந்தனை ஓடியது...

நான் எடுத்து விடவா!?..

ம்..... ..... .....

பல்லைக் கடிச்சுக்க!... - கால் சட்டைப் பையில் இருந்து கைக் குட்டையை
எடுத்துக் கொண்டான்...

மேகலாவின் காலைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டான்..
மூங்கில் பட்டையைக் கால் கட்டை விரலால் அழுத்திக் கொண்டான்...

சாமீ... முனீஸ்வரா!... -

விருட்டென இழுக்க - ஆணியும் காலும் வேறுபட்டுப் போயின...

அத்துடன் ரத்தமும் பெருக்கெடுத்தது...
கையிலிருந்த கைக் குட்டையை வைத்து இறுகக் கட்டினான்...

பாலத்தில் பழுதாகி இருந்த மூங்கில் பட்டையைப் பிடுங்கி எடுத்தான்..
வீசினான்... அது கரையோர பிரம்மந்தண்டு புதருக்குள்ளே போய் விழுந்தது

பள்ளிக் கூடத்தில் முதல் மணி அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது...

சரி...  மெதுவா எந்திரிச்சு நட.. ஆஸ்பத்திரிக்குப் போகலாம்!...

காலை வைக்க முடியலை வீழி!... - மேகலாவின் கண்களில் நீர் வழிந்தது...

காலைத் தத்திக் கொண்டே மெதுவாக எழுந்து நின்றாள் மேகலா..

சரி.. - என்ற வீழிநாதன் - சட்டென,
அவளது இடுப்புக்குக் கீழாக கையைக் கொடுத்துத் தூக்கினான்...

இடது தோளில் போட்டுக் கொண்டான்...

இதை எதிர்பார்க்காத மேகலா திடுக்கிட்டுப் போனாள்...
வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது அவளை...

ஆனாலும், வேறு வழியில்லை...
வீழிநாதனின் தோளில் கிடந்து தான் ஆகவேண்டும்..

விறுவிறு.. - என்று பாலத்தில் காலை ஊன்றி நடந்தான் வீழிநாதன்..

மீண்டும்,  நறநற .. - என்று பல்லைக் கடித்தது மூங்கில் பாலம்..

அப்படியே கள்ளிச் செடிகளைக் கடந்து திரும்பிய போது
எதிரில் மேகலாவின் தாய் மாமன் - வேலு...
சைக்கிளில் வைத்து சுண்ணாம்பு வியாபாரம்...

ஏஏ!.. என்ன ஆச்சு?.. - சைக்கிளைப் போட்டு விட்டு பதற்றத்துடன் ஓடி வந்தார்..

ஒன்னுமில்லை... மூங்கி பாலத்துல ஆணி குத்திடிச்சி..
நீங்க மேகலாவை ஆஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிட்டுப் போங்க...
நான் ஸ்கூலுக்குப் போயி லீவு சொல்றேன்!...

மாமனைக் கண்டதும் மேகலாவுக்கு அழுகை பீறிட்டு வந்தது...

ஒன்னும் இல்லடா... ஒன்னும் இல்லை..
இதுக்கெல்லாமா அழுவுறது!...

வேலு மேகலாவைச் சமாதானப்படுத்த -
வேலுவின் கையில் மேகலாவை ஒப்படைத்து விட்டு
திரும்பிப் பார்க்காமல் ஓடினான் வீழிநாதன்...
***

அன்று மாலை குடிசையின் வாசலில்
புலம்பலுடன் கீற்று முடைந்து கொண்டிருந்தாள் வீரம்மா...

அந்தப் பக்கம் வெற்றிலையில் சுண்ணாம்பு தடவியபடி வேலு...

நல்லா இருக்குற பொண்ணுங்களையே
அங்க மச்சம்.. இங்க ஒச்சம்...ன்னு
ஆயிரங் கோளாறு சொல்லிக்கிட்டு திரியறானுங்க...
எப்படி...டா புள்ளைங்களை கரையேத்துவோம்..ன்னு இருக்கு..

இவ என்னா..னா காலை கோணிக்கிட்டு வந்துருக்கா..
பார்த்து பதுவுசா நடக்கணும்.. ஒரு வயசுப் பொண்ணுக்கு இதெல்லாமா ..

அக்கா... நீ எதுக்கு நை... நை..ன்னுக்கிட்டு இருக்கே!..
அதான் பயப்பட வேணாம்...ன்னு சொல்லிட்டாங்கள்ள..
இன்னும் ரெண்டு நாளையில புண்ணு ஆறிடப் போகுது!...

நல்ல மாத்திரை எல்லாம் கொடுத்து ஊசி போட்டுருக்காங்க....
காலை தண்ணியில நனைக்காம வெச்சுக்க வேண்டியது தான்...

அந்தப் புள்ளைக்கு தைரியம் சொல்லுவியா!...
அதை விட்டுட்டு சும்மா பொலம்பிக்கிட்டு இருக்கே!....

ஆனாலும், அந்தப் பையன் செஞ்ச ஒதவி..
என்னைக்கும் மறக்கக் கூடாது!..

அந்தப் பையன் யாரு.... ன்னு சொன்னே!.. - வீரம்மா மீண்டும் விசாரித்தாள்...

அதான் அந்த வாத்தியார் வீட்டுப் பையன்...

வாத்தியார்... ன்னா குஸ்தி வாத்தியாரா?..

இல்லே.. பள்ளிக் கூடத்தில கைத்தறி வாத்தியார்...
கோரைப் பாய் கட்டில் நாடா இதெல்லாம்
பின்றது எப்படி...ன்னு ... சொல்லித் தர்றவர்..
நம்ம மாதிரி ஏழை பாழைங்க தான்...

ஒரு கல்மிஷமும் இல்லாம மேகலாவை
தோள்...ல தூக்கியாந்ததைப் பார்த்ததும்
நான் அப்படியே ஆடிப் போய்ட்டேன் அக்கா!...

இந்த மாதிரிப் பசங்களைப் பெத்தவங்க புண்ணியவாளனுங்க...
இந்தப் பையன் எல்லாம் கட்டுனவளத் தங்கம் மாதிரி வெச்சிக்குவான்!..

வேலு வெள்ளந்தியாகப் பேசினார்...

ம்.. யாருக்குக் கொடுத்து வைச்சிருக்கோ!...

வீரம்மா முணுமுணுத்துக் கொள்ள -

அந்தப் பக்கம் செம்பருத்திச் செடியின் அருகாக
காலை நீட்டியடி உட்கார்ந்திருந்த மேகலா
தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்..

ம்.. யாருக்குக் கொடுத்து வைச்சிருக்கோ!...

சிரிப்பு வந்தது அவளுக்கு...

மாமனுக்கும் பெற்றவளுக்கும் தெரியாமல்
புன்னகைத்துக் கொண்டாள்..
***

அவ்வளவு தானா!...

ஆமா!.. ஏன்?.. வேறென்ன வேணும்?..

கதையில கல்யாணம்..காட்சி..ன்னு.. ஒன்னும் வரலையே!?...

கதையா!?.. சரியாப் போச்சு!..
இது உண்மையில நடந்தது..ங்க..
அதுவும் ஆச்சு அம்பது வருசம்!...

***