மச்சு பிச்சு

ராகவன் அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பும் பொழுது மிகவும் களைத்திருந்தான். சாப்பாட்டுக்குப் பின்  அன்றைய  தினசரியை புரட்டிக் கொண்டிருந்தவன் அப்படியே தூங்கியும் போனான்.

சற்று நேரத்தில் யாரோ அப்படியே இறுக்கிப் பிடிப்பது போல் உணர்ந்தான்.  கண்ணைத் திறந்து யார் என்று பார்க்க வேண்டும் என்ற முயற்சிகள் பலனளிக்கவில்லை.  

அப்பொழுது 'தட தட' என்று ஒரு இனம் கண்டு கொள்ள முடியாத சப்தம் கேட்டதும் பதட்டத்தில் எழுந்திருக்க, எங்கும் ஒரே கும்மிருட்டு.  பூமி அதிர்ச்சியா இன்னும் வேறு ஏதாவத என்று நிதானிக்கும் முன்னரே அறையின் ஒரு ஓரத்தில் போய் விழுந்தான்.

சரி, இது அதுவாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இப்படி நம்மால் என்ன நடக்கிறது என்பதைக் கூட நிதானிக்க முடிய வில்லையே என்று ஒரு வருத்தத்துடன் மீண்டும் எழுந்துகொள்ள மனமின்றி அப்படியே கிடந்தான்.

"என்னங்க, உங்களுக்கு என்ன ஆயிற்று ?" என்று கமலாவின் குரல் கேட்டுக் கண் திறந்தவன் அப்படியே திகைத்துப போனான்.

"அப்போ அவ்வளவும் கனவா?" என்று கேட்டவனுக்கு, "எவ்வளவும் ?" என்ற பதில் கிடைக்க, குழப்பம் அதிகமானது.  சுற்று முற்றும் பார்த்துத் தான் ஹாலில் இருக்கும் சோபாவின் அருகில் படுத்திருப்பதை உணர்ந்து மீண்டும் "நான் எப்படி, இல்லை, நீ எப்படி, இல்லை நம்ம வீடு.." என்று ஏதோ கூற ஆரம்பித்தான்.

                                                            

பிறகு கமலா "முதலில் எழுந்து முகம் கழுவிக் கொண்டு வந்து கா!பி சாப்பிடுங்கள்.  என்ன ஆனது என்பதெல்லாம் அப்புறம் பேசிக் கொள்ளலாம்" எனவும், குளியலறைக்குள் நுழைந்தவன் எல்லாம் நேற்று மாலை இருந்த மாதிரியே இருந்ததை நிதானித்துப் பார்த்து விட்டுப் பின் போய் பல் தேய்த்து முகம் கழுவிக் கொண்டு, மேஜையில் இருந்த காப்பி டம்ப்ளரைக் கையில் எடுத்தவன் மீண்டும் "அவ்வளவுமா கனவு" என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டே குடிக்க ஆரம்பித்தான்.

கமலா வந்து அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டு "நேற்று நீங்கள் சோபாவிலேயே தூங்கிப் போனீங்க. ஆனால் ஏன்  கீழே இறங்கிப் படுத்துக் கொண்டீர்கள் ?"  என்று கேட்க, ராகவன் தான் விழித்துக் கொண்டது, சோபாவிலிருந்து கீழே விழுந்தது, கேட்ட சப்தங்கள் எல்லாவற்றையும் சொல்லிக் கொண்டே போக, கண்கள் அகல அதைக் கேட்ட கமலா,

"அப்போ நீங்க ராத்திரி எழுந்து அந்த கோரத்தைப் பார்க்கவே இல்லையா?" என்றாள் .

"என்ன, என்ன விஷயம் ?" என்று கேட்ட ராகவனிடம் "ராத்திரி நம்ம மருந்துக் கடைக்காரர் ஷட்டரைப் போட்டு விட்டுப் பூட்டுவதற்காக குனிந்தவரை  ஒரு லாரிக்காரர் இடித்து விட்டார். என்றதும் 'அடப் பாவமே" என்ற ராகவனை மேலும் பேசவிடாமல் " கேளுங்க முதல்லே!" என்று தொடர்ந்த கமலா "மருந்துக் கடைக்காரருக்கு சின்ன அடி தான். 

                                                 

திரும்பவும் கடையைத திறந்து மருந்து போட்டுக் கொள்ள உள்ளே போனவர் தன்னை இடித்த லாரிக்காரர் நிதானம் இழந்ததால் பக்கத்தில் இருந்த டிரான்ஸ்ஃபார்மர் கம்பத்தில் மோதி, அதனால் ஏற்பட்ட மின் சக்தி துண்டிப்பினால் சற்று நேரம் தடவி தடவி டார்ச் லைட் எடுத்து, பின் மருந்து எடுத்தவர், அப்படியே ஸ்டூலில் உட்கார்ந்து கொண்டே தூங்கிப் போனாரா இல்லை மயக்கமானாரானு தெரியவில்லை. காலையில் பால் வாங்கப் போன பாச்சா மாமா அவரை எழுப்பி விஷயத்தைக் கேட்டவர், "அப்படீன்னா ராத்திரி இங்கே நடந்த விவகாரங்கள் எதுவும் உங்களுக்குத் தெரியாதா [ இதென்னடா இது, அரபிக் கதைகளில் வருகிற ....கதை மாதிரி ?] என்று கேட்டு விட்டு அவரிடம் லாரி டிரான்ஸ்பார்மரில் மோதிய கதையை சொல்ல, அவர் அந்த லாரி தன்னைத் தான் முதலில் இடித்தது என்றதும், "அப்படியா சேதி" என்ற பாச்சா அதற்குப்பின் மின் வாரிய ஊழியர்கள் விரைந்து வந்து டிரிப் ஆகியிருந்த டிரான்சஸ்ஃபார்மரை மீண்டும் உயிர்ப்பித்துவிட்டுப் போனதையும் லாரி டிரைவர் தானே முன் வந்து கம்பத்தை இடித்ததை ஒப்புக் கொண்டதையும் சொன்னாராம் என்று முடித்தாள் கமலா.

                                                     

"அது சரி" நீங்க என் கீழே இறங்கிப் படுத்துக் கொண்டீர்கள் ?"என்றவளிடம்,  ராகவன் தன்  அனுபவத்தை மீண்டும் விவரிக்க, சட்டையில் ஒரு மூலை கிழிந்திருந்ததைப் பார்த்த கமலா "நீங்கள் கீழே விழுந்தது எப்படி என்று தெரிந்து விட்டது" என்றாள்.

கண்டு பிடிக்க உங்களுக்கும் கொஞ்சம் க்ளூ.

டிசம்பர் 21, மச்சு பிச்சு, நிபுரு, மின் வெட்டு, .....மரத்துப் போன கால், சட்டையில் ஒட்டிக் கொண்ட ஃபோன் சார்ஜர், ராகவன்.

எதெல்லாம் கனவு, எதெல்லாம் உண்மை என்று நீங்களே முடிவு கட்டுங்கள்.