சிறுகதை : நண்பேன்டா... - ஸ்ரீராம்

 

உளியால் செதுக்கிய(து போன்ற) சிறு சிறு பள்ளங்கள்.  அவற்றில் ஒவ்வொரு காலாக வைத்து மேலே இருக்கும் உளிப்பள்ளத்தில் கையை வைத்து செங்குத்தாக ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

கீழே சற்று அகலமாகவும் மேல் நோக்கிப் போகப்போக குறுகும் பகுதியும் கொண்ட உயரமான அந்தப் பாறை​மலை மீதுதான் ஏறிக் கொண்டிருந்தார்கள் சுரேஷும், மகேஷும்.

​கீழே நின்றிருந்த நண்பர்கள் " டேய்..   வேணாண்டா...  உயரம்டா...   வந்துடுங்கடா...  இறங்கிடுங்க" என்று குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஏற்கெனவே மேலே ஏறியிருந்த சூசையும், சலீமும் "அவ்வளவுதான்டா...  இன்னும் கொஞ்ச தூரம்தான்...  வாங்க வாங்க... "  என்று உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

​கொஞ்சம் கீழே பார்த்த சுரேஷுக்கு தலை சுற்றியது.  'அம்மாடி...   எவ்வளவு உயரம்...  சப்போர்ட்டே இல்லாமல் ஏறிக்கொண்டிருக்கிறோம்....' 

கைப்பிடி நழுவுவது போலிருந்தது.  கால்கள் பஞ்சு போல ஆனதாக உணர்ந்தான்..  முதுகில் கீழ்த்தண்டு வடத்திலிருந்து மேல் தண்டுவடம் வரை சுர்ரென்று ஓடியது.  உடலிலிருந்து பலமெல்லாம் வடிந்துவிட்டது போல தோன்றி, மனதிலும் பலவீனம் புகப் பார்த்தது.

:"கீழே பார்க்காதடா... முட்டாள்..  மேலே மட்டும் பார்.  கையை கவனி..  ஸ்ட்ராங்கா பிடி...  கால் மேல கவனம் வை"  மேலிருந்து குரல் வந்ததது.  

மகேஷ், "கமான் சுரேஷ்..  கீழே பார்க்காத...   பீ கான்சன்ட்ரேட்டட் ...  பீ ஸ்ட்ராங்... "என்றான்.

கீழே இறங்குவதாக இருந்தாலும், மேலே ஏறுவதாக இருந்தாலும் கிட்டத்தட்ட சம தூரம்தான்.

"டேய் வந்துடுங்கடா...   எங்களுக்கு பயமாயிருக்கு..  உங்களால முடியாது"  கீழேயிருந்து குமார் குரல் சத்தமாகக் கேட்டது.  கூடவே ரம்யா  குரலும் கீச்சுக்கீச்சென்று கேட்டது.

"கமான்...  கமான் சுரேஷ்..  கமான் மகேஷ்...   இன்னும் கொஞ்ச தூரம்தான்.  உங்களால் முடியும்"  மேலேயிருந்து சலீமின் குரல்.

கடைசி பகுதிகளில் பாறைப்பகுதியில்  குறுகிய கால் வைக்கும் இடங்களுடன் ஏறுவது ரொம்பவே சிரமமாக இருந்தது.   

(JKC ஸார்...   சிரமப்பட்டு ஓரளவுக்கு பொருத்தமாக ஒரு படம் சேர்த்திருக்கிறேன்.  மற்ற மூன்று பேர் எங்கே,   கதையில் வருவது போல வளைந்து இல்லை என்றெல்லாம் சொல்ல தயாராக வேண்டாம் என்று அன்புடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்!)

விடாப்பிடியாக இருவரும் மேலே ஏறி ஒரு வழியாக உச்சியை அடைந்து விட்டார்கள்.

மிகவும் குறுகலாக ஒரு ஆள் நடக்கும் அளவுதான் அகலம் இருந்தது மேலே.  சலீமும், சூசையும் கைகொடுத்தார்கள்.  சுரேஷ், மகேஷ் இருவருக்கும் பெருமையாக இருந்தது.  

கீழிருந்து நண்பர்கள் கத்துவது தெளிவாகக் கேட்காமல் ஏதோ காற்றில் வரும் இரைச்சல் போல கேட்டது.

அலைபேசியை எடுத்து இயக்கினான்.

"சிக்னல் இருக்காது, கிடைக்காது.  டவரே கிடைக்கலை...   அப்பவே பிடிச்சு ட்ரை பண்றோம்.  சுத்தமாக டவர் கிடைக்கலை"  - சலீம்..  

சுரேஷ் சொன்னான்"  தேங்க்ஸ்டா...  சூசை, சலீம் நீங்கள் சொன்னதைவிட கீழே இருப்பவர்கள் டிஸ்கரேஜ் செய்ததை வைத்துதான் 'எங்களால முடியாததா' என்று மேலே ஏறினோம்"

அவர்கள் இருவரும் பேசவில்லை.  ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். 

கொஞ்சம் இங்கும் அங்கும் நகர்ந்து சுற்றுப்புறத்தையும், உயரத்தையும் ரசித்துக் கொண்டார்கள்.  சும்மா நின்றிருந்த சூசையைப்  பார்த்து சுரேஷ் கேட்டான்..

"என்னடா..  ஏற்கெனவே என்ஜாய் பண்ணிட்டீங்களா? கம்முனு நிக்கறீங்க?"

"நகர்றதுக்கே பயப்படறாங்கடா ரெண்டு பேரும்.."  மகேஷ் சிரித்தான்.

சுரேஷ் அலைபேசியை எடுத்து சில போட்டோக்கள் எடுத்தான்.  மகேஷும் எடுத்தான்.  ஜாக்கிரதையாக கால்வைத்து எச்சரிக்கையாக நகர்ந்தார்கள். ஒருவரை ஒருவர் எடுத்துக் கொண்டார்கள்.  செல்பி எடுக்க வந்தார்கள்.

"டேய்..  காலை பார்த்து வைங்கடா.."  மகேஷ்.

ஏனோ சலீமும் சூசையும் செல்பியில் ஆர்வமில்லாமல் இருந்ததை கவனித்தான் சுரேஷ்.

"சரி..  இறங்கலாமாடா?"

மகேஷ் ஆயத்தமானான்.  மெதுவாக நகர்ந்து விளிம்புக்கு சென்று எட்டிப்பார்த்தான்.  கீழே நண்பர்கள் புள்ளிகளாகத் தெரிந்தார்கள்.  சற்றே பயமாக இருந்தது.

அதைவிட,

கீழே இறங்க, இவர்கள் மேலே ஏறும்போது உதவிய அந்த துளைகள் கண்ணில் படவில்லை.  எது துளை, எது சரிவு என்று புரியவில்லை.

திரும்பி மற்றவர்களை பார்த்தான். 

சொன்னான்.

சுரேஷ் சொன்னான்.  "அவங்களுக்கும் அதே பிரச்னைதானாம்..  அதனால்தான் துணைக்கு நம்மளையும் மேலே ஏற்றி இருக்கிறார்கள்.