கனாக் கண்டேனடி....

வீட்டிலிருந்து கிளம்பி சாலைக்கு வந்தபோது காட்சிகள் எதிர்பார்த்த மாதிரியேதான் இருந்தது. 

சாலையெங்கும் ஜன வெள்ளம்.  ஏதோ திருவிழாவுக்குப் போவது போல...இவ்வளவு பேரும் எந்நேரமும் சாலைகளில் அலைந்து கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். 

அஜீரண பஸ்கள் மக்களை வாந்தி எடுத்தபடி சென்றன.பார்க்கும்போதே ஏற மனமில்லை. கால்டேக்சிகள் போகும் இடத்தைக் கேட்டுதான் வண்டி இருக்கிறதா என்றே சொல்கிறார்கள். நெரிசல் பயம்! குறைந்தது நான்கு நபர்கள் வேறு சேர வேண்டும்.

மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தேன். அரசாங்கம் வாழ்க!

தாண்டிச் சென்ற அத்தனை வண்டிகளிலும் பில்லியன் ரைடர் இருந்ததைக் கவனித்தேன்.  எனக்கு நம் மக்கள் மீது நம்பிக்கை இருந்தது! யாராவது தனியாக வருவார்கள்!

தாண்டிச் சென்ற வண்டியிலிருந்து ஒருவர் இறங்க காலியான பைக் காரர் ஏக்கக் கண்களால் சுற்றுமுற்றும்பார்த்தார். 

என்னைப் பார்த்ததும் அவர் முகம் மலர்ந்தது. 

"வாங்க...எங்கே போகணும்..."

சொன்னேன். இதற்காகத்தானே அந்த திசையில்தானே நடக்கிறேன்...

"ஏறிக்குங்க..." பின் சீட்டைத் தட்டினார். "எனக்கும் டைம் ஆகுது...என் வைஃப் ஸடனா இன்னிக்கி லீவ் போட்டுட்டா..."

நான் ஏறவில்லை. "எவ்வளவு" என்றேன்.

"இருபது ரூபாய்"

மேலே நடக்கத் தலைப் பட்டேன்.

"சரி...இருபத்தைந்து"

மெளனமாக நடந்தேன்.

"சார்...நியாயமா நடந்துக்குங்க...முன்னால இறங்கினாரே பத்தே ரூபாய்தான்..."

"நாற்பதுன்னா ஓகே.." என்றேன்.

"ஓகே..உங்களுக்கும் இல்லை எனக்கும் இல்லை...முப்பது ரூபாய்... வாங்க" என்றார்.

சற்று தூரத்தில் இன்னொரு நடைவாசி வருவதைக் கண்டதும் இதற்குமேல் பேரம் பேசாமல் முப்பது ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு (முதலிலேயே கொடுத்து விட வேண்டும்) வண்டியில் ஏறினேன். நான் செல்ல வேண்டிய தூரம் இன்று பக்கம்தான் என்பதால் எனக்குக் கொஞ்சம் நஷ்டம்தான்!

அரசாங்கம் வாழ்க... போக்குவரத்து கன்னாபின்னா நெரிசலைச் சமாளிக்க ஒரு புதிய முயற்சியாக "எந்த டூ வீலரிலும் ஓட்டுனர் மட்டும் என்று தனியாகச் செல்லக் கூடாது. அப்படிச் சென்றால் போகுமிடம் பொறுத்து அபராதமோ கட்டத் தவறினால் சிறைத் தண்டனையோ கிடைக்கும் " என்று புதிய சட்டம் போட்டுள்ள அரசாங்கம் வாழ்க...!