கெஞ்சி அழைத்தும் வர மறுத்த கிளி...

அக்டோபர் மாதமே புக் செய்தது.  ப்ரோக்ராம் அப்போதே முடிவாகி விட்டது!  

திருப்பதி.   நான் திருப்பதி கடைசியாக 2002 இல் சென்று வந்தது.  பாஸ் 96 இல் சென்று வந்தது!

பதினாறாம் தேதி கணு அன்று சகோதரிகளை அழைத்து மரியாதை செய்து அனுப்பினோம்.  எனக்கு அன்று காலை முதலே தொண்டையில் எச்சில் விழுங்க  முடியாமல் என்று தொடங்கி மதியம் எல்லாம் ஜுரம் இருந்தது.  இரவும் அவஸ்தை.  இதில் மறுநாள் எப்போது கிளம்ப வேண்டும், எங்கு இணைய வேண்டும், எதில் செல்லப்போகிறோம், எங்கு தங்கப்போகிறோம்....    ஒன்...........றும் தெரியாது!

ஜனவரி பதினேழாம் தேதி காலை ஒன்பது மணி போல கிளம்புவார்கள் என்று நினைத்தால் (அப்படிதான் முதலில் சொல்லி இருந்தார்கள்) ஆறு மணிக்கு முன்னதாகவே கிளம்பவேண்டும் என்றார்கள்.  அவர்கள் வண்டி வைத்து அழைத்துப்போகிறார்கள்.  அவர்கள் பெண்ணுக்கு கல்யாணம்.  ஆறு டு ஏழரை எமகண்டமாம்.  எனவே ஆறு மணிக்கு முன்னரே கிளம்ப வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்.  பதினெட்டாம் தேதி அன்றுதான் கல்யாணம்.

அதையும் நாங்களே முதல் நாள் இரவு ஒன்பது மணிவரை காத்திருந்துவிட்டு கேட்ட பிறகுதான் சொன்னார்கள்.  இல்லாவிட்டால் எப்போது சொல்லி இருப்பார்களோ!

டூர் அரேஞ் செய்து அழைத்துச் செல்வதும் ஒரு கலை.  அது இவர்களிடம் இலை!

எங்களை எங்கள் போக்கில் விடவும் மாட்டேன் என்கிறார்கள்.  அவர்களும் நேரத்துக்கு எதுவும் செய்ய மாட்டேன் என்கிறார்கள்.  அடுத்து என்ன நிகழ்ச்சி நிரலில் என்றும் சொல்லவில்லை!

நாங்கள் ஆறுபேர் பனியில் காலை ஐந்தேமுக்கால் மணியிலிருந்து சாலையில் காத்திருந்தால் அவர்கள் ஆறேமுக்காலுக்கு வந்தார்கள்!  

சென்னையிலிருந்து திருப்பதி மூன்றரை மணிநேரத்தில் சென்று விடலாம் என்று கணக்கு.  எனவே அவர்கள் காலை ஆகாரம் ஏதும் இல்லை என்று சொன்னதையும் ஏற்றுக்கொண்டு கிளம்பினோம்.  

திருப்பதிக்குள் நுழையும்போது எம் எஸ் அம்மா அமர்ந்திருப்பது போல சிலை இருந்தது.  ஏற்கெனவே சொல்லி இருக்கிறேன்.  நான் பதினேழு வருடங்களுக்குப் பின் திருப்பதி செல்கிறேன்!  நான் அமர்ந்திருக்கும் இடத்திலிருந்து படம் எல்லாம் எடுக்க முடியவில்லை.

மேல் திருப்பதியை அடைந்தபோது மணி பன்னிரண்டரை!  இறங்கி அறையைக் காட்டினால் சாப்பிடக் கிளம்பலாம் என்று பார்த்தால் ஒன்றரை மணிவரை வண்டியை விட்டு இறங்கவிடவில்லை!  அறை கிடைப்பதில் ஏதோ சிக்கல்!

நாம் இறங்கலாம் என்றால் அதிலும் சில பிரச்னைகள்.  கடைசியில் பொறுக்கமுடியாமல் இறங்கி கல்யாணப் பெண்ணிடமே சென்று "அம்மையீர், எங்களால் இதற்கு மேலும் பொறுக்க முடியாது என்பதால், எங்களை சாப்பிட்டு வர அனுமதிக்க" வேண்டினேன்!  கண்முன்னால் தரிசனத்துக்குச் செல்லும் கூண்டில் இலவசச் சாப்பாடு வேறு கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  காலியாக இருந்த அந்த வரிசை நான் இறங்கிய நேரம் பெரிய கியூ ஏற்பட்டிருந்தது!

பெண் சுதாரித்து எங்களை ஹோட்டல் செல்ல அனுமதித்து ஓட்டுனரிடம் சொல்லி அனுப்பியதோடு, மற்ற இரு வண்டிகளையும் கூட ஹோட்டலுக்கு விடச் செய்தார்!  ஓட்டுநர் என்னை நன்றியோடு பார்த்துவிட்டு, (அவருக்கு மிகவும் பசியாம்) அவர் தொலைபேசி எண்ணை என்னிடம் கொடுத்து வைத்தார்.   வண்டியில் வந்த இன்னும் இரண்டு மூன்று பேர்களும் என்னைத் தாற்காலிகத் தலைவனாக ஏற்று என் அலைபேசி எண்ணைக் கேட்டனர்!

ஹோட்டல் உள்ளே சென்றால், நாம் பாட்டுக்கு சென்று அமரமுடியாதபடிக்கு அங்கிருந்தவர் ஒருவர் எங்களை அழைத்து ("என்ன...  வெயிட்டிங் லிஸ்ட்டா...?") பெயர் குறித்துக்கொண்டு, எத்தனை ஸீட் என்று கேட்டுக்கொண்டார்.  "ஆறு...   எல்லோர் பெயர் கொடுக்க வேண்டுமா?  ஆதார் கார்ட் கூட வைத்திருக்கிறோம்...   டேய்..   அந்த ஆதார் கார்ட் எடுடா..."

"வேண்டாம் ஸார்...  ஒருவர் பெயர் போதும்.  இடம் காலியானதும் சொல்கிறோம்"

"எவ்வளவு நேரமாகும்?" 

"சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பவர்கள் சாப்பிட்டு முடிப்பதைப் பொறுத்தது..."

"பக்கத்தில் வேறு ஹோட்டல்...."

"சால தூரம் போவாலண்டி...."

காத்திருந்தோம்.  ஒரு ஆந்திரவாரு வந்து 'மீல்ஸ் 320 ரூபாயா?'  அநியாயம் என்று பொங்கினார்.  

"எந்துகைய்யா அந்த்த ரூபாய்லு?  குவாலிட்டியும் லேது..." என்று கோபப்பட்டவரை அழைத்து நான் விவரம் விசாரித்தேன்.  ஏனெனில் அவர் பாதி என்னைப் பார்த்தே பொங்கிக் கொண்டிருந்தார்.  (இருபத்தைந்து வயதிலிருந்து முப்பது வயதுக்குள் இருக்கும்) ஹோட்டல்காரர்  அவர் சொல்வதை ஒரு ஜென் துறவி போல கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்.  அவர் பொங்கிவிட்டுப் போனதும் என்னிடம் அந்த இடத்துக்கு என்ன வாடகை தரவேண்டி இருக்கிறது, கரண்ட் பில், வாட்டர் பில் எவ்வளவு போன்ற விவரங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.  இதையெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டு எனக்கென்ன ஆகப்போகிறது!  மேலும், 

"ஆ...   320 ரூபாயா?  அங்கே இலவசச் சாப்பாடு கொடுத்துக் கொண்டிருந்ததை மிஸ் செய்துவிட்டோமோ...' என்று எண்ணம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

ஒரு வழியாய் இடம் கிடைத்து ("ஆறாம் நம்பர் சீட்டுக்கு போங்க") அமர்ந்தோம்.  மாமியார் ஒரு தயிர் சாதம் வாங்கினார்.  125 ரூபாயாம்.  பாஸ் சாம்பார் சாதம் வாங்கினார்.  சாம்பார் 125 ரூபாய்.  சாதம் 50 ரூபாய் என்று நினைவு!

நானும் மகன்களும் தென் இந்தியன் தாலி உணவு வாங்கினோம்.  250 ரூபாய்.  அதைத்தவிர மகன் மிர்ச்சி பன்னீர் ஸ்டார்ட்டர் மற்றும் வெஜ் ரோல்ஸ் வாங்கினான்.  ஆளுக்கு இரண்டு பூரி, பருப்புடன் கொஞ்சம் வெஜ் பிரியாணி, சாம்பார், ரசம் (சிறு வாளியில் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள்!) தயிர். வெண்டைக்காயை பூண்டுடன் சேர்த்து மொறுமொறுவென்று பொரித்து கொடுமை செய்திருந்தார்கள்.  ஆனால் என் மகன்களுக்கு அது பிடித்திருந்தது!  வெண்டைக்காய் போன்ற பச்சைக் காயை இப்படி ஃப்ரை செய்வார்களோ...

அவரைக்காய் பொரியல், ஏதோ ஒரு துவையல் ஒன்றும் வைத்திருந்தார்கள்.  சாதம், சாம்பார், ரசம், பொரியல் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் வாங்கி கொள்ளலாம்.   ஆனால் எவ்வளவு வாங்க முடியும்? சாம்பார் பரவாயில்லை ரகம்.  வாளிரசம் கூட அப்படியே...   பூண்டு இருந்ததா என்று கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால் தெளுவாக இருந்தது.

பாஸ் வாங்கிய சாம்பார் சாதத்துக்கு கொடுத்த சாம்பார் வேறு, எங்கள் தாலியில் கொடுத்த சாம்பார் வேறு...  (எவ்வளவு நுண்ணிய அவதானிப்பு!)

தயிர் சாதத்துக்கு ஒரு வறுத்த மிளகாய்.  மேசையில் ஆவக்காய் ஊறுகாய் வைத்திருந்தார்கள்.  பரவாயில்லை.  ஆந்திரா என்றால் காரம் என்பார்கள்.  அதைக் காணோம்!

மன்னிக்கவும்...   திருப்பதி கதையில் சாப்பாடு அதிக இடம் பிடிப்பதற்கு!  எல்லாவற்றையும் சொல்லவேண்டும் அல்லவா!!!

அங்கே சாப்பாடு முடித்தபின் வாசலில் சற்றுநேரக் காத்திருத்தலுக்குப்பின் தங்க இருக்கும் இடத்துக்குச் சென்றோம்.  பாபநாசம் தாண்டி செல்லவேண்டி இருந்தது.  அங்கும் நீண்ட நேரம் காத்திருந்தபின் ஒரு அறையின் சாவி கைவசம் வந்தது.

ஆறுமணி போல நிச்சயதார்த்தம்  என்றார்கள். அதுவரை ரெஸ்ட்!

அடுத்த வாரம் தொடர்கிறேனே....

=======================================================================================================

புத்தகக்கண்காட்சி நிறைவு பெற்று விட்டது.  18 கோடிக்கு வியாபாரம் ஆனதாகச் சொல்கிறார்கள்.  அப்படி எல்லாம் இல்லை, ரொம்ப நஷ்டம் என்கிறது இன்னொரு கோஷ்டி.

தேசிய விருது பெற்ற எஸ்ராவின் நாவல்தான் இந்த வருடத்தின் டாப் விற்பனையாம்.  எஸ்ரா தனி (சொந்த) பதிப்பகம் கண்டுவிட்டார்.  தேசாந்திரி பதிப்பகம். ராயல்டி விஷயத்தில் பதிப்பாளர்கள் நிறைய ஏமாற்றுவதாக குற்றச்சாட்டு.  

இது இப்போதல்ல, ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னரே இந்துவில் வந்த கட்டுரை கீழே...

​சுரண்டப்படுகிறார்களா எழுத்தாளர்கள்?

தமிழ்ப் பதிப்புத் துறை இப்போது எவ்வளவோ முன்னேறிவிட்டது. சென்னைப் புத்தகக் காட்சியில் இடம்பெற்றுள்ள புத்தகத் தலைப்புகளின் எண்ணிக்கை மட்டும் ஐந்து லட்சம் என்பது, பதிப்பகத் தொழிலில் எவ்வளவு கோடிகள் புரளுகின்றன என்பதற்கு ஓர் உதாரணம். புத்தகத் தயாரிப்பு, விளம்பரங்கள், சந்தைப்படுத்தல் ஆகியவற்றில் எல்லாம் ஆங்கிலப் புத்தகங்களுக்கு இணையாக மேம்பட்டிருக்கின்றன தமிழ்ப் புத்தகங்கள். ஆனால், புத்தகங்களை எழுதும் படைப்பாளிகளுக்குக் கொடுக்கும் சொற்பத் தொகையான ‘ராயல்டி’யைத் தருவதில் எந்த அளவுக்கு நியாயமாக நடந்துகொள்கின்றன?

அன்று முதல் இதே கதை!

கடந்த நூற்றாண்டில் தமிழுக்குப் பெரும் தொண்டாற்றிய சமயப் பின்னணி கொண்ட பதிப்பகத்தின் கதை இது. “அந்தப் பதிப்பகத்தில் வெறும் கருப்பட்டி காபி கொடுத்தே நூல்களை எழுதி வாங்கிவிடுவார்கள்” என்று புலம்பினார்கள் கருப்பக்கிளகம் சு.ராமசாமிப் புலவர் போன்றோர். பன்மொழிப் புலவர் அப்பாத்துரையாருக்கு பிரியாணி பிரியம் என்பதால், ஒரு பொட்டலம் பிரியாணியை வாங்கிக் கொடுத்து, மொழிபெயர்ப்பு வேலையை வாங்கிவிடுவார்கள் என்று சொல்லப்படுவது உண்டு. புதுமைப்பித்தன் போன்றோர் பதிப்பக முதலாளியைத் தேடிப்போய் பணத்துக்காக நின்றதையும், அவர்கள் கூடுமானவரை பணம் தராமல் இழுத்தடிப்பதையும் நொந்துபோய் எழுத்திலேயே பதிவுசெய்துள்ளனர்.

பிரபஞ்சனின் கதை அப்படி

“என் அனுபவத்தில் இரு பதிப்பகங்கள் என்னை ஏமாற்றி யிருக்கின்றன. முதலாவது, இடதுசாரி இயக்கத்தோடு பிணைந்திருக்கும் ஒரு நிறுவனம். நான், எஸ். பொன்னுதுரை, வளர்மதி மூவரும் எழுதிய ஆறு நாடகங்களை எங்களது அனுமதி பெறாமலேயே அச்சிட்டு, 30 ஆயிரம் பிரதிகளுக்கு மேல் விற்றிருந்தது அது. கடைசியில், தோழர் நல்லகண்ணுவை அணுகி அவர் முன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி எங்களுக்குரிய பணத்தைப் பெற்றோம். இன்னொரு பதிப்பகம், இலக்கியப் பத்திரிகை நடத்திக்கொண்டு, தொலைக்காட்சிகளில் சர்வதேசப் பிரச்சினைகள் முதல் டிஎம்டி கம்பிகள் வரை எதுபற்றிக் கேட்டாலும் தொலைக் காட்சிகளில் அபிப்பிராயம் சொல்வாரே அவர் நடத்துகிற நிறுவனம். என் இரண்டு புத்தகங்களுக்கு அவர் எனக்கு ராயல்டியே தரவில்லை. எழுத்தாளர்களின் மரணத்துக்காகக் காத்திருக்கும் பதிப்பாளர்கள் உண்டு. ஏனெனில் அவர்கள் இறந்தவுடன் அவர்களது படைப்புகள் கிட்டத்தட்ட நாட்டுடைமையாகிவிடுவதைப் போல. அதற்குப் பிறகு ராயல்டி தொகையைத் தராமலேயே புத்தகங்களைப் பிரசுரிக்கலாம் என்பதுதான் காரணம் “ என்கிறார் பிரபஞ்சன்.

சாருவின் கதை அப்படி

“ஒரு விஷயம் சொல்லட்டுமா? எனக்குப் பதிப்பாளர்கள் தரும் ‘ராயல்டி’ தொகை செல்பேசி டாப் அப் செய்வதற்கு மட்டுமே உதவுகிறது. என்னுடைய சிறந்த நாவலான ‘ராச லீலா’ 80 பிரதிகள்தான் போயிருப்பதாகச் சொல்கிறார் பதிப்பாளர். என்னைப் போன்ற பிரபல எழுத்தாளர்களுக்கு வருடத்துக்கு 20 ஆயிரம் பிரதிகள் விற்க வேண்டும். அப்போதுதான் ‘ராயல்டி’ கௌரவமாக இருக்கும். அதுவரை இதுபற்றிப் பேசுவதே அபத்தம்” என்கிறார் சாரு நிவேதா.

இது கண்ணதாசன் கதை

“எங்கள் அப்பா எழுதிய புத்தகங்களுக்குச் சரியான ராயல்டி தொகையைப் பதிப்பாளர்கள் கொடுக்கவில்லை. அந்த நிலையில்தான் நாங்களே அப்பா பெயரில் ‘கண்ணதாசன் பதிப்பகம்’ தொடங்கினோம்” என்று சொல்லும் கவிஞர் கண்ணதாசனின் மகன் காந்தி கண்ணதாசன் “தமிழ் எழுத்தாளர்களின் புத்தகங்களை வெளியிடுவதற்குப் புத்தகத்தின் முகப்பு விலையில் 10%; முன்பணமாக ரூ. 10,000; மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்குக் காப்புரிமைத் தொகையாக அன்றி, உள்ளடக்கத்தைப் பொறுத்து ஒரு பக்கத்துக்கு ரூ. 125 முதல் ரூ. 150 வரை தரும் வழக்கத்தைத் தாம் கடைப்பிடிப்பதாகத் தெரிவிக்கிறார்.

பிரதிகளும் ராயல்டிதான்!

மூன்று விதமான முறைகளை ‘ராயல்டி’ விஷயத்தில் கடைப்பிடிப்பதாகச் சொல்கிறார் ‘அடையாளம் பதிப்பகம்’ சாதிக். “சந்தையில் எப்போதும் தேவை இருக்கக் கூடிய நூலாசிரியர்களுக்கு 5% முதல் 8% தொகையை முன்பணமாகக் கொடுத்துவிடுவோம். ஓரளவு விற்பனை வாய்ப்புள்ள எழுத்தாளர்களுக்கு முகப்பு விலையில் 10% தொகையைப் புத்தகங்கள் விற்க விற்கக் கொடுப்போம். தொடக்க நிலை எழுத்தாளர்கள் என்றால், புத்தகத்தின் 25 பிரதிகளை மட்டுமே ‘ராயல்டி’யாகக் கொடுப்போம்” என்கிறார். புத்தகம் விற்ற எண்ணிக்கையைப் பொறுத்து ஒவ்வொரு நிதியாண்டின் இறுதியிலும் 7.5% முதல் 10% வரை ‘ராயல்டி’யாகத் தரும் முறையைப் பின்பற்றுவதாகச் சொல்கிறார் ‘கிழக்குப் பதிப்பகம்’ பத்ரி சேஷாத்ரி.

சர்ச்சையின் நாயகன்

சமீப காலமாக இணைய விவாதங்களிலும், முகநூலிலும் காப்புரிமைத் தொகை தொடர்பாக அதிகம் சர்ச்சைக்குள்ளாகிவரும் பதிப்பகம் ‘உயிர்மை பதிப்பகம்’. இதுகுறித்து அதன் பதிப்பாளர் மனுஷ்யபுத்திரனிடம் கேட்டபோது, “நாங்கள் 10% ‘ராயல்டி’ வழங்குகிறோம். அதிகமாக விற்பனையாகும் எழுத்தாளர்களின் நூல்களுக்கு ஆண்டுக்கு ஒரு முறை இந்தத் தொகை வழங்கப்படுகிறது. ஆனால், இளம் எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலானோரின் நூல்கள் ஆண்டுக்கு 100 முதல் 150 பிரதிகள்கூட விற்பதில்லை. கவிதைத் தொகுப்புகளின் நிலை இன்னும் மோசம். ஆண்டுக்கு 50 பிரதிகள்கூட விற்பனையாகாத ஒரு புத்தகத்தை எழுதிய கவிஞர், ‘பதிப்பாளர் ராயல்டி தராமல் ஏமாற்றுகிறார்’ என்று கூசாமல் எழுதினால் என்ன செய்ய முடியும்? விற்பனையாகாத நூல்கள் மீது ஏகப்பட்ட தொகையை முதலீடு செய்துவிட்டுத் தவிக்கிறேன்” என்கிறார்.

என்னதான் நடக்கிறது?

ஆண்டுதோறும் ஒருபுறம் புத்தக வெளியீடுகளும் விற்பனையும் அதிகரிக்கின்றன; இன்னொருபுறமோ எழுத் தாளர்கள் ‘ராயல்டி’ தரப்படுவது இல்லை என்கிறார்கள்; பதிப்பாளர்கள் ‘நஷ்டத்தைச் சந்திக்கிறோம்’ என்கிறார்கள். எனில், எதை நம்பி ஓர் எழுத்தாளர் எழுதுகிறார்? எதை நம்பி ஒரு பதிப்பாளர் பதிப்பிக்கிறார்? 

- தி இந்து -

===================================================================================================================

கோபமும் ரோஷமும் மனிதர்களுக்கு மட்டும்தானா?  விலங்குகளுக்கும் பறவைகளுக்கும் இருக்காதா என்ன?  இதோ சில நாட்களுக்கு முன்னால் தினமலரில் படித்த செய்தி...

பாலும், பழமும் கொடுத்து வளர்த்தவர், 'போ' என்றதால் கோபம் கொண்ட கிளி கோவிலில் தஞ்சம் அடைந்தது. வளர்த்தவர் கெஞ்சி அழைத்த போதும் கிளி வர மறுத்தது. 

கோவை, பாப்பநாயக்கன்பாளையம் பழையூரை சேர்ந்தவர் முருகேசன், 48; கிரைண்டர் தொழிலாளி. 

வீட்டில், கிளி வளர்த்து வந்துள்ளார். வீட்டிற்கு வெள்ளை அடித்ததால், கிளிக்கூண்டை வெளியில் வைத்துள்ளனர். இதனால், கிளி கூச்சல் போட்டுள்ளது. முருகேசன் மகன் பிரசாந்த், கிளியிடம் கோபத்துடன் பேசியுள்ளார். இதனால், கிளி கூண்டை விட்டு, பறந்து சென்றது. 

இதன் பின், கிளி அங்குள்ள பிளேக் மாரியம்மன் கோவிலில், அம்மன் சிலை தோளில் அமர்ந்திருப்பதாக தெரிந்ததும், முருகேசன் கோவிலுக்கு சென்று கிளியிடம், 'வீட்டிற்கு வா,' என கெஞ்சினார். 

ஆனால், கிளி கண்டுகொள்ளாததால் வீடு திரும்பினார். நேற்றும், முருகேசன் குடும்பத்தினர் கிளியை அழைத்தனர். அப்போதும் கிளி வர மறுத்தது. 

கோவில் பூசாரி ஹரிபிரசாத் கூறியதாவது : கோவிலில் நுழைந்த கிளி, அம்மன் சிலையின் தோளில் அமர்ந்தது. பிடிக்க முயன்றபோது கொத்த முயற்சித்தது. கொய்யாப்பழம், மிளகாய் வைத்ததும் சாப்பிட்டது. இரவு கோவில் நடை சாத்தும்போதும், கிளி வெளியில் வரவில்லை. 

நேற்று நடை திறக்கும்போதும், கிளி அம்மன் சிலை தோளில்தான் இருந்தது. அம்மனுக்கு மீனாட்சி அலங்காரம் செய்தபோது, வெளி மண்டபத்தில் அமர்ந்தது. அலங்காரம் செய்தபின் அம்மன் தோளில் அமர்ந்தது.

முருகேசன் கூறியதாவது : நாங்கள் கிளியை பாசமாக வளர்த்தோம். என் மனைவியை,'பாப்பு' என்றுதான் கிளி கூப்பிடும். என் மகன் பிரசாந்த், கோபத்துடன், 'போ' என்ற கூறியதால், கிளிக்கு வருத்தம் போலிருக்கிறது; கோவிலில் வந்து உட்கார்ந்து விட்டது. இவ்வாறு அவர் கூறினார்.

====================================================================================================

"மாத்தி யோசித்த" ஒரு பொழுதில்....

======================================================================================================