ஒரு அதிகாலை மரணம்.

பதினோரு மணியாகியும் மூர்த்தி இன்னும் அலுவலகத்துக்கு வரவில்லை.

                                         
 

"கணேசன்... மூர்த்தி ஏதாவது பெர்மிஷன், லீவு சொன்னாரா... இன்னும் காணோம்?" கேஷியர்  கேட்டார்.

"இல்லை சார்.... இந்நேரம் வந்திருக்கணுமே... அவர் ஊர்லேருந்து காலைல ரெண்டே பஸ்தான் உண்டு.. 9 மணிக்குள்ள ரெண்டுமே வந்துடும்... உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையோ என்னமோ.."

மேனேஜர் ரூமிலிருந்து காளிமுத்து ஓடி வந்தான். மூர்த்தி நேற்றிரவு காலமாகி விட்ட செய்தியை அனைவருக்கும் அறிவித்தான்.  சற்றுமுன்தான் மேனேஜர் ரூமுக்கு அவர்கள் உறவினரிடமிருந்து தொலைபேசி வந்ததாகச் சொன்னான்.

ஆஃபீஸே சோகமானது.

மூர்த்தி அந்த ஊரிலிருந்து வெளியே தள்ளி ஒதுக்குப் புறமாக இருந்த கிராமத்திலிருந்து அலுவலகம் வந்து செல்பவன். அங்கிருந்து ஊருக்குள் வர ஒரு நாளைக்கு ஐந்து முறை மட்டுமே பஸ் வசதி உண்டு. அப்படியும் தவறாமல் நேரத்துக்கு வந்து விடுவான்.

தன்னுடைய அன்பான மனைவி பற்றியும், பையன் பற்றியும் அவன் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறார்கள். அவன் மனைவி சுவையாக சமைக்கக் கூடியவள் என்று அலுவலகம் முழுதும் தெரியும். அவள் சமையலை அடிக்கடி அலுவலகம் முழுதும் சுவை பார்க்கும்.

ஆபீஸ் முழுக்க சோகப் பரபரப்பு தொற்றிக் கொண்டது. ஆங்காங்கே பேசிக் கொண்டார்கள். நினைவுகள் அலசப் பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

                                    
 

மேனேஜர் எல்லோரையும் அழைத்துப் பேசினார்.

சாதாரணமாக ஒரு அரசு ஊழியர் பணிக்காலத்தின்போதே மரணமடைந்தால் அவரது இறுதிச் செலவுகளுக்கு என்று ஒரு தொகை அலுவலகம் சார்பில் வழங்கப் படும். அந்தப் பணத்தை வாங்கி வர ஏற்பாடு செய்தார்.

"சாயங்காலத்துக்குள்ள பாடி எடுத்துடுவாங்க. யார் யார் போகப் போறீங்க..."

ஐந்தாறு பேர் ரெடியானார்கள். அவர்களிடம் பணத்தைக் கொடுத்து மூர்த்தியின் மனைவியிடம் தரச் சொன்னார். "பார்த்துப் பேசுங்க"

அலுவலக ஜீப்பிலேயே புறப் பட்டார்கள். வழி முழுக்க மூர்த்தியின் பண்புகள், குணங்கள் பற்றிய பேச்சாகவே இருந்தது.

"பொண்டாட்டி மேல உசுரையே வச்சிருந்தான் சார்... அவங்களும் அப்படித்தான்"

"என்ன பண்ணுவாங்களோ இனிமே.. படிச்சுருக்காங்களா... அவங்களுக்கு ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு பண்ண முடியுமா என்று பார்க்கலாம்..."

"பையன் படிப்பு வேற இருக்கே..."

"இப்போ கேட்க முடியாதுப்பா.. அப்புறம் கேட்கலாம்"

"பணத்தைக் கொடுத்தா வாங்குவாங்களா.. ரொம்ப அழுவாங்கப்பா.. அவங்களை யார் பார்த்திருக்கா?"

"நான் ஒண்ணு  ரெண்டு தரம் இங்க வந்தபோது பார்த்திருக்கேன் சார்...." காளிமுத்து.

"எல்லோரும் சேர்ந்து இருங்க... பணம் கொடுக்கும்போது. வாங்க மாட்டேன்னு அழுவாங்க... நாமதான் எடுத்துச் சொல்லிக் கொடுக்கணும். சங்கடமா இருக்கப்பா..."

                                        

ஊரை விட்டு விலகி, ஜீப் பாதையில்லாமல் இருந்த பாதையில் பயணித்து ஊரையடைந்தது.

கூடியிருந்த கூட்டம் விலகி வழிவிட, ஜீப்பிலிருந்து இறங்கி தயக்கத்துடன், மெளனமாக உள்ளே நடந்தனர்.

 

                                            

மூர்த்தி நீட்டிப் படுத்திருந்தான். பார்க்கக் கஷ்டமாக இருந்தது. வாழ்வு, மரணம் பற்றிய வழக்கமான கேள்விகள் மனசுக்குள் வந்தன.

பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு அவன் மனைவியிடம் வந்தனர். அவள் கையில் பணத்தைக் கொடுத்தனர்.

வாங்கி எண்ணினாள்.

"என்னங்க... நான் போய்ட்டா லட்ச லட்சமாப் பணம் வரும்னு சொன்னீங்களே...வெறும் பத்தாயிரம்தான் கொடுக்கறாங்களே.. நான் என்ன பண்ணுவேன்?" மூர்த்தி பக்கமாகத் திரும்பி அரற்றினாள்.

ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"யம்மா... இது மூர்த்தி சாரோட இறுதிச் செலவுக்கு மட்டும்மா.. நீங்க சொல்ற பணம்லாம் அப்புறம் முறைப்படி வரும்"

                                           
 

திரும்பும்போது ஜீப்பில் மரணம் பற்றி யாரும் பேசவில்லை!

படங்கள் : நன்றி இணையம்.