"செக்ஸ்னா ரொம்ப நல்லா இருக்கும்னு சொல்றாங்களே... உண்மையா?" என்றாள் மாலினி.

முகில் சிவா முக நூலில் இப்படிப் போட்டிருந்தார்.  எனக்கு முகில் சிவாவின் சில நூல்கள் (வைத்திருக்கிறேன்) பிடிக்கும்.  எனவே அவர் சொன்னதை நம்பி தேடிப்பிடித்து அந்தக் கதை படித்தேன்.  ஒருவேளை யாராவது பாராட்டிச் சொன்னால் படிப்பவர் மனதில் ஒரு எதிர்ப்புணர்ச்சி தோன்றி விடும் போலும்!  சரி,  அவருக்கு அவர் சுவை ; எனக்கு என் சுவை.

முன்னர் ஜெயமோகன் கதை ஒன்றை "படித்தபோது அல்லது படிக்கும்போது ஏற்படும் உணர்வாக ஒரு வாசகனின் பார்வையில் அலசியிருந்தேன்!  அந்த வரிசையில் இது இரண்டாவது.

[ ஒரு சிறுகதையைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும்போது நம் மனம் சில முந்திரிக்கொட்டை வேலைகள் செய்யும், கவனித்திருக்கிறீர்களா?   அது அறிவாளி "அதான் எனக்குத் தெரியுமே" ரகம்.  

     இம்மாதிரி வாசகர்களை ஏமாற்றுவதில் இருக்கிறது படைப்பாளியின் சாமர்த்தியம்.  சில பெரிய எழுத்தாளர்களின் கதைகளை படிக்கும்போது 'என்ன இருக்கிறது இதில்?' என்று சில சமயம் தோன்றும்.  வெளியில் சொன்னால் 'உனக்குத்தான் புரியவில்லை.  பெரிய தத்துவம் அதில் மறைபொருளாக விளக்கப் பட்டிருக்கிறது' என்று சொல்வோரும் உண்டு.  (அதனால் இப்படிப்பட்ட கருத்துகளை வெளியில் சொல்வதில்லை!!) 

     ஆனாலும் கண்கள் படிப்பதை நம் மனம் முந்திச் செல்வதை நிறுத்துவதில்லை.  இந்த வகையில் ஒரு புது முயற்சியாக சமீபத்தில் ஆனந்த விகடனில் வந்த ஜெயமோகன் சிறுகதை படித்தபோது மனதுடன் ஏற்பட்ட அனுபவத்தைக் கீழே தருகிறேன்.  படிக்கப் படிக்க மனதில் தோன்றிய எண்ணங்கள்.  -  இது நான் அக்டோபர் 5, 2017 இல் எழுதிய பதிவிலிருந்து.....  ]

​​"செக்ஸ்னா ரொம்ப நல்லா இருக்கும்னு சொல்றாங்களே...  உண்மையா?" என்றாள் மாலினி. -  கதையை ஷங்கர்பாபு  இப்படித்தான் தொடங்கி இருக்கிறார்.

ஒரு கதையை முதல் வரியிலேயே படிக்க வைக்கத் தேவையான தாக்குதல் இருக்க வேண்டும் என்பார் சுஜாதா. 

அது இந்தக் கதையில் இருக்கிறது.  தினமணிக் கதிரோ, விகடனோ, கல்கியோ....   சிறுகதைகளைத் தாண்டும்போது அவை என்னைப் படிக்க ஈர்த்தால்தான் படிக்கச் செல்வேன்.   என் பழக்கம் அது.   நிறைய கதைகளைக் கடப்பதால் வடிகட்டும் மனோபாவம்!  சில சமயங்களில் இந்த காரணத்தினால் சில நல்ல கதைகளைக் கூட இழந்திருக்கக் கூடும்.  தினமணிக் கதிரில் அடிக்கடி எழுதும் எங்கள் (அப்பாவின்) நண்பர் உஷாதீபன் கதைகளைக் கூட - அதாவது தெரிந்த எழுத்தாளர் படைப்பைக் கூட - அப்படித் தாண்டிச் சென்று விடுவதுண்டு.  இது என் கருத்து.  மாற்றுக்கருத்து(ம்)  இருக்கலாம்.  

அந்த வகையில் இந்தக் கதை ஒரு கணம் என் கண்களை நிறுத்தியது.  இந்த சாமர்த்தியத்தை இந்தக் கதாசிரியரும் உணர்ந்திருக்கவேண்டும் என்று மனதில் தோன்றியது.  சரி, அடுத்து என்ன சொல்கிறார் என்று கண்களால் தொடர்ந்தேன்.  கொஞ்ச நேரத்துக்கு இந்தக் கேள்விக்கு பதிலும் சொல்லாமல், என்ன சூழ்நிலை என்றும் சொல்லாமல் அங்குமிங்கும்  இழுத்தடிக்கிறார்.  

ஆனால் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்ட பெண் பற்றி ஒரு வர்ணனை சொல்கிறார் பாருங்கள்..  பெண் என்றாலே ஒரு கவர்ச்சி, ஒரு அழகு மட்டுமே தோன்றும் வாசகர் மனதில் இவள் தோற்றத்தைப் பதிவு செய்ய முயன்றிருக்கிறார்.  ஓவியரும் சோடை போகாமல் தன் பங்கை நிறைவேற்றியிருக்கிறார்.  

குடியிருக்க அந்த வீட்டுக்கு வரும் அவனை அப்ரூவ் செய்யப்போகிறவள் அவள்தான்.   அதிகாரம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் ரத்தினசாமியின் மனைவி.  அவர் மனைவியைக் கேட்காமல் எதுவும் செய்வதில்லை.  ஏன்?  அவள் இவரைவிட அறிவாளி.

"மாலினி மிஞ்சிப்போனால் 40 கிலோவில் இருந்தாள்..  பின்னாளில் ராதா கூட (கதையைச் சொல்லும் சுந்தரின் மனைவி) கேட்டிருக்கிறாள் "இவள்  சைஸுக்கு ப்ரா கிடைக்குமாங்க?"  வறட்சியான புன்னகை, கண்களில் வெறுமை.  இவ்வளவு ஒல்லியான கையை இதுவரை பார்த்ததில்லை.  நரைக்க துவங்கிய முடி, சோடா புட்டிக் கண்ணாடி...."

ஆனால் பேசப்பேச அவள் திறமைகள் ஒவ்வொன்றாக வெளிப்படுகின்றன.  இவன் சொல்லும் பதிலை சமத்காரமான பேச்சால் மடக்குகிறாள்.   அவளுக்கு மருத்துவம் தெரிந்திருக்கிறது.  ஹோமியோபதி படித்த அவள், அலோபதி மருந்தகத்தில் வேலை பார்த்திருக்கிறாள்.   ஒரு நாள் கார் ஓட்டும்போது அவளின் கார் ஓட்டும் (மிக மிக லாவகமாக, மிக மிக வேகமாக)  திறனும், அவளுக்கு ஃபிரென்ச் தெரியும் என்பதும் வெளிப்படுகிறது.  முன்னர் பட்டிமன்றங்களிலும், கவியரங்கங்களிலும் கலந்து கலக்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறாள்.  தன் உருவம் பற்றி அறிந்தவள்.  "என்னை யாரும் தப்பான எண்ணத்தோட பார்க்கவே மாட்டாங்க...அதனால்தான் கத்துகிட்ட கராத்தே கலையைக் கடைசிவரை பயன்படுத்த முடியாமலேயே போயிடுச்சு" என்று அடுத்த குண்டை வீசுகிறாள்.  பின்னர் செஸ் விளையாட்டிலும் வித்தகி என்பதும் தெரிய வருகிறது!

இளவயதில் நல்ல கணவன் கிடைக்கவேண்டும் தானும் கோவிலில் விளக்கு வைத்ததாகச் சொல்பவள் ("நானும் சாதாரண பெண்கள் போல!")  கணவன் தன்னை மதிப்பதில்லை என்கிறாள்.  இதை மட்டும் இந்தக் கணவன் - மனைவியால் நம்ப முடியவில்லை.  கணவர் அவ்வளவு மதிக்கிறார் அவளை.  அவளுக்கு சோதிடமும் தெரிந்திருக்கிறது.  

சில பொய்களும் தெரிகிறது.   சமையல் நல்லா வராது என்று அவள் சொல்வது பொய், நல்லா சமைப்பாங்க என்கிறாள் மனைவி.  'கணவன் மதிப்பதில்லை என்பதும் பொய், இப்போது கூட கணவனுக்காக கோவிலில் விளக்கேற்றினாள்' என்கிறாள் மனைவி.   பொய்கள் ஏன் சொல்கிறாள் என்பது புரியவில்லை.

இந்த அவளின் பன்முகத்திறமையைப் படித்துக் கொண்டே வரும்போது கதையின் போக்கு நம் மனதில் மாறுகிறது.  முதலில் கேட்கப்பட்ட  அந்தக் கேள்வியை கிட்டத்தட்ட மறக்க ஆரம்பிக்கிறேன்.  இவள் திறமைகள் இவள் அழகற்றவள் என்பதை மறைக்க கற்றுக்கொண்டதா, போடும் வேஷமா, என்ன காரணம் என்று மனதில் எண்ணம் ஓடும்போது, மீண்டும் அந்தக் கேள்வி வந்து, அதற்கான பதிலை இவன் ஜாக்கிரதையாகச் சொல்கிறான்.  இருவரும் அண்டை வீட்டுக்காரர்கள்.   அடுத்தவர் மனைவி அவள்.  இவனோ வயதில் சிறியவன் ஆயினும் இன்னொரு பெண்ணின் கணவன்.  ஆண்.    இருவரும் நல்ல நண்பர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்பவர்கள். 

கேள்விக்கான பதில் சாதாரணமாகச் சொல்லப்பட்டு காட்சி தாண்டப்படுகிறது.  இப்போது கோணம் மாறுகிறது.  அவள் கோணத்தில், 'தான் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டிருக்கக் கூடாது' என்றும், 'அவன் தன்னைத் தவறாக நினைத்திருப்பான்' என்கிற எண்ணமும் அவளை வாட்டுகிறது.  அந்த கணத்தை மாற்ற விரும்புகிறாள் அவள்.  அவள் புத்திசாலி.   எவ்வெப்போது முட்டாளாக மாறவேண்டும், அல்லது காட்டிக்கொள்ளவேண்டும்  என்று தெரியும் அளவு புத்திசாலி.  எனவே திட்டமிட்டு,  லிப்டில் தனியாக சந்திக்கும் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் அவள் பிளேட்டையே மாற்றுகிறாள்.   அதிர்கிறான் அவன்.

இப்போது அவனை தன்னைவிட்டு விலகிப்போகச் சொல்கிறாள் அவள்.  விலகிப்போவது என்றால் வீட்டைக் காலிசெய்துகொண்டு...   திகைத்து மறுக்கும் அவனை என்னென்ன செய்கிறாள் என்பது கதை.   திசை மாறிப் பயணித்தாலும் - அதுதானே சுவாரஸ்யமான கதைக்கும் தேவை? -  என்ன ஆகப்போகிறது என்கிற ஆர்வம் வருகிறது.  

ஆனால் ஒன்று.  என் தீர்மானமான அபிப்ராயம் கதையானது கதாசிரியர் முடிந்திருக்கும் கதையில் கடைசி மூன்று பாராக்களுக்கு முன்னரே முடிந்துவிடுகிறது. 

நெல்லை...  அட்டையில் இருப்பது யார்?

'என்ன கதை என்று நான் படிக்கவில்லை, படிக்காமல் நீங்கள் சொல்வது புரியவில்லை' என்று சொல்பர்களுக்கு கதையைச் சொல்லி விடலாமா என்றால் அது நியாயமாகாதே!  (கிட்டத்தட்ட சொல்லி விட்டேன்.  கடைசியில் தோற்றுப்போய் வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு சென்று விடுகிறான் அவன்.  இவர்கள் சண்டை கடைசிவரை அவன் மனைவிக்கோ, அவள் கணவனுக்கோ தெரிவதில்லை.  அவரிடம் அவளின் 'ஸ்ப்ளிட் பர்சனாலிட்டி'யைச் சொல்லியிருக்கலாம் என்று நினைக்கிறான் அவன்.)

======================================================================================================

நேற்றைய புதிரின் விடைகள் :

அந்தப் பாடல் வல்லிம்மா மட்டுமே மிகச்சரியாக சொல்லி இருக்கிறார்.  எம் கே டி பாகவதர் படம்.  சிவகாமி.  அதில் டி எம் எஸ் பாடிய பாடல்!  

சுஜாதா கதைகள் பற்றி பாலகணேஷ் 98% சரியாகச் சொல்லி விட்டார்.

(அ) 'நில்லுங்கள் ராசாவே' - ஒரு குறிப்பிட்ட நாட்டின் தேசிய கீதம் ஒலிக்கும்போது ஹிப்னடைஸ் செய்யப்பட்ட ஹீரோ அந்த அதிபரைக் கொலை செய்ய டியூன் செய்யப் பட்டிருப்பான். 

மற்றும் 'மூன்று நிமிஷம் கணேஷ்'.  'நிமிஷ நிமிஷ நிமிஷ' என்று மூன்று முறை ஒலி வந்ததும் மறைத்து வைக்கப் பட்டிருக்கும் குண்டு வெடிக்கும்.  

(ஆ) நிர்வாண நகரம் - நகரில் நடந்த குற்றங்களை உபயோகித்துக் கொண்டு தான் செய்தது போல நாடகமாடும் கதாநாயகன்!  'சிவராஜ்' என்கிற தனது பெயரை ஜம்பிள் செய்து 'ஜீவராசி' என்று வைத்துக்கொண்டிருப்பான்.

(இ) சினிமாவுக்காகவே அவர் எழுதிய முதல் கதை 'நினைத்தாலே இனிக்கும்'. 'ப்ரியா' திரைப்படம் எடுக்கப் பட்ட விதத்தில் அதிருப்தியுற்று, 'உன்னைக் கண்ட நேரமெல்லாம்', 'மேற்கே ஒரு குற்றம்' என்று எல்லாம் கதைகள் எழுதினார் ('இதை எப்படி திரைப்படமாக எடுக்கிறார்கள்...  பார்ப்போம்!') . அந்த வசனம் இரண்டாவது கதையில் வரும்.  பின்னர் அவர் சினிமாவிலேயே ஐக்கியமானது வேறு கதை!

===============================================================================================================

பின்குறிப்பு :  இன்று வேறெந்த விஷமமும் இல்லை!  தலைமுடி கதையை பின்னர் சொல்லவா அதிரா?!!