சில்லறை பொறுக்கினேன்!

சில நாட்களுக்கு முன்னால் இரவு பத்தரை மணிக்கு படி இறங்குகையில் கால் பிசகி, கீழே விழுந்து சில்லறை பொறுக்கியதில் எலும்பு முறிவோ என்று சந்தேகம் வர,   ஹாஸ்பிடல் செல்லலாம் என்று வற்புறுத்திய மனைவி, மகனை மறுத்து விட்டு வலியுடன் படுத்து விட்டேன். 

 

அந்த நேரத்தில் சென்றால் 99.9 சதவிகித ஹாஸ்பிடல்களில் அந்நேரத்துக்கு புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்து, மேற்படிப்புக்கு இரவு அங்கு உட்கார்ந்து படித்துக் கொண்டிருக்கும் மாணவ டாக்டர்கள்தான் இருப்பார்கள்.  கை, காலை முன்னே பின்னே திருப்பிப் பார்த்து விட்டு, ஒரு ஊசி, ஒரு மருந்து கொடுத்து அனுப்பி விடுவார்கள் - "நாளை மாலை ஆர்த்தோ வருவார்... வந்து பாருங்கள்" என்ற அறிவுரையோடு. 

 

சில சமயம் அப்போதே ஒரு தண்ட எக்ஸ்ரே கூட எடுக்க வேண்டி இருக்கும்.  எதற்கு தண்ட எக்ஸ்ரே என்கிறேன் என்றால், மறுநாள் ஹாஸ்பிடல் சென்று,  டோக்கன் வாங்கி, தேவுடு காத்து ஆர்த்தோவைப் பார்த்தால். நாம் எடுத்திருக்கும் எக்ஸ்ரேயை செத்த எலியைத் தூக்குவதுபோல் இடது கைக் கட்டைவிரல், ஆள்காட்டி விரலால் தூக்கிப் பார்த்து விட்டு, மண்டையை இடம் வலமாக ஆட்டுவார்.

 

ஒரு பேப்பரை எடுத்துக் கிறுக்கி 'இந்த ஆங்கிளில் எடுக்கச் சொல்லி, எடுத்துட்டு வாங்க' என்று அனுப்புவார்.

 

அங்கு சென்று எடுத்து வந்தாலும் ஆர்த்தோவுக்கு அது திருப்தியைத் தராது.  ஒரு 'எம் ஆர் ஐ எடுத்துடலாமா?' என்பார்! 

 

இந்த அனுபவங்கள் இருந்ததால், இரவு அங்கு செல்ல வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டு, ஒரு வலி நிவாரணியை ரானிட்டிடின் உடன் சேர்த்துப் போட்டுக் கொண்டு படுத்து விட்டேன்.  இரவு முழுக்க இடது முழங்கை, மணிக்கட்டு, உள்ளங்கை, மற்றும் இடந்து கால் பாதத்தை அசைக்க முடியாமல் வலி.

 

ஒரே ஒரு ஆறுதல்.  பயந்த அளவு கையும் காலும் புருபுரு என்று வீங்கவில்லை.  என் பாஸ் உறவுகளுக்கு எல்லாம் தொலைபேசி, நான் ஆஸ்பத்திரி வரமாட்டேன் என்கிறேன் என்பதையும், இரவெல்லாம் எப்படி அவஸ்தைப் பட்டேன் என்பதையும் புகார் சொல்ல,  மறுநாள் காலை 7 மணிக்கே எனக்கு சகல திசைகளிலிருந்தும் ஆஸ்பத்திரி கிளம்ப திட்டுடன் உத்தரவு வந்தது!

 

அந்நேரத்திலும் ஆர்த்தோவைப் பிடிக்க முடியாது என்ற என் முனகலை யாரும் லட்சியம் செய்யவில்லை.

 

வெட்டியாக ஒரு ஆஸ்பத்திரி சென்று ஆர்த்தோ மாலைதான் வருவார் என்று அறிந்து வீடு திரும்பியபோது என் கடுப்பு எல்லை மீறி இருந்தது.

 

ஆனாலும் இன்னொரு அருகாமை ஆஸ்பத்திரியில் ஆர்த்தோ 10.30க்கு வருவார் என்று தகவல் கிடைத்து, மறுபடி கிளம்பி அங்கு சென்றோம்.

 

எல்லோரும் 'எம் ஆர் ஐ எடுங்கள், டிஜிடல் எக்ஸ்ரே எடுங்கள்' என்றெல்லாம் முன்னரே அவரவர்கள் அனுபவங்களை வைத்து எனக்குச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

 

ஆனால் என்னைப் பார்த்த ஆர்த்தோ டாக்டர் (அங்கு டிஜிடல் எக்ஸ்ரே இல்லாததாலும்) சாதா எக்ஸ்ரே எடுக்கச் சொல்லிப் பார்த்து, எலும்பு முறிவு இல்லை என்று வயிற்றில் பால் வார்த்தார்.

 

"ரத்தக் கட்டு... க்ரிப் பாண்டேஜ் போடுங்க... இந்த மாத்திரைகளைச் சாப்பிடுங்க..  ஒரு வாரம் சென்று வந்து பாருங்கள்" என்றார்.

 

என் உறவுகளுக்கு திருப்தியே இல்லை.  "காலில் லிகமென்ட் டார் ஆகியிருக்கும்.  எம் ஆர் ஐ எடுத்தால்தான் தெரியும்..  வேறு டாக்டர் பாருங்கள்" என்றார்கள்.  "டிஜிடல் எக்ஸ்ரே கூட எடுக்கலையா?" என்று அங்கலாய்த்தார் இன்னொரு நண்பர்.

 

என்னைப் பார்த்த அறுபது வயது ஆர்த்தோ டாக்டரின் அனுபவத்தை நான் நம்பினேன்.  எக்ஸ்ரேயை அப்புறம் சென்று வாங்கக் கூட இல்லை.  மறுபடி சென்று பார்க்கவும் இல்லை!  பத்துப் பதினைந்து நாளில் கை சரியானது. கால் கொஞ்சம் லேசாக வலித்தாலும் கவலைப் படவில்லை!

 

சொல்ல வந்தது,  அங்கு காத்திருந்தபோது அங்கு நடந்த ஒரு சுவாரஸ்ய அனுபவம்.

 

நாங்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்துக்கு நேரே லிப்ட்.   நாங்கள் இருந்தது இரண்டாம் தளம்.  கீழே செல்ல எண்ணி, உள்ளே நுழைந்த ஒரு நடுத்தர வயதுத் தம்பதி புன்னகையுடன் நின்றிருக்க, கதவு மூடிக் கொண்டது.  சில நொடிகள் கழித்து கதவு திறக்க, வெளியே வந்த அதே தம்பதியர், மறுபடி பார்த்த எங்கள் முகங்களையே மீண்டும் கண்டதும் மறுபடி உள்ளே நுழைந்து கதவு மூடிக் கொண்டனர்.

 

மறுபடி கதவு திறந்தது.  மறுபடியும் அவர்களும், நாங்களும்!   G என்ற பொத்தானை அமுக்குங்கள் என்று என் அருகில் உட்கார்ந்திருந்த சிலர் அவர்களிடம் சொன்னார்கள்.  கதவு மூடியது.  திறந்தது.  அவர்கள் வெளியே வந்து லேசாக அசடு வழிய, பாவமாக படிக்கட்டை நோக்கிச் செல்லத் தொடங்கினார்கள்.

 

எங்கள் அருகில் அமர்ந்திருந்தவர்களில் கூட வந்திருந்த ஒரு சிறுவன் அவர்களை அழைத்து, லிப்டில் நுழைத்து, தரைத் தளத்தில அவர்களை டிராப் செய்து திரும்பினான்.

அவர்களைப்  பார்த்து அன்று புன்னகைத்தவர்களில் மற்றவர்களுக்கு பிற்பகல் விளைந்ததா தெரியவில்லை.  ஒரு மாதத்துக்குப்பின் எனக்கு விளைந்தது!  அதை அப்புறம் சொல்கிறேன்!