வைகையில் நான் பார்த்த 3 கேரக்டர்கள் தொடர்ச்சி - 4

மூன்றாவது நபர் ஒரு இளைஞர்.   28 வயசிருக்குமா...?

செங்கல்பட்டில் ஏறினார்.  ஏறி அமர்ந்த உடனேயே பிரியாணிப் பொட்டலம் ஒன்றைத் திறந்து பதம் பார்த்தவர், அப்புறம் ரயிலில் வந்த எதையும்....... விடவில்லை என்று சொல்லப் போகிறேன் என்றுதானே நினைத்துப் படித்தீர்கள்?   ஹா.... ஹா.... ஹா.... இல்லை, ஒன்றையும் அவர் லட்சியம் செய்யவில்லை.  தக்காளி சூப் மட்டும் அவரைக் கவர்ந்தது.  நடுவில் அதை மட்டும் சுவைத்தார் - அதுவும் நான் வாங்கியதைப் பார்த்துத்தான்!



                                                     
 

இடையில் வெய்யில் தாங்க முடியாமல் அவஸ்தைப் பட்டு நாங்கள் ஜன்னலை மூட முயன்றபோது, அது மூட வராமல் மேலே மாட்டிக் கொண்டு கஷ்டப்பட்டதைப் பார்த்து தானே எழுந்து எங்களுக்கு உதவி செய்தார்.  எங்களைப் பார்க்காமலேயே, எங்கள் நன்றியை எதிர்பார்க்காமலேயே தன் வேலையைத் தொடர்ந்தார்.  ஆமாம், கேரக்டர் என்று சொல்லுமளவு அவர் என்ன செய்தார் என்பதுதானே உங்கள் மனதின் அடுத்த கேள்வி? 


சொல்கிறேன்.

சாப்பிட்டு முடித்து, தனது அலைபேசியை எடுத்துக் கொண்டார்.  காதில் (மட்டும்) 'கேட்பானை'ச் சொருகிக் கொண்டார்.  பையை கீழே வைத்தார்.  அலைபேசியில் திரைப்படம் சேமித்து வைத்திருப்பார் போலும். ஒரு படமா, வெவ்வேறு, இரண்டு அல்லது மூன்று படங்களா தெரியாது.  அதை செலெக்ட் செய்து போட்டார்.  கண்களுக்கு கஷ்டம் வராத தூரத்தில் செல்லை வைத்துக் கொண்டார்.  அதிலேயே ஆழ்ந்து விட்டார்.  மற்றவர்களைப் பற்றித் துளியும் லட்சியம் செய்யவில்லை. 


இத்தனைக்கும் அவரருகில்தான் ஒரு நபர் விட்டு 'அந்த' இளம்பெண் அமர்ந்து பே...........சிக் கொண்டிருந்தார்!  ஊ...ஹூம்!  செல்லில் படம் பார்த்துக் கொண்டே நவரசங்களையும் முகத்தில் காட்டினார்.

அவர் என்னென்ன காட்சிகள் கண்டு கொண்டிருந்திருப்பார் என்று யூகிக்க முடிந்த அளவில் இருந்தன அவர் முக பாவங்கள்.

 

திடீரென்று அவர் முகம் சுருங்கும்.  கண்கள் கலங்கும். உதடுகள் துடிக்கும்.  என்ன ஓடுகிறது திரையில் என்று புரிந்து கொள்வேன்.  திடீரென கண்கள் மலரும்.  இதழ்கள் ஒரு ஆனந்தச் சிரிப்பை உதிர்க்கும். முகத்தில் சந்தோஷம் பொங்கும்.  காட்சி மாறி விட்டது என்று தெரிந்து கொள்வேன். 


திடீரென கைகள் இறுகும்.  இறுக்கமாக, இருக்கையில் மாறி மாறி அமர்வார்.  அவர் டென்ஷனைப் பார்த்து எனக்கே கவலை வந்து விடும். யாருக்கு என்ன அபாயமோ என்று என் மனமும் பதறும். அவ்வப்போது இடைவெளி விட்டு அவரையே கவனித்துக் கொண்டிருப்பேன்.  அவர் முகத்தில் இறுக்கம் தளர்ந்து சிரிப்பு வந்ததும்தான் எனக்கும் நிம்மதியாகும். 


அப்பாடி!  நாயகிக்கோ, அல்லது நாயகனுக்கோ வந்த ஆபத்து நீங்கி விட்டது!  நகைச்சுவைக் காட்சிகளை ரசிக்கிறார் என்பது கன்னம் குழி விழும் அவர் வாய் திறந்த சிரிப்பில் தெரியும்.  

 

 

இரண்டு 'பவர் பேங்க்' வைத்திருந்தார்.  அதில் அலைபேசியைச் சொருகி பேட்டரி தீராமல் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டார்.  மதுரை ஸ்டேஷன் வந்தும் அவர் எழவில்லையே என்று எனக்குக் கவலையாக இருந்தது.  'மதுரை வந்து விட்டது' என்று சொல்லலாமா என்று கூடத் தோன்றியது.  ஆனால் ரயில் நின்ற இரண்டாவது கணத்தில், நொடியில் எழுந்து pack செய்து கொண்டு இறங்கிக் காணாமல் போனார்.

மதுரையில் திருமதி கோமதி அரசு மேடத்தைச் சந்தித்தது ஒரு சந்தோஷம்.  எங்கள் வீடு அமைந்திருக்கும் இடத்துக்கு அருகிலேயே அவர்கள் வீடும் அமைந்திருந்தது சௌகர்யம். 


அரசு ஸார் ஒரு பல்துறை வித்தகர்.  ஓவியம் வரைவார். ஆன்மீகச் சொற்பொழிவுகள் ஆற்றுவார்.  மேடம் சளைத்தவரில்லை என்பது அவரது வலைத்தளப் பதிவுகளிலிருந்து நமக்குத் தெரியும்.  முன்பு அவர் வலைத்தளத்தில் அவர் மகன் தன் கையால் தயாரித்திருந்த சாக்பீஸால் செய்யப்பட்ட கோவிலைக் காட்டினார்.  பிரமிப்பாக இருந்தது.  நுணுக்கமான வேலை. 


ஏகப்பட்ட புத்தகங்கள் சேர்த்து வைத்திருக்கிறார்கள்.  எடுத்து அடுக்க நேரமின்றி அலமாரியிலேயே வைத்திருந்ததைக் காட்டினார்கள். 


எனக்கு ஒன்று, என் பாஸுக்கு ஒன்று தேவன் கதைகள் புத்தகம் ஒன்று வெற்றிலை பாக்கில் வைத்துக் கொடுத்தது இனிய ஆச்சர்யம்.  பழைய காமிக்ஸ் புத்தகங்கள் சில 'படித்து விட்டுக் கொடுங்கள்' என்று கொடுத்திருக்கிறார்.  வீடு வந்து முயற்சித்ததில் சிறிய புத்தகத்தில் சிறிய எழுத்துகளைப் படிப்பதில் சிரமம் இருந்தது.  இந்த அளவுப் புத்தகங்களைச் சிரமப் படாமல் சிறிய வயதில் படித்திருக்கிறோம் என்பது நினைவுக்கு வந்தது.  மதுரையில் அந்தப் புத்தகங்களைப் பத்திரமாக வைத்திருக்கிறேன்.  சீக்கிரம் திருப்பித் தருகிறேன் கோமதி அரசு மேடம்!

நண்பர் பகவான்ஜியுடன் அலைபேசினேன்.   முறையாவது நேரில் சந்திக்க முடிகிறதா என்று பார்க்க வேண்டும்.  அவர் பணி நேரம் ஒத்து வரவில்லை.