வைகையில் 3 கேரக்டர்கள் :: தொடர்ச்சி - 3

          அந்தப் பெண் எங்களுக்கு எதிரே வந்து அமர்ந்தாலும் அவள் அந்த இருக்கைக்கு உரியவள் அல்ல.  எங்களுக்குப் பின் வரிசையில் அவளுக்கு இடம் கிடைத்திருந்தது.  அங்கு அவளுடன் அமர வேண்டிய மிச்ச ஐந்து பேர்களும் இளைஞர்கள்.  கண்களில் குறும்பை சற்றுக் கூடுதலாகவே வைத்து வேறு அர்த்தம் கற்பித்துக் கொண்டிருந்த காரணத்தினால், அவள் அந்த இருக்கையைத் துறந்து எங்கள் எதிரே அமர்ந்தாள்.  ஆனால் அவர்கள் பின்னர் இந்தப் பெண்ணைத் தாண்டிச் செல்வது போல, அங்கு தயங்கிநின்று பேசுவது போல தங்கள் அலைபேசியில் செல்ஃபி எடுத்துச் சென்றதை இந்தப் பெண் பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் கவனிக்கவில்லை.

          அதற்கு அவள் முன்னதாக நாங்கள் உள்ளிட்ட சக பயணிகளிடமும், பின்னர் பயணச் சீட்டுப் பரிசோதகரிடமும் ஏகப்பட்ட விளக்கங்கள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாலும்,  தான் இருக்கை மாறியதற்கான காரணத்தைப் பற்றிச் சொல்லும் போது மட்டும் வார்த்தைகளால் சொல்லாமல், கண்களால் பேசினாள்.  "அவர்கள்" சண்டைக்கு வந்து விடக் கூடாதே என்ற எச்சரிக்கைக் காரணமாக இருக்கலாம்.  இந்த இருக்கை மாறுதலுக்குக் காரணம் சரிதான் என்று அந்தப் பக்கத்து இருக்கைப் பிரசங்கப் பெரியவர் அந்தப் பெண்ணுக்கு அமோக ஆதரவளித்துக் கொண்டிருந்தார்.  டிக்கெட் பரிசோதகர் ஆட்சேபிக்கவே இல்லை என்றாலும், அவரிடம் இந்த SRMU பெரியவர் நீண்ட விளக்கங்கள் அளித்துக் கொண்டிருந்தார்!  அவர் பிரசங்கத்துக்கு ஒரு கூடுதல் தகவல் கிடைத்த காரணமாயிருந்திருக்கலாம்!

          ஒரு ஹேண்ட்பேக் மட்டும் வைத்திருந்ததால் அவளுடன் வேறு யாரேனும் வந்திருக்கக் கூடும் என்று தோன்றியது.  அவர்களிடம் இவள் லக்கேஜும் சேர்ந்து இருக்கலாம்.  அவள் கண்கள் யாரையோ தேடும் பாவனையில் அங்குமிங்கும் அலைபாய்ந்து கொண்டும் இருந்தது.  பயணத்தில் படிக்க நான் புத்தகமும் கொண்டு போயிருந்தேன் தான்.  ஆனால்,பயணத்தில் புத்தகங்கள் படிக்க முடிவதில்லை.  அதுவும் வைகையின்  நெருக்கமான இருக்கைகளில் அமர்ந்து புத்தகம் படிப்பது முடியாது, அது கொடுமை என்பதால்தான் சக பயணிகளைப் படிக்கிறோம்!

          கொஞ்சநாட்களுக்கு முன்னால் எழுதிய தொடர் பயணப் பதிவு நினைவுக்கு வருகிறது. பயணத்தில் என்ன செய்வீர்கள் என்கிற வகை வகையான கேள்விகளுக்கு வக்கணையாக பதில் சொன்னாலும், புத்தகம் படிக்காமல், ஜன்னலோர இருக்கைக் கிடைக்காததால் காற்றுமின்றி, வேடிக்கைப் பார்க்க வழியுமின்றி  வலப்பக்கம், இடப்பக்கம் இருவருக்கிடையில் இடுங்கி அமர்ந்து, அந்தத் தொடர் பதிவைப் பற்றியும் எண்ணிய படி பயணம் செய்யத்தான் முடிகிறது.

          பாட்டுக் கேட்கும் மூட் இல்லை.  முதல் காரணம், செல்லில் சார்ஜ் தீர்ந்து விடும் அபாயம்.  இரண்டாவது காரணம்  வெயிலுக்கு வெறும் பயணமே தலைவலி கொடுக்கும்.  காதில் 'ஹை டெசிபலி'ல் (எவ்வளவு குறைத்து வால்யூம் வைத்துக் கொண்டாலும்) பாட்டு வேறு கேட்டால் தப்பிக்க முடியாமல் கட்டாயத் தலைவலிதான், வாந்திதான்!  எனவே, வேறு வழியின்றி சக பயணிகளைப் படிப்பதுதான் இயல்பாகவே நடக்கும் வேலை!

          ஆனால் எனக்கு இவ்வளவு சுவாரஸ்யமாக விஷயதானம் செய்தவர்களுக்கு நான் பதில் மரியாதை செய்யவில்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன்!   நான் அவர்கள் பார்வையில் எப்படி இருந்திருப்பேன் என்றும் எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.  ஒரு உம்மணா மூஞ்சியாக, கவனத்தைக் கவரும் எந்த செயலும் செய்யாதவனாக,கவனத்தைக் கவரும் உருவமும் இல்லாதவனாக இருந்திருப்பேன்.  சாப்பிடும் பண்டங்கள் வாங்கிச் சாப்பிடும்போது சில கண்கள் என்னை கவனித்திருக்கலாம், அவ்வளவுதானென்று தோன்றுகிறது.  நான் ஒரு சுவாரஸ்யம் இல்லாதவன்!

          டிக்கெட் பரிசோதகர் வந்து சென்றபின் அந்தப் பெண் இறுக்கம் தளர்ந்தாள். அலைபேசியைக் கையில் எடுத்தாள்.  வண்டி தாம்பரம் தாண்டுவதை அறிவித்தாள்.  வீட்டுக்காய் இருக்கலாம்.  அதை கவனமாக தொடர்பைத் துண்டித்து உள்ளே வைத்தவள், இன்னொரு அலைபேசியை எடுத்தாள்.  இந்த இரண்டாவது அலைபேசி உரையாடல்தான் முக்கியமானது.  கையை ஆட்டி ஆட்டி, எதிரே ஆள் இருப்பது போன்ற பாவனையில்,  கண்களை உருட்டி உருட்டி அவள் பேசியது ஒரு சுவாரஸ்யம் என்றால், அதுவே எனக்கு அவளைக கவனிக்க வசதியும் செய்து கொடுத்தது.  எப்படி என்றால் கையை அதிகப் படியாக ஆட்டி எக்ஸ்ப்ரஷன் காட்டி பேசும்போதெல்லாம் கவனம் ஈர்க்கப் பட்டது போல அவளைக் கவனிக்க முடிந்தது!   ஹிஹிஹி...

          இப்போது இன்னொரு அலைபேசி அழைத்தது.  அதை எடுத்து அட்டெண்ட் செய்தாள். அட, மூன்றாவது அலைபேசி.  இது அலுவலகம் சம்பந்தப் பட்டது என்று தெரிந்தது.  இந்த இரண்டும் ஆண்ட்ராய்ட் வகை அலைபேசி.   வீட்டுக்குப் பேசியது நோக்கியா பேசிக் மாடல் போலத் தெரிந்தது!  திருச்சியில் அவள் அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்த இளைஞன் பேசிக்கொண்டே எங்கள் கம்பார்ட்மெண்ட் ஜன்னலுக்கு சர்ப்ரைஸ் விசிட் வந்து விட,  செல்லக் கோபங்கள், பொய்த் திட்டல்களுக்குப் பிறகு இருவரும் கதவுக்கு அருகே நின்று திண்டுக்கல் வரை பேசிக் கொண்டே வந்தனர்!  எனக்கு நான் எழுதிய சுசீ.. கதை நினைவுக்கு வந்தது!  அங்கு பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதும் அவ்வப்போது வேறு யாருடனோவும் அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

          மறுபடி இருக்கைக்கு வந்தவள் ஒரு அலைபேசியில் காதில் இயர் ஃபோன் மாட்டி, பாடல் கேட்கத் தொடங்கினாள்.  எனக்கு என்ன ஆச்சர்யம் என்றால், எப்படி அந்த அலைபேசிகளில் பேட்டரி நிற்கிறது என்பது முதல் ஆச்சர்யம்.  இரண்டாவது ஆச்சர்யம், எவ்வளவு ரூபாய்க்கு டாப் அப் செய்திருப்பாள்! (ரொம்ப முக்கியம்!!)  பாடலுக்கு நடுவிலேயே 'அவனுடன்' (தான் இருக்க வேண்டும்) பேச்சும் தொடர்ந்தது.  கொடைரோடு வந்ததும் சிறிய ஃபோனை எடுத்து (வீட்டுக்கு) தான் மதுரையை நெருங்கி விட்டதை அனௌன்ஸ் செய்தாள்.  மதுரைச் சந்திப்புக்குள் வைகை நுழையும்போது எழுந்து காணாமல் போனாள்.


                                                                                                                                                       [நாளை....]