வைகையில் 3 கேரக்டர்கள் (தொடர்ச்சி) - 2

                                                              

நாங்கள் அமர்ந்திருந்த பக்கம் வெயில் போடு போடெனப் போட்டது.  அந்தப் பக்கம் அந்தத் தொல்லை இல்லை. ஆனாலும் வைகை ரயிலின்  இருக்கைகளில் மூவர்  செல்வது என்பது ஒரு பெரிய கொடுமைதான்.


நாங்கள் ஏறி அமர்ந்தபோது காலியாகக் காணப் பட்டாலும், பின்னர் நிரம்பி வழியத் தொடங்கி விட்ட எங்கள் பெட்டியில் நாங்கள் உட்கார்ந்திருந்த இருக்கைக்கு இடது புறம் எதிர் இருக்கையில் ஒரு கணவனும் மனைவியும் அமர்ந்திருந்தனர்.  அவருக்கு 65 வயதிருக்கலாம்.  பேன்ட்ஸ் ஷர்ட் டகின் செய்து அணிந்து தொப்பி அணிந்து அமர்ந்திருந்த அவரின் சட்டையில் SRMU என்று ஒரு பட்டை சேர்த்துத் தைக்கப் பட்டிருந்தது.   ஏற்கெனவே ரயில் நிலையச் சுவர்களில் ரயில்வே சங்க மாநில மாநாடு என்று எல்லாம் போஸ்டர் ஒட்டப்பட்டு 'கன்னையா பேசுகிறார்' என்று இருந்தது.  நான் முதலில் SRM University என்று கூட நினைத்தேன்.  பின்னர் மாமா இல்லை என்று சொன்னார்.

அப்போது புதிதாகப் புகழ் பெற்றிருந்த கனையா குமார் தானோ என்று கூட எனக்குச் சந்தேகம் இருந்தது!  அவருடன் அமர்ந்திருந்த அவர் மனைவி எனக்கு சரியான போட்டியாக இருந்தார்.  சொல்லப் போனால் எனக்கும் அந்த உத்வேகத்தைக் கொடுத்தவர் அவர்தான் என்றும் சொல்லலாம்.  அதாவது ரயில் கிளம்புமுன்னரே ஐஸ்க்ரீமுடன் கணக்கைத் தொடங்கினார்.  புதிதாக ஏதாவது ஒன்று வரும்போது அவர் கணவரின் முழங்கையில் ஒரு இடி இடிப்பார்.  உடனே இவர் இடது கை தானாகவே விற்பனையாளரை நோக்கி எழும்.  கொஞ்ச நேரம் சென்று புதுத் தின்பண்டம் விற்பனைக்கு வரும்போது அந்த அம்மாள் திரும்பி கணவரை ஒரு பார்வை பார்த்தாலே போதும்.. இவர் ஒரு கை அந்த விற்பனையாளரிடமும், மறு கை சட்டைப்பைக்குள் காசு எடுக்கவும் தயாராகி விடும். 

 

                                          

 

 

அதில் பாருங்கள்..  அவர் அவற்றை மனைவிக்கு வாங்கித் தந்தாரே தவிர, அவர் ஒன்றையுமே தொடவில்லை.

பெரும்பாலும் வலது கையை தாவாங்கட்டையில் தாங்கி, அவர் பேசாமல் மவுனமாகவேதான் இருந்தார்.  அதாவது ரயில் கிளம்பும் வரை!  பயணச்சீட்டு உறுதி ஆகாத ஒரு பேரிளைஞர் இந்த தம்பதியர்க்கு எதிரில் இருந்த ஒரு காலி இருக்கையில் அமர்வதும், பயணச்சீட்டுப் பரிசோதகர் இங்குமங்கும் தாண்டிச் செல்லும் போதெல்லாம் எழுந்து கதவருகில் நிற்பதுமாக இருந்த நிலையைக் கண்டு நெக்குருகி, பொங்கி (அளவோடுதான்) எழுந்து அவரிடம் பேசுவது போலத் தொடங்கினார். 

அப்புறம் பாருங்கள், யார் யார் எல்லாம் அவர் கண்களோடு தங்கள் கண்களைக் கலக்கிறார்களோ, அவர்களோடு எல்லாம் பேசத்... மன்னிக்கவும், உரையாற்றத் தொடங்கினார்.  அவர் மனைவி உண்ணும் போட்டி நடத்திக் கொண்டிருக்க, இவர் வேறு வகையில் வாய் மூடா போட்டி நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.  மைக் ஒன்றுதான் கையில் இல்லை. 

எங்கள் கண்கள் எங்கே அவர் கண்களோடு கலந்து ஆபத்தாகி விடுமோ என்கிற பயத்தில் நாங்கள் அவர் பக்கமே திரும்பாமல் இருந்தோம் - அவர் மனைவி அடுத்து என்ன ஆர்டர் செய்து சாப்பிடுகிறார் என்கிற ஆவலைக் கூடக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு இருந்தோம் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். 


அவர் என்ன பேசினார் என்று உங்களுக்கு எல்லாம் ஆர்வம் வரும்.  முதலில் எங்களுக்கும் அந்த ஆர்வம் வந்தபோது கவனித்தோம்.  ரயில்வேயின் நடைமுறைகள், சிரமங்கள், தவறுகள் என்று எல்லாவற்றைப் பற்றியும் உரை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தார்.

 

 

அவர் மனைவி இவர்களின் எதிரே அமர்ந்திருந்த ஒரு ஒற்றைப் பாட்டியுடன் மட்டும் அவ்வப்போது ஏதோ எங்கள் காதில் விழாத அளவில்) பேசிக் கொண்டிருந்தார். அந்த ஒற்றைப் பாட்டியை அவரின் பேத்தி ரயிலில் ஏற்றி  அமர வைத்துவிட்டு, பாட்டியின் அலைபேசியை வாங்கி சில செட்டிங்க்ஸ் செய்து கொடுத்து விட்டு, "இதை அமுக்கினால், வரும் காலை ரிஸீவ் செய்யலாம் பாட்டி,  இதை மூன்று முறை அமுக்கினால் சபாபதியோட பேசலாம்... எனக்கு டைம் ஆகுது... நான் வர்றேன்"  என்று சொல்லிச் சென்றிருந்தாள்.  அந்தப் பாட்டி இருக்கையில் சம்மணமிட்டு அமர்ந்து தான் கொண்டு வந்திருந்த தயிர் சாதத்தைச் சாப்பிட்டு விட்டு, அதே நிலையிலேயே இந்த உண்ணும் பெண்மணியுடன் தவணை முறையில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

கொடைரோடு வரை அந்த ஆண் நண்பரின் உரை ஓயவில்லை.  பிரமித்துப் போனோம்.

ஒரு சிறு எகத்தாளமான புன்னகையுடன்,  அதிகம் குரலை உயர்த்தாமல், ஆனால் எல்லோருக்கும் கேட்கும் வண்ணம் பேசிக் கொண்டிருந்தார். 

சாதாரணமாக இப்படிப்பட்ட உரைகள் நிகழ்த்தப் படும்போது,  கூட இன்னும் சிலர் சேர்ந்துகொண்டு ரணகளமாக ஆகும்.  ஏனோ இங்கு அப்படி நிகழவில்லை!  அவர் வயது,  மற்றும் தம்பதி சமேதராக வந்திருந்தது  காரணமாக இருக்கலாம்!

இந்த ஜோடிதான் முதல் கேரக்டர்.

 

 

அடுத்தது ஒரு இளம்பெண்.  ஒரு இளம் பெண்ணை அதிகம் உற்றுப் பார்ப்பது அநாகரிகம் என்று எனக்குத் தெரியும்.  மேலும் என் பாஸ் வேறு அருகில் இருக்கிறார்.  எனவே அவளை (அவரை) சரியாகக் கவனிக்கவில்லை.   ஓரளவு கவனித்தவரை, திருமணமாகாதவள்.  சுமார் இருபத்திரண்டு வயதிருக்கும். ஒல்லியாக இருந்தாள்.  சற்றே ஆரம்பகால திரிஷாவை நினைவு படுத்தும் தோற்றம்.  சற்றுதான்!

 

 

சாதாரணமாகப் பெண்கள் தலையை நடு வகிடு எடுத்து சீவியிருப்பார்கள்.  மிக மிகச் சிலர்தான் இந்தக்  காலத்தில் ஓர வகிடு எடுக்கிறார்கள்.  நான் அப்படிப் பெண்களை சமீபத்தில் பார்க்கவில்லை என்றே சொல்லலாம்.  மேலும் நான் ஏற்கெனவே சொல்லியிருக்கும்படி, பெண்களை அதிகமாக நான் உற்றுப் பார்ப்பவன் இல்லை.  அதுவும் அழகான இளம் பெண்களை... அதுவும் பாஸ் அருகில் இருக்கும்போது..

 

 

இந்தப் பெண் முன்னால் தலையை வகிடு எடுக்குமுன்னரே கொஞ்சம் முடிகளை விட்டு வைத்திருந்தாள்.  அவற்றிலிருந்து (நடு)வகிடு எடுக்கும் இடத்தில் முடிக் கற்றையை இரண்டாகப் பிரித்து, நெற்றியின் இரு புறமும் நீண்டிருக்கும்படி செய்திருந்தாள்.  அதை ஸ்டைல் என்று அவள் நினைத்திருக்கலாம்.  கொஞ்சம் வித்தியாசமாகத்தான் இருந்தது.  இந்த அமைப்பின் பின்னே வழக்கம்போல நாடு வகிடும் தலை சீவலும் இருந்தன.  பூ எதுவும் வைக்கவில்லை. 

 

 

சுரிதார் அணிந்திருந்தாள்.  கருப்பு மேல் சட்டை.  பிரவுன் பாட்டம்.  அதை நான் லெகின்ஸ் என்று எண்ணியிருந்தேன். பாஸிடம் கேட்டபோது இல்லை, இது சுரிதார் என்று சொல்லி விட்டார்.  அதனால்தான் உறுதியாக அதைச் சுரிதார் என்கிறேன்.

 

 

கையில் சிறு ஹேண்ட்பேக் வைத்திருந்தாள்.  வேறு சுமை  இல்லை. அது கொஞ்சம் ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

 

 

வரவர வளவள என்று பேச அல்லது எழுதத் தொடங்கி விட்டேன் போல...   கேரக்டரைச் சொல்லவே இத்தனைப் பத்திகள் செலவானால் மிச்சத்தை எப்படி இங்கேயே எழுத?  நீளமாக இருந்தால் நிறையப் பேர்கள் படிக்க மாட்டார்கள்.  நேராக கடைசிப் பத்திக்கு வந்து விடுவார்கள்.  எனவே சுருக்கமாகவே இங்கு நிறுத்தி பின்னர் தொடர்கிறேனே...

.