இசையில் மயங்கியே, துன்புறும் அனானியே !

மார்கழி என்றாலே - அதிகாலை வேளையில், எங்கள் ஊர் சட்டையப்பர் கோவில் ராமமடத்தில் கை தாளம் போட்டு, குழுவினரோடு  பஜனைப்  பாடல்கள் பாடியது ஞாபகம் வருது.  அட, அவ்வளவு ஞானமா என்று அதிசயிக்காதீர்கள் - 'கூட்டத்துல கோவிந்தா ' தான் போடுவேன்! ஒரு குறிப்பிட்ட பாடல் வரும்பொழுது ஆர்வம் அதிகமாகும். (பொங்கல் வரும் நேரம் இது....!) பெரும் குரலில் பாடி, பிறகு, வைத்தா கையால் சுடச் சுட ஓருருண்டை பொங்கல் பெற்று, வலது உள்ளங்கையைச் சுட்டுக்கொண்டு,  அந்த சூடான உருண்டையை, இடது கைக்கு மாற்றி, இடது உள்ளங்கையையும் சுட்டுக்கொண்டு, பிறகு நேரே வாய்க்குள் போட்டு, நாவையும் சுட்டுக்கொண்ட, சூடான, சுவையான நாட்கள் ஞாபகம் வருகின்றன.

நாகையிலிருந்து சென்னை வந்ததும், மார்கழி அனுபவம் வேறுவிதம் ஆகிவிட்டது.  புரசை வாழ் ரிக்ஷாக்கார அண்ணாச்சிகள் - அய்யப்ப பூஜை / பஜனைப் பாடல்கள் உரத்த குரலில் காலையில் பாட ஆரம்பிப்பார்கள். அவர்கள் சரணம் சொல்லுவது கேட்க வித்தியாசமாக இருக்கும். ஆனால் என்ன, அவர்களின் பாடல்களைக் கேட்கலாம், பார்க்கக்கூடாது! ஏன்? ஒரு நாள் அலுவலகப் பேருந்து வருவதற்கு கொஞ்சம் முன்னதாகவே வீட்டைவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டேன். எனவே சென்னை மார்கழி எப்படியிருக்கிறது என்று கொஞ்சம் அருகிலே சென்று விசாரித்து வரலாம் என்று - பஜனைப் பாட்டு ஆரிஜின் பார்த்து நடந்தேன். அங்கே போய்ப் பார்த்தால், 'கடவுளே, கடவுளே,' என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லவேண்டிய நிலைமை - ஒரு சாமி ஃபுல் இன்ப்லூயன்சில், 'சாமியே ஏஏஎ ......ய' என்று இழுக்க - அவருக்கு முன்னே மூன்று பீடிப் புகை சாமிகள், 'சரணம் ஐயப்ப' என்று சுருக்கமாக அவரைக் கட் செய்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்.  அவர்களுக்கு ஒரு மைக் செட், லவுட் ஸ்பீக்கர்! ஒரே ஒரு ஆரஞ்சுக் கலர் வேட்டி சாமி மட்டும் - அங்கே ஒரு ஐயப்பன் படத்திற்கு மலர் அலங்காரம் செய்துகொண்டிருந்தார். 

மார்கழியில் நம்ப ஊருல இருந்திருந்தா எப்பிடி இருந்திருக்கும் என்று ஒரு சோகம் மனதைக் கவ்விற்று. அப்போ ஊரிலேருந்து வந்த என் அப்பா, 'என்னடா இவ்வளவு அசடாப் போயிட்டியே, இந்த மார்கழி சீசன்லே மெட்ராஸ்ல இருக்கறத்துக்குக் கொடுத்து வெச்சிருக்கணும்.' என்றார்.  'என்ன விஷயம் அப்பா?' என்று கேட்டேன். நீ இன்றைக்குச் சாயந்திரம் - ஆபீஸ்லேயிருந்து வரும்பொழுது, நேரே நுங்கம்பாக்கம் சித்தப்பா வீட்டுக்கு வந்துடு; நானும் என் தம்பி சேஷுவும், உன்னை மியூசிக் அகாடமிக்குக் கூப்பிட்டுக்கொண்டு போகிறோம் என்றார். மறுநாள் கிருஸ்துமஸ் லீவு, எனவே அன்று கம்பெனியில் ஒன்னரை  மணிக்கே 'வீட்டுக்கு பெல்' அடிச்சுட்டாங்க. நுங்கம்பாக்கம் போயிட்டு, அப்பாவுடனும், சித்தப்பாவுடனும், அகாடமி அறிமுகம் செய்துகொண்டேன். கச்சேரிகள், கேண்டீன் இரண்டுமே சூப்பராக இருந்தது. சித்தப்பா நாங்க மாலையில் திரும்பி வரும்பொழுது, நடந்தே வரும்படிக் கூறி, மயிலாப்பூரைச் சுற்றிக் காட்டினார் - அங்கே மயிலாப்பூர் பைன் ஆர்ட்ஸ் அருகே, ஒரு வீட்டு அருகே சென்று வீட்டு வாசலில் இருக்கும் பெயர்ப்பலகையைப் படிக்கச் சொன்னார். படித்தேன், மதுரை மணி ஐயர். பிறகு நுங்கம்பாக்கம் ஹைரோடில் (கதீட்ரல் சாலை?)- ஒரு வீட்டு வாசலில் இருந்த பெயர்ப் பலகையை - கணேசன் என்று படித்தேன். ஜெமினி கணேசன் என்றார் சித்தப்பா. அடுத்த ஆண்டு(2010), அந்த சேஷு சித்தப்பாவின் நூற்றாண்டு.

அப்போ சித்தப்பா அறிமுகம் செஞ்சி வெச்ச அகாடமியை, அந்த நாள் தொடங்கி, ஒவ்வொரு சீசனுக்கும், தொடர்ந்து - சீசனில் ஒரு நாளைக்காவது, சென்று தரிசித்து, அங்கு உள்ள வித்வான் படங்களை, நான் / என் உறவினர்கள் பிறந்த ஆண்டில் யார் சங்கீத கலாநிதி விருது பெற்றவர், என்றெல்லாம் சிந்தித்தபடி பார்த்து, அங்குள்ள ஸ்டால்களை ஆசைதீரப் பார்வையிடுவேன். (பார்வை ஒன்றே போதுமே, பர்சை தொட மாட்டேனே!) பகல் நேரக் கச்சேரிகளை (அதாவது பதினைந்து, மூன்று கச்சேரிகளை - ஆமாமுங்க - ஒ சி ) கேட்டு, மூன்றாம் பாட்டில், சீட்டில் தூங்கி, ஐந்தாம் பாட்டில் எழுந்து - அடுத்த சீட்டில் உள்ள அண்ணன் ராமனை, பாகவதர் பாடுவது என்ன ராகம் என்று கேட்டால், அவர் உறக்கத்திலிருந்து கண் விழித்து, பசுபதிப்ரியா என்று சொல்லி மீண்டும் கண் அயருவார்.

  

அப்பா, சித்தப்பா காலம் எல்லாம் போயிடிச்சு. இப்போ அவர்களுடைய பையன்கள் சிலர்தான் விடாப்பிடியாக சென்னை இசைவிழாக் கச்சேரிகள் நேரில் சென்று, கேட்டு வருகிறோம். (தியாகு - இந்த சீசனுக்கு எனக்கும் சேர்த்து ஓ சி பாஸ் கெடச்சுடும்தானே?) அடுத்த தலைமுறைக்கு, இந்த அளவுக்கு, அதாவது சபாக்கள் தேடிப்போய் கேட்கும் அளவுக்கு, இசையில் ஆர்வம் இருக்குமா என்று இன்னும் உறுதியாகச் சொல்ல முடியவில்லை. (விதிவிலக்குகள் உண்டு - பிரம்பை எடுத்துக்கொண்டு பின்னூட்டமிட வராதீர்கள் - சு, ச போன்றோர்)