என் பல் (ஆஸ்பத்திரி) அனுபவங்கள்

     பத்து வருடங்களுக்கு முன் ஒரு முறை பல் பிடுங்கிய அனுபவம்.  அதற்கும் முன்னால் எப்போதோ சிறுவயதில் பல் எடுத்தது.  அதுவே இதற்கு மேலும் தாங்க முடியாது என்ற நிலை வந்த பிறகு தாளமுடியாத வலியுடன் கப்பல் கவிழ்ந்த பிரமுகர் போல கன்னத்தில் கைவைத்து பல் மருத்துவரைப் போய்ப் பார்த்தேன்.  அன்பாகப் பேசிக்கொண்டே என் பல்லைக் கழற்றிக் கையில் கொடுத்து (இல்லை, பேசினில் போட்டுக்கொண்டு) ஆதரவாக  100 ரூபாய் மட்டும் கட்டணமாக வாங்கி கொண்டார்.  

     ஆறேழு வருடங்களுக்கு முன்வரை பல் டாக்டரைப் பார்ப்பது என்றாலே பல் பிடுங்குவது என்று ஒன்றாகத்தான் இருந்தது.  ஆனால் இப்போது அந்தத் துறையில் பேசிக் ஃபோனிலிருந்து ஸ்மார்ட் ஃபோனானது போல நிறைய முன்னேற்றங்கள்.  

     எனக்கு ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல, மூன்றல்ல அதற்கும் மேற்பட்ட பற்கள் வருமானத்துக்கு மேல் "சொத்தை" குவித்து மேலும் கீழும் தொல்லை கொடுத்துக் கொண்டிருக்க, அதை அறிந்து வைத்திருந்த எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் ஒவ்வொரு பல் மருத்துவரைச் சென்று அவர்கள் பிரச்னைக்குப் பார்த்துக்கொண்டு வரும்போதெல்லாம் எனக்கும் சிபாரிசு செய்வார்கள்.  ஓகே, இதோ கிளம்பி விடலாம் என்றுதான் தோன்றும்.  நகரின் 'பல்'வேறு மூலைகளிலும் மருத்துவர்களை சந்திக்க மனதளவில் பாதித் தயார் நிலையில் இருந்தேன்.  அப்புறம் தைரியம் வராது!  தண்ணீர் குடித்தாலும், வெந்நீர் குடித்தாலும் தேவர் மகன் ரேவதி போல கூசும்.   உணவுப் பொருள்கள் மேல் நான் அபார கருணை கொண்டு அதிகம் கடிக்காமலேயே அவற்றை விழுங்குவேன். 

 

     ஒருநாள் என் (பொது மருத்துவம்) டாக்டர் நண்பர்,  அவர் பார்த்துக்கொண்டிருந்த  பல் மருத்துவரிடம் எனக்கும் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கி விட்டதாகவும், உடனே கிளம்பி வரும்படியும் சொன்னார்.  "உடனேயா?  இன்னிக்கேவா?  நாளை வர்றேனே..." என்று நான் ரங்கராஜ் பாண்டேயிடம் பதில் சொல்லும் தீபா போல மழுப்பியதை எல்லாம் அவர் கண்டு கொள்ளவில்லை.  "உடனே வாங்க" என்று சொல்லி ஃபோனைக் கட் செய்து விட்டார்.  கூட்டமாயிருந்தாலும் வேறு வழியில்லாமல் ஏடிஎம் நாடிச் செல்லும் இந்தியக் குடிமகன் போல கிளம்பிச் சென்றேன்.

     அங்கு சென்றதும் வந்த நம்பிக்கை என்ன என்றால் அவர் பல் மருத்துவக் கல்லூரியில் பேராசிரியராகவும் இருந்தார்.  அதனால் என்ன இப்போ என்கிறீர்களா?  மனதை ஏதாவது ஒரு முறையில் தயார் செய்துகொள்ள வேண்டுமே! 

    வெள்ளைக் 'கோட்'டணிந்து கையில் கம்பி போன்ற வஸ்துவுடன் நின்ற பெண்ணின் தோள் வழியே எட்டிப் பார்த்து "என்ன ஸார் இப்படி உடனே கூப்பிட்டுட்டீங்க..." என்றேன் நண்பரிடம், ஏதோ அவருக்காகத்தான் நான் வந்திருப்பது போல.

      பாதிச் சாய்ந்த நிலையில் ஒய்யாரமாக 'ஆ' என்று திறந்து வைத்திருந்த வாயை சற்று மூடிவிட்டு (பல்லை உடைத்துக் கொண்டிருந்த அந்த இளம்பெண்ணிடம் அனுமதி வாங்கி கொண்டுதான்!) "அப்படிக் கூப்பிடல்லைன்னா நீங்க வரமாட்டீங்கன்னு தெரியுமே.." என்று விட்டு மறுபடி வாயை சுஜாதா கதை போல மாற்றிக் கொண்டார்! 


     எனக்காகக் காத்திருந்த இளம் (மருத்துவப்) பெண்களைக் கண்டதும் அஞ்சலியையும் நயன்தாராவையும் ஒரே நேரத்தில்  பார்த்த ஜெய் மாதிரி எனக்குக் கூச்சம் வந்தது!  "ஸார்... ஜென்ட்ஸ் இல்லையா?" என்றேன் அவர் காதருகில் நினைத்தாலே இனிக்கும் கமலஹாசன் மாதிரி.  "ஏன்? லேடீஸ்னா காட்ட மாட்டீங்களா?  அவர்களுக்கு என்ன ட்ரீட்மெண்ட் கொடுக்கத்தான் தெரியாதா?" என்று தெரியாமல் கை பட்டு மியூட் ரிலீஸான டீவி மாதிரி சத்தமாகக் கேட்டு மானத்தை வாங்கினார்.

     இன்னமும் அம்மா பெயரையே சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் அப்பாவி அதிமுக தொண்டனைப் பார்க்கும் சின்னமா ஆதரவாளர் போல என்னை மிகவும் கேவலமாக ஒரு லுக் விட்ட அந்த வளரும் மருத்துவர் "கொஞ்சம் வெளில உக்காருங்க..  கூப்பிடுவோம்" என்று சபையை விட்டு வெளியேற்றினார்.

     வெளியில் காத்திருந்த ஐந்தாறு பேர்களுடன் நானும் காத்திருக்கலானேன்.  முகமூடிக் கொள்ளைக்காரர்கள் போல அங்கிருந்தவர்கள் வாயையையும் மூக்கையும் கர்சீப்பால் மறைத்திருந்தார்கள்.  திடீரென்று உள்ளிருந்து தோன்றிய ஒரு இளம்பெண் என்னை அணுகினாள்.  என் கையில் ஒரு டேபை(Tab)  நீட்டினாள்.

     "இல்லை.. பரவாயில்லை" என்றேன் பெருந்தன்மையுடன், எனக்குப் பொழுது போக எதையோ கையில் கொடுத்துப் பார்க்கச் சொல்கிறாள் என்ற எண்ணத்தில்.

     "இதை fill பண்ணுங்க" என்று அதை என்னிடம் நீட்டி விட்டுச் சென்று விட்டாள்.  அதைப் பார்த்தேன்.  அதில் சிமிட்டிகொண்டிருந்த கோடு இருந்த இடத்தில் என் பெயர் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.  அதை டைப்பியதும் நகர்ந்து செக்ஸ்? என்றது.  மேல் என்று டைப்பி அடுத்து எங்கு போகிறது என்று பார்த்தேன்.  வயது கேட்டது.   டைப்பினேன்.  காத்திருந்தேன். 


     பத்து நிமிடத்தில் தென்றலாய் மிதந்து வந்த வனிதை "முடிந்ததா?" என்று கேட்டு வாங்கிச் சென்றவள், புயலாய் மீண்டும் திரும்பினாள்.  "இன்னும் இருக்கே.." என்று அடுத்த பக்கத்துக்குப் போகும் அம்புக்குறியைக் காட்டினாள்.  இந்த முறை அவள் விலகவில்லை.  என் ஞானத்தின் மீது நம்பிக்கை இழந்திருந்தாள்.  அருகிலேயே பௌடர் வாசனையுடன் காத்திருக்க, மறுபடி அடுத்த பக்கத்துக்குச் சென்று டைப்பத் தொடங்கினேன்.  என் ஜாதகத்தில் பாதியை வாங்கிக்கொண்டது அது.  மறுபடி கன்னியிடம் கருவியை கருத்துடனே நீட்ட முயற்சித்த கணத்தில் கன்னி என் முகம் பார்த்து "ஃபோட்டோ எடுங்க" என்றாள்.  'யாரை, அல்லது எதை' என்று நான் கேட்குமுன் அவளே "உங்களை ஒரு செல்ஃபி எடுத்து சேவ் பண்ணுங்க" என்றாள் லேசான அதட்டலுடன்.  saveவினேன்.  அருகில் காத்துக்கொண்டிருந்த முகமூடி மனிதர்கள் உள்ளே அழைக்கப்பட்டு, அவ்வப்போது வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

     எதிரே மூன்று கதவுகள் இருந்தன.  முதல் கதவில் நுழைந்து மூன்றாவது கதவு வழியாக வெளியேற வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தது தவறு என்று ஒவ்வொரு கதவு வழியாகவும் வெவ்வேறு மனிதர்கள் வருவதை பார்த்ததும் தெரிந்தது.  நல்லவேளை யாரானா (அமிதாப்) படம் பார்த்திருந்ததால் இன்னொரு மாதிரி நினைத்து பதறவில்லை.  (புரியாதவர்கள் யு டியூப் சென்று Lift Scene என்று தேடிப் பார்க்கவும்)

     'டேப்' வனிதை வெளியே வந்து "ஸ்ரீராம்" என்று பாடினாள்..  இதயம் படபடக்க பஞ்சடைத்த கால்களுடன் முதல் கதவை நோக்கிச் சென்றேன்.