பக்கியும் பக்தியும்... மதன் மஹால் மகாத்மியம் - மரவேரில் சித்தர்கள்

பக்கியும் பக்தியும்...

வண்டி மெதுவாக நிற்பது போல வரும்போது என்ன ஸ்டேஷன் வருகிறது என்று அவரிடம் கேட்டேன்.  மதன்மஹால் என்றார்.  மதன்மஹால் என்றதும் எனக்கு மைக்கேல் மதன காமராஜன் நினைவுக்கு வந்தது.

ஆமாம், ஏன் அதற்கு அப்படி ஒரு பெயர்?

வண்டி அங்கு எவ்வளவு நேரம் நிற்கும் என்று கேட்டதற்கு 20 நிமிடங்கள் என்றார் அந்த புத்திசாலி ஸ்டேஷன் மேனேஜர்!.  இறங்கி நின்றேன்.  புகைப்படம் பார்த்தால் கரியமேகங்கள்சூழ்ந்த வானத்தையும், தரையில் லேஸான தூறலின் ஈரத்தையும் காணலாம்.

லேஸான தூறல்களுக்கு நடுவில் இறங்கி ஸ்டேஷனில் நின்றால்  வண்டி உடனே நகர ஆரம்பித்தது.  செல்பி (அவரையும் சேர்த்து) எடுத்துக் கொண்டிருந்த நான் உடனே வந்து வண்டியில் ஏறினேன். அவர் என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தார்!

அது மட்டும்மல்ல, மழை பெய்வதால் வீட்டுக்கு எப்படிச் செல்வது என்று கவலையாகி விட்டார் என்று தெரிந்தது.  அடுத்த நிறுத்தத்தில் - ஜபல்பூரில் அவர் இறங்கவேண்டும் என்று புரிந்தது.  அப்போது ஒரு வினோதமான காரியம் செய்தார். 

கதவைத்திறந்து வைத்துக் கொண்டு கவனமாக நின்று, இரண்டு கை உள்ளங்கைகளையும் குவித்து இரண்டு கை விரல்களின் நகங்களையும் உரச ஆரம்பித்தார்.  "நகங்கள் உரசிக்கொண்டால் அனல் உருவாகும்" என்கிற வைரமுத்து வரிகள் எனக்கு நினைவுக்கு வர, நான் சந்தோஷை கண்களால் கேள்வி கேட்டேன்.  'வீடு செல்வதற்காக மழை நிற்க அப்படிச் செய்கிறாரெ'ன்றார் கிசுகிசுப்பாக சந்தோஷ்.  போகட்டும் மழையின் அருமை தெரியாதவர்!

எங்கள் ஊரில் வானத்தில் கருடனைப் பார்த்தால் இப்படிச் செய்வதுண்டு...   "கிருஷ்ண கிருஷ்ண பூப்போடு...   கிருஷ்ண கிருஷ்ண பூப்போடு... " 

கருடன் நகங்களில் பூத் தோற்றம் உருவாக்குவார் என்று நம்பிக்கை!

அடுத்து ஜபல்பூர்தான் என்பதால் எ(ங்கள்)ன் கடமையைச் செய்ய உள்ளே சென்றேன்.  அத்தையிடம் "ஜபல்பூர் நெருங்குகிறது...   அந்தப் பெண்ணை எழுப்புங்கள்" என்றேன்.

எழுப்பப் பட்ட அந்தப் பெண் முகம் கழுவி மேக்கப்பி இறங்கத் தயாரானாள்.  இடையில் அவள் செய்த காரியம் ஒன்றைச் சொல்ல மறந்து போனேன்.  வரலாறு முக்கியம் கீதா அக்கா...

இந்த ரூட் அவளுக்கு பழகிய ரூட்டா இல்லை எங்களைப்போல அவளும் கூகிளி தெரிந்துகொண்டதோ..  இடார்சியிலோ எங்கேயோ பத்து நிமிடம் வண்டி நிற்கும் எனத்தெரிந்தோ என்னவோ ஸ்விக்கி போல ஏதோ ஒன்றில் உணவே ஆர்டர் தந்திருக்கிறான்.  அந்த ஸ்டேஷனில் வண்டி நின்ற அந்தச் சில நிமிடங்களில் ஒரு ஆள் பரபரப்பாக உள்ளே வந்து அவர் உள்ளே வந்ததன் கஷ்டங்களை சொல்லி பொட்டலம் கொடுத்துச் சென்றார்.  "ஸாரி Bhபையா" என்று மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொண்டு அதை உண்டாள் அந்தப் பெண். 

அவள் இறங்க அவள் லக்கேஜ்களை இறக்கி உதவினோம் நானும் மாமாவும்.  இரண்டு தோழிகள் அவளை வந்து ரிஸீவிக்கொண்டு சென்றனர்.  லக்கேஜ் இறக்கியதால் அவர்களைப் ஃபோட்டோ தனியாக எடுக்கவில்லை.  (ரொம்ப முக்கியம்)

இனி இந்தப் பெண் இந்தப் பயணக்கட்டுரையில் வரமாட்டாள் ஏகாந்தன் ஸார்....

ஜபல்பூரில் நீண்ட நேரம் நின்றிருந்தது ரயில்.  ஐந்தே முக்கால் முதல் ஆறரை மணி வரை என்று நினைவு.  எனவே நீண்ட நேரம் பிளாட்பார்மில் உலாத்தினோம். 

இந்தப் பக்கம் பிளாட்பாரம்...   தனியாய், கேட்பாரற்று வைக்கப் பட்டிருக்கும் அந்தக் கரிய பெட்டி....  அதில் என்ன வைக்கப்பட்டிருக்கும்...!

புத்தம் புதிதாக இருந்த ரயிலின் பாகங்களைக் கவனித்து படங்கள் எடுத்தோம்.  

நீண்ட ரயில்...  அமைதியான நடைமேடை!

 அட...  நம்மூரில் தயாரான வண்டி!

புத்தம் புதுசு!

பின்னர் ரயில் புறப்பட்டது.

மிளகாய்ப்பொடி வாளியைதான் ஃபோட்டோ எடுக்கவில்லை...   சட்னி வாளியையாவது எடுக்கலாமே என்று...!

இரவு உணவு கீதா அக்கா சொன்னது போல மேத்தி பூரி!  அல்லது மேத்தி சப்பாத்தி!  தக்காளி சட்னியுடன்....  

ஓடும் ரயிலிலிருந்து ஒரு படம்...   சும்மா....

இரவு பனிரெண்டேகாலுக்கு இறங்கத் தயாராய் இருக்கும்படி பாலாஜி சொல்லிச் சென்றார்.  சீக்கிரம் படுத்து விடலாம் என்று பார்த்தாலும் பேச்சில் கொஞ்ச நேரம் கழிந்தது.  அடுத்த பெட்டியில் இருந்த என் இன்னொரு மாமாவும் நாங்கள் இருந்த இடத்துக்கு வந்து விட்டார்.

அரைகுறைத் தூக்கத்திலிருந்து விழிப்பு வந்தபோது விவாதம் நடந்து கொண்டிருந்தது.  டிரெயின் மூன்று மணி நேரம் தாமதமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்றும்,  இல்லை, இல்லை சரியான நேரம்தான் என்று ஒருவரும்,  இல்லை ஒன்றரை மணி நேரம் என்று ஒருவரும் வாதத்தை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர்.  அவர்கள் கையில் செல்.  ஒருவருக்கும் நெட் அப்டேட்டே ஆகவில்லை என்பது பிரச்னை!

கடைசியில் பார்த்தால் சரியான நேரத்துக்கு ப்ரயாக்ராஜ் எனப்படும் அலஹாபாதை அடைந்தது ரயில்.  இறங்கினோம்.  எங்கள் குழு மொத்தமும் இறங்கியது.  பாலாஜி, பிரசாந்த் இருவரும் வெளியே செல்ல வழி காட்டினர்.  சமையல் குழுவில் ஒருவர் எங்களை முன்னே வழி நடத்தி வெளியே பஸ் இருக்குமிடம் அழைத்த்துச் சென்றார்.

இரவு ஒரு மணி.  ரயில்நிலையம் பரபரப்பில்லாமல் அமைதியாக இருந்தது.  ஏறு பாதை வழியாக ஏறி ஸ்டேஷன் வாசலை அடைந்தோம். 

சூழ்ந்துகொண்ட ஆட்டோக்காரர்களை விலக்கிக்கொண்டு எங்களுக்காகக் காத்திருந்த இரட்டை பஸ்களை அடைந்தோம்.  

யார் யார் எந்தெந்த பஸ், எந்தெந்த ஸீட் என்று எழுதிக் கொடுத்து விட்டார்கள் பாலாஜியும் பிரசாந்தும்.  எங்கள் ஆறுபேர்கள் முதல் பஸ்ஸில் இடம் பிடித்தோம்.  

ஏதோ அந்த பஸ்கள் எங்களுக்காகக் காத்திருக்காமல் புறப்பட்டு விடும் என்பது போல பரபரப்பாக அடித்துப் பிடித்து வேகமாக பஸ்களை அடைந்திருந்தோம்.  எங்கள் பெரிய பெட்டிகளை பஸ்ஸின் பின்புறம்  கொண்டார் கிளீனர் / டிரைவர்.  அவர் தலையில் உற்றுப் பார்த்தால் ஒரு சிறு சிண்டு தெரிந்தது!

உடனே கிளம்பி தங்கியிருக்கும் இடத்துக்குச் சென்று விடும் என்று நினைத்திருந்தேன்.  ஆனால் நீண்ட நேரம் சமையல் குழு தனது பொருட்களை ஏற்றிக்கொண்டு இருந்தது.  

இது மெயின் அலஹாபாத் ஸ்டேஷன் இல்லை.  அதற்கு முந்தைய ஸ்டேஷன்.  இன்னும் இரண்டு நிமிடங்களில் பெரிய ஸ்டேஷன் வந்து விடுமாம்.  

ஒரு போலீஸ் வண்டி வந்து ரோந்து சுற்றிச் சென்றது.  அதிலிருந்து ஒரு போலீஸ்காரர் இறங்கி குச்சியைத் தட்டிச் சென்றார்.  ஒரு நாய் இங்கும் அங்கும் பார்த்தபடி வந்து அந்த போலீஸ்காரர் கையில் இருந்த லத்தியைப் பார்த்துப் பதுங்கியது.

எங்கள் பஸ் கதவு திறந்தது.

"காலை ஆறரை மணிக்கு காஃபி நீங்கள் தங்கி இருக்கும் இடத்துக்கு வந்து விடும்.  உடனே குளித்துத் தயாராய் இருங்கள்...  ஏழு மணிக்குக் கிளம்பி விடுவோம்" என்றார் ராமு.  இவர் எங்களை வழி நடத்த வந்திருப்பவர்.

மணி அப்போதே இரவு இரண்டரை மணி.  எப்போது தங்குமிடம் சென்று எப்போது தூங்க...?

எங்கள் பொறுமையைச் சோதித்தபின் ஒரு வழியாய் கிளம்பி தங்குமிடம் நோக்கி விரையத் தொடங்கியது பஸ்.

அமைதியான ஊர்.  எல்லா ஊர்களும் இரவில் சாதுவாய், அமைதியாய்தான் இருக்கின்றன.  விடிந்தால் தெரியும் அல்லோலகல்லோலம்!

பஸ்ஸ்டேண்டுக்கு வெளியே இரண்டு டீக்கடைகள்.  இரண்டிலும் ஆட்கள்.  அதாவது கஸ்டமர்ஸ் இல்லை, கடை ஆட்கள்.  "ஆளே இல்லாத டீக்கடையில் யாருக்குடா டீ ஆத்தறே" என்கிற புகழ்பெற்ற வசனத்துக்கேற்ப அந்த டீக்கடைகளில் விழுந்து விழுந்து ஜிலேபி போன்ற ஒன்றைப் பொரித்துப் பொரித்து  எடுத்து அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்!  அந்த ஊரில் காலை அதுதான் பரபரப்பாக விற்கும் போலும்.

ஊரெங்கிலும் சுவர்கள், பாலங்கள், பாலங்களின் சுவர்கள் என்று கிடைத்த எல்லா இடங்களிலும் வண்ண வண்ண ஓவியங்களால் நிறைத்திருந்தார்கள்.  பூக்கள், தெய்வங்கள், விலங்குகள், இயற்கைக் காட்சிகள்...  நம் ஊராய் இருந்திருந்தால் ஏகப்பட்ட எதிர்ப்புக் கிளம்பி இருக்கும்...

சாலையோரங்களில் சில இடங்களில் பத்தடிக்கு ஒரு பெரிய லிங்கம் இருந்தது.

சாலைச் சந்திப்புகள் அழகிய வேலைப்பாடான சிலைகளால் நிறைந்திருந்தன.  இவற்றை நிறைய வெங்கட் தனது பதிவில் தரமான படங்களாக வெளியிட்டிருக்கிறார்.  அவர் படங்களுக்கு முன் என் படங்கள், அவர்கள் படத்தில் ரஜினி வாங்கி வரும் ஆப்பிள்கள் முன்  கமல் வாங்கிய ஆப்பிள்கள் போல!

ப்ரயாக் ஹோட்டலை அடைந்தோம்.  

அமர்ந்திருப்பவர் பாலாஜி.

பத்து பேருக்கு மூன்று அறை என்ற கணக்கில் சொல்லியிருந்தார்கள் ஜெயலக்ஷ்மி டிராவல்ஸ்காரர்கள்.  அதுவும் குளிர்சாதன வசதி இல்லாத அறைகள்.  நாங்கள் கூடுதல் கட்டணம் செலுத்தத் தயார் என்று கூறி ஏஸி அறை புக் செய்யச் செய்து, ஒரு அறைக்கு மூன்று பேர் என்று தங்கிக்கொண்டோம்.  இது சென்னையில் இருக்கும்போதே சொல்லி ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.

எங்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட அறைக்குச் சென்றோம்.  நல்ல வசதியாகவே இருந்தது.  செல் சார்ஜிங், மற்றும் மறுநாள் பயணத்துக்கான ஏற்பாடுகளை செய்து கொண்டோம்.

பயணத்துக்கான ஏற்பாடுகள் என்றால்?

நான் தோள்பை ஒன்றை இதற்காகததான் சென்னையிலேயே வாங்கி இருந்தேன்.  டிராவல்ஸ்காரர்கள் அவர்கள் பெயர் பொறித்த பேக் கொடுத்ததும் இந்தக் காரணத்துக்குதான்.

மறுநாள் யார் யார் திரிவேணி சங்கமத்தில் சங்கல்பம், சிராத்தம் தர்ப்பணம் செய்யப்போகிறீர்கள், யார் யார் வேணி தானம் செய்யப்போகிறீர்கள் என்றெல்லாம் கேட்டு ஒரு லிஸ்ட் எடுத்துக்கொண்டார்கள்.  எவ்வளவு பணம் யாரிடம் தரவேண்டியிருக்கும் என்றும் சொன்னார்கள்.  

அந்தத் தோள்பையில் சாப்பிடும் தட்டு, டம்ளர்,  வேஷ்டி, அங்கவஸ்திரம், மாற்றுடை, தர்ப்பணத்துக்குத் தேவையான பொருட்கள் எடுத்து வைத்துக் கொள்ளச் சொன்னார்கள்.  

வேணி தானம் செய்ய தம்பதிகளாய் வந்திருக்க வேண்டும்.  சிராத்தம் செய்யவும் அஃதே.  இவை எல்லாம் செய்ய சுமார் எண்ணூறு ரூபாய்க்குள் ஆகும் என்று அதை மட்டும் தனியே எடுத்துக் கொள்ளச் சொன்னார்கள்.   மற்றவற்றை அறையிலேயே வைத்து விட்டு வரவேண்டியதுதான்.

பக்கி மார்க்கமு முடிந்து இனி பக்தி மார்க்கமு...  

எனவே இனி பயணக்கட்டுரை விறுவிறுவெனச் சென்று முடிந்து விடும் என்று எதிர்பார்க்கலாம்.  ஏனென்றால் அதில் எல்லாம் நான் வீக்!

============================================================================================


முன்பு எப்போதோ, எங்கோ படித்துப் பகிர்ந்ததுதான்...  மறுபடி....  

எல்லா அழுகையிலும் என்ன இருக்கிறது?!

​எல்லாப் புன்னகையிலும் கொஞ்சம் சோகம் இருக்கிறது
எல்லாச் சோகங்களிலும் லேசான சுகம் இருக்கிறது
எல்லா மன்னிப்புகளிலும் கொஞ்சம் கோபம் மீதமிருக்கிறது
ஏன், எல்லாக் கோபங்களிலும் கொஞ்சம் பாசம் கூட இருக்கிறது.
எல்லா உறவுகளிலும் கொஞ்சம் போலி இருக்கிறது.
எல்லாப் பாசங்களிலும் கொஞ்சம் வேஷம் இருக்கிறது.


================================================================================================

மரவேரில் சித்தர்கள்....!

இது  தாராசுரம் கோவில் வாசலில் எடுத்த புகைப்படம்!  முன்னர் பார்த்தவர்கள் கூட  மறந்திருப்பார்கள்...  அதுதான் மறுபடியும்...  ஹிஹிஹி....  சித்தர்களை மறுபடி பார்ப்பதில் தவறில்லையே...!!

================================================================================================

==================================================================================================