ஏன் சமையல் செய்யவில்லை என கேட்ட கணவனின் கதி...

சங்கமித்ராவில் ஏறிக்கொண்டதும் ஒரு வாசனை வந்தது.  நீண்ட நேரம் நிலைத்த அது செருப்புக்கடைக்குள் நுழைந்தது போல அல்லது கருவாட்டு வாசனை போலவும் அடித்துக்கொண்டிருந்தது.   அப்புறம் அது பழகி விட்டதா, இல்லை அகன்று விட்டதா என்று தெரியவில்லை!

அவரவர் இருக்கையைத் தேடித் சென்றபோது எங்கள் இருக்கை ஒன்றில் ஒரு பெண் போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருந்தாள்.  எழுப்பி எழுப்பிப் பார்த்தால் எழுவதாய்த் தெரியவில்லை.  பிடிவாதத் தூக்கம் போலத் தோன்றியது!  அத்தை அவள் தோள் தொட்டு உலுக்க, எழுந்த அவள் கண்களில் அவ்வளவு தூக்கமில்லை!

பின்னர் ஏற்பட்ட அனுபவங்களில் அவள் கல்லூரிப் பெண் என்பதும் அவள் தன்னுடைய தோழியின் சகோதரி திருமணத்துக்கு பெங்களூருவிலிருந்து ஜபல்பூர் செல்கிறாள் என்று தெரிந்தது.   அவளைப்பார்த்தால் கல்லூரிப்பெண் போல தெரியவில்லை என்பது ஒருபுறம், அவளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த பக்க இருக்கை அவள் உடல்வாகுக்கு சரிவரவில்லை என்பதால் எங்கள் பக்கம் இருக்கை காலியாயிருந்தால் அதை ஆக்ரமிப்பதில் ஆர்வமாயிருந்தாள்.  காலியாய்த்தான் இருந்தது.  அது நாங்களே எதிர்பாராதது.  எனினும் அவளை அங்கு விடவில்லை!

எங்கள் மாமாஒருவரை அங்கு வரவழைக்க முயன்ற முயற்சியும் பயனளிக்கவில்லை.  எனினும் பயணத்தின் பெரும்பாலான நேரம் தூக்கத்திலேயே இருந்த அவளுக்கும் அது தெரியவில்லை!~  சாப்பிடவும், கழிவறை செல்லவும் மட்டுமே அவள் எழுந்தாள்!

இருக்கைக்கு அடியில் வைத்துவிட்ட அவள் காலணிகளை எடுத்துத்தரச்சொல்லி எண்களைக் கேட்டதும் நீயே எடுத்துக்கொள் என்றார் அத்தை.  உங்கள்பெட்டியை வைத்து அதைப் பின்னால் தள்ளி விட்டீர்கள்...  எடுத்துக் கொடுங்கள் என்று கேட்டு மேலும் எங்கள் வெறுப்பைச் சம்பாதித்துக்கொண்டாள்!  ஏனெனில் அவள் செருப்பைத் தேடி எடுப்பது அவ்வளவு சிரமமாயிருந்தது!

இரவு ஏழரை மணிபோல இருவர் வந்தனர்.  அதில் ஒருவர் பிரசாந்த் என்பது பின்னர் தெரிந்தது.  இப்போது சென்ற வார விமர்சனத்தில் கீதா அக்கா கேட்ட கேள்விகள் சிலவற்றுக்கு மறந்துபோகும் முன்பு பதில்!

காசிப்பயணத்துக்கு மொத்தம் 80 பேர்கள் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தனர்.  எல்லோருமே வேறு வழி இல்லாமல் கூடூரில் வந்துதான் சங்கமித்ராவைப் பிடித்தார்கள்.  என் மாமாவின் நண்பர் அவர் மனைவி இருவரும்தான் இந்த ஜெயலட்சுமி டிராவல்ஸ்ஸில் முதலில் முன்பதிவு செய்து விட்டு, ஆறு டிக்கெட் இருக்கிறது, வருகிறீர்களா என்று மாமாவைக் கேட்க, அவர் எங்களைக் கேட்க, நாங்கள் ஆறுபேர் உறவினர்கள் சேர்ந்தோம்.  எனவே 80 பேர்கொண்ட மொத்தக்குழுவில் நாங்கள் ஆறுபேர் ஒரு குழு.  ராமசுப்பு குழு என்று அறியப்பட்டோம்!  அவர்தான் முதலில் சென்று முன்பதிவு செய்தவர்.  அவருக்கும் காசிப்பயணம் புதிது என்றாலும், அவர் திருமதிக்கு இது மூன்றாவது பயணம் என்று சொன்ன நினைவு.

பிரசாந்த்துக்கு வரும் முன்பு மேலும் சில விவரங்கள்.  நாங்கள் எட்டு பேர்கள் ஒரு குழு என்றாலும் எட்டு பேரும் இரண்டு கோச்சில் வெவ்வேறு இடங்களில் அமர வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்.  அவ்வப்போது ஒவ்வொரு ஆளாகச் சேரச்சேர பயணச் சீட்டு முன்பதிவு செய்ததால் அப்படி அமைந்தது.  அங்கு சென்று இருக்கை நிலவரங்கள் பார்த்து ஒன்று  சேர்ந்து கொள்ளலாம் என்று நினைத்தது நடக்கவில்லை.

எங்களைத்தவிர மிச்ச 74 பேர்களும் யார் யார் என்றும் தெரியாது.  கூடூர் ரயில் நிலையத்தில் ஓரிரு பேர்களைப் பார்த்திருந்தோம் என்றாலும் அவர்கள் முகம் மனதில் நிற்கவில்லை.  அவர்கள் இந்த இரண்டு மூன்று கோச்சுகளுக்குள் விரவியிருந்தார்கள்.

பிரசாந்த்துக்கு வருகிறேன்.  குழு உறுப்பினர்கள் பெயர்ப் பட்டியலைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு யார் யார் எங்கெங்கிருக்கிறார்கள் என்று பார்த்துக்கொள்ள வந்திருந்ததோடு,

அவர்கள் நிறுவன பெயர் போட்ட ஒரு கைப்பையையும் எல்லோருக்கும் கொடுத்தார்கள்.  எல்லாம் ஒன்று போலிருந்தாலும்,  இரண்டு நாட்களுக்குப்பின் சீனியர் சிட்டிசன்களுக்கு தரப்பட்டிருந்த சற்றே - சற்றுதான் - பெரிய பை என்று தெரிந்தது.  எங்களைப்போன்ற சின்னப் பையன்களுக்கு சற்றே - சற்றுதான் - சிறிய பை!

எனக்கு அப்பர் பர்த் என்பதால் நான் உடனே மேலே ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டு விட்டேன்.  பாதிப்படுக்கை ஸ்திதியில் இருந்து கொண்டேன்.  பேசுவதற்கு எனக்கு சரியான ஜோடி இல்லை ஆரம்பத்தில் என்று சொல்லலாம்.  

அதற்கு முன் இரவில் கண்ணாடி வழியே எடுத்த ஒரு புகைப் படம்!

இவ்வளவு நுண்ணிய விவரங்கள் சொல்லிக்கொண்டு பயணக்கட்டுரை எழுதுவது சரியா என்று தோன்றுகிறது.  படிப்பவர்களுக்கு போர் அடிக்கலாம்.  கீதா அக்கா இன்னும் ரயில் கிளம்பவே இல்லை என்று கிண்டல் அடிக்கும் அபாயமும் உண்டு!  ஏதோ டைரி எழுதுவது போல எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

உடன் வந்திருந்த கஸின் வீட்டிலிருந்து கொண்டு வந்திருந்த இனிப்பு ஒன்றையும், மிக்ஸர் நிறையவும் கொடுத்துச் சென்றார்.  இரவு எட்டு நாற்பத்தைந்துக்கு சப்பாத்தியும், தக்காளி சட்னியும் வந்தது.  பெயர் பார்த்தபடியே கையில் பேப்பர் தட்டைக்கொடுத்து பரிமாறினார்கள்.  நான்கு போட்டு விட்டு ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து "இன்னும் பூரி வேண்டுமா?" என்று கேட்டபோது, என் கருத்து தவறு, அது சப்பாத்தி இல்லை, பூரி என்று தெரிந்தது.

எல்லோருக்கும் ரயில் பயணங்கள் தான் சௌகர்யம்.  எனக்கு மட்டும் ஏதோ ஒரு அலர்ஜி!  அதில் திங்கள் காலை வரை இந்த ரயிலில்தான் கழிக்கவேண்டும் என்றால் கஷ்டமாக இருந்தது!  (அது சனிக்கிழமை இரவு)

எல்லோரும் தூங்கும் நேரங்களில் கழிவறை வேலைகளை முடித்தேன்.  கழிவறைகள் சுத்தத்தின் சிகரங்களாய் இருந்தன.  தண்ணீர் எப்போதுமே சிரமம் இல்லாமல் வந்துகொண்டிருந்தது.

ஒரு ரயில்வே அலுவலர் புதிய வெண்போர்வைகள் தந்து சென்றார்.  அவருடன் மறுநாள் பொழுது போகாத நேரத்தில் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.

===============================================================================================

நேற்று ஒரு பின்னூட்டத்தில் நெல்லைத்தமிழன் ஒரு கல்லில் பனிரெண்டு பதினைந்து தோசைகள் என்று சொன்னது படித்ததும் எனக்கு நான் முன்னர் எடுத்த புகைப்படம் நினைவுக்கு வந்தது.  தேடி எடுத்துக் பகிர்கிறேன்.

இந்தப் படம் ஸ்ரீரங்கத்தில் எடுக்கப்பட்டது!

==================================================================================================

சென்னையில் வரலாறு காணாத வறட்சி.  நிறைய பேர்கள் தண்ணீர் இல்லாத காரணத்தால் சொந்த வீட்டைக்கூட காலி செய்து விட்டு வாடகை வீட்டுக்குச் செல்கிறார்கள்.  (ஹிந்துப் பத்திரிகை லிங்க் கொடுத்திருக்கிறேன்)அங்கும் கூட எத்தனை நாட்களுக்கு தண்ணீர் வரும் என்பது நிச்சயமில்லை!  அப்போது என்ன செய்வார்களோ...  இப்போதாவது ஒரு பெருமழை வந்தாலொழிய மிகவும் சிரமப்படுவார்கள் மக்கள்.  மற்ற ஊர்களில் இல்லையா இந்தச் சிரமம் என்று கேட்பவர்களுக்கு...   மற்ற ஊர்கள் பற்றி எனக்குத் தெரியவில்லை. மற்ற ஊர்களில் கொஞ்சமாவது சென்ற நவம்பர், டிஸம்பரில் மழைபெய்தது என்று நினைக்கிறேன்.    

படம் : நன்றி இணையம் 

தண்ணீர் லாரிகளுக்குச் சொன்னால்கூட ஒரு வரம் கழித்தே வரும் நிலை...  எல்லா ஏரிகள், குளங்களும் வறண்டு விட்டன.  செம்பரம்பாக்கமே வறண்டு விட்டது.  இப்படி ஒரு வறட்சியை சந்தித்து வரும் நேரத்திலும், நமது பகுதிகளிலும் எப்போது தண்ணீர் நிற்குமோ என்கிற நிலையிலும் மக்களில் சிலர் தண்ணீரை வீண் செய்வது இருக்கிறது பாருங்கள்...  

என்ன சொல்ல...

==================================================================================================

ஏன் சமையல் செய்யவில்லை என இனியும் கணவன்மார்கள் கேட்காமலிருப்பார்களாக....!

=========================================================================================================

நேற்றைய தினத்தில் நான்கு வருடங்களுக்குமுன் எழுதிய புதுமொழிகள்!

===================================================================================================

புதன் பதிவில் அவரவர்களை பொன்னியின் செல்வன் கதாபாத்திரமாகக் கற்பனை செய்தபோது கீதா ரெங்கன் ஆழ்வார்க்கடியானாக கோவை ஆவி நன்றாகக் பொருந்தி நடித்திருந்ததை நினைவு கூர்ந்திருந்தார்.  நேற்று எதையோ தேடும்போது அவர் படம் சிக்க, அதையும் எடுத்துக் பகிர்ந்திருக்கிறேன்!