கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - பரிமேலழகர் மெஸ் - பரிவை சே- குமார்

பரிமேலழகர் மெஸ்

பரிவை - சே.குமார்

நகரை விட்டு ஒதுக்குப் புறத்தில் இருந்தது பரிமேலழகர் மெஸ்...

அது மிகப்பெரிய ஹோட்டல் ஒன்றுமில்லை... சிறிய கடைதான்... வெளியில் புரோட்டா, தோசை போட ஒரு தார் டின்னை அடுப்பாக்கி வைத்திருந்தார்கள்.  அருகே இட்லி அடுப்பும்...

உள்ளே நான்கு நான்காய் மூன்று சாப்பாட்டு மேசைகள்...

மொத்தம் 12 பேர் மட்டுமே அமர்ந்து சாப்பிட முடியும்.

காலை மற்றும் இரவு மட்டுமே இயங்கி வந்தது... மத்தியானச் சாப்பாடு
இல்லை.

ஒரு ஹோட்டலின் வெற்றி அதன் உரிமையாளரின் கையில்தான் இருக்கிறது என்பதை ஹோட்டல் தொழிலில் இருப்பவர்கள் நன்கு அறிவார்கள்.

பரிமேலழகர் உரிமையாளர் சாமிநாதன். நெற்றி நிறைய விபூதியை பட்டை அடித்திருப்பார். யாரையும் அதிர்ந்து பேசமாட்டார்... கோபம் என்றால் என்ன என்று கேட்கும் பக்குவம். வருபவர்களை உபசரிப்பதில் தனிக் கவனம் செலுத்துவார். அவரின் முகத்தில் எப்போதும் புன்னகை இழையோடும்.  புன்னகை முகமே ஒரு வசீகரம்தான் இல்லையா.

பில்லுக்குப் பணம் வாங்க என சிறியதொரு மேசை, அதில் சிரிக்கும்
சாய்பாபாவும் அழகுமலையானும்... ஏற்றி வைத்த ஊதுபத்தியின் வாசம்
கடைக்கும் நிறைந்திருக்கும் சிக்கன், மீன், மட்டன் வாசனைகளைத் தாண்டி வாசம் அடிக்கும்.

அவர் இளையராஜாவின் விசிறி என்பதை கடைச் சுவற்றில் ஒட்டியிருக்கும் ராஜாவின் படம் சொல்லும். மெல்லிய சப்தத்தில் ராஜாவின் பாடல்கள் எந்நேரமும் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும்.

சாப்பிட உட்கார்ந்ததும் இலை போட்டு தண்ணீர் தெளிப்பது அவராகத்தான் இருக்கும். ‘என்ன சாப்பிடுறீங்க...?’ என்று மலர்ந்த முகத்தோடு கேட்பார். சாதம் வைக்கும் பையனிடம் அவங்ககிட்ட கேட்டு வேணுங்கிறதை வைக்கணும்.  முகத்தில் அடிக்கிற மாதிரி அள்ளி வைக்கக் கூடாது என்று சொல்லி வைத்திருப்பார்.

அந்தக் கடையைப் பொறுத்தவரை வாடிக்கையாளருக்குப் பிடித்த விஷயம்... சோறு வைத்ததும் சிக்கன் இருக்கு...  மட்டன் இருக்கு....  மீன் இருக்கு... தலைக்கறி இருக்கு... என்ன வேணும் என தட்டைத் தூக்கிக் கொண்டு யாரும் வருவதில்லை என்பதுதான்...

இது இருக்கு... அது இருக்கு... எதாவது வாங்குங்கள் என்று வரும்போதே
சாப்பாட்டின் மீதான விருப்பம் ஓடிப்போய் விடுகிறது என்பது உண்மைதானே.

எதுவும் வேண்டாம்... ஆம்லெட் மட்டும் போதுமென்றால் கவனிப்பில் மாறும் மாற்றத்தை பல ஹோட்டல்களில் பார்த்திருக்கலாம்... இங்கு அதெல்லாம் இல்லை... கடைக்கு வரும் எல்லாருமே நமக்கு ஒன்றுதான் என்று சொல்வார் சாமிநாதன்.

எனக்கு சாமிநாதனின் பரிமேலழகர் மீது பிடிப்பு வந்தது ஒரு இரவு நேர
பயணத்தின் போதுதான்.

ஒரு பதினோரு மணி இருக்கும் ராமநாதபுரத்துக்கு தொழில் விஷயமாகப்
போய்விட்டுத் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தோம் நானும் செல்வாவும்.

எங்காவது சாப்பிடலாம் என ஒவ்வொரு ஊராகக் கடந்து வந்து
கொண்டேயிருந்தோம். இனி சாப்பிடாமல் முடியாது என்ற நிலையில் 'டேய் மாப்ள...  இப்பவே மணி பதினொன்னு ஆகப் போவுது...  இதுக்கு மேல நாம காரைக்குடி போய் சாப்பிடுறதுன்னா சரி வராது... இங்கிட்டுத்தானே ஏதாவது சாப்பிட்டுப் போகலாம்’ என்றேன்.

‘நல்ல ஓட்டல்லன்னா சிட்டிக்குள்ள போனாத்தான் உண்டு... நாம இப்படியே பைபாஸ் வழியாப் போயிடலாம்ன்னு பாத்தேன்... பை பாஸ்ல ராஜதர்பார்ன்னு ஒரு ஹோட்டல் இருக்கு... புரோட்டா அம்பது ரூபான்னு சொல்லுவான். அது பஸ்க்காரனுகளுக்காகவே ஆரம்பிச்சிருக்க, கொள்ளை அடிக்கிற ஓட்டல்... அங்க போயி திங்கிறதுக்கு கொஞ்சம் வேகமாப் போனா காரைக்குடி நடராஜா தியேட்டருக்குப் பக்கத்துல இருக்க புரோட்டாக் கடையில மட்டன் குருமாவோட கொத்துப் புரோட்டா சாப்பிடலாம்’ என்றான் செல்வா.

ஆசையாகத்தான் இருந்தது மட்டன் குருமா கொத்துப்புரோட்டா மீது
இருந்தாலும் நேரங்கெட்ட நேரத்தில் புரோட்டா இருக்குமான்னே சந்தேகம்.  இதில் மட்டன் குருமா எப்படி இருக்கும்.

‘அடேய்... நைட்டுப் பன்னென்டு மணிக்காக போயிச் சாப்பிட முடியும்...
இங்கிட்டு எதாச்சும் ஹோட்டல் இருக்கான்னு பாரு... இல்லேன்னா சிட்டிக்குள்ள போ... கிருத்திகா மெஸ்ல போயி சாப்பிட்டுட்டுப் போகலாம்...’ என்றேன்.

'கிருத்திகா மெஸ்ல இன்னேரம் எல்லாம் முடிஞ்சிருக்கும்.. எதாவது நைட்
கடைதான் பாக்கணும்...' என்றபடி வண்டியைச் செலுத்தினான்.

செக் போஸ்டில் போலீஸ் மறிக்க, பார்மாலிட்டீஸ் முடிச்சி கிளம்பும் போது  'சார்... இங்கன பக்கத்துல எதுனாச்சும் ஹோட்டல் இருக்குமா...?’ என்று அந்தப் போலீசிடமே கேட்டேன்.

'கொஞ்சத் தூரம் போங்க...  லெப்ட்ல கட் பண்ணினா பரிமேலழகர்ன்னு ஒரு ஓட்டல் இருக்கும்... இந்த நேரத்துக்கு எதுனாச்சும் வச்சிருப்பாரு... சாப்பாடு செமயா இருக்கும் சார்...' என்றவரின் நாவின் ருசி வார்த்தைகளில் தெரிந்தது.

அவர் சொன்ன ஓட்டலுக்குப் போனபோது ஒரிருவர் மட்டுமே சாப்பிட்டுக்
கொண்டிருந்தார்கள்.

'என்னமோ ஆசைகள்...

நெஞ்சத்தின் ஓசைகள்...

மாலை சூடி.. மஞ்சம் தேடி..

காதல் தேவன் சந்நிதி..

காண... காணக் காண...’

என சின்னச் சின்ன வண்ணக்குயிலை குழைத்துக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் ஜானகியம்மா.

'வாங்க தம்பி...  தோசை வேணுமின்னா ஊத்தலாம்...  முட்டைத் தோசை போடச் சொல்லவா... எல்லாந் தீர்ந்து போச்சு... மணியாச்சில்ல...’ என்றார்
புன்னகையோடு.

'சரித்தான்... இதைத்தான் நல்ல கடையின்னு சொன்னாங்களா... பேசாம
காரைக்குடி போயி புரோட்டா சாப்பிட்டிருக்கலாம்...' என்றபடி செல்வாவைப் பார்க்க, அவன் 'அப்பவே சொன்னேனுல்ல கேட்டியா' என்பதைப் போல் என்னைப் பார்த்தான்.

‘பத்து மணிக்குள்ள வந்தா எல்லாம் இருக்கும் தம்பி... அதுக்கப்புறம் ரெகுலரா வர்றவங்கதான் வருவாங்க... அவங்களுக்கு கொஞ்சம் எடுத்து வைப்பேன்...  மற்றபடி எல்லாம் சீக்கிரமெ முடிஞ்சிரும்... தோசை போடச் சொல்றேன் சாப்பிட்டுப் பாருங்க...  பிடிச்சிருந்தா இன்னொரு தோசை சாப்பிடுங்க... இல்லேன்னா அத்தோட முடிச்சிக்கங்க... இந்த நேரத்துல எந்தக் கடைக்குப் போனாலும் நீங்க விரும்புறது இருக்காது... நைட் கடைகள்ல இருக்கும்... ஆனா இங்க நைட் கடை அதிகமில்லை... ரொம்பத் தூரத்துல இருந்து வாறீக போல கொஞ்சம் பசி ஆத்திக்கிட்டுப் போங்க....’ என்றார் மாறாத புன்னகையுடன்.

சரியென அமர, இலை போட்டு தண்ணி வைத்தவர், ‘சூப்பும் இல்லை... இருந்தா சூடா அதைக் குடிச்சீங்கன்னா கொஞ்சம் ஆசுவாசமா இருக்கும்... ராகவா....  ரெண்டு வெஜிடபிள் சூப் போட முடியுமா...' அடுப்பில் நின்ற பையனைக் கேட்டார்.

'இல்லங்க  சூப்பெல்லாம் வேண்டாம்... தோசை போடச் சொல்லுங்க...'  என்றதும் 'சரிங்க தம்பி'  என்றவர் ரெண்டு முட்டை தோசை போடச் சொல்லிவிட்டு வெளியில் போய் நின்று கொண்டார்.

எனக்கு அவரைப் பார்த்த போது காரைக்குடி அழகு மெஸ் உரிமையாளர்தான் ஞாபகத்தில் வந்தார். வருபவர்களை உபசரிப்பதில் அவரைப் போல பார்ப்பது அரிது. முதலில் சூப் சாப்பிடச் சொல்வார். அப்புறம் சாப்பாட்டில் ஒவ்வொன்றாக, மெல்லச் சாப்பிடுங்கள் என்பார். ரசம் வேண்டாம் என்றால் 'ரசம் சாப்பிடலைன்னா எப்படி... கொஞ்சம் சாப்பிட்டுப் பாருங்க... நம்ம மிளகு ரசத்தை' என்று வம்படியாக சாப்பிட வைப்பார்.

நான் படிக்கும் காலத்தில் அழகு மெஸ்ஸில்தான் ரெகுலராகச் சாப்பிடுவேன்.  'ஏன் அவசரம்... மெல்லச் சாப்பிடுங்க... சாப்பிடும் போது எந்தக் கோட்டையைப் பிடிக்க இம்புட்டு அவசரம்' என்பார்.

அவரின் கனிவான முகம், இவரிடமும் இருந்தது.

ஆவி பறக்க முட்டைத் தோசை வந்தது...  பச்சைச் சட்னி என தக்காளிச் சட்னி வைத்தார். 'நண்டுக் கிரேவி, நிறையல்லாம் இல்ல... கொஞ்சம் இருக்கு... ஆளுக்குக் கொஞ்சம் சாப்பிட்டு பாருங்க' என சிறிய கிண்ணத்தில் கொடுத்தார்.

நண்டுக் கிரேவியும் முட்டை தோசையும் சுவையில் அள்ளிக் கொள்ள பச்சைச் சட்னியும் நான் என்ன குறைச்சலா என்றது. தோசை பதில் சொல்லாமல் உள்ளுக்குள் போனது. எனக்கு முன்னே 'அண்ணே இன்னும் ரெண்டு முட்டை தோசை' என்றான் செல்வம்.

‘இனிமே சீக்கிரம் வாங்க தம்பி... மத்தியானத்துல வராதீங்க... மத்தியான
சாப்பாடெல்லாம் இல்லை... காலையிலயும் ராத்திரியிலயும்தான்’ என்றார்.

அதன் பின் அந்த வழியாகச் செல்லும் போதெல்லாம் இரவுச் சாப்பாடு
பரிமேலழகரில்தான் என்பதை வாடிக்கையாக வைத்திருந்தேன்.

தேவகோட்டைப் பக்கம் செல்லும் வேலை அவ்வளவாக இல்லை... 

சிவகங்கைப் பக்கமே அதிகம் செல்ல வேண்டியிருந்ததால் கல்லல் வழியில் போய்த் திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன்.

பல மாதங்களுக்குப் பிறகு மானாமதுரை, இளையான்குடி, காளையார் கோவில் என சுற்றிவிட்டு திரும்பிய மாலையில் சாமிநாதண்ணன் கடையில் சாப்பிட்டு ரொம்ப நாளாச்சு...  இன்னைக்கு சாப்பிட்டே ஆகவேண்டும் என மற்ற பாதைகள் தவிர்ந்து தேவகோட்டைப் பாதையை தேர்ந்தெடுத்தேன்.

கடை இருந்த சந்தில் திரும்பினால் கடை இருந்த அடையாளமே இல்லை...

புதிதாக கட்டிடம் ஒன்று எழும்பிக் கொண்டிருந்தது. வேறெங்கும்
மாற்றியிருப்பாரோ என்ற எண்ணத்தில் அந்தச் சந்தில் இருந்த ஒரு
மளிகைக்கடையில் வண்டியை நிறுத்தி  'அண்ணே பரிமேலழகர்...' என மெல்ல இழுத்தேன்.

'என்ன தம்பி ஆறு மாசமாச்சு... கடையை மூடி... இன்னைக்கி வந்து கேக்குறிய...  இங்கிட்டு வரவேயில்லையா...?' என்றார் கணக்குப் பார்த்தபடி.

'இல்ல... நல்லாத்தானே ஓடுச்சு... அப்புறம் ஏன்...?'

'நல்லாத்தான் ஓடுச்சு... நல்ல மனுசந்தான்... என்ன செய்ய... சோதனை
நல்லவனுக்குத்தானே வருந்தம்பி...’  கணக்கை வைத்துவிட்டு என்னைப்
பார்த்துப் பேசினார்.

‘என்னண்ணே... என்ன விஷயம்... என்ன சோதனை...’ என வினவினேன்.

‘ஒரே நாள்ல ராமேஸ்வரம் போன பொண்டாட்டியையும் ரெண்டு மகனையும் ஆக்ஸிடெண்ட்ல அள்ளிக் கொடுத்துட்டாரு தம்பி...  இனி யாருக்காக நான் சம்பாதிக்கணும்ன்னு கடையைக் கொடுத்துட்டு பொயிட்டாரு... இப்ப அந்த இடத்துச் செட்டியாரு காம்ப்ளெக்ஸ் கட்டுறாரு...'

'என்னண்ணே சொல்றீங்க...?' என்னில் பதட்டம் படர்ந்தது.

'ஆமா தம்பி...  அன்பா...  அனுசரணையா வர்றவங்களுக்கு எல்லாம் புன்னகை மாறாம சோறு போட்ட மனுசன்...  அடுத்தவங்கள அதிர்ந்து கூட பேச மாட்டாரு...  காசு குறைச்சிருந்தாலும் அடுத்த தடவை தாங்கன்னு இருக்கறதை வாங்கிப்பாரு... என்ன செய்ய... அவர் தலையில இப்படி எழுதியிருக்கு...  இன்னொன்னு தெரியுமா தம்பி... இப்ப அவரு புத்தி சுவாதீனமில்லாம வீட்டுல இருக்கதாச் சொல்றாக...  செவி வழிச் செய்திதான்... எது உண்மையின்னு தெரியல... பாவம்...'

அதற்கு மேல் அங்கிருக்கப் பிடிக்காமல் வண்டியை எடுத்து அந்தச் சந்திலிருந்து மெயின் ரோட்டில் திரும்பிய போது ரோட்டோரத்தில் பரிமேலழகருக்கு வழிகாட்டிய போர்டு சிதலமடைந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. மனசு வலித்தது,

'அடடே தம்பி... வாங்க... எங்க கொஞ்ச நாளக்காணாமேன்னு பார்த்தேன்...
முட்டைத் தோசை போடவா' என்று கேட்கும் சாமிநாதன் அண்ணனின்
புன்னகை முகம் மெல்ல மேலெழும்பியது.

கண்ணில் நீர் கோர்த்தது.

- பரிவை - சே.குமார்.