முகவரி இல்லாத கடிதம்

 ​என்ன ஒரு அழகான படம்..

எனக்கு துல்ஹரை பிடிக்கும்.  நான் அவர் குரலை முதலில் கண்ணும் கண்ணும் கொள்ளையடித்தால் படத்தில் கேட்டேன்.  ஆம், முதலில் கவர்ந்தது குரல்தான்!  அப்புறம் ஓகே கண்மணி..  அப்புறம் ஹே சினாமிகா.. 

இந்தப் படத்தில் அவரை ரொம்பவே ரசித்தேன்.  பாடல்களும் ரசிக்கத் தக்கவையாய் இருந்தன.  உண்மையில் சினாமிகா பார்த்ததுமே அந்தப் படம் பார்த்த அனுபவம் பற்றி ஒரு நாலுவரி எழுதலாம் என்று இருந்தேன்.  விட்டுப் போச்சு.  அப்புறம் நிறைய வெவ்வேறு படங்கள் பார்த்ததில், அந்த feel தூரமானதில், எழுத முடியவில்லை.  இந்தப் படம் கிடைத்தால் அதைப்பார்க்க சிபாரிசு செய்கிறேன்.  பார்க்கும் பல படங்களில் சில படங்கள் பற்றி அவ்வப்போது எழுதத்தோன்றி நிறைய எழுதாமல் விட்டிருக்கிறேன்.

இதுவும் அப்படி விட்டு விடக்கூடாது என்று உடனே எழுதி விட்டேன்!

சினாமிகாவில்  துல்கரின் பேச்சுதான் நாயகியை முதலில் கவர்கிறது.  எதற்கெடுத்தாலும் விளக்கம், லெக்சர் அடிக்கும் துல்கர்.  திருமணமானபின் இதுவே அவளுக்கு அலுப்பைத் தருகிறது.  இணையும்வரை காதல் மயக்கம்.  இணைந்தபின் ஒரு சலிப்பு.  கிடைக்கும் வரைதான் ஏக்கம், எதிர்பார்ப்பு எல்லாம்.  ஒரு பக்குவம் வர ஒரு வயது தேவைப்படுகிறது, சென்ற வாரம் டெல்லி கணேஷ் பற்றிய பின்னூட்டங்களில் பேசப்பட்டது போல...  ஒரு கட்டத்தில் அவனைப் பிரியும் எண்ணம் மேலோங்க, அதற்கான வேலைகளில் இறங்குகிறாள்.  வெற்றியும் பெறும் நேரம் சில திருப்பங்கள்...  அழகான துல்கர்..  கவர்ச்சியான குரல்..    சில இடங்களில் அப்பா மம்மூட்டி நினைவுக்கு வருவார்.  அவரை ஏமாற்ற முன்வரும் மருத்துவர் காஜல் அவரை விரும்பத்தொடங்குவார்.  பாம்பே ஜெயஸ்ரீ குரலில் ஒரு அருமையான பாடல் கூட உண்டு.  'யாரிசைக்க வருகுவதோ'  பாரதியார் பாடல் என்று ஏமாற்றி இருப்பார்கள்.  ஆனால் அது அவர் சாயலில் மதன் கார்க்கி எழுதிய பாடல்.  இங்கு சில வரிகளே இருக்கும்.  யூடியூபில் முழு பாடலும் கிடைக்கும்.

MBA படித்தவராம் துல்கர்.  துபாயில் கொஞ்ச காலம் வேலையும் பார்த்திருக்கிறார்.

அப்புறம் ஒரு மூன்று மாதம் நடிப்புப் பயிற்சி பெற்று,  நடிக்க வந்து ஏகப்பட்ட விருதுகளை வாங்கி வைத்திருக்கிறார்.  பாடல்களும் பாடி இருக்கிறார்.

சீதாராமம் வெளியாகும்போதே அதைப்பற்றி நிறைய பாசிட்டிவ் விமர்சனங்கள் வந்ததை கவனித்தேன்.  துல்கர் இனி,  தான் இதுபோன்ற காதல் கதைகளில் நடிப்பதை நிறுத்தி வித்தியாசமாக நடிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுவதாகச் சொல்லி இருந்தார்.

தியேட்டர் காலம் முடிந்து அது ஒன்பதாம் தேதி அன்று அமேசான் பிரைமில் வெளியாக, அன்றே அதைப் பார்த்தேன்.

எங்கிருந்து எங்கு பயணிக்கிறது கதை என்பது ஒரு பிரமிப்பு.  ஒரு இந்தியனின் காரை எரித்து வம்பில் மாட்டும் பாகிஸ்தான் பெண் ராஷ்மிகா அதன் உரிமையாளரிடம் மன்னிப்பு கேட்க மறுத்து, நிர்வாகத்தின் கட்டளையை மறுக்க முடியாமல் ஒரு வாரத்தில் பத்து லட்சம் பணம் தர ஒப்புக்கொண்டு பாகிஸ்தான் வருகிறார்.  எதிர்பாராமல் அவர் தாத்தா ஒரு வாரத்துக்கு முன் இறந்து போயிருக்க, அவருடைய சொத்துகள் இவர் கைக்கு வரவேண்டுமென்றால் ஒரு நிபந்தனை இருக்கிறது என்கிறார் வக்கீல்.  ஒரு கடிதத்தை உரியவரிடம் சேர்க்கவேண்டும்.  உரியவர் இந்தியாவில்.  பகைமை உணர்வு தலை தூக்க இதை செய்ய மறுக்கும் ராஷ்மிகா அப்புறம் பணத்தேவை இருப்பதால் அந்த வேலையை செய்ய புறப்படுகிறார்.

அங்கே தொடங்குகிறது பயணத்தோடேயே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விரியும் ஒரு அற்புதமான காதல் கதை.

கலகலப்பான ராணுவ வீரன் துல்கர் அங்கு பேட்டி எடுக்க வரும் ரேடியோ ஜாக்கி பெண்மணியிடம் (ரோகிணி) தான் அனாதை என்பதை மிகச் சாதாரணமாக வெளிப்படுத்தி செல்லும் இயல்பு..  நெகிழ்ந்து போகும் அவர் அதை அவர் ரேடியோவில் சொல்லும்போது "என் மகன் ராமுக்கு நான் ஒரு கடிதம் எழுதி விட்டேன்... நீங்கள்?" என்று கேட்க, ராமுக்கு வருகிறது ஆயிரக்கணக்கான கடிதங்கள்.  திடீரென அவன் குடும்பஸ்தன் ஆகி விடுகிறான்.  மனைவி என்றே சொல்லி ஒரு கடிதம் வருகிறது.  

சீதா.  சீதாமஹாலக்ஷ்மி!

சீதாவின் கடிதம் தொடர்ச்சியாய் வருகிறது.  தன்முகவரி இல்லாத அந்தக் கடிதம் ராமை அவளைத் தேடி புறப்படச் செய்கிறது.

வெறுப்புடனும், எரிச்சலுடனும் கடிதம் சேர்ப்பிக்க பயணம் தொடரும் ராஷ்மிகா மனதில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒரு ஆர்வம் வருகிறது.  நமக்கும்தான்.  ராம் யாரென்று தெரியவில்லை.  சீதா யார் என்று தெரியவில்லை.  ஆனால் தெரிந்து கொள்ளும் வேளையில் சில ஆச்சர்யங்கள்..  அதிர்ச்சிகள்..

இங்கு தொடங்கி கடைசி காட்சி வரை ஒரு அற்புதமான கவிதையாக எடுத்திருக்கிறார் ஹானு ராகவப்புடி. சின்னச்சின்ன திருப்பங்களுடன்.  பாடல்களையும் ரசிக்கலாம் என்றாலும் நான் பார்வேர்ட் செய்து விட்டேன்!  ஆங்காங்கே தேஷும், சாரமதியும் இழையும் பின்னணி இசை.

சீதா பிரகாஷ்ராஜை சந்திக்கும் காட்சியை ரொம்ப ரசித்தேன்.  சிலபேருக்கு அந்த காட்சி செயற்கைத்தனம் கலந்தததாக தோன்றலாம்.   அப்புறம் ஒரு நிறைவான கடைசிக் காட்சி.  ராமுக்கு தெரியாமலே இருந்திருக்கலாமோ என்று கூட நினைக்க வைக்கும் இடம்.  ஆனால் அதுவும் ஒரு உத்திதான்.

அஃப்ரீன் சீதாமஹாலக்ஷ்மியை கட்டியணைக்கும் காட்சி..  அவளது எதிர்ப்புணர்வு, கோபம், பொறாமை, ஆத்திரம் எல்லாம் காணாமல் போய் மனிதம் தலைதூக்கி நிற்கும் காட்சிப்படுத்தல்.

வழக்கமான ஒரு காதல்கதையை எவ்வளவு சுவாரஸ்யமாகவும் சஸ்பென்ஸாகவும் எடுக்க முடியும் என்று நிரூபித்திருக்கிறார் ராகவப்புடி.  உலகில் சொல்லாத கதை எது?  கதையின் ட்ரீட்மெண்ட் எப்படி என்பதை வைத்துதானே அதன் சுவாரஸ்யமும், வெற்றியும்!

இதுவரை பார்க்காதவர்கள் படத்தை கட்டாயம் பார்க்க சிபாரிசு செய்கிறேன்.  கொஞ்சம் பொறுமையுடன் பாருங்கள்.

============================================================================================================

"நீலக்கருவிழியில் ஓலைகொண்டு மையெழுதி, ஏலக்கருங்குழலில் இதமாக நெய் தடவி, வாரித் தலைசீவி, வகிடெடுத்துப் பின்னலிட்டு ,வாரியணைக்க வரும், வாஞ்சையில் நான் தாயடியோ...."  - வாலி 

மடியிருத்தி காதலுடன் 

மனைவியின் கூந்தலில் 

இரண்டு கைகளால் 

இருபுறமும் சேர்த்தெடுத்து 

இறுக்காமல் பிடித்து 

மூன்று கால் சமமாய் எடுத்து 

மென்மையாய்ப் பின்னலிட்டு 

பிரியாமல் முடிச்சிட்டு 

மல்லிகைச் சரமொன்றை 

மங்கையின் தலையில் 

மையமாய் வைத்து 

மயக்கும் வாசனையில் 

மனம் மகிழும் மணாளன் 

=========================================================================================================

பெரிய பெண் தான் எனக்கு டியூஷன் டீச்சர்!

கணவரை இழந்து, வைராக்கியமாக வாழ்ந்து, வாழ்க்கையில் வெற்றி பெற்றது குறித்து கூறும், பிரபல எழுத்தாளர் காலஞ்சென்ற கு.அழகிரிசாமியின் மனைவி சீதாலட்சுமி:

"நான் பிறந்த வீடு, சங்கீதக் குடும்பம். மலேசியாவில் சங்கீதம், நடனம் கற்று கொடுக்க, என் அம்மாவுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்து, எங்கள் குடும்பம் மலேசியா இடம்பெயர்ந்தது. அங்கே செட்டில் ஆனதும், நான், அக்கா, தங்கை எல்லாம் மேடைக் கச்சேரிகள் செய்தோம்.

அப்போது தான், அழகிரிசாமி அறிமுகம் கிடைத்தது.அவருக்கு கோவில்பட்டி பக்கத்தில் இடைச்செவல் கிராமம். 1952ல், மலேசியாவில், 'தமிழ்நேசன்' பத்திரிகைக்கு ஆசிரியராக வந்தார். அவருக்கு சங்கீதத்தில் ஆர்வம்; எனக்கு கதைகள் வாசிப்பதில் அதீதப் பிரியம்.

இசையும், இலக்கியமும் தான், எங்களை கணவன் மனைவியாக இணைத்தது.கடந்த, 1955ல் திருமணம். எழுத்தில் பிரமாதமான வருமானம் இல்லை. நான்கு குழந்தைகள் பிறந்ததும், ரொம்ப சிரமமான வாழ்க்கை. அவருக்கு மலேசிய வேலை பிடிக்காமல், சென்னை வந்தும், இதே நிலை தான்.

இந்நிலையில், 37 வயதில் இருந்த என்னை, நான்கு பிள்ளைகளோடு தவிக்கவிட்டு, டி.பி., வந்து அவர் இறந்தார்.

என்ன செய்வது என தவித்தபோது, 8வது வரை படித்திருந்த என்னை, 10ம் வகுப்பு படிக்குமாறும், பாஸ் செய்தால், அரசு வேலை வாங்கித் தருவதாகவும், எங்கள் குடும்ப நண்பர் வி.எஸ்.சுப்பையா ஐ.ஏ.எஸ்., உறுதி கொடுத்தார். என் பெரிய பெண் தான், எனக்கு டியூஷன் டீச்சர்.

பாத்ரூம் போனால் கூட புத்தகம் கையில் இருக்கும். அப்படி வெறியாக படித்தேன். பெரியவளும், நானும் ஒன்றாக, 10ம் வகுப்பு தேர்வு எழுதினோம். அவள் பாஸ்; நான் பெயில்!

ஆனாலும், நான் சோர்ந்து விடாமல், மீண்டும் பரீட்சை எழுதி பாஸ் செய்து, வீட்டு வசதி வாரியத்தில், 'கிளார்க்' வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். 'மாங்கு மாங்கு'ன்னு, 23 ஆண்டு உழைத்து, பிள்ளைகளை படிக்க வைத்ததில், எலக்ட்ரானிக் இன்ஜினியர், வங்கி அதிகாரி. மனநல மருத்துவர் மற்றும் மீடியா ஒளிப்பதிவாளராக உள்ளனர்.

அவருக்கு, 1970ல் சாகித்ய அகாடமி விருது கொடுத்தனர். அதில் வந்த பரிசுப்பணம், 10 ஆயிரம் ரூபாயில் இடம் வாங்கி, லோன் போட்டு, வீட்டைக் கட்டினேன்.

இப்போது என் பிள்ளைகள் அனைவரும், செட்டில் ஆகிவிட்டனர். என்னை ராணி மாதிரிப் பார்த்துக் கொள்கின்றனர். ஆனால், இதையெல்லாம் பார்க்க அவர் தான் இல்லை. அவரில்லாமல் நான் எப்படி இருந்தேன்னு தெரியவில்லை; எந்த வைராக்கியம் என்னை வாழவைத்தது எனவும் புரியவில்லை. இப்போது நினைத்தாலும் பிரமிப்பாக உள்ளது.

- தினமலர் - 'சொல்கிறார்கள்' - செப் 6, 2015

==============================================================================

2013 ல் எங்கள் தளத்தில் வெளியான ஒரு பதிவுக்கு சுப்பு தாத்தாவின் உணர்வுபூர்வமான பின்னூட்டம்..

எப்படியிந்தப்பதிவினைப்படியாதொழிந்துபோனேனெக் கவலையிலேயேன்ன்னையுமறந்திருக்குமந்தவேளையிலே அப்பப்பா.. அந்த அப்பாதுரை சார் பின்னூட்டங்களையும் சுவைத்துக்கொண்டே மென்றுகொண்டே அடடா, இன்னும் இரண்டு பின்னூட்டங்கள் கூட போட்டிருக்ககூடாதா என நினைத்த அந்த வேளையிலே

என்றோ 1979 அல்லது 1980 ல் மாயவரத்தில் அதுதான் இன்று மயிலாடுதுறை எனக்குறிப்பிடப்படும் ஒரு திருமண நிகழ்ச்சியில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு நினைவுக்கு வந்தது.

அந்த கல்யாண மண்டபம் மிகவும் பெரியது. ஒரு கல்லூரி வளாகம் என நினைக்கிறேன். அங்கு என் நண்பரின் மகள் திருமணத்திற்கு ஆயிரம் பேருக்கு மேல் வந்திருந்து காலை உணவருந்தி திருமண மேடையிலே மண மகன், மண மகள் அமர்ந்து, அவர்கள் வாழ்விலே ஒன்று படும் நிகழ்ச்சியைத் துவங்குமுகத்தான் வருகை புரிந்த பற்பல பேச்சாளர்களிடையே முதன்மையான பேச்சாளராக அவர் வந்தார்..

பேச வந்த இரு நிமிடங்களுக்கும் குறைவாகவே திருமண நிகழ்ச்சியின் மேடை அமைப்புகளைப்பற்றியும் அந்த அமைப்பு ஒரு திருமணத்திற்குத் தேவையா என்பது பற்றியும் துவங்கினார். இரு பெரிய மிகவும் பெரிய குத்துவிளக்குகளில் ஐந்து முகங்கள் கொண்ட தீபங்கள் சுடர் விட்டுக்கொண்டு இருந்தன. இந்த நிகழ்ச்சி முடியும் வரை இதில் நல்ல எண்ணை வீணாகிக்கொண்டிருக்கிறது. இது தேவைதானா திருமணத்திற்கு என்று சொன்னவர், தொடர்ந்து, இல்லங்களில் தினந்தோறும் மாலை நேரங்களில் விளக்கேற்றுவதால் எத்தனை எண்னை செலவாகிறது, அது மாதத்திற்கு எத்தனை செலவு, ஆண்டுக்கு எத்தனை செலவு, எனக்குறிப்பிட்டு விளக்கினார். 

இதை மிச்சப்படுத்தினால் என்னென்ன அத்தியாவசியமான செலவுகள் செய்ய இயலும் எனவும் பட்டியலிட்டார். ஒரு குடும்பம் தன் வாழ் நாட்களில் கிட்டத்தட்ட ரூ 50000 இந்த மாலை நேர விளக்கெரிக்கும் என்ணையிலே செலவிடுகிறதே என வருத்தப்பட்டார் அடுத்து, மணமகள் மணமகன் கழுத்திலே மாலை அணியும்பொழுது பார்வையாளர்கள் அரிசியையும், மஞ்சளையும் கலந்து அவர்கள் தலையிலே போட்டு எத்தனை எத்தனை படி அரிசியை வீணாக்குகிறார்கள். அவர்களை வாழ்த்த அவர்கள் தலையிலே அரிசியைப் போடவேண்டுமென, விழா நடக்குமிடம் எல்லாம் அரிசியை வாறி இறைப்பது நியாயமா எனக்கேட்டார். இது போன்று எல்லா குடும்பங்களும் இனி அரிசி அட்சதை வாழ்த்துச்செய்தியாக நினையாது சேகரித்தால் தமிழ் நாட்டில் ஒரு வருடத்திற்கு எத்தனை டன் அரிசி மிச்சப்படும் என்று கணக்குச் சொன்னார்.

மேடைக்குப் பின்புறத்தில் திருப்பதி வெங்கடாசலபதி பத்மாவதி தாயார் படம் மிகப்பெரிய படம் மாட்டி இருந்தது.

அந்த படத்திற்கு மிகப்பெரிய மாலைகள் சூட்டப்பட்டிருந்தது.

ஒரு திருமணத்திற்கு இந்தப்படங்கள் தேவையா என்றார்.

ஒரு வழியாக விழாவுக்கு வந்திருந்த அனைவரின் உள்ளத்தையும் கவரும் வகையில் பேசி முடித்தபின் தன் இருக்கைக்குச் சென்று அமர்ந்தார்.

அடுத்து வரும் நபர் மேடை மைக்குக்கு செல்லுமுன்பே , மாலை மாற்றும் வைபவம் என்று சொல்லப்பட்டது.

மணமகன், மணமகள் மிகுந்த கரகோஷத்திற்கிடையே மாலை மாற்றிக்கொண்டனர்.

அடுத்த கணமே கூடியிருந்த ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட விருந்தினர், தத்தம் கைகளிலிருந்து பூக்களையும், மலர்களையும், மஞ்சள் அட்சதைகளையும் பலர் அங்கிருந்தே மணமக்கள் தலையில் தூவினர். பற்பலர் மேடைக்குச்
சென்று அவர்கள் தலையிலே அட்சதையைப்போட்டு ஆசிகள் வழ்ங்கினர்.

அந்த விழா மண்டபம் முழுவதுமே பூக்களும் அட்சதைகளாலும் பரவி இருந்தது.

அந்த திருமண வளாகமே அடுத்த நிமிடம் காலியாகி விருந்து நடக்கும் இடம் நோக்கி விரைந்தது. ( என்னையும் சேர்த்து தான் ) . சுவையிலும் சரி, பரிமாறுவதிலும் சரி, அது போன்ற விருந்து இனி கிடைக்குமா என்று இருந்தது.
அவர்கள் கொடுத்த தாம்பூலப்பை இன்னும் அழகாக இருந்தது.

நிகழ்ச்சி நடந்து கிட்டத்தட்ட முப்பத்தி இரண்டு வருடங்களானாலும் அந்தப்பேச்சும் அந்தச் சாப்பாடும் அந்த விருந்தினரை என் நண்பர் உளமாற உபசரித்த நேர்த்தியும் என்னால் மறக்க முடியவில்லை.

அதெல்லாம் சரி. அந்த பேச்சாளர் யார் எனக்கேட்கிறீர்களா ?

அந்த பேச்சை நான் குறிப்பிட்டதன் காரணம் . அந்த பேச்சாளரின்தமிழ் அழகு. சொல் அழகு. அச் சொற்களை கோர்வையாக பேசியது அழகு.

கருத்துக்கள் மாறுபடலாம். மாறுபடும். ஆயினும் மொழி மாறிடின்
சிதைந்திடின் அது மொழியின் முழுமைக்கு குந்தகம் விளைவிக்கும் நாளடைவில் அந்த மொழி மக்களிடையே முற்றிலும் மறைந்தே போகும்.

வடமொழி சம்ஸ்க்ருதம் பண்டிதர்களால் மட்டுமே இலக்கண சுத்தமாக பேசப்பட்டு வந்தது. அது மக்கள் மத்தியில் சிதைந்தபோது பாலி ஆனது. பாலியில் இலக்கணம் செய்யப்பட்டது. இலக்கியம் உருவானது. அதைக் கட்டிபிடித்து ஒரு இலக்கண கூட்டுக்குள்ளே வைக்க துவங்குகையில் மறுபடியும் மக்கள் மத்தியில் ப்ராக்ருதம் உருவானது. அதே நிலைக்கு ப்ராக்ருதம் போனது. விருஜ பாஷை உருவானது. வ்ருஜ பாஷையும் சிதைந்தது முகலாய மன்னர்கள் ஆட்சியின் போது. பாரசி மொழி கலப்பில் ஒரு பக்கம் கடி போலி ( இன்றைய இந்தி ) இன்னொரு பக்கம் உருதுவும் உண்டாயின

இது மொழி வரலாறு.. சம்ஸ்க்ருதம் இப்பொழுது ஒரு குறிப்பிட்ட கிராமத்துக்கு எல்லைக்குள் மட்டும் பேசப்படுகிறது அங்கு நான் சென்று இருந்தேன். அவர்கள் சம்ஸ்க்ருதம் பொதுவாக பேசுகிறார்கள் என்றாலும் இன்றைய கன்னட மொழியையும் கலந்து தான் பேசுகிறார்கள். இது தவிர்கமுடியாதது.

தமிழ் ஒன்று தான் . ஆனால் நமது நாட்டில் இருக்கும் 25 மாவட்டங்களில் வழக்கு தமிழ் வேறாகி விட்டதே.

தூயமாக, துல்லியமாக வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பது ஒரு நிலை.

வாழ்வில் இன்பம் வேண்டும். அது தனக்கு எப்படி பொருந்துமோ அப்படி அதன் ஆரங்களை, நீட்டுவது மற்ற ஒரு வகை. அது போலவே மொழியை தனக்கு விருப்பம் போல் சிதைத்து இதுதான் இலக்கியம் என்று பிற்கால சந்ததியர் குழப்பச் செய்வது .

நிர்வாணங்கள் நடுவிலே கோவணம் கட்டியவன் பைத்தியக்காரன். என்பர்

அதைச் சொல்லத்தான் மேற்கூறிய பின்னூட்டம்.  அவரது தமிழ் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அவரைச் சாடுவது எனக்கு எள் அளவும் சம்மதம் இல்லை.

சுப்பு தாத்தா

======================================================================================================

சென்ற வாரம் ஜீவி ஸார் ராஜாஜி பற்றி ஏதாவது எழுத்தாக கேட்டிருந்தார்...   இப்போதைக்கு இது.  ஹிஹிஹி...

===============================================================================================================

பொக்கிஷம்...  விகடன் 1931, 32,34

இப்போது இது தமிழகமெங்கும் காமன்!!

அப்போதைய காங்கிரஸின் வெற்றியைக் கொண்டாடும் தமிழர்கள்...

காதலிகள் எல்லோருமே ஜெனிலியாக்கள்தானா?!

புத்திசாலி.. புத்திசாலி....

காந்தியின் கையெழுத்து. தமிழர்களுக்கு செய்தி... என்ன சொல்லி இருக்கிறார், சொல்லுங்கள்...