நெய் ரோஸ்ட் பேப்பர் ரோஸ்ட்

 சென்ற வாரத்தில் அடுத்தடுத்து இரண்டு நாட்கள் இரவு ஹோட்டலில் சாப்பிடவேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. 

எப்போதும் ரவா, ஆனியன் ரவா என்றே  போகிறோமே என்று முதல் நாள் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக நெய் ரோஸ்ட் என்றேன்!  கொழுப்புதான்!  சமீப காலங்களில் பூரி பரோட்டா எல்லாம் அலுத்துப்போய் சோலாப்பூரி வேறு ஆர்டர் செய்யும் வழக்கம் இருந்தது.

எல்லாம் அவபத்தியம்தான்!

அழகாக வழக்கம்போல கோபுரமாய் நிறுத்தி நெய்  ரோஸ்ட் எடுத்து வந்து செர்வ் செய்தார்கள்.  வீட்டில் தோசைக் கல்லிலிருந்து தோசையை எப்படி கோபுரம் போல சுருட்டுவது என்று பல நாட்களுக்கு முன்னால் முயற்சித்தது நினைவுக்கு வந்தது.  யு டியூப் பார்க்காமலேயே திடீரென ஒருநாள் ரகசியம் பிடிபட்டிருந்தது.எப்போதிலிருந்து, யார் இந்த வடிவத்தை முதலில் பிடித்தார்கள் என்று நினைவில்லை.  

சரவணபவன்காரர்களோ...   

ஒருவர் தொடங்கினால் எல்லோரும் அதை பாலோ செய்துவிடுகிறார்கள்!  

எப்போது சரவணபவன் கைமாறியதோ,  அப்போதே அந்த ஹோட்டல்கள் அருகிவிட்டன.

நெய் ரோஸ்ட்டைப் பொறுத்தவரை எனக்கு சாம்பார், சட்னி எல்லாம் அனாவசியம்.  சுத்த்த்தமாய் அனாவசியம்.  கும்பாச்சியாய் நின்று கொண்டிருக்கும் ரோஸ்ட்டை மெல்ல மடக்கி படுக்கை வசமாக்கியபின் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெறுன்னயே சாப்பிட்டு முடித்து விட்டேன்.  தட்டின் ஓரத்தில் வைத்திருந்த மூவகை சட்னிகளில் ஒன்றையும் தொடவில்லை.  சொல்லப்போனால் அது கொஞ்சம் தோசைப் பகுதியை ஈரமாக்கி நனைத்து வைத்திருந்தது கோபம்தான், வருத்தம்தான்!!  சாம்பார் கிண்ணத்தை எடுத்து தூரத்தில் வைத்து விட்டேன்.  எங்கும் சோடை போகாமல் எல்லா இடமும் மொறுமொறு, வாசனை.  ரோஸ்ட் முடிந்ததும் ஒரு காஃபி குடித்து எழுந்தேன்.  இது நான் சாப்பிட்டது அடையார் ஆனந் பவன். 

அடுத்த நாள் செல்ல நேரிட்டது சங்கீதா. முதல் நாளே நெய் ரோஸ்ட் சாப்பிட்டபோது அனாவசியமாக பேப்பர் ரோஸ்ட் நினைவு வந்திருந்ததால் இப்போது அதை ஆர்டர் செய்தேன்.

சர்வர் "நெய் ரோஸ்ட் ஆர்டர் செய்யுங்களேன்..   இது தயாராக நேரமாகும்" என்றார்.  அதில் ஏதோ அர்த்தமிருந்ததோ என்னவோ...!  'பரவாயில்லை' என்று காத்திருந்தேன்.  "உங்களுக்கு முன்னதாகவே மற்றவர்களுக்கு வந்து விடும்" என்றார்.  "சரி" என்றேன்.  பாஸ் ஆர்டர் செய்திருந்த சோலாப்பூரி அழகாக ஜோடியாக வந்தது.  எங்கள் ஆஸ்தான ஆட்டோக்காரர்  ஆர்டர் செய்திருந்த மசாலா தோசையும் மோசமான பார்மில் வந்திருந்தது.  அவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்தார்கள். 

ஒரு வழியாக பேப்பர் ரோஸ்ட் வந்தது.  சொன்னாற்போல பாஸின் இலையையும் சேர்த்தே ஆக்கிரமித்தது.  அருகிலிருந்தோர் என் தோசையை பார்த்தபடியே அவரவர்கள் டிபனை சாப்பிட்டார்கள்! நான் போட்டோ எடுக்க இடம் பத்தாமல் சிரமப்பட்டதை பார்த்த சர்வர் என் செல்லை வாங்கி அவரே ஃபோட்டோ எடுத்துக் கொடுத்தார்.   மதுரையில் வருடா வருடம் ஹோட்டல் பிரேம் நிவாஸில் தோசை திருவிழா என்ற ஒன்று நடக்கும்.  அதில் இதைவிட நீளமான தோசையை எல்லாம் கொண்டுவந்து செர்வ் செய்து படத்தில் பார்த்திருக்கிறேன் - . அதை இரண்டு மூன்று பேர்கள் சாப்பிடுவார்கள்.

ஆர்வமாக சாப்பிட ஆரம்பித்தவன் ஏமாந்தே போனேன்.  சும்மா கருக்கிக் கொடுத்திருந்தார்கள்.  இதையும் இரண்டு பேராவது சாப்பிடலாம்.  உண்மையான ரோஸ்ட் என்றால் ஒருவருக்கே போதும்.  இது டூப்ளிகேட்!

மதுரையில் கோபு ஐயங்கார் கடையில் சாப்பிட்ட பேப்பர் ரோஸ்ட் நினைவுக்கு வந்தது. கல்லில் தோசையை ஊற்றி, மேலாப்போல் வழித்து எடுத்து,  எண்ணெயோ நெய்யோ ஊற்றிக் காத்திருந்தால்,  பேப்பரைவிட மெலிதாக இருப்பதை சுருட்டி தட்டில் போட்டால் வாயில் போட்ட உடன் கரைவது போல இரண்டு வாயில் காணாமல் போய்விடும்.  இது சாப்பிட சாப்பிட தீரவே தீராமல், சுவையும் இல்லாமல், சாம்பார் சுவையும் பொருந்தாமல்...கடமையே என்று முடிந்தவரை சாப்பிட முயற்சித்து பாதிக்கு மேல் வேஸ்ட் செய்தேன்.  சாம்பாராவது நல்ல சுவையில் அமைந்த்திருந்தால் அதை ஊற்றியாவது சாப்பிட்டிருக்கலாம்.  அதிலும் சங்கீதா காரர்கள் ஏமாற்றி விட்டார்கள்.

==========================================================================================================================

பேஸ்புக்கில் கந்தசாமி அவர்கள் பகிர்விலிருந்து...

என்னுடைய 17ஆவது வயதில் ஜி. நாகராஜனை ஓர் லட்சிய ஆண்மகன் தோற்றத்தில் நான் அறிந்திருக்கிறேன். உடற்கட்டும் வனப்பும் மிடுக்கும் கூடிய பேரழகன். அப்போது நான் மாணவன். அவர் கணித ஆசிரியர். தூய வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை ஜிப்பா, நடுவிரலுக்கும் சுட்டு விரலுக்குமிடையே சதா கனலும் சார்மினார் சிகரெட், சில வருடங்களுக்குப் பின்னர், மீண்டும் அவருடைய கடைசி சில ஆண்டுகளில் அவரோடு நெருங்கிப் பழக நேர்ந்தது. உடல் நலிந்து, கசங்கிய அழுக்கு வேட்டி ஜிப்பாவோடும், கடைசி நாட்களில் கைகளில் சொறியோடும் அவர் அலைந்து திரிந்த காலம் பொழுதை கஞ்சா போதையில் கடத்திய காலம். இக்காலத்தில் அவரை ஓர் எழுத்தாளராக அறிந்து அவர்மீது மதிப்பு கொண்டிருந்தத நானும் எழுதத் தொடங்கியிருந்தேன். அவருடைய வாழ்வின் கடைசி நாள் பற்றி மட்டும் சில விஷயங்களைக் குறிப்பிட்டு இப்பேச்சை முடிக்கிறேன்.

ஒருமுறை ‘சாவும், அதை எதிர்கொள்ள மனிதன் தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொள்ளும்போதே வரும்’ என்றார் ஜி. நாகராஜன். சாவை எதிர்கொள்ள அவர், தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்ட தருணமும் வந்தது. எவ்வளவோ முறை மருத்துவமனையில் சேரும்படி வற்புறுத்திய போதெல்லாம் மறுத்த அவர், மரணத்திற்கு இரண்டு நாள் முன்பு, அவராகவே முன்வந்து தன்னை மருத்துவமனையில் சேர்க்கும்படி கேட்டுக் கொண்டார்.

1981 பிப்ரவரி-18ம் தேதி காலை அவரை மதுரை அரசு மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்று எல்லா பரிசோதனைகளும் முடித்து வார்டில் சேர்த்துவிட்டு மதியம் 2 மணிபோல் பிரிந்தபோது, ‘கஞ்சா ஏதும் உபயோகிக்க வேண்டாம். வெளியில் கறுப்புப்படியும்படி ஆகிவிடக் கூடாது’ என்று கேட்டுக்கொண்டேன். தன்னிடம் சிறு பொட்டலம் இருப்பதாகவும் டாய்லெட்டில் வைத்து ரகசியமாக உபயோகித்துக் கொள்வதாகவும் கூறினார். ‘சாயந்தரம் வரும்போது போட்டுக் கொண்டு வந்து தருகிறேன் இரவு டாய்லெட்டில் உபயோகித்துக் கொள்ளுங்கள்’ என்றதும் என்னிடம் அதைக் கொடுத்து விட்டார்.

மீண்டும் சாயந்தரம் 5 மணி போல் நண்பர் சிவராமகிருஷ்ணனும் நாணும் அவரைப் போய்ப் பார்த்தோம். நான் சிகரெட்டில் கஞ்சாவைப் போட்டுக் கொண்டு போயிருக்கவில்லை. ‘போடத் தெரியவில்லை’ என்று சிகரெட் பாக்கெட்டையும் கஞ்சா பொட்டலத்தையும் அவரிடம் கொடுத்தேன். பேசிக் கொண்டேயிருந்தார். மனித இனம் போரில் மாண்டு கொண்டிருப்பது பற்றிப் பெரும் துக்கத்துடன் பேசினார். இடையில் டாய்லெட் போக வேண்டுமென்றார். எழுந்து நடக்க வெகுவாக சிரமப்பட்டார். டாய்லெட்டில் அவரால் உட்காரக்கூட முடியவில்லை. தாளமுடியாத அவஸ்தை. கழிவிரக்க வசப்பட்டவராக, ‘கடவுளே, என்னை சீக்கிரம் அழைத்துக்கொள்’ என்று வாய் விட்டுக் கதறி அழுதார். திரும்ப வந்து படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டதும் குளிர் அவரை மிகவும் உலுக்கியது. “குளிருது, ரொம்பக் குளிருது” என்றவர் “சிதையில் போய் படுத்துக் கொண்டால்தான் இந்தக் குளிர் அடங்கும்” என்றார்.

மறுநாள் காலை , பிளாஸ்கில் காப்பியோடு போனபோது அவர் உறங்கிக் கொண்டிருப்பதாக நினைத்தேன். ஆனால் அவர் இறந்து விட்டிருந்தார். அவர் ஜிப்பா பாக்கெட்டில் சிகரெட் பாக்கெட்டும் சிறு பொட்டலமும் உபயோகிக்கப்படாமல் அப்படியே இருந்தன. என் குற்றவுணர்வுகளில் ஒன்றாக அந்தப் பொட்டலம் இன்னமும் நினைவில் இருந்துகொண்டிருக்கிறது

சி.மோகன்

நன்றி: குமுதம் தீராநதி

====================================================================================================

இணையத்திலிருந்து எடுத்த 'ரசித்த புகைப்படங்கள்' வரிசையிலிருந்து...

==============================================================================================

தோசை பற்றிய மூட நம்பிக்கை...!

கவுஜ...!

========================================================================================

பொக்கிஷம்..

அந்தக் காலத்தில் மருத்துவர்கள் தமிழகம் முழுக்க சுற்றி 'மருத்துவச்சேவை' புரிந்திருக்கிறார்கள்!

மெரீனா எழுதி இருக்கும் இதன் தொடர்ச்சி வேண்டுமா, இதுவே போதுமா?!

கோபுலு ஜோக்!

இது ஸ்ரீதர் ஜோக்!

மெச்சூரிட்டி..!!

ஜெயராஜ் ஓவியம் என்பதை நம்ப முடிகிறதா?  நெல்லை?!