சிறுகதை : பென்சில் - துரை செல்வராஜூ

 பென்சில்

துரை செல்வராஜூ 

*** *** *** *

பூஞ்சிட்டுகள் சிலம்புவதைப் போல அழைப்பு இசை...

"அப்பா வந்துட்டாங்கடி செல்லம்!.. "

மடியில் சாய்ந்திருந்த குழந்தையைத் தோளில் ஏற்றி கொஞ்சியபடி  கதவின் மேல் தாழினை நீக்கினாள் நித்யா..

வேலை முடிந்து புன்னகையுடன் திரும்பியிருந்தான் வசந்த்..

குழந்தையின் கன்னத்தைத் தொடுவது போல நித்யாவின் கன்னத்தில் தட்டினான்..

முகத்தில் இருக்கின்ற உற்சாகம் மனதில் இல்லை என்பது நித்யாவுக்குப் புரிந்தது..

தற்போது குடியிருக்கும் வீட்டைப் பற்றி - கடந்த ஒரு மாதமாகவே இருவருக்கும் குழப்பம்.. 

கை கால் கழுவி உடை மாற்றி வருவதற்குள் காஃபி எடுத்து வந்தாள் நித்யா..

" வத்சலா நாயர் சொன்னாங்க.. அவங்க இருக்கிற ஏர் போர்ட் ஹைவே

ஈஸ்ட் அவென்யூ ல ஒரு பிளாட் காலியா இருக்குதாம்..  பக்கத்திலயே.. அராபியன் மால்..  இண்டியன் ஹாஸ்பிடல்..  தீம் பார்க்.. பிளே ஸ்கூல்..  " 

" அந்த ஏரியா தான் தெரியுமே.. பெங்களூர் ஹரிப்ரியா குழந்தைக்கு பர்த் டே ன்னு  போயிருக்கோமே!.. 

" அந்த ஏரியா தான்.. வத்சலா நாயர் ஏழு மணிக்கு வரச் சொல்லி இருக்காங்க.. அவங்க வீட்டுக்காரர் ஸ்ரீதரன்  சௌத் இண்டியன் கல்ச்சுரல் சொசைட்டில செகரட்டரியா இருக்கார்.. ஐயப்ப பூஜா மண்டலி, ஆதரவற்றோர் இல்லம் ன்னு ஏகப்பட்ட நெட்வொர்க்..

" ம்!.. "

" அப்படியே நைட் டின்னரும் அவங்க வீட்ல ன்னு சொல்லிட்டாங்க.. நாளைக்கு சண்டே.. ஆபீஸ் லீவு.. எங்க பிளாட்ல தங்கிட்டுப் போகலாமே ன்னும் சொன்னாங்க.. உன்னோட ஐடியா என்ன?.. அந்த வில்லாவுல எல்லாமே டபுள் பெட்ரூம்.. அட்டாச்டு பாத்ரூம்ஸ்.. கிளம்பு..  போய் பார்த்துட்டு வருவோம்.. வாடகை ஒத்து வந்தால் அக்ரிமென்ட் போட்டுடலாம்.. "

" நான் அடைக்கு ரெடி பண்ணி வெச்சிருக்கேனே.. "

" அதை எடுத்துட்டு வா..  நாயர் வீட்ல கொடுத்துடலாம்.. அவங்களுக்கு அடை இடியாப்பம் பணியாரம்.. ன்னா ரொம்பவே இஷ்டம்.. "

அரபு வளைகுடாவின் பிரதான நாடு..  நாட்டின் பிரதான நகர்.. 

வசந்தன் நித்யா தம்பதியினருக்கு ஏழு வருடங்களாக  இங்கே தான் வாழ்க்கை.. 

இடையில் - சொந்த மண்ணில் தான் குழந்தை பிறக்க வேண்டும் என்று சில மாதங்கள்..

இங்கே பிரச்னை என்ன என்றால் நல்ல வட்டாரத்தில் குடியிருப்பு அமைவது அதிர்ஷ்டம்..  அதை விட அதிர்ஷ்டம் சுற்றிலும் நல்ல மனிதர்கள் சூழ்ந்திருப்பது..

இதுவரையில் எவ்வித பிரச்னையும் இல்லை.. 

ஆனால்,

உலகை ஆட்டிப் படைத்த கொரோனா முடிந்து நிலைமை சற்று சீரானதும்  அவரவரும் அவரவர் நாட்டுக்குத் திரும்பி விட - நூற்றுக்கணக்கான தொகுப்பு வீடுகள் வெறிச்சோடிப் போய்க் கிடந்தன.. 

அடுத்த சில மாதங்களில் நிலை மாறி மக்கள் திரும்பி வந்த  மறுபடியும் சில வேதாளங்கள் புறப்பட்டு  முருங்கை மரம் தேடி அலைந்து கொண்டு இருக்கின்றன..

இப்போது குடியிருக்கும் வில்லாவில் தான் சித்தூர் ஸ்ரீநிவாசலுவின் குடும்பமும்.. 

போன மாதம் வில்லா மேனேஜர் ஸ்ரீநிவாசலுவைக் கூப்பிட்டுச் சொல்லி இருக்கின்றான் - " மூனு வருசம் ஆச்சு.. நியூ அக்ரிமென்ட் போட வேண்டும்.. இல்லே ன்னா பிளாட்டைக் காலி செய்து விட்டுப் போக வேண்டும்!.. " என்று.. 

குடியிருப்புகளுக்குச் சொந்தக்காரன் எந்த நாட்டில் இருக்கின்றானோ தெரியாது... இவன் வில்லா மேனேஜர்.. ஏதோ ஒரு வம்சாவளி.. ஈவு இரக்கம் என்பன மருந்திற்கும் கிடையாது.. இவனுக்கு அல்லக்கையாக நம்ம ஊர்க்காரன் ஒருவன்..

நியூ அக்ரிமென்ட் என்றால் பல நூறுகள் ஏற்றப்பட்ட புதிய வாடகை.. அந்த அளவுக்கு சம்பளம் உயருமா என்றால் விடை கிடைக்காது..

பல ஆயிரங்கள் சம்பாதித்தாலும் சாமானிய குடும்பங்களுக்கு சிட்டிக்குள் வீடு கிடைப்பது என்பது நடக்காத காரியம்.. 

ஆனாலும் 

பாலை வனங்களில் அமைக்கப்படும் தொகுப்பு வீடுகளில் இருபத்து நான்கு மணி நேரமும்  தண்ணீர் மின்சாரம்.. தடைப்படாத போக்குவரத்து.. அப்படிப்பட்ட உன்னத  நிர்வாகம்..

நெடுஞ்சாலையில் விரைவு போக்குவரத்து தான்.. எதிர்பாராத விதமாக  நெரிசல் என்றால் அதிக பட்சமாக இருபது நிமிடங்கள் .. அதிரடி காவல்துறை மருத்துவ உதவி - எனில்  அடுத்த சில நிமிடங்களில்.. 

இத்தனையையும் மீறியதாக இருப்பது அலுவலகம் வேலைத் தளம் சரியான கல்விச் சாலைகள் ஆகியன சற்று தொலைவில் அமைந்து விடுவது தான்.. 

இங்கே குடும்பம் எனில் கண்டிப்பாக இலகு வாகனம் வேண்டும்..  அடைபட்டுக் கிடக்கும் வாழ்க்கையில் மாதம் ஒரு முறையாவது அங்கே இங்கே என்று சுற்றி பொழுதைப் போக்கி விட்டு வருவதற்கு அதன் துணை அத்தியாவசியமானது..

வாகனம் புதிதாக இருந்தால் தான்  பராமரிப்புப் பிரச்னைகள் இருக்காது.. ஆகவே புதிதாகத் தான் அமையும்..

தவிரவும் வெயில் புழுதிக் காற்று இவைகளுக்கு மாற்றாக குடியிருப்புப் பகுதியிலேயே வாகனத்தை நிறுத்துமிடம் அமைய வேண்டும்.. அப்படி அமைந்திருக்கும் குடியிருப்பு வளாகம் எனில்  கூடுதல் வாடகை தான்.. 

அதற்கு முன்பு ஐந்து தளங்களாக இருந்த குடியிருப்புகள் இப்போது மேலே மேலே என்று எகிறிக் கொண்டிருக்கின்றன..

வளைகுடா நாடுகளில் வேலை என்றால் நம்மூரில் உறவுக்காரர்களால் சொல்லப்படுவது -  ' அவனுக்கென்ன.. காசு பெட்ரோல் கேணியில் கிடைக்கின்றது!.. '  - என்பதே..

வேலை எதுவானாலும் பொதுவாக வெயிலில் வெந்து பனியில் நைந்து 

முப்பதாம் நாள் சம்பளத்தை எதிர்பார்த்துக் கிடக்கும் வாழ்வில் ஒன்றுக்கு நான்கான செலவுகள் போக சேமிப்பு என்பது மிக மிக அரிது.. 

' உன்ன மாதிரி உதவி செய்ற ஆளும் உண்டா?.. '  - என்ற தித்திப்புப் பேச்சுடன் பணம் கேட்டு நச்சரிக்கின்ற சொந்தங்கள்..

' உங்கள எல்லாம் பார்க்காம இருக்க முடியலை.. ' - என்று வெறும் கையுடன் இங்கு வந்து,

இங்கிருந்து திரும்புகின்ற போது  - இங்கேயே பெட்டி வாங்கி அதில் அதுவும் இதுவுமாக  நிறைத்தபடி , கழுத்திலும் கைகளிலும் மினுக்கிக் கொண்டு - ஊருக்குப் போய்ச் சேர்ந்ததும்,

" அவனுக்கென்ன நல்லாத்தான் இருக்கான்.. வீடென்ன.. வாசலென்ன.. காரென்ன.. சீரென்ன!.. ஆனாலும் சம்பளம் எவ்வளவு ன்னு கடைசி வரையிலும் சொல்லாம மறச்சிட்டானே!.. ' - என்று புழுங்கித் தவிப்பதுமான உறவுகள்..

நடுத்தரமான சம்பளத்தில் இருக்கும் குடும்பக்காரன் வளைகுடா நாடுகளில் தினம் தினம் எதிர்கொள்கின்ற கஷ்டங்கள் அவனுக்குத் தான் தெரியும்..  சாதாரண வைத்தியச் செலவும் ஓட்டலுக்குப் போய் இட்லி சாப்பிட்டு விட்டு வருகின்ற மாதிரி சில ஆயிரங்கள்..

இதே பிரச்சினை தான் வசந்திற்கும்...

சித்தூர் ஸ்ரீநிவாசலு வீட்டைக் காலி செய்து கொடுக்கும் முன்  வீட்டுக்குள் பெயிண்ட் அடித்துக் கொடுத்தாக வேண்டும்... சுவர் முழுதும் அவனது குழந்தைகளின் கை வண்ணங்கள்.. கிறுக்கல்கள்..

அத்தனையும்  அன்பின் ஓவியங்கள்..

பெயிண்ட் அடித்து ஒழுங்கு செய்து விட்டு வீடு மாற்றுவதாயின் அந்த ஊர் மதிப்புக்கு  பல ஆயிரங்கள்.. 

ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு வாழும் வாழ்க்கையில் குழந்தைகளை அதட்டுவதும் கண்டிப்பதும் இயலாத ஒன்று.. 

வாழும் வாழ்க்கையில் வாரம் ஒருமுறை பூங்கா அது இது என்று சுற்றி விட்டு வந்தாலும் குழந்தைகளுக்குக் கிடைக்கின்ற சுவர்கள் அவர்களது ராஜ்ஜியம் தானே..

வசந்தின் குழந்தையும் அப்படியே.. அவளது மகிழ்ச்சிக்காக வண்ண வண்ண பென்சில்களை வாங்கிக் குவித்திருந்தான்.. அத்தனையும் வீட்டுச் சுவரில் தேய்ந்து போயின -  கோடுகளாக தாறுமாறான வட்டங்களாக.. 

அவை கிறுக்கல்கள் தான் என்றாலும் குழந்தைக்கு அவை மேகங்கள்

மலைகள் ஆறுகள் பூக்கள் பட்டாம்பூச்சிகள்..

' செல்லம்.. இது என்னடா,!../ சூரியனா!.. ' என்று கேட்டு விட்டால் போதும் -  குழந்தையின் முகம் தாமரையாகி விடும்.. 

இதுதான் சந்தோஷம்.. இதற்காகத்தான் வாழ்க்கை..

ஆக, 

பெருந்தொகை செலவழித்து வீட்டுக்குப் பெயிண்ட் செய்து கொடுத்து விட்டு -  பொருள்களை ஏற்றி இறக்கி - இங்கே ஏர் போர்ட் ஹைவே 

ஈஸ்ட் அவென்யூவில்  - வசந்த் நித்யா தம்பதியினர் குடியேறிய மறுநாள்.. 

' எல்லாவற்றையும் ஒழுங்கு செய்தாகி விட்டது.. மூன்று வருசத்துக்கு கவலை இல்லை.. இரண்டாயிரம் ரியாலுக்கு மேல் செலவு!.. ஆனாலும் நிம்மதி.. இனிமேல் குழந்தை சுவர்களில் கிறுக்கி வைக்காமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.. '

- என, உறுதி எடுத்துக் கொண்ட நித்யா - கையில் காஃபியுடன் சோபாவில் அமர்ந்த போது குழந்தை ஓடி வந்து மடியில் ஏறி, முத்தமிட்டாள்..

" ம்மா.. பென்சில்.. " - என்றபடி தாயின் கண்களைப் பார்த்தாள்.. 

குழந்தையின் கண்களுக்குள் ஏதேதோ காவியங்கள் ஜொலிப்பதைக் கண்ட நித்யா - ஒன்றுக்கு  இரண்டாக பென்சில் எடுத்துக் கொடுப்பதற்காக எழுந்தாள் ..

***