பாட்டும் நானே... (P)பாவமும் நானே...! அசடு வழிந்தேனே...

     ஒரு சம்பவம்..  ரொம்ப காலத்துக்கு முன்னால ஒரு தடவை நானும் காதுல இயர் ஃபோன் மாட்டி பாட்டு கேட்க முயற்சித்தேன். 'நானும்' என்று ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் அப்போ அது புதுசு.

     இந்தக் கால ஸ்மார்ட் ஃபோனை வைத்துக் கொண்டு யுவன்களும், யுவதிகளும் பேசிக்கொண்டு, செல்லில் விரலால் இடைவிடா திரை நடனம் (டைப்பிங்) செய்து கொண்டு இருப்பதை நீங்களும் பார்த்திருப்பீர்கள்.  நானும் பார்த்திருக்கிறேன்.

     நிறையப்பேர்கள் காதில் ஒரு வொயரைச் சொருகி கண்கள் மூடி இசை என்னும் இன்ப வெள்ளத்தில் நீந்திக் கொண்டிருப்பதையும் பார்த்திருப்பீர்கள்.  ஹிஹிஹி... நானும் பார்த்திருக்கிறேன்.

     எனக்கும் அந்த ஆசை வந்தது ஒரு நேரம்.  அது ஸ்மார்ட் ஃபோன் வராத காலம்.  ஆனால் மெமரி கார்ட் போட்டு, அதில் பாட்டுகள் நிரப்பி வழிய வழிய கேட்க முடியும்!

     ஃபோனை கம்யூனிகேஷனுக்கு மட்டுமே நான் பயன்படுத்தி வந்த காலம் அது.

     அது ஒரு மறக்க முடியாத சம்பவம். 

 

     (துர்)அதிருஷ்டவசமாக அது ஒரு தனியார் கிளினிக்கில் நிகழ்ந்தது.  ஒரு உறவினருடன், (அவர்) டாக்டரைப் பார்க்கக் காத்திருந்த நேரம்.  காதுல ஃபோனை மாட்டி பாட்டுக் கேட்கும் ஆசை அங்கு எனக்கு வந்தது. ஏனென்றால் அன்று என் கையில் ஒரு இயர் ஃபோன் வசமாகச் சிக்கி இருந்தது.  என்னிடம் வெட்டியாய்ப் போக்க நேரமும் இருந்தது.

     இது மாதிரி காதில் இயர் ஃபோன் மாட்டி பாட்டு கேட்பவர்களை நானும் பார்த்திருக்கிறேன்.  தனி உலக சஞ்சாரம் அது.  ஏகாந்த ரசனை!   அந்த உலகத்துக்குள் நானும் நுழைய ஆசைப் பட்டேன்.  அதுவரை நேரமும் இடமும் அமையாமல் இருந்தது.  இப்போது வசமாய் அமைந்திருக்கிறது.

 

 

     செல்போனை எடுத்தேன்.  காதில் மாட்ட வேண்டிய வொயர் பீஸை எடுத்து முடிச்சவிழ்த்து, சிக்கு நீக்கி, நீட்டி, அளவுகளைச் சமமாக்கிச் சரிபார்த்துக் காதில் சொருகினேன்.  செல்ஃபோனில் காலரி சென்று பாடல்கள் லிஸ்ட் தெரிவு செய்து கிஷோர்க் குமார் பாடல் லிஸ்ட்டிலிருந்து சில பாடல்களைத் தெரிவு செய்து வைத்துக் கொண்டேன். ஓகே.  காதில் வொயரை ஒருமுறை அழுத்தி விட்டுக் கொண்டு ப்ளே பட்டனை ஆன் செய்தேன்.

     கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.  இலேசாக சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டேன்.  பாடலுக்கு ஏற்றவாறு என்னை அறியாமல் என் கால்கள் மெள்ள ஆடித் தாளமிட்டன.  முகத்தை சுளுக்கினால் அவதிப் படுபவன் போல இசகு பிசகாகத் திருப்பி பாடலின் வளைவு நெளிவான டியூனை ரசித்தேன்.  அவ்வப்போது பாடலின் வரிகளை மெதுவாக (என்று எனக்குள் நினைத்து) முணுமுணுத்தேன்.  வலது கை, காற்றில் உயர்ந்து டிஸைன் போட (ரசிக்கிறேனாம்), மெல்லப் பாடலை மனதுக்குள் இறக்கி ஆழ்ந்த ரசனையுடன் ரசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

 

     பக்கத்திலிருந்தவர் என் தோள் தொட, கண் திறந்து பார்த்தேன்.  சுற்றி இருப்பவர்கள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  காரணம் அறிய இன்னமும் என் கண்களை அகலத் திறந்து உயர்த்தினேன்.மூன்று வரிசைக்கு அப்பால் இருந்த ரிசப்ஷனிஸ்ட் என்னைப் பார்த்து ஏதோ சொல்ல முயன்றாள்.  

     டாக்டர் எங்களை அழைக்கிறார் போலும்.  எங்கள் 'டர்ன்' வந்து விட்டது என்று நினைத்தேன். 

     

     ரிசப்ஷனிஸ்ட் கையைக் கையை ஆட்டி, இன்னமும் என்னமோ ஜாடை காட்ட, நான் "பேஷன்ட் நானில்லை...  அவர்..." என்று சொல்லி, பேஷன்ட் பக்கம் திரும்பி, "டாக்டர் கூப்பிடறாங்க போல... அவங்க கூப்பிடறாங்க பாருங்க.." என்றேன் ரிசப்ஷனிஸ்ட்டைக் காட்டி...  காதில் பாட்டு கேக்கறவங்க எந்த வால்யூமில் பேசுவாங்கன்னு தெரியும்தானே...

 

     அருகில் இருந்தவர்கள் ரிசப்ஷனிஸ்ட்டைப் பார்க்காமல் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

     இதெல்லாம் ஏன் என்று என் மரமண்டைக்கு புரியறத்துக்குள்ள ரிசப்ஷனிஸ்ட் என் பக்கத்துல வந்து "ஸார்...  பாட்டை ஆஃப் பண்ணுங்க... காதுல கேக்கறதா நினைச்சு லவுட்ஸ்பீக்கர்ல போட்டிருக்கீங்க" என்ற போது நான் வழிந்த அசடு..

 

 

                                 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

படங்களை வழங்கியதற்கு நன்றி என் கூகிள்...   என் அன்பு இணையமே....