கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை - சுயமரியாதை - கீதா ரெங்கன்

சுயமரியாதை  

“நெக்ஸ்ட் ஸ்டேஷன் ஜெஆர்2” 

பெண் குரலுடன் மின் திரையில் எழுத்துகளும் மின்னி ஓடின. தன் லக்கேஜை சரி பார்த்து எடுத்துக் கொண்டு தயரானாள் அவள். அவள் அழகை, அவள் ஒரு மேனகை என்று தொடங்கி “பின்னிய கூந்தல் கருநிற நாகம், பெண்மையின் இலக்கணம் அவளது தேகம், முழுவதும் பார்த்தால் அவள் ஒரு பைரவி” என்று முடிக்கலாம்! அவள் பைரவியேதான். நிறம் மட்டு. ஆனால், அழகி! பயணத்திற்கான காரணம் அக்கா தர்ஷினி - பெரியப்பாவின் மகள் வாங்கியிருந்த புது வீடு! ஒன்றாக வளர்ந்ததால் ஏற்பட்ட தொடரும் பாசம். இறங்குவதற்கு 7 நிமிடங்கள் இருப்பதால் 50 நிமிடங்களுக்கு முன்னானவை ஷார்ட் ரீகேப்….

ரயில் நிலையத்திலிருந்து மெட்ரோ ரயில் நிலையம் சென்று டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு நடைமேடை நோக்கி பைரவி நடந்த போது அக்காவின் அழைப்பு.

“பைரூ! வந்துருவியாடி தனியா?”

“வாயுள்ள பிள்ளை பிழைக்கும். என் ராஷ்ட்ரபாஷாவை என்னனு நினைச்ச?”

“இதுக்கொன்னும் குறைச்சலில்லை. உன் குணம்தான் தெரியுமே!” என்று அக்கா சிரித்தாள். “சரி ஏதாவதுனா ஃபோன் பண்ணு.”

யாருக்கும் சிறு தொந்தரவும் தரவேண்டாமே என்பது பைரவியின் எண்ணம். ஆஃபீஸ் நேரம். மெட்ரோவில் கூட்டம்.. விதவிதமான ஃபேஷன் உடைகளில் மக்கள், கையிலிருந்த ஸ்மார்ட்ஃபோன்களைப் பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொண்டார்கள். விலை மதிக்க முடியாத புன்னகையை மட்டும் தொலைத்திருந்தார்கள். பாவம்!

“ஏய் பைரூ பக்கிரி மாதிரி ட்ரெஸ் போட்டுட்டு வராத. இங்க எல்லாரும் அழகா ட்ரெஸ் பண்ணுவாங்க”. அக்கா சொன்னது நினைவுக்கு வர தன்னையே ஒரு முறை பார்த்துக் கொண்டாள். டாப்ஸ் நன்றாகவே இருந்தது. அருகில் இருந்த அழகான பெண்ணைப் பார்த்து விரிந்த புன்சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தாள். அப்பெண் கஞ்சத்தனமாக உதட்டை விரித்தாள். சில ஸ்டேஷன்கள் கடந்ததும் கூட்டம் குறைந்தது. ஒருவர் பைரவியிடம் ஓர் இருக்கை காலியாக இருப்பதைக் காட்டினார்.

“மதராசி?” தோற்றத்தில் முத்திரை உள்ளது போலும்!

“ஹான் ஜி!”

“ஹிந்தி மாலும்?”

“தோடா…தோடா” என்றுவிட்டு தன்யவாத் சொன்னவளுக்குத் “த்தோடா த்தோடா” நினைவுக்கு வர சிரித்துவிட்டாள். அந்த மனிதர் ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்தார். “தன்யவாத் ஜி” என்று மீண்டும் சொல்லி சமாளித்தாள். எப்போதோ படித்துப் பாஸான ராஷ்ட்டிரபாஷா அவள் மூளைக்குள் கொஞ்சம் வெளிச்சம் போட்டது. அட! “ராஷ்ட்ர பாஷா!” என்று சொல்லாடல் செய்து ரசித்துக் கொண்டிருந்த போது ஜிஆர்2 என்று குரல் ஒலித்திட ஸ்டேஷனில் ரயில் நின்றது.

வெளியே வந்த பைரவிக்கு சுற்றிலும் கட்டிடக்காடாய்ப் பாலைநில நாடு போலத் தெரிந்த ஊரைப் பார்த்து வியப்பு. சூரியன் சுட்டெரித்தார். சென்னையை விட மோசமான ட்ராஃபிக்! புதியதாக உருவான சிறிய ஊராம்! அத்தனையும் பணக்காரத்தனமாகவே  இருந்தது. பெண்கள் எல்லாம் மிக அழகாய் அழகுசாதனங்களின் விளம்பரமாக இருந்தார்கள்.

“மூஞ்சி எல்லாம் பளிச்சுனு இருக்கணும். நீ பௌடர் கூட போட மாட்ட” அக்கா புறப்படும் முன் எச்சரித்தது பைரவியின் நினைவில் வரவும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே நடந்தவள் சட்டென்று, அங்கிருந்த ஆட்டோ கண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டாள். கொஞ்சம் கறுத்துப் போயிருக்கோ? ஆ…மா இல்லாட்டா ரொம்பக் கலரு!

“ஆட்டோ சாயியே? ஜி” (ஆட்டோ வேண்டுமா?)  

“ஹான் ஜி” என்று தான் போக வேண்டிய இடத்தைச் சொன்னாள்.

70 ரூபாய் கேட்ட அவரிடம், “ஆயினே மேன் தேக்னே கோ ஆப் (B)பீஸ் ருப்யா அதிரிக்த் சார்ஜ் கர்த்தே ஹேய்ன் ஜி?” (ஓ கண்ணாடியில முகம் பார்த்ததுக்கு 20 ரூ கூட கேக்கறீங்களா!) என்று சொல்லிச் சிரித்தவள், அக்கா சொல்லியிருந்த பச்சாஸ் ருப்யா என்று சொல்லித் தன்னுடைய ராஷ்ட்ரபாஷா வில் பேரம் பேசினாள். பரவாயில்லை ஆட்டோகாரருக்கு அவளது ராஷ்ட்ர பாஷா புரிந்தது. இப்படிப் பலரையும் சந்தித்திருப்பார் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

வழி முழுவதும் விண்ணைத் தொடும் பணக்காரக் குடியிருப்புகள், கட்டிடங்கள். இத்தனை பேருக்கும் எங்கிருந்து தண்ணீர் வரும் என்று சென்னையை ஒப்பிட்டு அவளது மூளை தேவையில்லாமல் கவலைப்பட்டது. இங்கு வீடுகளின் விலை கோடிக்கணக்கிலாமே! பணம் பாதாளம் வரைக்கும் பாய்கிறதோ! அக்காவின் குடியிருப்பைப் பார்த்து பிரமித்தாள்! செக்யூரிட்டியின் ஹிந்தியைப் புரிந்து கொள்ள இவளது “ராஷ்ட்ரபாஷா” அறிவு உதவவில்லை.

“ஜி! ஹிந்தி மேம் போலியே!" 

"மெய்ன் ஹிந்தி போல்தி ஹூம் ந” (ஜி! ஹிந்தியில பேசுங்க! நான் ஹிந்திதானே பேசுறேன்!!)

அவர் அக்காவை இன்டெர்காமில் தொடர்பு கொண்டு அவளிடம் கொடுக்க, “ஹேய் என்னாச்சு…..நீ உன் ஹிந்தில பொளந்து கட்டினியாக்கும்…நான் அவங்கிட்ட சொல்றேன் …நீ வா” என்று சொல்லவும், பைரவிக்கு அவர் அனுமதி கிடைத்தது. அக்காவின் ஃப்ளாட் 17 வது மாடி.

“வெல்கம்! தனியாவே மேனேஜ் பண்ணிட்டியே! பொழச்சுப்ப…” இது அத்தான்.

“ஹும் நான் “ராஷ்ட்ரபாஷா! தெரியும்ல”! செக்யூரிட்டிக்குப் புரியலை. அவர் என்னவோ பேசுறாரு…”

“ஹா ஹா அவன் பஞ்சாபி. அவன் ஹிந்தி அப்படித்தான் இருக்கும்.……உன் ராஷ்ட்ரபாஷா லாம் வேலைக்காவாது……”

“நான் சொன்னது என் ராபா வை இல்ல….”ராஷ்ட்ர பாஷா”! தேசிய மொழி! பொதுவாத்தானே இருக்கணும்.” என்று பைரவி சொன்னதும் அத்தான் தமிழ்நாட்டு ஹிந்தி அரசியலைத் தொடங்கினார்.

“அத்தான் ஹிந்தி சுந்தரிதான்!! பஹுத் சுந்தர் பாஷா ஹை! ஜயஹோ! போதுமா” என்று சொல்லிட எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.

“அது சரி இது என்னடி 300ரூ, 400 ரூ ட்ரெஸ்ஸு? வேற ட்ரெஸ்ஸே இல்லையா? உங்கிட்ட? சரியான பக்கிரி"

“அட போக்கா நீ!….யாரும் என்னை அப்படி பாக்கல. இப்ப லிஃப்ட்ல வந்தப்ப கூட அழகான ஒரு லேடி என்னைப் பாத்து சிரிச்சாங்க…ஹாய் சொன்னாங்க” என்ற பைரவி, இது உனக்குள்ள உருவான உங்க சொசைட்டி ஸ்டேட்டஸ் எண்ணம் என்று நாவில் வந்ததை வெளியிடவில்லை.

“சரி செருப்பை உள்ள இருக்கற ஷெல்ஃப்ல கொண்டு வைச்சுரு.”

செருப்பு ஷெல்ஃப் துணி வைக்கும் ஷெல்ஃப் அளவிற்குப் பெரியதாக இருந்தது. “யக்காவ் வேண்டாத செருப்பெல்லாம் தூக்கிப் போடாம வைச்சுருக்கியா?”

“ஏய்! லூஸே! ஒவ்வொன்னும் என்ன விலை தெரியுமா? நாங்கல்லாம் ட்ரெஸ்ஸுக்கு, ஆஃபீஸுக்கு, பார்ட்டி, கல்யாணம் அப்படினு ஒவ்வொன்னுக்கும் ஏத்தாப்புல செருப்பு போட்டுக்குவோம். இங்கலாம் அதைக் கூடப் பாப்பாங்க தெரியுமா?”

எல்லாரும்னா? சாதாரண மக்களுமா? பணம் இருந்தால் இப்படித்தானோ? அக்காவுக்கே 6 ஜோடி செருப்புகளுக்கும் மேல் இருந்தன. அது தவிர நடைப்பயிற்சி ஷூ, பிற நாட்களில் அணியும் ஷூ என்று! அது அவர்கள் விருப்பம்! என்று நினைத்துக் கொண்டே பைரவி வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்தாள்.

வீடு பெரிதாக மிக நன்றாகவே இருந்தது. எல்லா அறைகளிலும் பால்கனி. பால்கனியிலிருந்து பார்த்தால் சுற்றிலும் வானை இடிக்கும் அளவு குடியிருப்பு கட்டிடங்கள் சிங்கப்பூர், துபாயை நினைவூட்டியது. கீழே பார்த்தால் அம்மாடியோவ்! தலை சுற்றியது. வீட்டிலிருந்த அனைத்தும் ஸ்டேட்டஸ் அடையாளமாக இருந்தது.

பைரவி குளித்துவிட்டு, சாப்பிட்டபின் ஏதாவது உதவலாம் என்றால் சமைப்பதிலிருந்து துணி உலர்த்தி மடிப்பது வரை எல்லாவற்றிற்கும் ஆள். அக்கா 4 நாட்கள் விடுப்பு எடுத்திருந்தாள்.  அக்காவின் கணவர், குழந்தைகள் என்று நன்றாக இருந்தாலும், வீட்டில் எல்லா வேலையும் தானே செய்து பழகிய பைரவிக்கு எதுவுமே செய்யாமல் இருப்பது என்னவோ போல் இருந்தது.

அக்கா கடைக்குச் சென்ற போதெல்லாம் பைரவிவையும் அழைத்துச் சென்றாள். யோசித்துத் தேவையானவற்றிற்குச் செலவு செய்யும் பைரவிக்கு அக்கா பைசா பார்க்காமல் பொருட்கள் வாங்கியது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

பைரவிக்குச் சிறு வயதிலிருந்தே இயற்கையாகவே  எளிமை அவள் மனதில் பதிந்து போன ஒன்று எதிலும் அதீத ஆசை வைக்காதவள். இருக்கும் போது எல்லாம் அணிந்து அப்புறம் இயலாமல் போனால்? பல அனாவசியமான கேள்விகளுக்கு இடம் அளிக்காமல், எப்போதுமே பைரவி இப்படித்தான் என்ற ஒரே வரியோடு போய்விடுமே! என்று இளம்வயதிலிருந்து ஏற்ற இறக்கங்கள் நிறைந்த அவள் வாழ்க்கை தந்த அனுபவ பாடமும் காரணம்.

4 நாட்கள் ஓடிவிட்டது. ஊருக்குக் கிளம்புவதற்கு முதல் நாள், தர்ஷினி, பைரவியை ஷாப்பிங்க் அழைத்துச் சென்றாள். அது ஒரு பெரிய மால். அங்கு ஒரு கடையில் உடைகள், உடைகளுக்கேற்ற செருப்புகள், பேகுகள் என்று எல்லாமே இருந்தது.

“பைரூ உன் வாக்கிங்க் ஷூ, அப்புறம் செருப்பு ரெண்டுமே நல்லால்ல. இங்க  வா இங்க உன் சைஸுக்கு ஏத்தாப்புல பாரு. நான் நல்லதா வாங்கித் தரேன்.”

“வேண்டாங்க்கா. இதுக்கு என்ன குறைச்சல்? நல்லாத்தான் இருக்கு. எங்கிட்ட இருக்கறதே போதும்.” பைரவியின் செருப்பு நன்றாக இருப்பதாக அந்தக் கடைக்காரப் பையனே சொன்னார். அவள் அணிந்திருந்த டாப்ஸ் டிசைன் “பஹூத் அச்சா ஹை” என்றும் சொன்னார். இத்தனைக்கும் அந்த டாப்ஸ் 400ரூ தான். ஆனால், தர்ஷினி விடவில்லை. பைரவி சும்மா ஒரு செருப்பை எடுத்துப் பார்க்க விலையோ ரூ 2000. அதற்குக் குறைவாக ஒன்றுமே இல்லை. அவளுக்குத் திகைப்பு.

“ஐயே! 2000 ரூ செருப்பெல்லாம் யாரு போடுவா? உழைக்கவே உழைக்காது!!! நான் வாங்கவே மாட்டேன்.”

செருப்பு என்றாலே உழைக்கும் ரகம் தானே! விலை உயர்ந்த செருப்பு மட்டும்தான் உழைக்குமா என்ன? என்ற வார்த்தைகளை அடக்கினாள் பைரவி!

“இங்க பாரு…….பிச்சைக்காரி, வேலைக்காரி போடற மாதிரி போட்டுட்டுத் திரியாத…. இந்த ஷூ, செருப்பு உன் சைஸ் தான். ரெண்டுல எது பிடிச்சுருக்கோ சூஸ் பண்ணு.…அப்புறம் இந்த டாப்ஸ் பாரு…எவ்வளவு நல்லாருக்கு. அந்த ட்ரையல் ரூம்ல போய் போட்டுப் பாரு….”

ஷூவின் விலை. 4,000 ரூ. செருப்பின் விலை 2,999. டாப்ஸின் விலை 2000. பைரவிக்கு இது அதீதம் என்று தோன்றியது. ஆச்சரியமும் கூட. இதே போன்ற டாப்ஸ் அவளிடம் இருக்கிறது. கலர் தான் வேறு. அதே துணி ஆனால் இங்கு மூன்று மடங்கிற்கும் மேல் விலை. பைரவியின் உள்ளத்தில் என்னவெல்லாமோ எண்ணங்கள் ஓடியது.

பைரவியின் மனம் வருந்தியது. பிச்சைக்காரி, வேலைக்காரி போல என்று பேசியதால் அல்ல. அவர்களின் மீதான பார்வையை நினைத்து! அவர்களும் மனிதர்கள்தான். அப்படிப் பார்த்தால் எல்லோருமே வேலைக்காரர். ஏதோ ஒரு வகையில் பிச்சைக்காரர் தாம்! வேலைக்காரி என்று சொல்வதைக் கூட விரும்பாமல் உதவியாளர், அஸிஸ்டென்ட் வலது கை என்று சொல்பவள் பைரவி. ஒரு நாள் இந்த உதவியாளர் இல்லை என்றால் டென்ஷனாகுபவர்களையும் பார்க்கத்தான் செய்கிறாள்.

பலஜோடி செருப்புகள், எண்ணிலடங்கா உடைகள் உள்ளவர்களுக்கு, அதுவும் அடுத்த தெருவில் இருக்கும் கடைக்குக் கூட காரில் செல்பவர்களுக்கு அவை எளிதில் பழசாகாதுதான். சாதாரண மக்களுக்கு எண்ணிக்கையில் அடங்கும் உடைகளும், ஒரு ஜோடி ஷூவோ செருப்போ, அது எந்த விலையில் என்றாலும் தினமும் பயன்படுத்தினால் பழசாகித்தானே போகும். பணம் இருந்தாலும் கூட வெளியில் தெரியாமல் எளிமையாக இருப்பவர்கள் இல்லையா என்ன? ஒவ்வொருவரின் பொருளாதாரமும், சிந்தனைகளும் ஒவ்வொரு மாதிரி.

உடை, நகை என்பதெல்லாம் அவரவர் தனிப்பட்ட விருப்பம், வசதி. அதில் தவறே இல்லையே. அன்பை மட்டுமே முக்கியமாகக் கருதும் பைரவியால், இந்த ஸ்டேட்டஸ் பார்க்கும் அட்டிட்யூடைத்தான் ஏற்கமுடியவில்லை.

அக்கா உன் சிந்தனை வேற. என் சிந்தனை வேற. நீ உன்னைச் சுத்தி இருக்கறவங்க ஸ்டேட்டஸ்…..அவங்க சொல்ற கமென்டுக்காக வாழற. நான் எனக்காக வாழறேன். அன்பான மனசுனால இதை எல்லாம் புறம் தள்ள முடியும். என்று சொல்ல நினைத்ததை அக்காவின் மனம் புண்படும் என்று நினைத்த போது

“என்ன பைரூ என்ன யோசனை? விலையா? லூசே….செருப்பு சூஸ் பண்ணிட்டு அப்புறம் டாப்ஸ் போய்ப் போட்டு பாரு…”

“சாரிக்கா…அக்கா நான் டாப்ஸ் லாம் போட்டுப் பார்த்து வாங்கற பழக்கம் இல்லை. ப்ளீஸ் எனக்கு எதுவும் வேண்டாம். நான் வெளில வெயிட் பண்ணறேன்.” என்று தன் சுயமரியாதையை இழக்க விரும்பாத பைரவி அக்காவின் பதிலுக்குக் காத்திராமல் வாயிலை நோக்கி நடந்தாள்.

“இன்னும் மாறவே இல்லை. பிடிவாதக்காரி” பின்னால் அக்காவின் குரல் ஒலித்துத் தேய்ந்தது.