கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : வாழ்க்கை - பரிவை சே. குமார்

​​

வாழ்க்கை

பரிவை சே குமார் 

"இப்படியே எத்தனை காலந்தான்டி இருக்கப் போறே...?" 

"இதை நீ இத்தோட ஆயிரந்தடவை கேட்டுட்டேம்மா... என்னோட பதில் எப்பவுமே ஒண்ணுதான்... பாக்கலாம்...  ஏந்தலையில என்ன எழுதியிருக்குன்னு..."

"எத்தனை வருசத்துக்கு தலையெழுத்து என்னன்னு பாக்க காத்துக்கிட்டு இருக்கது.... அதான் தெரிஞ்சி போச்சுல்ல... தலையில என்ன எழுதியிருக்குன்னு... இனி எதுக்கு காத்துக்கிட்டு இருக்கணும்... உன்னோட வாழ்க்கையை சரியானதா அமைச்சிக்க வேண்டிய முயற்சியில் இறங்க வேண்டியதுதான்..."

"அட ஏம்மா நீ வேற... எந்த முயற்சியிலயும் நான் இறங்க விரும்பலை... என்னை ஆளை விடு..."

"நீ எப்பவும் இப்படித்தான் எடுத்தெறிஞ்சி பேசுவே... நடந்ததை நினைச்சிப் பாரு... இப்படியே வாழ்ந்து என்ன லாபம்...? இனியாவது உன்னோட வாழ்க்கையில நல்லது நடக்கணும்..."

"ஏம்மா ஜாதகம் பார்த்து பத்துக்கு எட்டுப் பொருத்தம் இருக்குன்னு சொல்லித்தானே கட்டி வச்சீங்க... அந்தப் பொருத்தமெல்லாம் எங்க போச்சு..." அம்மாவைப் பார்த்து விரக்தியாகச் சிரித்தாள்.

"நீ விதண்டவாதம் பேசாதே... ஜாதகம் நல்லாயிருக்குன்னுதான் செஞ்சி வச்சோம்... ஆனா இப்படி ஆகும்ன்னு யாருக்குத் தெரியும்..?... உன்னோட தலையில அப்படி எழுதியிருந்திருக்கு..."

"என்னம்மா நீ.... எதிர்காலம் நிகழ்காலம்ன்னு எல்லாம் சொல்ற ஜோசியருக்கு கல்யாணத்துக்குப் பின்னால இப்படி நடக்கும்ன்னு சொல்லத் தெரியலைன்னா அந்த ஜாதகம் பொய்தானே... பின்ன எதுக்குப் பொருத்தம் பாக்கணும்..."

"நீ உங்கப்பனை மாதிரியே ஜாதகம் பொய்.... சாமி பொய்யின்னு பேசுவே... உன்னோட வாழ்க்கையை நீதான் தீர்மானிக்கணும்... இத்தனை வருசம் பாத்தாச்சு... இனிமே இதுல என்ன நல்லது நடந்துறப் போகுது.... போனவன் ஒரு பிள்ளையை வேற கொடுத்துட்டுப் பொயிட்டான்... அதோட எதிர்காலம்... உன்னோட எதிர்காலம் எல்லாத்தையும் பாக்கணும்டி... உன்னைய இந்த நிலைமையில எங்களால பாக்க முடியலை... எங்களுக்குப் பின்னால உன் கூடப் பிறந்ததுங்க உனக்கு என்ன செய்யப் போகுதுக... உன்னை எப்படிப் பாக்குங்கன்னு எங்களுக்குத் தெரியாது... அதனால உனக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கையை அமைச்சிக் கொடுத்துட்டா நாங்க சந்தோஷமாப் போய்ச் சேருவோம்."

"அம்மா இப்ப எதுக்கு சாவைப் பத்திப் பேசுறே... எனக்குன்னு இருக்கது சாதனாவும் நீயும் அப்பாவும்தான்... எங்கூடப் பிறந்தவங்க தயவுல நான் எப்பவும் வாழ நினைக்கலை... அது சரி பிற்காலத்துல எனக்கென்ன பிரச்சினை வரும்ன்னு நினைக்கிறே... நான் படிச்ச படிப்பு இருக்கு... வேலைக்குப் போறேன்... சாதனாவை நல்லாப் படிக்க வச்சி, நல்ல இடத்துல கட்டிக் கொடுத்துட்டா போதாதா... அவ கல்யாணத்துல சத்தியமா சாதகம் பாக்கமாட்டேன்... எனக்கு இந்த வாழ்க்கை நிறைவாத்தாம்மா இருக்கு... ப்ளீஸ்... புரிஞ்சிக்க..."

"உனக்கு இது நிறைவாத் தெரியலாம்... எங்களுக்கு அப்படியில்லடி... பட்டாம்பூச்சியா இருந்த உன்னை இப்படி ஒரு இடத்துல கொடுத்துட்டோமேன்னு மனசு கிடந்து தவிக்கிதுடி..."

"அம்மா... இங்க பாரு... வந்தியா, எங்களைப் பார்த்தியா, சந்தோஷமா இருந்துட்டுப் போனியான்னு இரு... சும்மா என் வாழ்க்கை அப்படியிருக்கு இப்படியிருக்குன்னு கண்ணைக் கசக்காதே... என்னோட வாழ்க்கை இப்படியே அழகாய்த்தான் நகருது... இதுவே போதுமானது... புரியுதா..?"

"இங்கபாரு.... இது அழகாத் தெரியும்டி... நாளைக்கு என்னாகுமோன்னு பாதுகாப்பில்லாத வாழ்க்கைடி இது... எங்க சின்னாயா என்ன கஷ்டப்பட்டுச்சுன்னு உனக்குத் தெரியாதுடி.... புருஷனை இழந்த அதை எங்க ஆயாவோட அண்ணன் தம்பி பொண்டாட்டிங்க அண்ட விடலை... எங்க பெரியாயா கூட்டிக் கொண்டுபோய் அதோட வச்சிருந்துச்சு... அதோட பிள்ளைகளை ஆத்தாவா இருந்து வளத்துச்சு... கடைசியில என்னாச்சு எங்க பெரியாயா செத்ததும் யாரும் வச்சிக்கலை... எங்க வீட்டுல வந்து கிடந்து கஷ்டப்பட்டு செத்துச்சு..."

"இந்தக் கதையை பல தடவை சொல்லிட்டே... நானும் உங்கிட்ட ஆரம்பத்துலயே ஏன் நம்ம ஆயா வீட்ல கூட்டியாந்து வச்சிக்கலைன்னு கேட்டதுக்கு... பெரிய கூட்டுக் குடும்பம்... கஷ்டப்பட்ட குடும்பம்ன்னு எல்லாம் கதை சொல்லியிருக்கே... போதும்மா உன்னோட சின்ன ஆயா புராணம்... அதுக்கு பொழைக்கத் தெரியலை... படிப்பறிவில்லாத மனுசி... எனக்கு எப்படி வாழனுங்கிற வழி தெரியும்மா... என்னை இப்படியே இருக்க விடு... நான் சத்தியமா சின்னாயா மாதிரி இருக்கமாட்டேன்... சரியா..?"

"நீ இப்படித்தான் பேசுவே... எனக்குத் தெரியாது ஒரு நல்ல முடிவ எடுத்து உங்கப்பாவுக்கு போன் பண்ணிச் சொல்லு... அவரு மத்த விஷயங்களைப் பாத்துப்பாரு... உன்னைப் பத்தி மட்டுமே யோசிக்காதே... சாதனாவையும் யோசி...."

"என்ன யோசிச்சாலும் என்னோட முடிவு இதுதான்... அப்படி ஒரு முடிவு எனக்குள்ள எப்பத் தோணுதோ அப்பச் சொல்லுறேன்..."

"ம்... என்னமோ செய்யி... எப்பவுமே நீ எங்க மனசைப் புரிஞ்சிக்கவே மாட்டே.... நாங்க ரெண்டு பேரும் உன்னோட கவலையை காலம் பூராம் சுமந்து அந்தக் கஷ்டத்துலயே மண்டையைப் போட்டுடுறோம்..." கண்களைக் கசக்கிய அம்மாவை "என்னம்மா நீ... இன்னும் கொஞ்ச நாளாகட்டும்... ப்ளீஸ்..." என்று அணைத்துக் கொண்டாள் சுகந்தி.

சுகந்திக்குத் திருமணமாகி ஆறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகிவிட்டது... வீட்டில் பார்த்த மாப்பிள்ளை சங்கர் துபாயில் இஞ்சினியர்... கை நிறையச் சம்பளம்... குடும்பத்தைக் கூட்டிக் கொண்டு போய் விடுவான் என்று சொல்லி ஜாதகப் பொருத்தம் பார்த்து ஒரு சுப முகூர்த்த சுப தினத்தில் பிரசன்ன வெங்கடாஜலபதி கோவிலில் வைத்துத் திருமணத்தை நடத்தினார்கள். 

திருமணம் முடிந்து அவன் அவளுடன் இருந்த அந்த மூன்று மாதங்கள் அவர்களுக்கு மிகவும் சந்தோஷமான தினங்களை தினம் தினம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. வாழ்க்கையில் அவளுக்கு அவன் கிடைக்க கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும் என்று உறவுகள் எல்லாம் சொன்னார்கள். தங்கள் மகளின் வாழ்க்கை சிறப்பானதாய் அமைந்ததில் ரொம்ப மகிழ்வாய் இருந்தார்கள் அவளின் பெற்றோர்.

விடுமுறை முடிந்து ஊருக்குச் செல்லும் நாளில் கண்ணீரோடும் கவலையோடும் கனவுகளை மனசுக்குள் புதைத்து வைத்துக் கொண்டு அனுப்பினாள். ஊருக்குப் போனதும் விசா ஏற்பாடு செய்து கூட்டிக் கொள்வதாச் சொல்லிச் சென்றான். அடிக்கடி போன் பண்ணினான்... அவளைக் கூட்டிக் கொள்வதற்கான முயற்சியில் இருப்பதாகச் சொன்ன நேரத்தில்தான் அவள் கர்ப்பமாக இருப்பது தெரிய வந்தது. அதன் பின்னர் அவன் அடிக்கடி போன் பண்ணி அவள் நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான்.  

சாதனா பிறந்த பிறகு அவன் கொடுத்துவிட்ட  பொருட்களைக் கொண்டு வந்து கொடுத்த நண்பன் அவன் கொடுக்கச் சொல்லாத செய்தியையும் மெல்லச் சொல்லிச் சென்றான்.

துபாயில் அவனுக்கு ஒரு குடும்பம் இருக்கு... தன்னுடன் வேலை பார்த்த மலையாளி இஞ்சினியரைத் திருமணம் செய்து கொண்டுள்ளான். அவளுக்கு ஒரு  குழந்தை இருக்கு என்ற செய்தியின் விளைவுகள் குடும்பங்களில் வெடிக்க, பிரச்சினை பெரிதாகிய போதும் சுகந்தி எதுவும் பேசவில்லை. அதன்பின் சங்கருடன் பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டாள். தன்னைத் தனிமைப்படுத்தி சாதனாவை படிக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.
 
அவளின் பெற்றோருக்கோ முறைப்படி விவாகரத்து வாங்கி வெறொரு திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம். 

அவளுக்கோ அவன் திருந்தி வர வேண்டும்...  மன்னித்து ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமெல்லாம் இல்லை... இருந்தாலும் தன் மகளுக்கு உயிர் கொடுத்தவன் தனக்கு கணவனாக இல்லாவிட்டாலும் அவளுக்கு அப்பனாக ஒருநாள் திரும்பி வருவான்...  வரவேண்டும் என்று மட்டும் நம்பினாள்.

ஊரில் பிரச்சினைகள் என்பது தெரிந்தபின் துபாயில் இருக்கும் சங்கர் தொடர்பிலேயே வரவில்லை. அவன் குடும்பத் தொடர்பு எல்லையில் இருந்து வெளியில் தங்கிவிட்டான்.

தான் ஒரு புதுவாழ்க்கைக்கு தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொண்டாலும், சாதனாவால் புது வாழ்க்கையை ஏற்றுக் கொள்ள முடியுமா..? 

அப்பா என்று இன்னொருவரை அழைப்பதில் அவளுக்கு ஆனந்தம் இருக்குமா...? 

அப்படியே அவள் மீது புதியவர் பாசம் வைத்திருந்தாலும் அவருக்கென குழந்தை வேண்டுமென நினைப்பாரல்லவா...? 

அப்படி குழந்தை பிறந்தால் சாதனா அந்நியப்பட்டுப் போவாளல்லவா...? என பல சிந்தனைகள் அவளுக்குள்... 

மூன்று மாதம் என்றாலும் தனக்குள் மூழ்கி முத்தைக் கொடுத்தவனை விடுத்து புதிதாய் ஒருவனுடன் எப்படி... இந்த வாழ்க்கை இப்படியே நகரட்டும்... என்ற முடிவில்தான் அம்மாவின் நச்சரிப்பை ஒதுக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

அலுவலகத்தில் தோழியிடம் இதைக் குறித்துப் பேசினாள்... அவளும் அவளின் அம்மாவின் முடிவுதான் சரி என்றும்... மனைவியை இழந்து குழந்தையுடன் இருக்கும் யாராவது ஒருவரை மறுமணம் செய்யும் பட்சத்தில் உன்னையும் சாதனாவையும் அவர் புரிந்து கொண்டு வாழ்வார் என்றும் சொன்னாள். 

சீதாவுக்கு அதில் விருப்பம் துளியும் வரவில்லை. தன் குழந்தை இன்னொருவரை அப்பா என்றழைப்பதில் அவளுக்கு விருப்பமில்லை. அதேபோல் இன்னொருத்தியின் பிள்ளை தன்னை அம்மா என்றழைக்கும்போது முழுமையான அன்பைக் கொடுக்க முடியுமா..? அப்படியே கொடுத்தாலும் அந்தப்பிள்ளையின் பாசம் கடைசிவரை கிடைக்குமா..? என்றெல்லாம் யோசித்தவளின் மனசுக்குள் தன் குழந்தைக்கு உயிர் கொடுத்தவன் என்றாவது ஒருநாள் அவளின் அப்பாவாகத் திரும்பி வருவான் என்று நம்பினாள். 

அதை தோழியிடம் சொன்ன போது, அடி பைத்தியக்காரி... இனி அவன் வருவான்னு நினைக்கிறே... வரவே மாட்டான்... சரி அப்படியே வந்தால் நீ மன்னித்து ஏற்றுக் கொள்வாயா...? அப்ப அவன் செய்ததை சரி என்று ஒப்புக் கொள்கிறாயா...? உன்னை ஏமாற்றி திருமணம் செய்தவனை எப்படி ஏற்றுக் கொள்வாய்...? என்றெல்லாம் திருப்பிக் கேட்டாள், 

'அவரை மன்னித்து ஏற்றுக் கொண்டு குடும்பம் நடத்த நான் ஒண்ணும் பத்தாம்பசலி இல்லடி... உலகத்தை புரிஞ்சவ.... என் குழந்தைக்கு உயிர் கொடுத்தவனை இவந்தான் உன் அப்பன் என்று அவளிடம் அடையாளம் காட்ட வேண்டும்... அப்படி அவன் வராத பட்சத்தில் உன் அப்பன் இறந்துவிட்டான் எனச் சொல்லி கதையை முடித்து விடுவேன்." என்றாள்.

"அப்புறம் எதுக்கு அவன் வரணும்ன்னு நினைக்கிறே... எப்பவோ உன்னைக் கொன்னவனை இப்ப நீ கொன்னு சுபம் போட்டுடு..."

"இல்லடி... அவன் வருவான்... இவன்தான் உன் அப்பன்... நம்மை விட்டுட்டுப் போனவன்னு என்னோட சாதானாக்கிட்ட சொல்லும் நாள் கண்டிப்பாக வரும்... உனக்குத் தெரியுமா இப்பல்லாம் எங்க பேர் பொருத்தத்தை நினைச்சா எனக்குச் சிரிப்புத்தான்டி வருது"

"நீ சுகந்தி... அந்தாளு சங்கர்.. இதுல என்ன பேர் பொருத்தம் வரப்போகுது." சிரித்தபடி கேட்டாள். 

"உனக்குத் தெரியுமா எனக்கு கோவில்ல கூப்பிட்ட பேர் சீதாலெட்சுமி... எங்க பாட்டி பேர்... வீட்டுல அடிச்ச கல்யாணப் பத்திரிக்கையில போட்டிருந்தாங்களே..."

"அட ஆமால்ல... அப்ப அந்தாளு..?"

"அந்தாளுக்கு கோயில்ல கூப்பிட்ட பேரு இராமச்சந்திரன்... எங்க அத்தை என்ன பேர் பொருத்தம் பாத்தியளா... யாருக்கு அமையும்ன்னு எல்லார்க்கிட்டயும் சொல்லுச்சு... இப்ப நினைச்சா சிரிப்பு வருது. புராணத்து ராமனோ பிறன்மனை நோக்காதவன்.... ஆனால் இவனோ... கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி ஒருத்திக்கு புருஷனாயிட்டு என்னை ஏமாத்தி... மூணு மாசம் அம்புட்டுச் சந்தோஷமா வச்சிருந்து..."

"அந்த மலையாளச்சியையும் ஏமாத்தின்னு சேத்துக்க..."

"ஆமா... ஒருவிதத்துல அவளும் பாவந்தான்... இருந்தாலும் அவளுக்குப் புருஷனா... புள்ளைக்குத் தகப்பனா அவ கூட இருக்கானே..." சொன்னபோது கண் கலங்கினாள்.

"ஏய்.. என்னடி... இவ்வளவு தெளிவாப் பேசுறே.. பின்ன ஏன் அழுதுக்கிட்டு..." தோள் சாய்த்தாள் தோழி.

"ம்... முடியலடி... எல்லார்க்கிட்டயும் போல்டா பேசிடுறேன்... ஆனா நான் ஏமாத்தப்பட்டேன்னு நினைக்கும் போது தாங்க முடியலடி... பல ராத்திரிகள்ல என் தலகாணி நனையிறதை என்னால நிறுத்த முடியலடி..."

"ஏய்... விடுடி... உன் வாழ்க்கை நல்லாயிருக்கும்"

"நல்லாயிருக்கணும்... எல்லார் முன்னாலயும் வாழ்ந்து காட்டணும்... சாதனாவை சாதிக்க வைக்கணும்...  சரி விடு... என் பிள்ளைக்கு அப்பன் அவன்தான் என்பதை அவளுக்குச் சொல்ல எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்குமுன்னா அவனை அதற்காக மன்னிக்கத் தயார்... அது நடக்குமா... நடக்காதா..? எங்க அம்மா அப்பா விருப்பம் என்ன ஆகும்...? எதுவுமே என் கையில் இல்லை... எல்லாம் காலத்தின் கையில் இருக்கு... எது நடந்தாலும் அது நல்லதுக்கே என்பதுதான் என்னோட பாலிசி. நடப்பது நடக்கட்டும்." என்றபடி தோழியின் மடி சாய்ந்தாள் சீதாலெட்சுமி என்ற சுகந்தி. 

-'பரிவை' சே.குமார்.