கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : அவன் அருளாலே அவன் தாள் – நெல்லைத் தமிழன்

அவன் அருளாலே அவன் தாள்

நெல்லைத் தமிழன்   

அதான் ஜாதகம் பார்த்துட்டேனில்ல. உங்களுக்கு இப்போ உள்ள கிரக நிலைக்கு ஆபத்ஸஹாயர் கோவிலுக்குப் போயிட்டுவாங்க. அங்க வேண்டிக்கிட்டு வந்தீங்கன்னா படிப்படியா உங்களுக்குள்ள பிரச்சனைகள் விலகும்”

ஜோசியர் வாக்குக்கு வீட்டில் மறு பேச்சே இல்லை. அவ்வளவு தூரம் போகணுமே..  நினைத்தாலே கண்ணைக் கட்டியது போலிருந்தது ராகவனுக்கு.  கும்பகோணம் போயிட்டு அங்கிருந்து 25 கிலோமீட்டர் டாக்ஸில போகணுமாம் கோவிலுக்கு. ரொம்பவும் தள்ளிப்போட முடியாது.

“நாம அடுத்த வாரம் பெங்களூருக்கு உங்க உறவினர் கல்யாணத்துக்குப் போகணுமே.  போய்ட்டு வந்து இந்தக் கோவிலுக்குப் போலாமா?”

“இல்லைமா. அது சரிப்பட்டு வராது.  கல்யாணத்துக்கே நம்ம பசங்களைத் தனியா விட்டுட்டுப் போறோம். திரும்பவும் கோவிலுக்குப் போறதுக்காக இன்னும் ஒரு தடவை அவங்களைத் தனியா விடணும். அது வேலைக்காகாது”

“சரி… அப்போ நீங்க மட்டும் போயிட்டு வாங்கோளேன்”

“நீ என்ன பண்றே… என் அக்கா பெங்களூர் போகும்போது அவளோடயே நீ போ. நான் கும்பகோணம் போயிட்டு, கோவில்ல சேவிச்சுட்டு அங்கேர்ந்தே நேர பெங்களூருக்கு,  பஸ்ஸில் வந்துடறேன். அங்கிருந்து நேர மண்டபத்துக்கே வந்துடறேன். மறுநாள் காலை முகூர்த்தம் முடிஞ்சு ரெண்டுபேரும் திரும்பிடலாம். கல்யாணம் முடிஞ்சு கோவிலுக்குப் போனாலும் தனியாத்தான் போகணும். அதுக்கு இப்பவே போயிட்டு வந்துடலாமில்லையா”

**

காலையிலேயே ஹோட்டலுக்குச் சென்று குளித்துவிட்டு, உடனே டாக்ஸி எடுத்துக்கொண்டு கோவிலுக்குப் போயிட்டு, திரும்ப மதியம் 12:30 மணி பஸ்ஸில் பெங்களூர் செல்வதாகத் திட்டம்.  கோவில் 8 மணிக்குத் திறப்பார்கள். அதனால் 9 மணிக்கு அங்கு சென்றுவிட்டு, அரை மணி நேரம் கழித்து அங்கிருந்து திரும்பினால், 11 மணிக்கு முன்னாலேயே ஹோட்டலுக்கு வந்துவிடலாம். உடனே சாப்பிட்டுவிட்டு பஸ் ஏறும் இடத்துக்குப் போயிடலாம். அதனால் டாக்ஸிய 7:30க்கு வரச்சொல்லியிருந்தான்.

“சார்… நான் வந்தாச்சு. லாபில காத்திருக்கேன். வர்றீங்களா”, சரியா 7.30க்கு டிரைவர் ரவி கூப்பிட்டார்.

“ரவி… நீங்க சாப்பிட்டாச்சா? இல்லைனா ரெண்டுபேரும் சாப்பிட்டுட்டு  கோவிலுக்குப் போகலாம். வழில நல்ல ஹோட்டல் இருக்கா”

“அதெல்லாம் பிரச்சனை இல்லை சார்.  வாங்க”

**

“ரவி.. அரை மணி நேரத்தில் கோவிலுக்குப் போயிடலாம் இல்லையா? இப்போ மணி 8.15 ஆறதே”

“சார்.. ரோடுலாம் சுமாராத்தான் இருக்கும். 3/4 மணி நேரத்துக்குள் போயிடலாம்.”

காலைல சாப்பிடுவதற்காக ஹோட்டலைத் தேடிப் போயிருக்கக்கூடாதோ என்று ராகவன் மனதில் தோன்றியது.  இந்த இரண்டு வருடங்களாகத்தான் ராகவனுக்கு உடம்பு ரொம்பவும் படுத்துகிறது. பொதுவா அவன் ஆரோக்கியமாகத்தான் இருப்பான்.  அவனுக்கே இது ஆச்சர்யம்தான். எதுனால இப்படி ஒண்ணு மாத்தி ஒரு பிரச்சனை உடம்புக்கு வருதுன்னு அவனுக்கே தோன்றியது. அவன் அக்காதான், அவனிடம் ஜோசியர் குலசேகரனைப் போய்ப் பார்க்கச் சொன்னார். ராகவனுக்கு இதிலெல்லாம் அவ்வளவு நம்பிக்கை இல்லை. ஆனால் காரணமே இல்லாமல் இரண்டு வருடங்களாக உடம்பு படுத்துவதை அவனால் தள்ளிவிட முடியவில்லை. ஒருவேளை கிரஹ கோளாறாக இருக்குமோ? பானுவும், அக்கா சொன்ன மாதிரி ஜோசியரைப் போய்ப் பார்போமே என்று சொல்லிவிட்டாள்.  ஜோசியரோ, ஜாதகத்தைத் தீவிரமாகப் பார்த்து ஏதேதோ கணக்குகள் போட்டு, இன்னும் இரண்டு மூன்று வருடங்களுக்கு உடம்பு படுத்தத்தான் செய்யும். இது தெய்வ சாபமாய் இருக்கலாம். பேசாமல் ஆபத்சஹாயரைப் போய் சேவித்துவிட்டு வாருங்கள் என்று சொல்லிட்டார். அங்க அபிஷேகம் பண்ணி வேண்டிக்கொண்டால் வெள்ளத்தைக் கடக்கும் படகுபோல், ஆபத்சஹாயர் கஷ்ட காலத்தைக் கடக்க உதவுவார் என்றார்.

செல்போன் சப்தம் அவன் நினைவைக் கலைத்தது.

“கோவிலுக்குப் போயாச்சா”

“இல்லைடீ.. டாக்சீல போயிண்டிருக்கேன். இன்னும் அரை மணி முக்கா மணில சேர்ந்துடுவேன்”

“திரும்ப டயத்துக்கு பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு வந்துடுங்கோ.  இந்த பஸ்ஸை விட்டால், அடுத்த பஸ் ராத்திரி 10 மணிக்குத்தான். அப்புறம் சில்க் போர்டுல இறங்கி அடுத்த டாக்சி பிடிச்சு கல்யாண மண்டபம் வர்றதுக்குள்ள கல்யாணமே முடிஞ்சுடும்”

“அதான் பஸ் புக் பண்ணியாச்சில்லையோ… அப்புறம் என்ன. சின்னக் குழந்தைக்குச் சொல்ற மாதிரி. போனை வை”  கொஞ்சம் எரிச்சலோடு போனை அணைத்தான்.

ரோடும் ஸ்மூத்தாக இல்லை. ஒரே சரளைக் கல்லும் பள்ளமுமாக வண்டி ஒரே குலுக்கல்.

“என்ன ரவி.. ரோடு கட முடான்னு இருக்கு”

“ஆமாம் சார்.. இன்னொரு 15 கிலோமீட்டர் இப்படித்தான் இருக்கும்.  அரசாங்கத்துக்கு சென்னையில் மட்டும் ரோடு போட்டு வளர்ச்சி காண்பித்தால் போதும்னு நினைப்பு. இல்லைனா, பெரிய நகரங்களுக்கு மட்டும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் வசதி பண்ணித்தருவாங்க. இந்த மாதிரி கிராமங்களுக்கெல்லாம் எங்க சார் ரோடைச் சரி பண்ணறாங்க? ரெண்டு மாசம் முன்னால புஷ்கரத்துக்கு ஒரு ஃபேமிலியை திருநெல்வேலிக்குக் கூட்டிப்போயிருந்தேன். அங்க அப்போ, , அமைச்சர்கள், பெரிய தலைகள்லாம் வரும்னு ரோடுகளைச் சரிபண்ணியிருந்தாங்க. கும்பகோணத்திலயும் மகாமகத்துக்கு நகரத்துல ரோட்டைச் சரி பண்ணினாலும், சுற்றி இருக்கற கோவில்களுக்குப் போற பாதைகளைச் சரி பண்ணறதில்லை. இங்கயும் கோவில்களுக்கு கவர்னரோ இல்லை முதலமைச்சரோ விசிட் பண்ணினார்னா, அதைச் சாக்கிட்டாவது இந்த ரோடுகளைச் சரி பண்ணுவாங்களாயிருக்கும்”

ராகவன் கண்ணை மூடி யோசிக்க ஆரம்பித்தான்.  அர்ச்சகர்ட்ட அபிஷேகத்துக்கு ஏற்பாடு செஞ்சாச்சு. போய் பணம் கொடுக்கவேண்டியதுதான். அவர் எவ்வளவோ சொல்லியும் ராகவனுக்கு அங்கு சாப்பிட இஷ்டமில்லை. பேசாமல் ஹோட்டல்லயே சாப்பிட்டுடலாம்.  கோவில்ல சாப்பிட சவுகரியப்படாது.  அந்த ஊரே சிறிய ஊரா இருக்கும். ஒரு செளகரியமும் இருக்காது. நல்லவேளை… நாம பூ, அபிஷேகத்துக்கு உரிய சாமான்லாம் வாங்க வேண்டியிருக்காம, அர்ச்சகரே எல்லாம் ரெடி பண்ணறேன்னு சொல்லிட்டார். இல்லைனா, அதுக்கு வேற அலைய வேண்டியதிருந்திருக்கும்.  ‘டமால்’ என்ற சப்தம் அவனது நினைவுகளைக் கலைத்தது.

‘என்ன ஆச்சு ரவி’

‘சார்.. டயர் வெடிச்சுடுச்சுன்னு நினைக்கறேன். என்னன்னு பார்க்கறேன்”

‘கொஞ்சம் இறங்கிக்கோங்க சார்… டயர் மாத்தணும்”

ராகவன் கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். இப்போவே எட்டே முக்கால் ஆயிடுச்சே.. 9 மணிக்கு அபிஷேகம்னு சொன்னாரே.

“சார்… தப்பா நினைக்காதீங்க. நான் எப்போவும் டயர்லாம் செக் பண்ணுவேன். இன்னைக்கும் பார்த்தேன். ஆனா, ஸ்டெப்னியை பார்க்கவிட்டுட்டேன். …அதுவும் பிரச்சனை சார். கொஞ்சம் இருங்க சார்.. யாரையானும் கூப்பிட்டு சீக்கிரம்  டயர் மாத்திடறேன்”

யாரையோ பிடிச்சு, பஞ்சரான டயரை வந்தவருடன் சைக்கிளில் எடுத்துக்கொண்டுபோய் சரி பண்ணிக்கொண்டு வருவதற்கு முக்கால் மணி நேரமாகிவிட்டது.  அர்ச்சகரை செல்லில் கூப்பிட்டு ஒரு அரை மணி நேரம் பொறுத்திருக்கச் சொன்னான் ராகவன்.

**

“என்ன அபிஷேகம் ஆச்சா” போனில் மனைவி. 

“இல்லைடீ.. வழில டயர் பஞ்சர்னு பிரச்சனை… இப்போதான் கோவிலுக்குள் நுழையறேன்”

“மணி பத்தேகால்.. இப்போ… அபிஷேகம் ஆயிருக்குமே”

“நீ வேற… அர்ச்சகர்ட்ட பேசிட்டேன்… அபிஷேகத்துக்காக அவர் வெயிட் பண்ணிட்டிருப்பார்”

“சீக்கிரம்னா..  போறதுக்கே ரெண்டு மணி நேரம் ஆக்கிட்டேளே… பஸ் டயம் ஞாபகம் இருக்கோன்னோ”

“செத்த சும்மா இருக்கயா… டாக்சீல திரும்ப ஏறினப்பறம் பேசறேன். தொணதொணக்காதே”

**

நடக்க நடக்க சன்னிதி வந்தபாடில்லை. பெரிய கோவில். ராகவனுக்கு டென்ஷன் கூடிக்கொண்டிருந்தது. 

நல்லவேளை… சன்னிதியில் கூட்டம் இல்லை. அர்ச்சகர் அவன் வருகைக்காகக் காத்திருந்தார்.

“வாங்கோ வாங்கோ… நேத்து காலைல நீங்க திரும்ப கால் பண்ணிச் சொன்னபிறகுதான் நினைவு வந்தது.  பூ, பழம், வேஷ்டி, மத்த அர்ச்சனைப் பொருட்கள் எல்லாம் வாங்கி வச்சுட்டேன். 9 மணிக்கே வருவேள், அபிஷேகம் பண்ணிடலாம்னு நினைத்தேன்”

“என்னவோ நேரமாயிடுச்சு.. நீங்க ஆரம்பியுங்கோ” ராகவன் சொன்னான்.

“அபிஷேகம் ஆறது.. நன்னா தரிசிச்சுக்குங்கோ.. இந்த ஆபத்சஹாயர் கண் கண்ட தெய்வம்.  நாங்க 8 தலைமுறையா இந்தக் கோவில்ல சேவை செஞ்சுண்டிருக்கோம்.  கோவில் 1500 வருஷத்துக்கும் முந்தையது. அப்போல்லாம் சோழ மன்னர்கள், சிற்றரசர்கள்னு போட்டி போட்டுக்கோண்டு, சிவன் கோவில், பெருமாள் கோவில்னு  கட்டினாங்க, பழுது பார்த்தாங்க. அப்புறம் ஒரு சமயம் பாண்டிய மன்னர்களும் இங்க வந்து திருப்பணி செஞ்சிருக்காங்க.

ராகவன் மனது அவனது கைக்கெடிகாரத்திலேயே இருந்தது. இப்போவே மணி பத்தரை ஆயிடுச்சே..  போவதற்கு ஒரு மணி நேரம் ஆயிடுமே. அதுக்கப்புறம் பையை எடுத்துக்கொண்டு பஸ் ஸ்டாண்டுக்குப் போகணும். பேசாமல் ரூமை அப்போவே காலி பண்ணியிருந்திருக்கணுமோ?

“இதோ பார்தீங்களா… மரீசி முனிவர் தவம் பண்ணி அவர் முன்னால ஈசன் காட்சி கொடுத்ததனால கர்ப்பக்ருஹத்துல வலது புறம் மரீசி முனிவரோட சிலை இருக்கு. இந்த மாதிரி முனிவரோட சிலை ஈசன் கோவில்ல இருப்பது அபூர்வம். இந்தப் பகுதியில இந்த ஒரு கோவிலில்தான் அப்படி”

“ஈசன் மனது வைத்தால் அவன் தூசியையும் கோபுரத்தின் மேலே வைத்து ஒளிரச் செய்வான். இந்தக் கோவில் மஹாலிங்கம் அவ்வளவு சக்தி வாய்ந்தவர். சும்மாவா ஈசனைப் பற்றிப் பாடும்போது,

“வேகம் கெடுத்து ஆண்ட வேந்தன் அடி வெல்க

பிறப்பறுக்கும் பிஞ்ஞகன் தன் பெய் கழல்கள் வெல்க

புறத்தார்க்குச் சேயோன் தன் பூங்கழல்கள் வெல்க

கரம் குவிவார் உள் மகிழும் கோன் கழல்கள் வெல்க

சிரம் குவிவார் ஓங்குவிக்கும் சீரோன் கழ் வெல்க”

என்று மாணிக்கவாசகனார் உருகியிருக்கார்.  நம்ம காஞ்சீபுரம் பரமாச்சார்யார் இருந்தாரோல்யோ… அவர் 50 வருஷத்துக்கு முன்னால இங்க வந்திருந்தார்… சன்னிதில நின்னுண்டு ப்ரார்த்தனை செய்தப்பறம் என்ன தோணித்தோ… இந்த ஊர்லயே ஒரு வாரம் தங்கி தினம் கோவிலுக்கு வந்து தரிசனம் செஞ்சார்… அப்போ நான் எங்க அப்பாவோடு சன்னிதில சின்னப் பையனா கைங்கர்யம் பண்ணிண்டிருந்தேன்”………..

ராகவனுக்கு எதிலும் மனம் செல்லவில்லை. ஏற்கனவே லேட். இதுலவேற இவர் விஸ்தாரமாச் சொல்லிண்டிருக்காரே. சீக்கிரம் முடிந்து கிளம்பவேண்டாமோ….

“இந்தக் கோவில்ல அம்பாள் சன்னிதில ஒரு விசேஷம் உண்டு. ஒரு கைல தாமரையும் ஒரு கைல அல்லியும் வச்சிண்டிருப்பாள். தாமரை மலர்ந்திருக்கும். இடது கையில் உள்ள அல்லி கூம்பியிருக்கும். அதுல ஒரு தாத்பர்யம் உண்டு.  தாமரை சூரியனைக் கண்டால் மலரும். அல்லி சந்திரனைக் கண்டால் மலரும். அதுபோல அவள் இரவும் பகலும் தனது பக்தர்களைக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறாள். தன்னை நாடி வந்தவர்களை அவள் கைவிடமாட்டாள்”

ராகவன் மனதோ இங்கு இல்லை. நேரத்துக்கு திரும்பிப் போகணுமே. வரும்போது நடந்ததுபோல் ஏதாவது அசம்பாவிதம் நடந்தால் பஸ்ஸைத் தவறவிட வேண்டியிருக்குமே. கல்யாணத்துக்குப் போகமுடியலைனா மத்தளத்துக்கு இரண்டு புறமும் இடி என்பதுபோல இரண்டு சைடுலயும் பேச்சு வாங்கணுமே..

ஒரு வழியா அபிஷேகம் முடிந்து திரை போட்டார் அர்ச்சகர். “கொஞ்ச நேரத்துல அலங்காரம் ஆயிடும்.  அப்புறம் கற்பூர ஆரத்தி காண்பிக்கறேன். தரிசனம் ஆனபிறகு கிளம்பலாம்.

ஐயையோ… அலங்காரத்துக்கு இன்னும் எவ்வளவு நேரமாயிடுமோ. எப்படி பாதியிலேயே கிளம்ப முடியும்? ஒருவேளை நாம் வருவதற்கு முன்பே அபிஷேகம் செய்யச் சொல்லியிருக்கணுமோ. ராகவன் நிலை கொள்ளாமல் தவித்தான்.

**

“கொஞ்சம் சீக்கிரம் போகமுடியுமா? இப்போவே பதினொண்ணேகால் ஆயிடுச்சு”

“முடிஞ்ச அளவு வேகமாத்தான் போறேன் சார்.. உங்க பஸ் எப்போன்னு சொன்னீங்க”

“பன்னெண்டரைக்கு. ஹோட்டல்ல பொட்டியை எடுத்துக்கிட்டு கிளம்பணும்”

“அது ஒண்ணும் பிரச்சனை இல்லை சார்.. பஸ் ஸ்டாண்ட் போறதுக்கு பத்து நிமிஷம் கூட ஆகாது”

நகரெல்லையைத் தொடும்போது மணி பதினொண்ணே முக்கால். ரோடு நல்லதாக ஆரம்பித்தது. ஆனால் ஒரே டிராபிக். பேசாமல் டாக்சிலாம் பேசாமல் ஆட்டோலயே போய் வந்திருக்கணுமோ என்று தோன்றியது ராகவனுக்கு. டிரைவர் அவனுடைய டென்ஷனைப் புரிந்து கொண்டவர்போல் ஹாரன் அடித்துக்கொண்டிருந்தார்.  இந்த ரோட்டில், சைக்கிள், பைக்லாம் போறதுக்கு தடை போடணும். ஒருத்தரும் கார்ல ஒழுங்கா போக முடியாதபடி டிராபிக் ஜாஸ்தியாகிடுது. இதுலவேற கண்ட கண்ட லாரிலாம் பகல்ல ரோட்டில் போனால், ஏன் டிராபிக் ஜாம் ஆகாது. இதுலவேற பாதிபேருக்கு எப்படி வண்டி ஓட்டணும்னு தெரியாது. டிராபிக் ரூல்ஸ்னா என்னன்னே தெரியாது… ராகவன் மனதில் வெறுப்பு வந்தது.

ஒரு வழியாக பன்னிரண்டு பத்துக்கு ஹோட்டலுக்கு வந்து, அடித்துப் பிடித்து பொட்டியை எடுத்துக்கொண்டு அதே டாக்சியில் பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு விரைந்தான். அவன் பஸ் ஸ்டாண்ட் போய் இறங்கவும், பெங்களூர் பஸ் வரவும் சரியாக இருந்தது. டாக்சியை செட்டில் செய்து, டிக்கெட்டைக் காண்பித்து பஸ்ஸில் ஏறி, அவனுடைய ஸ்லீப்பர் இருக்கையில் அமர்ந்த பிறகுதான் கொஞ்சம் ஆசுவாசம் வந்ததுபோல் தோன்றியது.

தன் பையை வைக்கும்போது, டக் என்று மனதில் அதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. அடடா…. இறைவன் முன்பு ஒன்றும் வேண்டிக்கொள்ளவில்லையே. அவன் உருவத்தையும் முழுமையாக தரிசிக்கவில்லையே. மனம் முழுவதும், எப்போ அபிஷேகம் முடியும், பிரசாதத்தைத் தருவார், எப்போ திரும்புவோம், பெங்களூர் பஸ் டயத்துக்குப் பிடிக்க முடியுமா என்பதிலேயே இருந்துவிட்டதே….. பிரசாதப் பையையும் டாக்சியிலேயே வைத்துவிட்டேனே…..

அர்ச்சகர் சொன்னதில் ஒன்றுமே அவன் மனதில் ஏறியிருக்கவில்லை

ராகவன் மட்டும் கவனித்திருந்தால்,

“சிவன் அவன் என் சிந்தியுள் நின்ற அதனால்

அவன் அருளாலே அவன் தாள் வணங்கி”  

என்று சொன்ன அர்ச்சகரின் குரல் மனதில் கணீரென்று ஒலித்திருந்திருக்கும்.