யமுனா நதி இங்கே... கங்கா நதி அங்கே... சரஸ்வதி போனதெங்கே...

பொதுவான நடைமுறை விவரங்களை சென்றவாரம் சுருக்கமாகப் பார்த்தாயிற்று.  சரி...  இனி தினசரி நிகழ்ச்சிகளுக்கு வருகிறேன்!  (சென்று வாரத்துடன் கா ப ப க முடிந்து விட்டது என்று சந்தோஷப்பட்டவர்கள் கையைத் தூக்குங்கள்!)

இரவு மூன்றரை மணிக்கு தூங்கச் சொல்லிவிட்டு ஆறுமணிக்கு காஃபி வரும், ஆறரை மணிக்குக் கிளம்புகிறோம்  என்று சொல்லிச் சென்றார் நிகழ்ச்சி அமைப்பாளர்.

எங்கிருக்கிறோம், என்ன என்று குழப்பமுறுபவர்களுக்கு -  ப்ரயாக்ராஜ் அதுதான் அலஹாபாத் ப்ரயாக் ஹோட்டலில் இருக்கிறோம்.  ரயிலிலிருந்து இறங்கி பஸ் பிடித்து மூன்றரை மணிக்கு கொண்டு வந்து விட்டார்கள்.  அவர்கள் சொன்ன பொருட்களை சின்ன பையில் செட் செய்து வைத்துக்கொண்டு,  ரூபாயையும் தேவையான அளவு மட்டும் எடுத்துப் பையில் வைத்து விட்டுப் படுத்துத் தூங்கி....குவதற்குள் காலை வந்து விட்டது!  நான்கு நான்கரை மணிக்கே எழுந்து வழக்கம் என்பதால் தூக்கம் சரியில்லை.  மேலும் என் மூத்தவன் வேறு அந்த நாளில் ஒரு பயிற்சிக்காக அவன் அலுவலகத்திலிருந்து பெங்களூரு அனுப்பப் பட, அவன் சென்னையில் அதிகாலை நான்கு மணிக்கு பெங்களூரு கிளம்பும் நிகழ்ச்சி பாஸ் வாயிலாக என்னையும் பாதித்தது!

அப்புறம் நான் குளித்துக் கொண்டிருந்த நேரம் காஃபி வர,  நான் கொண்டு போயிருந்த புதிய டம்ளர் எடுக்காமல் ஹோட்டலின் கண்ணாடி டம்ளரிலேயே எனக்கு காஃபி வாங்கி வைத்தார் என் மாமா - என் ரூம்மேட்!  ஒருவகையில் அதுவும் நல்லதற்கே என்றானது.  பின்னர் ஆற்றங்கரையில் ஒரு உறவுக்கு அது அவசரத்துக்கு நியமங்கள் செய்ய உதவியது.  காலைச் சிற்றுண்டி அங்கே கடற்கரையில்...   ச்சே...   ஆற்றங்கரையில் என்று சொல்லி இருந்தார்கள்.  

ஆறரை மணிக்குக்கிளம்பவேண்டும் என்று சொல்லி இருந்ததால் நாங்கள் ஆறு இருபதுக்கு கீழே ஆஜர்.  ஆனால் ஒவ்வொருவராக வந்து பேருந்தில் ஏறியும் மூன்று பேர்கள் காணோம்.  அவர்களைத் தேடிக்கொண்டு பாலாஜி அவர்கள் ரூமுக்குச் சென்றார்.  அவர்களையும் அழை(இழு)த்துக்கொண்டு வந்து பஸ் புறப்படும்போது மணி ஏழேகால்.

பாலத்தின் அடித் தூணில் ஓவியம்.  கொஞ்சம் அஜித் ஜாடையாக இல்லை?!!

வழி முழுவதும் எடுத்த போட்டோக்களை நீங்கள் பார்க்கும் வண்ணம் முன்னரே செலவு செய்து விட்டேன்.  

அந்தக் கோட்டையைத் தாண்டி ஆற்றங்கரை மணலில் மெல்ல ஊர்ந்து ஒரு இடத்தில நிறுத்தினார்கள்.  சூழ்ந்துகொண்ட வியாபாரிகளைக் கடந்து முன்னேறினோம்.  கூரை போட்டிருந்த ஓரிடத்தில் செருப்புகளையும் பைகளையும் விடச் சொன்னார்கள்.  பார்த்துக்கொள்ள அவர்கள் குழு ஆள் நின்றுகொண்டார்.

ஊருக்கு எடுத்துச் செல்வதற்கு கங்கை நீர் சேகரம் செய்துகொள்ள வேண்டுமானால் இங்கு - திரிவேணி சங்கமத்தில்தான் - எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.  எனவே இரண்டு பெட்ஜார் கொண்டு போயிருந்தேன்.  அது போதாது என்று சொல்லி, கேன் வாங்கிகொள்ளச் சொன்னார்கள்.  அவரவர்கள் பெரிய கேன்கள் வாங்கிக்கொண்ட பின்னர் ஃபிளைட்டில் அதைத் திரும்ப எடுத்துச் செல்லும் சிரமங்கள் பற்றிச் சொல்லி, சற்றே சிறிய கேன் எடுத்துக்கொள்ளச் சொன்னார்கள்.

ரகவாரியாக, சைஸ்வாரியாக கேன்கள் விற்றுக்கொண்டிருந்தவரிடம் இரண்டு சிறிய கேன், ஒன்று இருபது ரூபாய் என்று வாங்கிக்கொண்டேன்.  நான் சேகரிக்கும் கங்கைநீர் மாமாவுக்கும் சேர்த்து!

படகுகள் தயாராகக் காத்திருக்கின்றன.

கரையில் பை, செருப்பு, செல் முதலானவற்றை வைத்தோம்.  பிறகு படகுத்துறை நோக்கி நடந்தோம்.  படகுக்குத் தனியாகக் காசு கொடுக்கவேண்டும்.  170 ரூபாய்.  அதை எடுத்து வைத்துக் கொண்டோம்.  அங்கும் இரண்டு மூண்டு குடும்பங்கள் வர மிகவும் தாமதம் செய்ய, .காத்திருக்க வேண்டியதாயிற்று.  அவர்கள் வழக்கப்படி மொட்டை போட்டுக்கொண்டு வர தாமதம்.  முணுமுணுத்தவர்களை பாலாஜி அடக்கினார். 'அது அவர்கள் நம்பிக்கை...  நாம் என்ன சொல்வது' என்றார்.

எனக்கு ஆற்றில் இறங்கி நீராடவேண்டும் என்கிற பதட்டமும், படகில் செல்லவேண்டும் என்கிற பதட்டமும் இருந்தது.  படகில் எப்போதோ கன்யாகுமரியில் சென்றது!  அதேபோல ஒருமுறை ஆற்றில் முங்கியிருக்கிறேன்- உறவினர் ஒருவரை "வழியனுப்பி வைத்து விட்டு" வரும்பொழுது.  அப்படி முங்கும்பொழுது மூச்சுத் திணறிப்போனேன்.  எனவே இப்போது ஒரு பயம் இருந்தது.

இரண்டு படகுகளில் எங்கள் குழு அமர்ந்தது.  நான் முதலில் ஏறிட்டேன்!

ஒரு படகுக்கு  35 அல்லது 40 பேர்கள்.  ஒன்று கைகளால் துடுப்புப் போடும் படகு.  எங்களுடையது மோட்டார்ப்படகு.  கைகளால் துழாவிய படகு எங்களை விட வேகமாக சென்றது.  

மோட்டாரப்படகு என்பதால் எஞ்சின் ஸ்டார்ட் செய்யும் பையன்.

"போலோ கங்கா மாதா கி....."  கங்கையின் பெருமைகளை சற்று எடுத்துரைத்துவிட்டு இபப்டிக் சொன்னார் படகுத் தலைவர்.

மோட்டாரை இழுத்து ஸ்டார்ட் செய்யும் நேரம் படகின் தலைவர் போன்று இருந்த பெரியவர் "போலோ...   கங்கா மாதா கி...." என்று கூவினார்.  படகே "ஜெய்..." என்று ஆர்ப்பரித்தது.  சிலபலமுறை இதைத் திரும்பித் திரும்பிச் சொன்னார் அவர்.  நாங்களும் ஜெய் போட்டோம்.  படகில் ஏறும்போதும் இறங்கும்போதும் செருப்பு இல்லாமல் பார்த்துக்கொண்டார்கள் படகைச் சேர்ந்தவர்கள்.  தப்பி செருப்போடு வந்தவர்களை  செருப்பைக் கழட்டி  கையில் வைத்துக்கொள்ளச் சொன்னார்கள்.  தப்பித்தவறிக்கூட கங்கை ஆற்றில் செருப்புப்படாமல் பார்த்துக்கொண்டார்கள்.

படகில் அமர்ந்தபின் படம் எடுக்காவிட்டால் எப்படி?!!

படகுப்பயணம் காலை எட்டரை மணி இளம் வெயிலில் ஆனந்தமாய் இருந்தது.  கொஞ்ச தூரத்திலேயே திரிவேணி சங்கமம்.  அங்கு படகுகளை வரிசையாக நிறுத்தி, கயிற்றால் கட்டி மேடை ஏற்படுத்தி இருந்தார்கள்.  அங்கு சென்று முழுக்குப்போட்டு வரும்படி சொன்னார்கள்.

கையில் கேன்களுடன் இறங்கிச் சென்றோம்.  ஆற்றில் இறங்கும் வரை பயம் இருந்தது.  இறங்கி ஆழம் உணர்ந்து மெதுவாய் நகர்ந்து மூன்று நதிகள் சேரும் இடத்தை அடைந்தோம்.  அங்கு  கங்காமாதாவை வணங்கி நீர் ஆவாஹனம் செய்து வணங்கிக் கொண்டேன்.  பின்னர் முழுகி எழுந்தோம்.. மூன்று முங்காவது போடவேண்டும் என்று சொல்லியிருந்தார்கள்.  ஆனால் எழுந்து வரவே மனசில்லாமல் போனது.

படகிலிருந்தே ஃபோட்டோகிராபர்கள் துரத்திக்கொண்டு வந்தவண்ணம் இருந்தார்கள்.  போட்டோ எடுத்து அங்கேயே தந்துவிடுவார்கள்.  முப்பது ரூபாய் ஒரு காபி.  நாம்தான் செல் வைத்திருக்கிறோமே என்று முதலில் நினைத்தேன்.  ஆனால் கங்கையில் முழுகும்பொழுது போட்டோ எடுக்க ஆர்வத்தைத் தூண்டினார்கள்.  வென்றார்கள்.  முங்கிய இடத்திலிருந்து சற்றுத் தள்ளி கங்கை (மட்டும்) வந்து சேரும் இடம் நோக்கி தண்ணீருக்குள்ளேயே நடந்தோம்.  இந்தக் குறிப்புகள் கூட அங்கு இருந்த அந்த போட்டோ வியாபாரிகள்தான் சொன்னார்கள்.  அங்கு சென்றுதான் கேனில் தண்ணீர் எடுக்க வேண்டும். அதுதான் கங்கை நீர்.

மீண்டும் படகுக்கு வந்து மற்றவர்களுக்காகக் காத்திருந்து கரைசேர்ந்தோம். அருகில் ஒரு வியாபாரப்படகு வந்தது.  அதில் கூல்ட்ரிங்க்ஸ், தண்ணீர் பாட்டில் எல்லாம் இருந்தன.  இளம் வியாபாரிகள் படகு படகாய்த் தாவி பூக்கள்,தீபங்களை வியாபாரம் செய்தனர். அவற்றை வாங்கி சிலர் நதியில் விட்டனர்.  இருபது ரூபாய்!  முப்பது ரூபாய்.

நாங்கள் பார்த்த இடத்தில் ஆறு சுத்தமாக இருந்தது.  பயந்தபடி 'எதுவும்' கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை மிதக்கவில்லை.  படகிலிருந்து இறங்கும்போது 170 ரூபாய் எல்லோரிடமு கலெக்ட் செய்துகொண்டிருந்தார்கள் பாலாஜி மற்றும் பிரசாந்த்.  எங்கள் குழுத்தலைவர் எங்களிடம் மொத்தமாக வாங்கி பாலாஜியிடம் கொடுத்தார்.  அப்படிக் கொடுத்தது தவிர டிப்ஸ் கொஞ்சம் கேட்டார்கள் படகை ஓட்டியவரும் உடன் இருந்த இளைஞர்களும்.  படகிலிருந்து கரைக்கு மாறும் இடத்தில கைகொடுத்து இறங்க உதவிக் கொண்டிருந்தவர்களிடம் ஆளுக்கு இருபது ரூபாய் எங்கள் குழுவினர் கொடுத்தோம்.

கரைக்குச் சென்றதும் உடை மாற்றி காலைச் சிற்றுண்டி பொங்கல், கொத்ஸு சாப்பிட்டோம். ஒரு காஃபி போனஸ்!  பின்னர் அங்கிருந்த ஒரே ஒரு பண்டிட்டுக்காகக் காத்திருந்து அவர் (இன்னொரு குழுவை முடித்து) வந்ததும் சங்கல்பம், வேணி தானம், ஸ்ராத்தம் முதலானவை முடித்தோம்.  

தம்பதிகளாக வந்திருந்தவர்கள் வேணி தானம் செய்தார்கள்.  இவை எதுவும் செய்யாதவர்கள் டூர் அமைப்பாளர்கள் சொல்படி மெதுவாக அறைக்குக் கிளம்பினார்கள்.  ஸ்ராத்தம் செய்தபோது என் அருகில் இருந்தவர் என் பெயர், என் கோத்திரம் சொல்லி தர்ப்பணம் செய்தபோது புன்னகை வந்தது!  அது அவர் சம்பந்தி பெயராம்!  அவரவர்கள் சமூகத்துக்கு ஏற்றவாறு ஆட்களை வைத்து நியமங்கள் செய்யப்பட்டன. எங்கள் 'வாத்தியார்' சட்டை போட்டிருந்தார்.  "உங்கள் ஊர் சாஸ்திரங்கள், கண்டிஷன்கள் எல்லாவற்றையும் மறந்து விடுங்கள்...  இங்கு எல்லாமே வேறு..   இங்கு சட்டமே தனி...." என்றார்.   பலபாஷை பேசினார்.

திரைப்படக் காட்சி அல்ல!  தொலைக்காட்சியும் அல்ல?  என்ன இது?  அடுத்த படத்துக்கு அடுத்த படத்தில் விடை!

"உண்மையில் நீங்கள் ஒன்று, மூன்று ஐந்து ஏழு என்று ஏதாவது ஒரு எண்ணிக்கையில் பிராமணர்களை உட்காரவைத்து போஜனம் செய்விக்க வேண்டும்.  அப்போதுதான் உங்கள் முன்னோர்களுக்கும் புண்ணியம்.  அப்படிச் செய்ய முடியாததால் அதற்கான காசை (ஒருபோஜன எண்ணிக்கைக்கு இருநூறு ரூபாய்) மூன்றோ, ஐந்தோ ஏழோ..  எண்ணிக்கைக்கு ஏற்றவாறு காசு நீங்கள் என்னிடம் தரலாம்"  என்றார்.  எங்கள் குழு தலைக்கு நூறு ரூபாய் என்று தனித்தனியாய் அவரிடம் கொடுத்து கொடுத்து ஆசி வாங்கியது. உடுத்தி இருந்த வேட்டியை விட்டு வந்தால் விசேஷம்தான்.  நாங்கள் செய்யவில்லை.

சிட்டுக்குருவி கண்ணுக்குத் தெரிகிறதா?

இதோ...   பயமில்லாமல் அருகில்...

நாங்கள் இந்த நியமங்கள் செய்த கூரையில் ஏகப்பட்ட சிட்டுக்குருவிகள் கண்ணில் பட்டன.  பறந்து, பறந்து அருகில் வந்து அமர்ந்து அரிசி உண்டு சென்றன.

எங்களுக்காக பாலாஜி காத்திருந்தார்.  அறைக்குத் திரும்பிச் செல்ல ஷேர் ஆட்டோதான் என்றார்.  பஸ்கள் கிளம்பிச் சென்று விட்டனவாம்.  

நாங்கள் பார்க்காமல் விட்ட கோட்டை.  ஏக்க போட்டோ!

 வழியில் நான் ஏற்கெனவே சொன்னபடி அந்தக்கோட்டைக்குள் செல்லவில்லை.  முன்னாலேயே சென்ற அந்தக் குழுவும் உள்ளே செல்லவில்லை என்று பின்னர் தெரிந்தது..  அங்குதான் அட்சய வடத்தின் அடிப்பாகம் மற்றும் சில பெரிய கடவுளர் சிலைகள் இருந்த இடம்.  பின்னர் நாங்கள்  சயன ஆஞ்சநேயர் பார்க்க சென்றோம்.  

இறுக்கமான முகங்களுடன் சில இளைஞர்கள் கதவுகளை அடைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.  ஆனாலும் உள்ளே சென்று தரிசனம் செய்து விட்டோம்.  உள்ளே புகைப்படம் எடுக்க முடியவில்லை.  ஒரு சுற்றுச் சுற்றித் திரும்பி வந்து செருப்பை எடுக்க பக்கத்துக்கு கதவுகளை அடைத்துக் கொண்டிருந்த இறுக்க இளைஞர்களிடம் "Bபையா Bபையா என்று கெஞ்சி,  பயனில்லாததால் சுற்றி வந்து செருப்பை எடுத்தோம்.

சயன ஆஞ்சநேயரின் பெருமையை வெங்கட் தளத்தில் படித்திருப்பீர்கள்.  

திரும்பும் வழியில் எதிரே தெரிந்த பாதை...  வண்டி பிடிக்க நடந்து கொண்டிருக்கிறோம்!

வண்டி பிடித்ததும் அங்கிருந்து தெரிந்த காட்சி...

இந்த மாதிரி இரண்டு மூன்று இடங்களில் கண்ணில் பட்டது.  என்ன இது?  பறவைகளுக்கு உணவோ?! தங்கும் வசதியோ?

வழியில் பழ வியாபாரம்...

ஹோட்டலுக்குத் திரும்பியபோது கீழ்த் தளத்திலேயே அமரவைத்து மதிய உணவு கொடுத்தனர்.  மணி மூன்று இருக்கும் என்று நினைவு. 

சாப்பிடும் இடம் தயாராகிறது.  டீஷர்ட்டுடன் இருப்பது பிரஷாந்த்.

வெண்டைக்காய் சாம்பார், கீரை, வடை, பாயசம், உப்பில்லாத ( ! ) ரசம், மோர்.    மதியம் மூன்று மணி நெருக்கம் என்பதால் பசி...   ருசி அறியாது!சாப்பிட்டுவிட்டு அறைக்குச் சென்றோம்.

திரும்பி வரும் வழியில் இன்னும் நிறைய புகைப்படங்கள் எடுத்தேன்.  அவற்றை எங்கே நுழைப்பது என்று தெரியவில்லை.  பார்ப்போம்!

மதியம் .மொட்டை மாடியில் உடைகள் காய வைப்பதில் குழுவினர்களுக்குள் சிறு சலசலப்பு...   "சாத்வீகமான" வார்த்தைப் பரிமாற்றங்கள்..  மாலை நாம் விரும்பும் இடம் எங்காவது சென்று வரலாம்.  அவர்கள் ஷேர் ஆட்டோ போகவர ஏற்பாடு செய்து கொடுப்பார்கள் என்று சொன்னார்கள்.  இந்த இடத்தில் பயணம் ஏற்பாடு செய்தவர்கள் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும்.  எங்களுக்கு அட்சயவடம் அங்கு பார்க்கவேண்டும் என்று தெரியாது.  அவர்களும் சொல்லவில்லை.  மறைத்து விட்டார்கள்.  அது மட்டுமின்றி அங்கிருந்து தங்கியிருந்த இடத்துக்கு எங்கள் செலவில் ஷேர் ஆட்டோ ஏற்பாடு செய்துகொண்டு வரவழைத்தார்கள்.  மாலையும் ஊர் சுற்றிப்பார்க்க 'நீங்களே காசு கொடுத்து ஊர் சுற்றிப்பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்...  சகாய விலையில் ஏற்பாடு செய்து தருகிறேன், இடங்களும் நாங்களே அவர்களிடம்  சொல்லி அனுப்புகிறோம்' என்று சொன்னது நியாயமாகப் படவில்லை.

=============================================================================================================================

"என்னை ஃபோட்டோ  எடுக்க ஆசைப்பட்டே இல்லை?  இதோ என் கடைசி நிமிடங்கள்...  ஃபோட்டோ எடுத்துக்கொள்..." என்று என் வீட்டுக்குள் வந்து அமர்ந்திருந்த செண்பகப்பறவை.    அங்கு வந்து ஓரிரு மணி நேரங்களில் உயிரிழந்தது.  பறவைகள், விலங்குகள் போன்றவை தான் உயிர் விடப்போகிறோம் என்று தெரிந்ததும் தங்களைத் தனிமைப்படுத்திக்கொள்ளுமாம். ஃபேஸ்புக்கில் கோமதி அக்கா இதைப் பற்றி பல தகவல்கள் அளித்திருந்தார்.

அப்படிதான் அது இங்கு வந்திருக்க வேண்டும் என்றார் கீதா ரெங்கன்.  அவரும் இதைக் காப்பாற்ற பெங்களூருவிலிருந்து எவ்வளவோ முயற்சிகள் எடுத்தார்.  பயனில்லாமல்போனது.  "அது உங்கள் கிட்ட ஏதோ சேதி சொல்ல வந்திருக்கு" என்றார் கீதா.  என்ன சேதியாயிருக்கும்? 

இறந்தபின் அதைச் சோதித்ததில் அதற்கு எங்கும் அடிபடவில்லை.  காயம் எதுவும் இல்லை. 

======================================================================================================

இந்த வார சுகி சிவம் பதில்...  

================================================================================================


ஞாயிறு மாலை ஒரு முக்கியப் பயணம்.  கவலைகளுக்கு நடுவில் வானம் காட்டிய காட்சிகள் கண்ணைக் கவர்ந்தன.  இதற்கு முன் அது காட்டிய சில அற்புதக்காட்சிகளை படம் எடுக்க முடியாமல் போக, இதையாவது படம்பிடிப்போம் என்று எடுத்த படம். சென்னை வாசிகள் யாராவது இது எந்த இடம் என்று சொல்லமுடியுமா?  வானம் எனும் மெகா திரையில் ஓடிக்கொண்டிருந்த படத்தின் காட்சி போலும்!

======================================================================================================

Justice delayed is Justice denied என்கிற வார்த்ததைதான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். திரு எம் எம் இஸ்மாயில் சொல்லி இருக்கும் இந்த வார்த்தை இப்போதுதான் கேட்கிறேன்!

நான் பேனாவில் சும்மா எழுதிப் பார்ப்பதும், புதிய பேனாவில் முதலில் எழுதிப் பார்ப்பதும் "ஓம்" என்கிற வார்த்தையைதான்!  நீங்கள்?

=========================================================================================

இவர்தான் ....      அன்று 'சம்பவம்' நடப்பதற்கு முதல் நாள் எடுத்த புகைப்படம். 

=================================================================================================