கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : நான்... கல்பனா .. - துரை செல்வராஜூ

நான் கல்பனா..

============

துரை செல்வராஜூ 

==================

நான் நாகன் என்கிற..  

ஒரு வார விடுமுறைக்குப் பின்
மருத்துவமனையை நெருங்குகின்றேன்..

மருத்துவமனையை நெருங்கும்போதே இனம் புரியாத பரபரப்பு...

என்றுமே இப்படி இருந்ததில்லை...

மாருதியை வளைத்துத் திருப்பி பார்க்கிங்கில்
நிறுத்தி விட்டு உள்ளே விரைகிறேன்...

வார்டை நெருங்கும் போது மீண்டும் உள்ளுணர்வு துடிக்கின்றது...

சொன்னால் நம்பமாட்டீர்கள்...
யாரோ என்னைத் தேடுவது போல் இருக்கின்றது..

ஓடிப் பிடித்து விளையாடலாம் என்று -
கதவிடுக்கில் ஒளிந்து கொண்ட தன்னைக் கண்டுபிடிக்க
தேடித் திரியும் குழந்தையைக் கண்டு தாய் மனம்
எப்படியெல்லாம் பரிதவிக்குமோ அப்படி இருக்கிறது...

வார்டுக்குள் நுழைந்ததும் ஏகப்பட்ட வணக்கங்கள்..

அத்தனைக்கும் பதில் சொல்லியவாறு உள்ளே நடக்கையில்
எனக்காகவே காத்திருந்ததைப் போல அந்தப் பெண் கை கூப்பியவாறு...

எங்கோ பார்த்ததைப் போல் இருக்கிறது... ஆனால் நிச்சயமாக இல்லை...

அவளருகில் அந்தப் படுக்கையில் - யார்?..

அவளது தந்தையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்!..

வலப்புறம் அந்தப் பெரியவரைப் பார்த்ததும்
நெஞ்சுக்குள் சடார்.. - என, மின்னல்!...

சட்டெனப் பாய்ந்து Clinical Case History யைக் கையில் எடுத்தேன்..

Dr. மீனா குருமூர்த்தி Attend பண்ணியிருக்காங்க...

Patient Name: Mr.K.Nagarajan., M/Age 62 Yaers..

திடுக்கென்றிருந்தது..

நாலு நாட்களுக்கு முன் Admit ஆகியிருக்கின்றார்..

இப்போது எல்லாம் சரியாக இருக்கின்றது..
ஆழ்ந்து தூங்குகின்றார்.. அவ்வப்போது விழிக்கின்றார்..

அழுத்தம்.. மன அழுத்தம் அது ஒன்று தான் பிரச்னை...

ஏறிட்டு நோக்கினேன் - மெல்லிய சுவாசத்துடன்
அதே தீர்க்கமான முகம்...

அவர் தான்... அவரே தான்!...

எனக்குப் பாடம் கற்பித்த ஆசிரியரே தான்...

கால்களைத் தொட்டு கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டேன்...

அருகிலிருந்த அந்தப் பெண் என் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டாள்...

" நீங்க?.. " - அவள் முகத்தில் கேள்விக்குறியுடன் ஆர்வம் படர்ந்தது...

" நான் சாரோட Student!.. " - என்றேன்...

" உங்க பேரு கல்பனா?.. "

" ஆமாம்!... "

" உங்களப் பத்தித் தான் அப்பா பேசிக்கிட்டே இருப்பாங்க!... "

என் கண்களில் நீர் துளிர்க்க
நாற்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஓடியது மனம்...

அன்று மாலை வீட்டு வாசலில்
சைக்கிளுடன் சார் வந்து நின்றார்...

விளையாடிக் கொண்டிருந்த நான் வீட்டுக்குள் ஓடி அப்பாவிடம் சொன்னேன்..

அப்பாவும் வெளியே வந்து வரவேற்க
ரொம்பவும் தயங்கித் தயங்கி வீட்டுக்குள் வந்து அமர்ந்தார்...

ரெண்டு பேரும் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்..

எனக்குப் பெரிதாக எதும் புரியவில்லை..

பாரதியார் பாட்டெல்லாம் என் மனைவி சொல்லிக் கொடுத்தது தான்!..
- என்று அப்பா சொல்லவும் அம்மா வெட்கத்துடன் புன்னகைத்தாள்..

அதுமட்டும் தான் நினைவில் இருக்கின்றது...

அடுத்து சில வாரங்களோ சில மாதங்களோ தெரியவில்லை..

மழை நாள் ஒன்றில் வீட்டிலிருந்த சாமான்களை
எல்லாம் மூட்டை கட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்..

அம்மா சொன்னாள் - அப்பாவுக்கு வேறு ஊருக்கு மாற்றல் ஆகி விட்டது!....  என்று...

வண்டியில் நாங்கள் புறப்படும்போது
ஊர் ஜனங்களோடு சாரும் நின்றிருந்தார் கையில் ஒரு பையுடன்..

என் அருகே வந்து -
" நல்லா படிச்சு பெரிய ஆளா வரணும்!... " - என்றபடி அந்தப் பையைக்
கொடுத்தார்.. அப்போ சார் கண்ணெல்லாம் கலங்கியிருந்தது..

அம்மா கண் காட்ட - நான் அந்தப் பையை வாங்கிக் கொண்டேன்...

அதனுள் பழங்களும் சாக்லேட்டுகளும் இருந்தன...

புதிய இடம்... புதிய சினேகிதம்... மெல்ல மெல்ல முன்பு இருந்த ஊர்
நினைவில் இருந்து மறைந்தாலும் சாருடைய முகம் மட்டும் நிழலாடும்...

பாரதியின் பாட்டை எங்கே கேட்டாலும்
அங்கே சாருடைய நினைப்பு வந்து மனதை உறுத்தும்...

ஒரு தடவை கூட அவரைப் போய் பார்க்க முயற்சிக்கவில்லையே!.. என்று...

ஆனாலும் உள்மனம் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கும்
என்றைக்காவது ஒருநாள் அவரை நீ பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டும்!... என்று...

" அந்த நாள் இன்று தானா?...
அவரை நான் இப்படியா பார்க்க வேண்டும்?.. இதற்காகவா தவம் கிடந்தேன்?.. "

கதவை மெல்லத் தட்டும் ஒலி கேட்டு நிமிர்ந்தேன்..

மலர்விழி - நர்ஸ் நின்றிருந்தாள்..

" அந்தப் பொண்ணு உங்களைப் பார்க்கணும்...ங்கறாங்க மேடம்!... "

" வரச் சொல்லுங்க!... " - என்றேன்..

அந்தப் பக்கம் நின்றிருந்தவள் தயக்கத்துடன் உள்ளே நுழைந்தாள்...

" உட்காரம்மா!... "

" தெய்வம் போல வந்தீங்கம்மா!... "

" அப்படியெல்லாம் இல்லை..."

" அப்பாவுக்கு... " மிகுந்த கவலை அந்தக் குரலில் தெரிந்தது..

" ஒன்னும் பயப்பட வேண்டாம்... எல்லாம் Normal ஆக இருக்கு.. வெறும்
Stress - மன அழுத்தம் தான் காரணம்.. வீட்ல என்ன பிரச்னை?... "

" அண்ணன் சரியா இல்லை....
அந்தக் கவலை தான் அப்பாவை புரட்டிப் போட்டது!.. "

மெல்ல விசும்பினாள்...

" அழாதே..ம்மா!.. உங்க அண்ணன் வந்து பார்த்தாரா?.. "

" ம்.. அண்ணன் நேத்து வந்து பார்த்தாங்க... அப்பா தூங்கிக்கிட்டு
இருந்தாங்க.. எழுப்பக்கூடாது.. ன்னு நர்ஸம்மா சொல்லிட்டாங்க.... "

" அது சரி.. என்னைப் பார்த்து கல்பனா.. ந்னு எப்படி சொன்னீங்க?.. "

"அப்பா அடிக்கடி சொல்லிக்கிட்டே இருப்பாங்க..
அந்த இக்கட்டான நேரத்துல மன தைரியத்தையும்
மறு வாழ்க்கையையும் கொடுத்தது நீங்க தான்..ன்னு... "

" நான் பாரதியார் பாட்டு தானே சொன்னேன்!... "

" இருந்தாலும் உங்க வாய் வார்த்தை தானே
அன்னைக்கு அப்பா மனசை தூக்கி நிறுத்தியிருக்கு!... "

" என்ன வாழ வைச்ச தெய்வம்..ன்னு!.. அப்பா சொல்றப்போ
கண்ணு கலங்கும்... உங்களைச் சொல்லித்தான் எங்களை வளர்த்தாங்க!..."

"அதனால தான் உங்களைப் பார்த்ததும் -
அந்தத் தெய்வம் இவங்க தான்...ன்னு எம் மனசு சொன்னது!... "

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் என் விழிகளில் நீர் ததும்பியது....
துடைத்துக் கொண்டபடியே கேட்டேன்...

" நான் டாக்டரா இருக்குறது அப்பாவுக்குத் தெரியுமா?... "

" அது தெரியாது.. ஆனாலும் சொல்லுவாங்க..
பெரிய படிப்பெல்லாம் படிச்சு பெரிய ஆளா இருப்பா என் தாயி...ன்னு!... "

" என் தாயி இந்த ஊர விட்டுப் போனதுக்கப்புறம்
ஒரு தடவை கூட தேடிக் கண்டு பிடிச்சு பார்க்கலையே!...
பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேனே.. ந்னு வருத்தப்படுவாங்க!... "

" இப்போ எல்லாரும் புதூர் பூங்குடியில தானே இருக்கீங்க?...  "

" இல்லம்மா.. அந்த வீட்டுல யாரும் இல்லை..
அந்த வீட்டுக்குத் தான் அண்ணன் பிரச்னை பண்றான்...
அப்பா எங்கூட பாபநாசத்தில இருக்காங்க...
என் வீட்டுக்காரர் தாலுகா ஆபீஸ்..ல வேலை செய்றாங்க!... "

" இவ்வளவு நேரம் பேசிக்கொண்டு இருக்கிறோம்./.
உன் பெயரைக் கேட்கவில்லையே!.. " - என்றேன்..

" கல்பனா.. " - என்றாள்..

அப்போது தான் -

நர்ஸின் உற்சாகக் குரல் கேட்டது - " பேஷண்ட் கண் முழிச்சிட்டார்!... "

இனி ஒரு குறையும் இல்லை என் ஆசானுக்கு...
இனி என் கையில் ஒரு குழந்தை ஆவார்!..

Steth ஐ கையில் எடுத்துக் கொண்டு விரைந்தோடினேன் -
என் ஆசானின் அன்பு முகம் பார்ப்பதற்கு!..
ஃஃஃ