கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : நான்... நாகன் என்கிற... - துரை செல்வராஜூ

நான்..  நாகன் என்கிற..

====================

துரை செல்வராஜூ 

=====================

ஆழக் கிணற்றுக்குள் இருந்து மேலே வருவது போல இருக்கின்றது..

அதே சமயம் - மேலே செல்ல விடாமல்
யாரோ கீழே பிடித்து இழுப்பது போலவும் இருக்கிறது...

ஒரு விநாடி  கொடுத்தாலும் போதுமே!..
சற்று முன் என்னை உற்று நோக்கிய - அந்த அன்பு முகத்தை
மீண்டும் ஒருதரம் பார்த்துக் கொள்வேனே!..

மனம் கிடந்து அடித்துக் கொள்கிறது... ஆனாலும் முடியவில்லை...

நினைவின் சுழல் அப்படியே உள்வாங்கிக் கொள்கின்றது..

நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நிகழ்ந்த ஒன்று
திரைப்படம் போல ஆழ்மனதில் ஓடுகின்றது...

மாரியம்மன் கோயில் திடலின் வடக்காகப் பள்ளிக் கூடம்...

பள்ளிக் கூடம் என்றால் சிமெண்ட் கட்டடம் ஒன்று...
பக்கத்திலேயே கூரைக் கொட்டகைகள் இரண்டு...
அந்தப் பக்கமாக மதிய உணவுக்காக - சமையல் கொட்டகை...

கூரைக் கொட்டகைகளில் பெஞ்சு பலகை மேசை நாற்காலிகள் கிடந்தாலும்
அவைகளுக்குப் பூட்டுத் திறப்பு கிடையாது...

கள்வர் நடமாட்டம் அப்படி இப்படி உண்டென்றாலும்
பள்ளிப் பொருட்களைத் திருடக் கூடாது என்ற அறிவு இருந்த காலம் அது...

திடலின் தெற்காக பெரிதாக நிழல் விரித்திருந்த மாமரம்...
அதுதான் காற்றோட்ட கல்விச் சாலை...

மாமரத்தை ஒட்டினாற்போல வண்டிச் சுவடு...
இன்னும் கருங்கல் ஜல்லியாகத் தான் கிடக்கின்றது..
அடுத்த வருசத்தில் தார்ச்சாலை ஆக்கி விடவேண்டும்.. ஊர்மக்களின் ஆசை..

மாமரத்து நிழலின் கீழ் ஆறாம் வகுப்பு நடந்து கொண்டிருக்கிறது...

நான் இன்று முதல் தமிழ் ஆசிரியர் இப்பள்ளிக் கூடத்துக்கு...

ஆறு முதல் எட்டு வரை மூன்று வகுப்புகள் மட்டுமே...
நாயனார் மடத்தில் பாலர் பள்ளி.. ஐந்து வகுப்புகள் வரை அங்கே!..

பிள்ளைகளுக்கு ஏகப்பட்ட சந்தோஷம்..
புது வாத்தியார்.. அதுவும் தெரிந்த வாத்தியார் என்று...

மாமரத்து நிழலின் கீழ் நாற்காலி ஒன்று..
அதில் எனது புத்தகங்களையும் குறிப்பேடுகளையும் வைத்துவிட்டு...
நின்றபடி பிள்ளைகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன் நான்...

" சாதிகள் இல்லையடி பாப்பா!.. - குலத்
தாழ்ச்சி உயர்த்தி சொல்லல் பாவம்!... "

பிள்ளைகளின் நடுவாக நின்று கொண்டு கல்பனா படிக்க -
தொடர்ந்து மற்ற குழந்தைகள் சத்தமாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்...

திடீரென்று அருகிருந்த சாலையில் பரபரப்பு..
நாலைந்து பேராக - தடி மாடுகள் என்று ஊரில் அறியப்பட்ட வெட்டிக் கும்பல்!...

" ஏய்... போயி புள்ளைய அழைச்சிக்கிட்டு வாடா...
இவன்....லாம் வந்து பாடஞ்சொல்லி வெளங்க வேண்டியதில்லை... "

" ம்...ன்னு சொல்லுங்க மாப்பிளே!... ரெண்டுல ஒன்னு பார்த்திடறேன்...
எல்லாம் அந்தப் பிரசிரண்டு செஞ்ச வேலை... ஆளுக்குத் தராதரம் தெரிய வேணாம்!?... "

" நீங்க ஒரு வார்டு மெம்பர்...
உங்கள எல்லாம் கேக்காம இவனை எப்படி நம்ம ஊர்ல போடலாம்?... "

அவர்கள் என்னைத் தான் வசை பாடுகின்றார்கள்...

" இவ்வளோ தூரம் பேசறோம்... ஏதாவது பதில் பேசறானா பாருங்க!... "

" அவன் எப்படிடா... பேசுவான்!?... "

சாலையோரத்துக் கூச்சலைக் கேட்டு மனம் கலங்கிய நான்
நாற்காலியில் இருந்த புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு நகர முற்பட்டபோது -

பாதகம் செய்பவரைக் கண்டால் நீ
பயம் கொள்ளலாகாது பாப்பா!..

கல்பனா உரத்த குரலில் அழுத்தந்திருத்தமாகப் பாடினாள்...

" பாதகம் செய்பவரைக் கண்டால் நீ
பயம் கொள்ளலாகாது பாப்பா!..
மோதி மிதித்து விடு பாப்பா - அவர்
முகத்தில் உமிழ்ந்து விடு பாப்பா!.. "

பிள்ளைகளிடமிருந்து கூடுதல் சத்தம் கிளம்பிட.
என் மனதில் ஆனந்தப் புயல் வீசியது...

" மோதி மிதித்து விடு பாப்பா - அவர்
முகத்தில் உமிழ்ந்து விடு பாப்பா!.. "

மீண்டும் அதே வரிகள்...

" பாதகம் செய்பவரைக் கண்டால் நீ
பயம் கொள்ளலாகாது பாப்பா!.. "

குழந்தைகளின் கூச்சல் காதுகளில் இனித்தது...

வேலியோரத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தவர்கள் கடுப்பாகி விட்டார்கள்...

" டேய்... யார்ரா இது!... போய் செவிட்டுல ரெண்டு கொடுத்துட்டு வரவா?... "

" அண்ணே!... அது போஸ்ட் மாஸ்டரோட பொண்ணு...
சென்ட்ரல் கவர்மெண்ட் சமாச்சாரம்... மேல கைய வைச்சா
உள்ளே தள்ளி நொங்கு எடுத்துடுவாங்க!... "

அந்த நேரம் பார்த்து வேர்க்க விறுவிறுக்க
தலைமையாசிரியர் சைக்கிளில் வந்து இறங்கினார்...

அவரும் உள்ளூர்க்காரர் தான்...
அங்கே கூடியிருப்பவர்களுக்கு உறவுக்காரர் தான்...

வயக்காட்ல நடவு ஆகிக்கிட்டு இருக்கு...
இங்கே இது வேற பிரச்னையா.. என்னடா வேணும் உங்களுக்கு?...

தனக்குள் பேசிக் கொண்டார்... அவருடைய கவலை அவருக்கு...

" காத்தமுத்து!.. என்னய்யா இதெல்லாம்?...
ஸ்கூல்..ல வந்து தகராறு பண்ணிக்கிட்டு?... "

" நீங்க யாரக் கேட்டு அவனை வாத்தியாராப் போட்டீங்க?... "

" யாரக் கேக்கணும்?... இல்லே... யாரக் கேக்கணும்..ங்கறேன்!... "
தலைமையாசிரியர் எதிர்த்துச் சத்தம் போட்டார்...

இதனை சற்றும் எதிர்பாராத -
காத்தமுத்து கோஷ்டியினர் வாயடைத்து நிற்க -
தலைமையாசிரியர் தொடர்ந்தார்...

" சும்மா அநாவசியமா யாரும் கூச்சல் போடக் கூடாது!..
இது பஞ்சாயத்து யூனியன் ஸ்கூல்... சேர்மனோட ஆர்டர் இது!..
தாசில்தார், ஆர் டீ ஓ, டி ஈ ஓ வரைக்கும் போய் கையெழுத்தாகிற விஷயம்!..
வெவரம் புரியாம ஏதும் பேசக் கூடாது!... "

" அப்போ எம்மகள நாம் கூட்டிக்கிட்டுப் போறேன்...
இவங்கிட்ட படிக்க வைக்க எனக்கு இஷ்டம் இல்லை... "

" காத்தமுத்து!.. அதோ குருக்களோட பொண்ணு... "
இதோ என்னோட பொண்ணு... பார்த்தீங்கள்...ல!..
எடுபிடிகளோட பேச்சைக் கேட்டு ஏடாகூடமா எதும் பேசாதீங்க...
பெரியவன்.. சின்னவன்...ங்கறதெல்லாம் காத்தோட காத்தா போயாச்சு!.. "

" காலம் மாறிப் போனது தெரியாமலா இன்னும் இருக்கீங்க?..
உங்க வறட்டு வாதத்துக்கு பொம்பளைப் பிள்ளையோட
படிப்பைக் கெடுத்துடாதீங்க!... "

" அத்தோட இந்த விஷயம் மேலே போனா நாளைக்கு என்கொயரிக்கு வந்துடுவாங்க...
உங்களுக்குக் கெட்ட பேரு.. ஊருக்குக் கெட்ட பேரு...
நல்ல தனமா நடந்துக்குங்க!..இந்த மாதிரி எல்லாம் பேசி வம்புல மாட்டிக்காதீங்க... "

வில்லங்கம் விவகாரம் என்றெல்லாம் விவரம் வெளிவந்ததும்
காத்தமுத்துவுடன் இருந்த கும்பல் மெல்லக் கலைந்தது...

காத்தமுத்துவும் காற்று இறங்கிப் போய் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்...

" ம்.. நாகராசன்.. நீங்க பாடம் நடத்துங்க!... " - தலைமையாசிரியர் புன்னகைத்தார்..

" நீதி உயர்ந்த மதி கல்வி அன்பு
நிறைய உடையவர்கள் மேலோர்... "

கல்பனாவிடமிருந்து உற்சாகம் பீறிட்டது...

" நீதி உயர்ந்த மதி கல்வி அன்பு
நிறைய உடையவர்கள் மேலோர்... "

பிள்ளைகளிடமும் ஆரவாரம் பெருகிற்று...

என் முகத்தில் புன்னகை... பெரும் பாரம் இறங்கியதைப் போலிருந்தது..
முகத்தைக் கைக்குட்டையால் துடைத்துக் கொண்டேன்...

கையிலிருந்த குறிப்பேடுகளையும் புத்தகங்களையும்
மீண்டும் நாற்காலியில் வைத்தேன்...

" கல்பனா!.. இங்கே வாம்மா... "

புன்னகைப் பூவாக அருகில் வந்து நின்றாள்...

இருகைகளாலும் கன்னங்களை வருடி முத்தமிட்டேன்...

பிள்ளைகள் ஆரவாரத்துடன் கை தட்டினார்கள்....

" நீ நல்லா இருக்கணும் தாயீ!... "

இதோ.. இதோ... மீண்டும் நினைவுக் குமிழ்களுடன் மேலே வருகின்றேன்.....

மறுபடியும் அந்தப் புன்னகை முகம் நினைவுக்கு வருகின்றது..

ஆ..ஆ.. இது கல்பனாவின் பூ முகம் அல்லவா!...

சோர்வுற்று விழுந்த நேரத்தில் என்னைத் தூக்கி நிறுத்திய
அன்புத் தாயின் முகம் அல்லவா!...

" இறைவா!.. என் தெய்வமே!...
எனக்கு இன்னுமொரு வாய்ப்பு கொடு!...
என்னை வார்த்தெடுத்த வண்ண முகத்தை
மீண்டும் பாராட்ட வாழ்க்கை கொடு!... "

என் மனம் தவித்தது...

" பேஷண்ட் கண் முழிச்சிட்டார்!... " - நர்ஸின் உற்சாகக் குரல் எனக்குக் கேட்டது..

தேவதை ஒருத்தி புன்னகையால் என்னை உயிர்ப்பிப்பதைப் போலிருந்தது..
நான் மெல்லத் தலையைத் திருப்பி நோக்கினேன்...

அங்கே -

அன்றைக்குப் பாரதியின் பாட்டைப் பாடிய
புன்னகைப் பூ வந்து கொண்டிருந்தது...

டாக்டர் கல்பனா வந்து கொண்டிருந்தாள்...
ஃஃஃ