காவலரைக் கண்டால்...

பொறுக்கியும் போலீஸும் - சிறு அனுபவத் தொடர் 

திருமணமாகி வந்து குடித்தனம் வைத்த புதிதில் நான் இருந்த இடம் மெயின் ரோடிலிருந்து விலகி அது இருக்கும் இடமே மற்றவர்களுக்குத் தெரியாததாய் அமைந்த ஒரு இடம்.  அது ஒருவகையில் பாதுகாப்பு. ஒருவகையில் பாதுகாப்பில்லை! 

அங்கு திருட வரலாம் என்று யாருக்கும் ஐடியா கிடைக்காது.   உள்ளே வீடு இருப்பதே (மூன்று வீடுகள் மட்டும்)  தெரியாது.  இது பாதுகாப்பு. தப்பித்தவறி தெரிந்து விட்டால், தனியாய் இருப்பதே அல்லது மற்றபேர் கண்ணில் படாமல் இருப்பதே பாதுகாப்பின்மையும் கூட .

இதற்காக நான் ஆட்டோவில் வந்தால் கூட வெளியில் மெயின் ரோடிலேயே இறங்கி ஆட்டோ நகர்ந்ததும் உள்ளே நடப்போம். அவர் நாங்கள் எங்கே செல்கிறோம் என்று பார்க்கக் கூடாதே!

என் நண்பன் சொல்வான்...   "ஓவர் பாதுகாப்பு உடம்புக்கு ஆகாது தம்பி...  இப்படி இருப்பவர்கள்தான் செமையா மாட்டுவாங்க.."

எனக்கும் அந்த பயம் இருந்தது.   அதனாலேயே நான் இன்னும் பாதுகாப்பை பலப்படுத்துவேன்.  ஏனெனில் வீட்டில் நான், பாஸ், எங்கள் பத்து மாத குழந்தை..   அவ்வளவே..   அப்பா, அம்மாவைப் பிரிந்து தனிக்குடித்தனம் வைத்த புதிது.

எங்கள் வீடு இருந்த இடத்துக்கு எதிரே ஒரு பெரிய மைதானம் இருந்தது. பின்னாட்களில் சுற்றுச்சுவர் எழுப்பி மறைத்துவிட்ட அந்த மைதானத்தில் நாங்கள் வந்த புதிதில் இரண்டு கொலைகள் நடந்திருக்கின்றன!  மைதானத்தை ஒட்டி இருந்த குடிசைகளில் கஞ்சா வியாபாரமும், பலான தொழிலும் நடந்ததாய்ச் சொல்வார்கள்.  அந்தக் குடிசையில் இருந்த பெண் நிமிர்ந்த பார்வையும் டாக் டாக் நடையுமாய் இருப்பாள்.  ஆண்களே அவளுக்கு பயப்படுவார்கள்.  போலீஸ் தாண்டிச் செல்லுமே தவிர அவளை ஒன்றும் கேட்காது!

அவள் எங்களிடம் மரியாதையாய் இருந்தாள்.  காம்பவுண்டுக்கு வெளியேதான்.  ஆனால் என் மகன் ஜன்னலில் ஏறி நின்று "அத்தே...  அத்தே..." என்று கத்துவான்.  அவள் திரும்பிப்பார்த்துப் புன்னகைப்பாள்!

உண்மையில் அப்போது எங்களிடம் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி கூட கிடையாது...    ஒரே ஒரு பழைய சோஃபா...  இரண்டு பிரம்பு நாற்காலி, ஆனால் அது வருபவனுக்குத் தெரியாதே...   வெள்ளையும் சொள்ளையுமா இருக்கான்...   நல்லவேட்டை என்று தேட்டை போட வந்தால்...?!!  நகைகள் கூட ஊரில்தான் இருந்தது.  எங்கள் கையிலில்லை.

இந்த வகையில் நான் இன்னொரு பாதுகாப்பும் செய்வேன்.  எங்கள் அலுவலகத்துக்கு வாசலில் இருக்கும் கடையிலிருந்து தினசரி காலை/மாலை டீ வரும்.  மாதக்கணக்கு!  எப்போதாவது நான் ஊருக்குச் செல்வதாயிருந்து லீவில் சென்றால், ஊருக்குச் சென்றிருக்கிறார், அதனால் அவருக்கு இன்னும் மூன்று நாட்களுக்கு டீ வேண்டாம் என்றெல்லாம் சொல்லக்கூடாது என்று ஆபீசில் சொல்லி வைத்திருப்பேன்.

ஏனென்றால் டீக்கடைக்காரர் நல்லவர்தான்.  டீ கொண்டுவரும் பையனும் நல்லவன்தான். அவன் கேஷுவலாக கடையில்போய் "ஸ்ரீராம் சாருக்கு அடுத்த மூன்று நாள் டீ வேண்டாமாம்...  ஊருக்குப்போயிருக்கிறார்" என்று சொல்ல,  அதை கடை ஓனரும் கேட்பார், கடையில் டீ குடித்துக்கொண்டிருக்கும் "சிலரும்" கேட்கக்கூடும்.   அந்த "சிலர்"  தேட்டைபோட காத்திருப்பவர்களாயிருக்கக் கூடும்!  எனவே பாதுகாப்பு நடவடிக்கை!  கடைக்காரர்களும், அலுவலகத்திலும் கிண்டல் செய்யாமல் எனக்கு ஒத்துழைத்தார்கள்.  

ஆரம்ப காலங்களில் பழைய பேப்பர் எடுப்பவர்களை வீட்டுக்கே சில வருடங்கள் அழைத்ததில்லை.  பொதுவான இடத்தில் வைத்தே போட்டோம்.  போர்வை, கம்பளி விற்கும் வடநாட்டு வியாபாரிகளை பக்கம் அண்டவே விடுவதில்லை.  அதேபோலவே இலவச புத்தகம் தருகிறோம், டிக்ஷனரி தருகிறோம் என்று வருபவர்களையும் பக்கமே அனுமதித்ததில்லை.

இந்த சமயத்தில்தான் மதுரையில் நான் வளர்த்த இரண்டு நாய்ச் செல்லங்களும் என்னிடம் வந்து சேர்ந்தன.  அதிலொன்று இறந்துவிட, இன்னொன்று மட்டும் இருந்தது.  அது பிடிவாதக்கார ராட்சசன்.  எங்களையே அண்டவிடாது.  அது நினைத்ததுதான் செல்லும்!

பால்போட வருபவர்கள், பழைய பேப்பர்க்காரர்கள் அதைப் பார்த்து எச்சரிக்கையாய் இருப்பார்கள்.  "நானே பக்கத்தில்போக பயப்படுவேன்" என்று அவர்களிடம் நானும் செம பில்டப் கொடுப்பேன்!  அது ஓரளவு உண்மையும் கூட.

ஆள் கொஞ்சம் குள்ளம்.  ஆனால் கோபக்காரன்!  முகத்திலேயே தெரிகிறதா?  இவனைப்பற்றிச் சொல்ல சில சுவாரஸ்யமான சம்பவங்களும் உண்டு.  இவனை நண்பன் பொறுப்பில் விட்டு விட்டு நாங்கள் மாமனார் மறைவுக்கு ஊர் சென்றிருக்க, நண்பன் இதனை வெளியில் கட்டி விட்டு, உட்கார்ந்து கொஞ்ச நேரம் காற்று வாங்கி விட்டு உள்ளே செல்ல முயன்றிருக்கிறான்.  அவனை நாற்காலியை விட்டு எழவே விடவில்லை இவன்.  உறுமி, குலைத்து அமர வைத்துப் படுத்தி இருக்கிறான்.

எதிர்பாராமல் ஏதாவது சத்தப் படுத்தினால் இவனுக்குப் பிடிக்காது.  ஒருநாள் இரவு படுக்கும் சமயம், என் அப்பா போர்வையை உதறிவிட்டு, இவன் கோபத்துக்கு ஆளாகி பட்டபாடு...

மெதுவாய் நடந்துவந்தால் ரொம்ப சந்தேகப்படுவான்.   அவனுக்கு ஏதோ ஆபத்து வருகிறது என்று நினைப்பான் போல.  என் அப்பாவைப் பெற்ற பாட்டி மெதுவாய்த்தான் நடந்து வருவார்.  அவர் நாற்காலியிலிருந்து எழுந்து விட்டால் வீடு ரணகளம்தான்!

அப்படியாவது இவனை ஏன் வளர்த்தீர்கள்?  வீட்டில் வைத்திருந்தீர்கள் என்று கேட்கிறீர்களா?  இவன் எங்களுக்கெல்லாம் செல்லம்தான்.  இவன் கோபத்தோடு சேர்ந்து இவனை நாங்கள் விரும்பினோம். 

இவ்வளவு கோபக்காரன், என் பெரிய மகன் பத்து மாதக் குழந்தை, மிக்சியைஇழுத்துக் கொண்டு வருவான்.  அவனைப் பார்த்து நகர்ந்து கொள்ளும்.  அவனை ஒன்றும் சொல்லாது..  கோபப்படாது!  கரண்டியைக் கொண்டுவந்து இவனை அடிப்பான் மகன்.  ஒன்றும் செய்யாது.  நகர்ந்து உட்கார்ந்து கொள்ளும்.  நாங்கள் ஓடிவந்து அவனைத் தூக்கிக்கொள்ளுவோம்!

இவன் மறைந்து ரொம்ப வருஷம் கழித்தும் வீட்டுக்கு வருபவர்களிடம் இவனின் தாக்கம் இருந்தது.  "அதை முதலில் கட்டிப்போடுங்கள்" என்பார்கள்!

நானும் அது மறைந்து விட்டது என்பதைச் சொல்லாமல், "அது மொட்டை மாடியில் கட்டிப் போடப்பட்டிருக்கிறது" என்று சொல்வேன்.

ஊர் செல்கையில் என்னிடமிருக்கும்  மேஜை, நாற்காலிகளை இழுத்து வாசல் கதவுக்கு அருகே நிறுத்துவேன்.  மேஜையின் காலில் கயிறு கட்டி, கதவை மூடியபின்  வெளியிலிருந்து கயிறை இழுத்து மேஜையை கதவை ஒட்டி வரச்செய்து கதவைப் பூட்டுவேன்.  மெதுவாய்த்தான் மேஜையை இழுக்கவேண்டும். நாங்கள் ஊரிலிருந்து வந்து கதவு திறக்கும்போதும் சர்வ ஜாக்கிரதையாய்த்தான் கதவைத் திறப்போம்! ஏனென்றால் மேஜை மேல் எவர்சில்வர் பாத்திரங்களை அடுக்கி வைத்திருப்பேன்.  கதவை உடைத்துத் திறந்தால் அவை கீழே உருண்டு சத்தம் ஊரையே கூட்டும்.  வந்திருப்பவர்கள் சத்தத்துக்கு பயந்தே ஓடிவிடுவார்கள் என்பதும் எங்கள் (அசட்டு!) நம்பிக்கை  மேலும் கீழ் வீட்டுக்காரர்கள் எழுந்து விடுவார்களென்று நம்பிக்கை. 

     

அட, அவர்கள் சத்தம் கேட்டு, அவர்கள் கதவை இன்னும் இழுத்து மூடிக் கொண்டாலும் இப்படி ஆட்கள் திருட வந்திருக்கிறார்களென்று தெரியவருமே...

இந்த அனுபவங்களின் அடிப்படையில் ஒரு திகில் அனுபவம் கூட முன்னர் இங்கு பகிர்ந்திருக்கிறேன்.

பின்னால் காம்பவுண்டுக்கு வெளியே இருக்கும் வீடுகளில் இருப்பவர்கள் பெயரைக் கேட்டுத் தெரிந்து வைத்துக்கொண்டிருந்தோம்.  இரவு ஏதாவது ஆபத்து என்றால் குரல் கொடுக்க!  அவர்களிடமும் நட்பாய் முன்னரே பேசும்போது இயல்பாய் சொல்லி வைத்திருந்தோம்!

                      

எங்கள் காம்பவுண்ட் அருகில் வீடுகளே இல்லாததும், மைதானமும் முட்புதர்களும் எங்களை அப்படி எல்லாம் யோசிக்க வைத்திருந்தன.

                     

ஆனால் இதற்கெல்லாம் ஒன்றும் வாய்ப்பே வரவில்லையென்பது கடவுள் அருள்.  

                        

நாட்கள் செல்லச்செல்ல பழகி விட்டது என்பது வேறு விஷயம்.  பின்னாட்களில் நள்ளிரவில் எல்லாம் வெளியே உலாத்தும் அளவு பழகி விட்டோம்.

                     

கவலை இன்றிதான் இருந்தோம்.  அப்போது ஜூனியர் விகடன் வாங்கிப் படிக்கும் பழக்கம் உண்டு.  அதில் அவ்வப்போது ராத்திரி ரவுண்டப் போன்ற சமாச்சாரங்களுடன் ஆங்காங்கே நடக்கும் குற்றங்கள் பற்றியும் பதறவைக்கும் ரிப்போர்ட்கள் வரும்.  பத்திரிகை விற்க வேண்டுமே!​ இன்வெஸ்டிகேட்டிவ் ஜர்னலிஸம் என்கிற பெயரில் பல விஷயங்களை நேரில் அல்லது மிக அருகில் இருந்து பார்த்தது போல எழுதுவார்கள்.

                        

அப்படி ஒருமுறை எழுதப்பட்டது, சென்னை நகரில் நள்ளிரவில் திடீரென ஒரு கும்பல் வீட்டுக்குள் நுழையும்.  சுத்தியலால் வீட்டில் உள்ளவர்கள் மண்டையைப் பிளந்துவிட்டு இருப்பதை - அது ஒரு சவரன் நகையாய் இருந்தால் கூட - கொள்ளை அடித்துச் செல்லும்.  சரியாய் வேட்டை சிக்காவிட்டால் இன்னும் விபரீதம். கடுப்பில் வீட்டில் இருப்பவர்கள் மண்டையில் ஸ்க்ரூ டிரைவரால் துளையிட்டுக் கொல்கிறார்கள் என பீதி கிளப்பியது.

உடனே நான் இரண்டு காரியங்கள் செய்தேன். முதலில் ஜூவி வாங்குவதை நிறுத்தினேன்.  அதன்மூலம் வாரத்துக்கு இரண்டுமுறை அது கிளப்பும் பீதியை நிறுத்தினேன்.  இரண்டாவதாக வாசல் கதவில் ஒரு இரும்பு கிராதி வைத்து மூன்று நான்கு தாழ்ப்பாள் வைத்து பாதுகாப்பை பலப் படுத்தினேன்.  உள் மரக் கதவில் கதவின் குறுக்கே இரண்டு இரும்பு சட்டங்கள் வைத்து அடித்து மாட்டுவதுபோல செய்துகொண்டேன்.

                         

இதைத்தவிர வாசல் கதவுக்கு அருகே ஒரு ஸ்டேண்ட் அடித்து அதில் சீப்பு பௌடர் வைத்து (ஏமாற்றுகிறேனாம்.. ) அதன் நடுவே மிளகாய்ப்பொடி வைத்தேன்.  இரவில் ஏதாவது சத்தம் கேட்டால் முகத்தில் கர்சீப் கட்டிக்கொண்டுதான் கதைவைத் திறக்க வேண்டும் என்று பாஸுக்கு பீதி ஊட்டினேன்!  மிளகாய்ப்பொடியை, வாசல் கதவை உடைக்க முயற்சிப்பவர்கள் மேல் வீசினால் அது நம்மையே தாக்கக்கூடாது அல்லவா...   அதற்காக!

                  

இத்தனையும் தேவையா, என்றால், ஆம், அந்த ஏரியாவுக்கு அப்போது தேவையாய்த்தான் இருந்தது.  ஒன்றும் அந்த மாதிரி எல்லாம் நடக்கவில்லை என்றாலும் எங்கள் மனதுக்கு இந்த நடவடிக்கைகள் சற்று தெம்பூட்டின,  நிம்மதியாய்த் தூங்க வைத்தன.  ஏனெனில் வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தால் ஒரு பெரிய வெற்றிடத்தைக் கடந்து நீண்ட தூரம் நடந்துதான் சாலைக்கு வரவேண்டும்.   அந்நாட்களில்  சென்னையின் அந்த சாலைகளோ இரவு ஒன்பது மணிக்குமேல் அமைதியாகிவிடும்.  நடமாட்டம் இராது. எப்போதாவது ஒன்றிரண்டு பேர் சைக்கிளிலோ பைக்கிலோ கடந்து செல்வார்கள்.

                      

என் இளையவன், பாஸ் வயிற்றுக்குள் இருந்தபோது கடவுளிடம் என் வேண்டுதல் 'இரவு நேரத்தில் மட்டும் வலி வர வைத்து விடாதே...'  என்பதுதான்.

                     

[பெரிய சஸ்பென்ஸ் என்று இல்லை...   ரொம்ப நீளமாய்ப் போவதால் அடுத்த வியாழன் தொடர்கிறேனே...]

                    

========================================================================================================

பொக்கிஷம் :

குமுதத்தில்வந்த சித்திரக் கதை!  படத் தொடர்.  படங்கள் செல்லம்.  ஆனால் எழுதியது யார் என்று கடைசிவரை சொல்லவே இல்லை.  29 வாரங்கள் வந்தது என்று நினைவு.  தலைகீழாய் , அதாவது கடைசி அத்தியாயத்திலிருந்து தொடங்கி பைண்ட் செய்யப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.  அப்போது ஆர்வமுடன் வாராவாரம் படித்த தொடர்.  ஷிரோத்கர், பட்டாபி, போதிராஜேன்றெல்லாம் கேரக்டர்கள்.  போதிராஜ்மகராஜ்  என்றபெயரில் மகானாய் வந்து ஒரு பணக்காரரை ஏமாற்றும் கதை.  கடைசியில் அவரை ஒரு ஆபத்திலிருந்து காப்பாற்றுவார் அந்த போதிராஜ்.  அவர் உயிருக்கு ஆபத்தாகிவிடும்.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

சம்பவங்கள் நிஜம் ; பெயர்கள் கற்பனை! உண்மைக் கதைகளின் மாதப் பத்திரிகை!

-------------------------------------------------------------------

அந்தக் கால சினிமா பத்திரிகை.

சினிமா பத்திரிகை என்றால் கவர்ச்சி வேண்டாமா?!  இது இன்னொரு பத்திரிகை.

கவர்ச்சியாய் முடிக்க வேண்டாம்...    சிரிப்புத் துணுக்கோடு முடிப்போம் இந்த வாரத்தை..