கேட்டு வாங்கிப்போடும் கதை : கொலுசு 2/2 - துரை செல்வராஜூ

கொலுசு 2

துரை செல்வராஜூ 

************* 

முன் கதை சுட்டி 

நடராஜர் சபா மண்டபத்தில் அதுவரையிலும் கண்டிராத அற்புதத்தைக் கண்டான் கார்த்தி....

நான்கு வரிசைகளாக எட்டு..  ஆக முப்பத்திரண்டு தூண்கள்...

ஆனாலும் பதினாறு கால் மண்டபம் என்று பெயர்..

எதிர் எதிராக துதிக்கையுடன் கூடிய யாளிகள்.. பக்கவாட்டில் பதினாறு கரணங்களைக் காட்டும் நாட்டியத் தாரகைகள்...

உயிர் கொண்டு வந்தாற்போல் விளங்கும் சிற்பங்களைக் காண்பதற்கு அவ்வப்போது சுற்றுலாப் பயணிகளும் ஏராளமாய் வருவர்..

சபா மண்டபத்தின் தரைதளக் கருங்கற்கள் வெண்ணெய் கொண்டு இழைத்தாற்போல் இருக்கும்...

அத்தகைய மண்டபத்தின் நடுவில் நின்றிருந்தாள் - ஸ்வர்ணா...

சிலுங்... சிலு சிலுங்...

சிலுங்... சிலு சிலுங்...

பட்டுப் பாவாடையை சற்றே தூக்கி

இடுப்பில் செருகிக் கொண்டு

கொலுசுகளின் சன்னமான ஒலி

சபா மண்டபத்து சிற்பங்களில் மோதி

மென்மையாக எதிரொலிக்க -

பூம்பாதங்களைப் பதித்து 

ஆடத் தொடங்கினாள்...

இதுதான் பரத நாட்டியமா!...

விரல்களால் ஏதேதோ காட்டுகின்றாளே!..

இவைதான் அபிநயங்களா!...

சபா மண்டபத்தின் தூண்களில் 

சிலைகளாய் இருக்கும் நாட்டியத் தாரகைகளில் ஒருத்தி உயிர் கொண்டு வந்ததைப் போலிருந்தது..

திகைத்து நின்றான்...

வளையல்கள் கலகலக்கும் கைகளில் இருந்து அபிநயங்கள் மலர்ந்து கொண்டிருக்க ஸ்வர்ணாவின் செவ்விதழ்களும்  மலர்ந்தன..

செந்தமிழ்ப் பாடலொன்றைப் பாடினாள்...

இனிமை..  இனிமை.. என்கிறார்களே... அது இதுதானோ!..

எனக்கும் உனக்கும் இசைந்த பொருத்தம்

என்ன பொருத்தமோ!..

இந்தப் பொருத்தம் உலகில் பிறருக்கு

எய்தும் பொருத்தமோ - இறைவா!...

அலை அதிரும் தடாகமாகப் பொலிந்து

நீரோடு கிடந்து இலங்கும் இலைகளாக மொட்டுகளாக அசைந்து கொண்டிருந்தாள்...

அரசே உன்னை அணைக்க எனக்குள்

ஆசை பொங்குதே - தலைவா!..

அணைப்போம் என்னும் உண்மையால்

என் ஆவி தங்குதே!..

தாமரை மொட்டுகள் மலர்ந்தனவோ இல்லையோ ஸ்வர்ணாவின் கரங்களில் அபிநயங்கள் மலர்ந்து கொண்டிருந்தன...

ஆகா.. காணக் கண்கோடி வேண்டும்!...

உச்சி முதல் பாதம் வரை ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் அழகு ததும்பிக் கொண்டிருந்தது..

எனது உடலும் உயிரும் பொருளும்

நின்னதல்லவோ.. - அன்பே

எந்தாய் இதனைப் பெறுக என நான்

இன்னும் சொல்லவோ!...

மலர்ந்திருக்கும் தடாகத்துத் தாமரையைச் சுற்றி ரீங்காரத்துடன் ஒரு வண்டு...

கரங்கள் சிறகுகளாகிக்

காற்றில் துழாவி நிற்க

கருவிழிகள் இரண்டும்

ஒற்றை வண்டென உருமாறி

ஒருநூறு பாவங்களைப்

பொழிந்து கொண்டிருந்தன...

எனக்கும் உனக்கும் இசைந்த பொருத்தம்

என்ன பொருத்தமோ!..

இந்தப் பொருத்தம் உலகில் பிறருக்கு

எய்தும் பொருத்தமோ - இறைவா!..

தானே தாமரையாக தானே வண்டாக

சுழன்றாடிய ஸ்வர்ணா நாட்டியத்தை நிறைவு செய்து நடராசப் பெருமானின் திருமுன்பாக மண்டியிட்டு நெற்றியைத் தளத்தில் பதித்து வணங்கி எழுந்தாள்..

காந்தள் விரல்களால் பூக்கூடையை  எடுத்துக் கொண்டு துள்ளித் துள்ளி படிகளில் இறஙகியவள் கொடி மரத்தின் அருகில் மீண்டும் விழுந்து வணங்கினாள்..

திருக்கோயிலில் சற்று அமர வேண்டும் - என்பதையும் மறந்து விறுவிறு என நடந்தாள்...

அவளுடன் பேசிவிட வேண்டும் என்ற உத்வேகத்துடன் பின்தொடர்ந்து வந்த கார்த்தி விக்கித்து நின்றான்...

அடுத்து வந்த இரண்டு மாதத்தில் கோயில் கொடியேற்றம்...

வைகாசிப் பெருந் திருவிழா..

ஏழாம் திருநாள்... பெரிய ரிஷப வாகனம்..

பன்னிரண்டு ஜதை நாயனங்கள்...

உள்ளூர் மக்களுடன் வெளியூர் மக்களும்  மயங்கிக் கிடக்க விடிய விடிய கச்சேரி.. தவில்களின் முழக்கம் ஏழூர் கடந்தும் கோடை இடியெனக் கேட்டது..

அடுத்து தேர்த்திருவிழா... ஆயிரக் கணக்கில் ஜனங்கள்...

திருத்தேரை வடம் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டிருந்த கார்த்திகேயன் சற்றே ஒதுங்கி நின்றான்...

ஆங்காங்கே அன்னதானம், நீர்மோர், பானகம் - என, ஏக அமர்க்களம்...

ஏதாவது பருக வேண்டும் போலிருந்த வேளையில் - ஒரு குவளை நீர் மோருடன் அவன்முன்  நீண்டது வளைக்கரம் ஒன்று..

ஆயிரம் மின்னல்கள் ஒர் உருக் கொண்டு வந்தது போல் நேருக்கு நேராக - ஸ்வர்ணலக்ஷ்மி..

கார்த்தி திக்கித் திணறிப் பேசினான்...

" அன்னைக்கு நீ ... நீ.. கோயில்ல ஒரு கொலுசை விட்டுட்டு வந்துட்டே.. அது எங்கிட்ட தான் இருக்கு... உன்னை இங்கே பார்ப்போம்..னு நினைக்கலை!... "

" அதாவது உங்களச் சேர்ந்து இருக்கட்டும்!... "

புன்னகையுடன் மொழிந்த ஸ்வர்ணா கூட்டத்தினுள் கலந்தாள்..  

[ நிறைவு ]

ஃஃஃ