கம்முனு இருந்த அம்மிணி

 "அதென்ன பேரு அம்மணி?  நீங்க கோயமுத்தூரு பக்கமோ?"

'வேலைக்கு வரவா' என்று இந்த வீடு தேடி வந்து அவள் கேட்ட முதல் நாளே புனிதாவின் கேள்வி!

"இல்லீங்கம்மா...  நாங்க ஆந்திரா பக்கம்"

"அப்போ உன் பேரு அம்மிணியோ?"

வேலைக்கு சேர்ந்து விட்டாலும் அவ்வப்போது இந்த பெயர் ஆராய்ச்சி தொடரும்!

"தெரிலீங்கம்மா..  எல்லோரும் எப்படி கூப்பிடறாங்களோ அப்படி.."

"அப்பாம்மா வச்ச பேர்தானே?"

புனிதா களைந்த அரிசியை வெங்கலப்பானையில் சல் சல் என கொட்டியபடியே கேட்டாள்.

"அப்படிதான் இருக்கும்மா..."

"அதென்ன அவ்வளவு விட்டேத்தியா சொல்றே அம்ணி?"  அரிசி களைந்த பாத்திரத்தை அவளிடம் நீட்டியபடியே புனிதா அவளை பார்த்து விட்டு சிப்பில் தட்டை வைத்து பானையை மூடினாள்.  அவள் பேச்சு வழக்கில் இவள் அம்மணியுமில்லை, அம்மிணியுமில்லை..  அம்ணி!

"கூப்புடறதுக்கு ஒரு பேரு..  அவ்வளவுதானே புனிதாம்மா?" சிரித்தபடியே தேய்த்த பாத்திரங்களை வலைக்கூடையில் கவிழ்த்துவிட்டு, இந்தப் பாத்திரத்தை வாங்கி குழாயில் நீட்டினாள் அம்மிணி.

அது புதிதாக உருவாகிக் கொண்டிருந்த நகர்.  நிறைய அபார்ட்மெண்ட்ஸ் இருந்தாலும், பல வீடுகள் காலியாக இருக்க, இருக்கும் பல்வேறு அபார்ட்மென்ட்களில் வெவ்வேறு ஆட்கள் வேலைக்கு அமர்ந்திருக்க, இவளும் தன் பங்குக்கு அங்கங்கு அலைந்து வேலை கேட்டு, தேடித் சேர்ந்திருந்தாள்.

வரும் வருமானம் அவள் குடும்பத்துக்கு போதவில்லை.  கணவன், மனைவி இருவருமே படிக்காதவர்கள்.  இரு குழந்தைகளையும் அங்கிருந்த சுமாரான பள்ளி ஒன்றில் சேர்த்து படிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

முதலில் கேட்டபோது புனிதா வேலைக்கு ஆள் தேவை இல்லை என்றுதான் சொன்னாள்.  அப்பார்ட்மெண்ட்டைப் பெருக்கும் வேலையைச் செய்து கொண்டிருந்த அம்மிணிக்கு ஒரு தை வெள்ளிக்கிழமைக்கு புடைவை, ரவிக்கை மஞ்சள், குங்குமம் வைத்துக் கொடுத்தாள்.  அப்புறம் புனிதாவின் மாமியாரின் நினைவு நாளுக்கு அம்மிணிக்கு  நூறு ரூபாய் கொடுத்து சாப்பாட்டுக்கு என்று தந்தாள்.  அப்போதெல்லாம் இவள் கதையைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கேட்டு கடைசியில் இரக்கப்பட்டு அவளை வேலையில் வைத்தாள்.

இவள் நிலையைப் பார்த்து கிட்டத்தட்ட இவளுக்கும் ஒரு பங்கு என்றே சமையலில் 'ஒரு கை' கூட போட்டு சமைப்பாள் புனிதா.   வீட்டாருடனும், இவளுடனும் வாய் ஓயாமல் பேசிக்கொண்டிருப்பாள்.

இப்படி கலகலவென இருக்கும் வீட்டில் அன்று அம்மிணியின் முகம் சோபை இழந்திருந்தது.  மௌனமாக ஏதோ சிந்தனையுடன் பாத்திரங்களைத் தேய்த்துக் கொண்டிருந்தவள் புனிதாவின் கேள்விகளுக்கு சுரத்தில்லாமல் பதிலளித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

புனிதா புதிரானாள்!  காரணம் கேட்டாள்.  அம்மிணி சோகப் புன்னகை சிந்தி, வேலைகளைத் தொடர, மீண்டும் கேட்டாள் புனிதா. 

"முந்தானைல முன்னூறு ரூபாய் முடிஞ்சு வச்சிருந்தேன்மா...   எங்க விட்டேன்னு தெரில..  காணோம்...."  சொல்லும்போதே அம்மிணியின் கண்களில் கண்ணீர் வந்தது.

"என்னாச்சு...   எங்க விட்டே?  எப்போ கடைசியாய்ப் பார்த்தே?  இங்க நம்ம வீட்டில பெருக்கின இடமெல்லாம் பார்த்தியா?"

"இல்லம்மா..   மாமி வூட்ல தேய்க்கறதுக்கு முன்னாடியே எங்கியோ வுட்டுட்டேன் போலமா..   அங்கன உள்ள நுழையும்போதே காணும்"

".............................................................."  முன்னூறு ரூபாய் என்பது அம்மிணிக்கு எவ்வளவு பெரிய தொகை என்று புனிதா அறிவாள்.

" நாலு நாளா யார் கிட்டயும் பேச முடியல...  ஃபோன் ரீசார்ஜ் செய்யணும்..   அதுக்கு நூறு ரூவா..  மாமியாருக்கு மாத்திரை வாங்கணும்..  அதுக்கு நூறு ரூபாக்கு மேல ஆகும்..  பொண்ணு வேற இஸ்கூலுக்கு நூறு ரூவா கேட்டுக்கிட்டிருந்தது..    பாயம்மா கிட்ட மூணு நாளா கேட்டு இன்னிக்கிதாம்மா கொடுத்தாங்க.."

வேலை முடிந்து கிளம்பும்போது ஓரளவுக்கு எதிர்பார்த்தபடியே புனிதா இவளிடம் முன்னூறு ரூபாயை நீட்டினாள்.  சற்றுத் தயங்கி விட்டு வாங்கி கொண்டாள் அம்மிணி.  ஏனென்றால் முன்னர் ஒருமுறை ஃபோனுக்கு டாப் அப்  செய்ய 'சம்பளத்தில் கழித்துக் கொள்ளச் சொல்லி' நூறு ரூபாய் வாங்கியதையும், இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் பையனுக்கு பிறந்த நாள் என்று நூறு ரூபாய்  வாங்கியதையும் அம்மிணி நினைவுபடுத்தியும் புன்னகையுடன் புனிதா சம்பளத்தில் பிடித்தம் செய்யவில்லை.  அந்த சங்கடம் இப்போது அதிகம் தெரிந்தது அம்மிணியிடம்.  இவள் கேட்காமலேயே இன்னொரு முறையும்  ஃபோனுக்கு தானாய் டாப் அப் செய்திருந்தாள் புனிதா.

அன்று மாலை அம்மிணி வீடு திரும்புவதற்குள் அவள் தொலைத்த முன்னூறு ரூபாய் அவளுக்கு கிடைத்து விட்டது.    இவள் வேலை முடிந்து வந்த பிறகு அந்த அப்பார்ட்மெண்ட்டை கூட்டி சுத்தம் செய்ய வந்த அவள் கணவன் ராமு பணத்தைக் கண்டெடுத்து இவளிடம் சொல்ல, அது தான் தொலைத்த பணம்தான் என்பதை ராமுவிடம் சொன்னாள்.  புனிதா பணம் கொடுத்தத்தைச் சொல்லவில்லை.

மறுநாள் புனிதாவிடம் சொல்லி இருக்கலாம்.  அவள் தந்த பணத்தைத் திருப்பித் தந்திருக்கலாம்.  ஆனால் அம்மிணி கொஞ்சம் தயங்கி விட்டாள்.  அவசரச் செலவுக்கா பஞ்சம்?  பாழும் தேவை அவளை உண்மையை மறைக்க வைத்தது.  நியாயத்தை மறக்க வைத்தது.

எல்லோரும் செய்யும் சில பொதுவான சோதனைகளைக் கூட புனிதா இவளிடம் செய்ததில்லை.  ஐம்பதோ, நூறோ பணத்தை மறந்தது மாதிரி வைத்து சோதிப்பது, கிளம்பும்போது இவள் பையில் ஏதாவது எடுத்துச் செல்கிறாளா என்று நைஸாக நோட்டம் விடுவது எல்லாம் புனிதாவிடம் வழக்கம் கிடையாது.

மாறாக, இவளுக்கு அவள் பழைய புடைவைகள் என்ற பெயரில் ஏராளமான நல்ல புடைவைகள் கொடுத்திருக்கிறாள்.  இரண்டு மூன்று வீட்டில் தொடர்ந்து வேலை செய்து ரொம்ப களைப்புடன் வரும் சில சமயங்களில் ஒரு தட்டில் சோற்றைப்போட்டு சாம்பார் ஊற்றி, பொரியலோ, வடகமோ போட்டு சாப்பிட வைத்திருக்கிறாள்.

அதுமட்டுமல்லாமல் யாரும் சொல்லாத ஒன்றையும் சொல்லி இருந்தாள் புனிதா.  அது, 'ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் நீ இங்கு வரவேண்டாம்.  உனக்கு லீவு!'

'இல்லைம்மா..   வந்துடறேன்மா..' என்று பதறிய அம்மிணியைக் கையமர்த்தி "கவலைப்படாதே..   சம்பளத்தில் பிடிக்க மாட்டேன்"

எனவே அவளிடம் சொல்லாதது அம்மிணிக்கு உறுத்தியது.  சகஜமாக பேச முடியவில்லை.  பேசாமல் இருந்தாலும் மறுபடியும் தனக்கு ஏதாவது பணப்பிரச்னையோ என்று அவள் எண்ணிக் கொள்வாளோ என்கிற கவலையும் எழுந்தது.

"அம்ணி...  நேற்று நீ தேய்த்த பாத்திரத்தில் கசடு அப்படியே இருக்கு பாரு...  என்ன தேய்க்கறே...   தேச்ச இடத்தை சரியா க்ளீன் பண்றதே இல்லை நீ...  அப்புறம் இந்த சுவரைக் கொஞ்சம் க்ளீன் பண்ண பத்து நாளா சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன்...   மண்டைய ஆட்டறே..   பேசாம போயிடறே....."  புனிதாவின் குரலில் குறை தெரிந்தது.

அவ்வப்போது இதெல்லாம் புனிதா சொல்வதுதான் என்றாலும் இன்று ஏனோ அது உறுத்தியது அம்மிணிக்கு.   அந்த மாதம் சம்பளம் கொடுத்தபோது புனிதா ஒன்றும் கேட்கவில்லை.  பிடித்தம் செய்யாமல் முழு சம்பளம்தான் கொடுத்தாள்.  இவளும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

இப்படியே இரண்டு மாதங்கள் கழிந்து விட்டன.  அம்மிணியால் இயல்பாக இருக்க முடியவில்லை.  இடையில் சிறு சிறு தேவைகள் வந்தபோது வழக்கமான உரிமையுடன் புனிதாவிடம் கேட்கவோ, இல்லை, அதைவிட அந்த கஷ்டங்களைப் பற்றி புனிதாவிடம் பேசக்கூட முடியவில்லை அம்மிணியால்.

புனிதா இயல்பாக இருப்பது போலதான் தோன்றினாலும் இல்லை என்பது போலவும் தோன்றியது அம்மிணிக்கு.  உறுத்தல் அதிகமாகிக் கொண்டே வந்தது.

இடையில் அவர்கள் வாங்கியிருந்த கேக்கும், சிறு ஸ்நாக்ஸும் இவளிடம் தந்தனுப்பியதை அம்மிணியின் மகனும், மகளும் ரசித்துச் சாப்பிட்டதைப் பற்றி மறுநாள் புனிதா விசாரித்தபோது லேசாகச் சொல்லப்போக, புனிதாவின் மகன் இரண்டு மூன்று தின்பண்டங்கள் கால் கால் கிலோ வாங்கி குழந்தைகளுக்காக இவளிடம் தந்து அனுப்பச் சொல்லி புனிதாவிடம் கொடுத்து விட்டான்.

புனிதாவுக்கோ இவள் மௌனம் வேறு வகையான சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தி இருந்தது.  இரண்டு வருடங்களாய் வேலை செய்கிறாள்.  சம்பள உயர்வு என்று ஏதும் நினைக்கிறாளோ..    மற்றவர்கள் நினைக்காததை எல்லாம் அவர்கள் நினைப்பது போல நினைத்துக் கொள்வது புனிதாவுக்கு வழக்கம்தான்! 

எனவே வரவர அவளிடமும் சற்று மாறுதல் தென்பட ஆரம்பித்தது.

அம்மிணியின் வேலைகளில் திருத்தங்கள் சொல்வதற்கு தயக்கமாகவும் இருந்தது, சொல்லாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.  அப்படி தான் சொல்வதால்தான் அம்மிணி உம்மிணியாக இருக்கிறாள் என்றும் தோன்றியது புனிதாவுக்கு.

பெரும்பாலும் அம்மிணியின் வேலைகள் சுத்தமாக இருக்கும் என்பதும், அவளிடம் நேர்மைக்கு குறைவில்லை, எதிலும் கைநீட்டும் பழக்கம் அவளிடம் இல்லை என்பதும் புனிதாவுக்கு அம்மிணியிடம் பிடித்த விஷயங்கள்.

தான் சமீபத்தில் ஏதாவது கெட்டுப் போன பண்டத்தைக் கொடுத்து விட்டோமோ, இல்லை, வேறு ஏதாவதோ என்று புனிதாவும் குழம்பித்தான் போனாள்.

அம்மிணி சங்கடத்தில் உச்சியில் தவித்தாள்.  அந்த வீட்டுக்குள் இருப்பது முள்ளின்மேல் இருப்பது போல இருந்தது.

மூன்றாவது மாதம் சம்பளம் வாங்கும் நாள் நெருங்கி கொண்டிருந்தது.  அம்மிணி தீர்மானித்தாள்.  மனதுக்குள் இருமுறை ஒத்திகை பார்த்துக்கொண்ட பின் வலிந்து ஏற்படுத்திக் கொண்ட உற்சாகத்துடன் புனிதாவிடம் "ஆ...ங்..   அம்மா சொல்ல மறந்துட்டேனேமா..  சொல்லணும்னு நினைப்பேன்..  அப்புறம் ரண்டு நாள் கழிச்சு வீட்டுல இருக்கும்போது ஞாபகத்துக்கு வரும்.. .."

கொதித்துக் கொண்டிருந்த குழம்பில் பச்சை வாசனை போய் விட்டதா, உப்பு சரியாய் இருக்கிறதா என்று கரண்டியில் கொஞ்சம் எடுத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த புனிதா இவள் பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தாள்..

அவள் தன் பக்கம் திரும்பியதும் அம்மிணியின் வார்த்தைகள் தடைப்பட்டன.  தேய்த்த பாத்திரத்தை குழாயில் காட்டி கழுவதில் கவனமாவதுபோல அந்தப் பக்கம் திரும்பிக் கொண்டவள்,  "முன்னூறு ரூபாய் காணோம் என்று சொன்னேனில்லையாம்மா..   அது கிடைச்சுட்டுது..."

சொல்லி விடலாம் என்று முடிவெடுத்தாளே தவிர சரியாக திட்டமிடவில்லை.  எனவே இப்போது தன்னை அறியாமல் பணம் எப்போது கிடைத்தது என்று சொல்ல வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் உண்டானது.   பாயம்மாவும் இவளும் எங்கே சந்தித்துக் கொள்ளப் போகிறார்கள் என்று மனதுக்குள் எண்ணம் ஓட, "அங்கே பாயம்மா வீட்டு வெளில ஷூ ராக்குக்கு பின்னால விழுந்துருக்கு..  ஒரு வாரம் கழிச்சு  எடுத்தேன்..."

அவள் முதலில் சொல்லி இடைவெளி விடவுமே ஏதோ சொல்ல வந்த புனிதா அம்மிணி தொடரவும் சொல்ல வந்தததை நிறுத்திய இவளை ஏறிட்டாள்.

"ஒரு வாரமா?"

"ஒரு வாரமோ நாலஞ்சு நாளோ கழிச்சும்மா..."

"ஓஹோ...  " என்று மட்டும் சொன்ன புனிதா தன் வேலைகளில் கவனமானாள்.  

'இவள் ஏன் என்னிடம் இதை மறைக்க நினைத்திருந்திருக்கிறாள்?' என்று அவளுள் எண்ணம் ஓட, ஒருமுறை அம்மிணியைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

சரியாக அதே சமயம் அவளும் இவளை பார்க்க, சட்டென திரும்பிக் கொண்டாள் புனிதா.  இருவருக்குமே எதிராளியின் மன ஓட்டம் ஓரளவு புரிந்தது போலிருந்தது.

அப்புறம் ஒன்றும் பேசவில்லை.

கிளம்பும் சமயம் அம்மிணி 'தயக்கமாக ,"ஏன்மா..  முன்னயே சொல்லலீனு கோவமா?  தப்பா நினைச்சுட்டீங்களா?"

"இல்ல அம்ணி..  நேத்து வரைக்கும், ஏன், இன்னிக்கி கூட நான் அப்படி நினைக்கல.. அதுல தப்பாவும் நினைக்கல...   ஆனா...  இன்னிக்கி...   இன்னிக்கி உன் மனசுல என்னன்னு யோசிச்சேன்.."

"ஏன்மா..."  

"பணம் கிடைத்தது எனக்கு அது கிடைத்த அன்னிக்கே தெரியும்.  கண்டு எடுத்ததும் நீயில்லை, உன் புருஷன் ராமு.    அன்னிக்கி அங்க பெருக்கிட்டு நம்ம பில்டிங் வந்தப்ப ராமுவே என்கிட்டே சொல்லிடிச்சு..  நீ ஏன் இப்போ இப்படி சொல்றேன்னு .நினச்சேன்".

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

படித்ததன் பகிர்வு..

நம் முன்னோர்களிடம் ஒரு வழக்கம் இருந்து வந்தது. அவர்கள் தினமும் குளத்தில் குளிக்கும் போதும் குளித்து முடித்த பின்னும், ஒரு கைப்பிடி மண்ணை எடுத்து கரைக்கு வெளியே போட்டு விடுவார்கள்.

இப்படி செய்வது, குளத்தினை தினமும் தூர்வாருவதற்கு சமம். குளிக்கும் ஒவ்வொருவரும் தினமும் ஒரு கைப்பிடி மண்ணை அள்ளி வெளியேற்றும் போது, குளம் எப்போதும் ஆழமாகவே இருக்கும். நீர் எப்போதும் நிறைந்திருக்கும். அந்தளவிற்கு அப்போது பொறுப்பான சமூகம் இருந்தது.

அதேபோல் ஆற்றிலோ, குளத்திலோ சிறுநீர் கழிப்பதோ, மலம் கழிப்பதோ, மலம் கழித்து விட்டு சுத்தம் செய்வது போன்ற செயல்களையும் செய்ய மாட்டார்கள். அது குடிநீர், குளிக்கும் நீர் என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும்.

நீர் நிலைகளை தெய்வமாக மதித்து அருகில் கோயில் கட்டினார்கள். 'மரங்களுக்கு சந்தனம் பூசி, ஆடை கட்டி அதனை வழிபட்டு, அது தெய்வம், வெட்டாதே,' என அறிவுறுத்தினார்கள். எல்லாவற்றையும் நாம் தவறாக புரிந்து கொண்டோம். இன்று ஆறுகள், குளங்கள் எல்லாமே கழிவுகளின் சங்கமம் ஆகி விட்டன. பிளாஸ்டிக் குப்பை அடைத்து பூமித்தாய் பிளாஸ்டிக் போர்வையால் போர்த்தப்பட்டு விட்டாள். ஒரு சொட்டு தண்ணீர் கூட பூமிக்குள் இறங்காதோ என்ற நிலைதான் இன்றைய சூழ்நிலை. ஆற்றிலோ, வாய்க்காலிலோ, குளத்திலோ தண்ணீர் தேங்க முடியாத அளவிற்கு நாம் சுற்றுச்சூழலை மாசுபடுத்தி விட்டோம்.

================================================================================================================

மறுபடியும் கொஞ்சம் ஹேமா சுவிஸ் கவிதைகள்..

​மௌனங்கள்
மொழி உடைத்துக்
காத்திருக்கின்றன.
நீ...
விட்டுப் போன
வார்த்தைகளோடு !

நகர மறுக்கிறது

நிமிடங்களும் நொடிகளும்.

நீ வரும் வரை

என்னோடு விரதமாம் அவைகளும்.

வந்துவிடு !

நீ ...
தராமலேயே போனாயோ
தந்து வராமல் போனதோ
உன் முத்தங்கள்
எனக்குக் கிடைக்கவே இல்லை !  

====================================================================================================

அற்புதமான உயிரினங்களில் ஒன்றாகத் தேனீக்கள் கருதப்படுகின்றன. அநேக வனங்களில் காணப்படும் இந்தச் சிறிய வகைப் பூச்சிகள் தேனை உட்கொண்டு வாழ்கின்றன. தேனீக்கள் மலர்களில் அடங்கியிருக்கும் தேனை எடுத்து அதன் கூட்டில் சேமித்துக்கொள்கின்றன.

தேன் கூட்டை நாம் உற்றுப் பார்த்தால் அது அறுகோண வடிவிலாளான கண்ணறைகளால் அமைக்கப்பட்டுக் காட்சியளிப்பதை அறியலாம். ஏன் அறுகோணச் செதில்களைத் தேனீக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்? இதற்கான விடையை அறிய முயல்வோம்.

அறுகோண வடிவம் கணித அடிப்படையில் முக்கியமானது. கொடுத்த இடத்தில் இடைவெளி இல்லாமலும் ஒன்றின் மேல் மற்றொன்று குவியாமலும் இருக்க வேண்டுமானால் அதற்குச் சில வடிவங்கள் உள்ளன. முக்கோணம், சதுரம் மற்றும் அறுகோண வடிவங்களே அவை. மற்ற வடிவங்களில் ஒன்று இடைவெளி தோன்றும் அல்லது ஒன்றின் மீது மற்றொன்று குவிந்து காணப்படும்.

தேன் அதிக அடர்த்தியும், பாகு நிலையும், ஒட்டும் தன்மையும் கொண்ட பொருளாக விளங்குகிறது. ஆகையால் அதைத் தேக்கி வைக்கத் தகுந்த கொள்ளளவைக் கொண்ட அமைப்பை ஏற்படுத்த வேண்டும். அதிக அடர்த்தியும், பாகு நிலையும் கொண்ட தேனை எந்த வடிவுடைய பொருளைக் கொண்டு பாதுகாக்க முடியும்?

மேற்கூறிய மூன்று வடிவங்களில் அறுகோண வடிவமே அதிகக் கொள்ளளவு கொண்டது. கொடுத்த மேற்பரப்பில் அதிகக் கொள்ளளவைக் கொண்டிருக்கும் உருவமாகக் கோளம் அமையும் என்பது கணித உண்மை. எனவே கொடுத்த பொருளை (தேனை) அதிகக் கொள்ளளவில் அடைக்க அறுகோணக் கண்ணறைகளாலான கோளம் போன்ற வடிவ உருவம் கொண்ட தேன்கூடு மிகவும் உதவிகரமானது. இதில் அறுகோண அமைப்பு தேனைக் கீழே சிந்தாமல் பாதுகாக்கவும், கோளம் போன்ற அமைப்பு அதிக அளவில் தேனைச் சுமக்கவும் உதவுகின்றன. இவ்வமைப்பை உடைய உண்மையான தேன்கூட்டை மேற்கண்ட படத்தில் காணலாம். இரு அரிய கணிதப் பண்புகளைக் கொண்ட அறுகோண வடிவைத்தான் தங்களது வாழ்வாதாரமான தேனைப் பாதுகாக்கத் தேனீக்கள் பயன்படுத்துகின்றன.

தேனீக்கள் இந்த வடிவை எப்படி முடிவுசெய்தன? அனுபவத்தின் அடிப்படையில் இருக்கலாம். வெவ்வேறு முயற்சிகளில் ஆகச் சிறந்த முயற்சியை அனுபவத்தில் கண்டுகொண்டு அதையே தமக்கான வடிவமாக முடிவுசெய்திருக்கலாம்.

அல்லது தேனீக்கள் கணிதம்கூட அறிந்திருக்கலாம். யார் கண்டது!

- தி இந்து ஜூன் 17, 2014 -

========================================================================

ரசித்த ரசனையான புகைப்படம்... நன்றி இணையம்

======================================================================================

பழைய பத்திரிகைகள்....

====================================================================================

பழைய பேஸ்புக் பகிர்வு ஒன்று...! KGG யின் கமெண்ட் பார்க்கவும்!

===========================================================================================================

எதெதற்கு எல்லாம் சந்தோஷப் பட வேண்டி இருக்கிறது!

லாஸ்வேகாஸ் பற்றி பாடம் இருக்குமா?

அட முயற்சித்துப் பார்த்துடுவோமே....

செல்லமே....