கொஞ்சம் சத்தமாய்ப் பேசுங்க...

 கதவு மூடி இருக்கிறது.  வெளியிலிருந்து பார்த்தால் ஹாலில் அவர் உட்கார்ந்திருப்பது தெரிகிறது. 

சற்றேறக்குறைய வெளியிலிருந்து பார்பபவர்களுக்கு  முதுகைக் காட்டி அமர்ந்து வெற்றிலை பாக்கு போட்டுக் கொண்டே தொலைகாட்சி பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்.  இவர்களால் அவரை ஹால் ஜன்னல் வழியே பார்க்க முடிகிறது.  அவரை அழைத்து கதவைத் திறக்கச் சொல்ல வேண்டும்.

அதுதான் சிரமம்.

ஏன்?

அவருக்கு காது கேட்காது.

கைதட்டிப் பார்த்து, கதவைத் தட்டு தட்டு என்று தட்டிப்பார்த்து, காலிங்பெல் அடித்துப் பார்த்து...  கத்திப் பார்த்து, கதறிப் பார்த்து...ஊஊஹும்!

குச்சி எடுத்து தொட முயற்சிக்கலாம் என்றால் உயரமும் கோணமும் போதாது!

அவராவது அவ்வப்போது திருப்பி வாசலையாவது பார்க்கவேண்டும்.  நமக்குதான் காது கேட்காதே..  யாராவது அழைத்தால் என்ன செய்வது என்று..  ஆனால் அவர் காது கேட்கவில்லை என்று ஒத்துக் கொள்ள மாட்டார்!

கடைசியில் ஒருவர் சரியாய் யோசித்து எறிந்த சிறு கல் வெற்றிலை பாக்கு இருக்கும் பேசினில் பட்டு நகர்த்த திரும்பிப் பார்த்தார்!

வந்து கதவைத் திறந்தவர், வெளியில் வெற்றிலைச்சாறைத் துப்பிவிட்டு, 

"கொஞ்சம் சத்தமாய் குரல் கொடுத்தால் கேட்டிருக்குமே.."

கிர்ர்ர்ர்ர்ர்...

காது கேட்காமல் இருப்பது பெரிய பிரச்னை.  சம்பந்தப்பட்டவர்களை விட சார்ந்தவர்களுக்கு அதிக பிரச்னை! பிறவியிலிருந்தே காது கேட்காமல் போவது ஒரு வகை.  அவர்கள் சமாளித்துக் கொண்டு வளர்ந்து விடுவார்கள்.  திடீரென காது கேட்காமல் போவதைதான் ஜீரணித்துக் கொள்ளவோ, தாங்கவோ முடியாமல் போகும்.

திடீரென கேட்காமல் போகும்போது, அதை நண்பர்கள், உறவுகள் சுட்டிக் காட்டும்போது ஏற்றுக்கொள்ளத்தோன்றாது.  சின்னதாகச் சொன்னீர்கள், தெளிவாகச் சொல்லவில்லை என்றெல்லாம் சொல்லி சமாளிக்க தோன்றும். 

மணல் கயிறு உள்ளிட்ட படங்களில் இந்த காது கேட்காத பிரச்னையை வைத்து ஏகப்பட்ட நகைச்சுவைக் காட்சிகள் அமைத்திருப்பார்கள்.  சிரித்து ரசிக்கலாம்.  ஆனால் நமக்கே வரும்போது சற்று கஷ்டமாகத்தான் இருக்கிறது.

இரண்டு மூன்று வருடங்களாக என் இடது காது அவ்வப்போது சற்றே (ஹிஹிஹி...  நிஜமா சற்றுதான்) கேட்காமல் போகும்.  குறிப்பாக பனி, குளிர்க் காலங்களில்.  காதுக்கு கீழே ஒரு விரலை வைத்து அழுத்திக் கொண்டால், அல்லது சற்று இழுத்த மாதிரிப் பிடித்துக்கொண்டால் கொஞ்சம் கேட்கும்.

அந்த சைகையிலேயே நம் காது கேட்கவில்லை என்று புரிந்து, எதிராள் சற்று உரக்க பேசும்போது கொஞ்சம் கஷ்டமாகத்தான் இருக்கும்.  சமயங்களில் திடீரென சரியாகி விடும்.  ஆனால் என் அம்மா உட்பட மூத்த உறவுகளில் சிலருக்கு காது கேட்காத பிரச்னை உண்டு.  ஏதோ இந்த வருடம் நான் அந்தப் பிரச்னையை அதிகம் சந்திக்கவில்லை!  

காதில் அழுக்கெடுத்தால் சமயங்களில் சரியாகி விடும்.  இரண்டு மூன்று நாட்கள் மூன்று நான்கு வேளை வேக்ஸ் காது மருந்து போட்டுக்கொண்டு, காது மருத்துவரை போய் பார்த்தால் சமயங்களில் அழுக்கை வலிக்க வலிக்க சுரண்டி எடுத்து விடுவார்!  இரண்டு மூன்று வருடங்களுக்கு முன் என் இளைய மகனே அப்படி சரி செய்து கொண்டான்.  அப்புறம் என் அண்ணன் மகனும்!  நான் போகவில்லை!

அதுவும் கொஞ்ச நாட்களாய் காது சரியாய்க் கேட்கும் அகம்பாவம் வேறு...

நான் கேட்ட சம்பவம் ஒன்று.  அது ஒரு அபார்ட்மெண்ட்.  வீட்டில் மாமனார் தூங்கி கொண்டிருக்க, குப்பை கொட்ட வெளியில் செல்கிறாள் மருமகள்.  வீட்டில் வேறு யாரும் இல்லை.  இவள் வெளியே கீழே இறங்கிச் சென்றதும் கதவு எதிர்பாராவிதமாக மூடிக் கொள்கிறது.  ஆட்டோமேட்டிக் கதவு.  சாவி உள்ளே.  குப்பை கொட்டப் போகும்போது கதவு மூடிக்கொள்ளும் என்று எதிர்பார்க்கவா முடியும்?

குப்பையை வண்டியில் சேர்த்து,  ஏறி மேலே வந்த மருமகள் மூடிக் கொண்டிருக்கும் கதவைப் பார்த்து திகைத்துப் போய்விடுகிறாள்.  காது கேட்காத, அதுவும் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் மாமனாரை எப்படி எழுப்ப?  

கிச்சனில் ஒரு அடுப்பில் பாலும், இன்னொரு அடுப்பில் குக்கரும்.  

டென்ஷன்   ஏறுகிறது.  அருகாமை வீடுகளும் கூடிவிட,  அன்றைய அந்தப் பிரச்னை தீர்ந்தபோது அவர்கள் எவ்வளவு பெரிய பெருமூச்சை வெளியேற்றி இருப்பார்கள்!  இது மாதிரி இனி நேர்ந்தால் என்ன செய்வது என்று ஒரு தீர்வும் கண்டிருப்பார்கள்!  குறைந்த பட்சம் எக்ஸ்ட்ரா ஒரு சாவி நகல் எடுத்து பக்கத்து வீட்டில் கொடுத்து வைத்திருக்கலாம்!

நான் பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது என் அம்மாவுக்கு திடீரென காது கேட்காமல் போனது.

நாங்கள் பேசுவது அம்மாவுக்கு கேட்கவில்லை என்பதே நம்ப முடியாமல் இருந்தது.  பேப்பரை ஸ்பீக்கர் போல செய்தெல்லாம் காதில் வைத்துக் கத்தி இருக்கிறோம்.    அம்மாவுக்கு வேதனை இருந்ததோ இல்லையோ, தெரியாது...  வேடிக்கையாகச் சிரிப்பார்.

கோயம்புத்தூரில் சாமிகிரி சித்தர் என்று ஒருவர் இருந்தார்.  அப்பா, அம்மாவை   அவரிடம் அழைத்துப் போனார்.  சித்த வைத்தியரா, சித்தரா என்றெல்லாம் நினைவில்லை. அங்கேயே இரண்டு நாட்களோ, ஒரு வாரமோ தங்கியிருந்து சிகிச்சை.  ஏதேதோ எண்ணெயெல்லாம் காதில் சூடாய் ஊற்றினார் என்று அம்மா சொல்வார்.  அதைவிட அம்மா மிக வருத்தப்பட்டு சொன்னது அந்த 'சித்தரி'ன் பொறுமையின்மையையும் கோபத்தையும்.  சள்சள்ளென்று விழுவதோடு மிகவும் இன்சல்டிங்காய் பேசுவாராம்.

கடைசியில் அம்மாவை குணப்படுத்த முடியாது என்று அவர் அனுப்பி விட்டார். 

அப்பா ஆபீஸ் செல்ல வேண்டும்.  நான் என் அண்ணன், ன் தங்கை பள்ளி கல்லூரிக்கு செல்ல வேண்டும்.  அம்மா மட்டும் தனியாய் வீட்டில் இருப்பார்.  நாங்கள் மதியமோ, மாலையோ வீடு வந்தால் அம்மாவுக்கு எப்படித் தெரிய வைப்பது?  வாசலைப் பார்த்தவாறு ஜன்னல் எதுவும் கிடையாது.  தஞ்சாவூர் ஹவுசிங் யூனிட்டில் முதல் தளத்தில் வீடு.  ரோடை ஒட்டி எங்கள் பிளாக்!  ஒன்றாம் பிளாக்!  பால்கனியிலிருந்து பார்த்தால் ஏழாம் நம்பர் பஸ் வாசலில் நிற்பது தெரியும். அது சுவாரஸ்யமாக இருந்தாலும் பாதுகாப்பில்லாமல் இருப்பதாகவும் மனதுக்குள் கிலேசம்!

பக்கத்து வீடோ, எதிர் வீடோ...   அம்மா யாரையும் அனாவசியமாக நிமிர்ந்து பார்ப்பதைத் தவிர்த்தார்.  அவர்கள் ஏதாவது பேசி விட்டால்...   உதடு அசைவதை தனது கண்கள் பார்த்து விட்டால் பதில் ஏதாவது சொல்ல வேண்டிய சங்கடம் வந்து விடுமே...  அம்மாவின் இந்த சங்கடம் எங்கள் மனதையும் வருத்தியது.   எங்களுக்குத் தெரிந்த அம்மா பக்கத்து வீடுகளின் சினேகிதி.  அம்மாவின் தனிமை நேரங்கள் கூடியது. 

நான் அப்போது அடிக்கடி ஒரு விளையாட்டு விளையாடுவேன்.  சோடா மூடியில் இரு துளைகள் செய்து அதில் நல்ல கனமான நூல் கோர்த்து இரு முனைகளையும் இணைத்து, நன்கு முறுக்கி, ஒரு நிலையில் அதை இழுத்தால் சோடா மூடி ஜிவ்... ஜிவ் என்று நூலின் நடுவே சுழலும்.  பார்க்க அழகாய் இருக்கும்.  சோடா மூடியில் கலர் டிசைன்  கொடுத்தால் இன்னும் அழகாய் இருக்கும். அந்த சத்தமும், முகத்தின் அருகே அதை வைத்துக் கொண்டால் ஜிவ் சத்தத்தோடு வரும் லேசான காற்றும் மயங்க வைக்கும்.

ஒரு நாள் இரவு பாடம் படித்துக் கொண்டே அதை இழுத்துக் கொண்டு, அருகில் உட்கார்ந்திருந்த  அம்மா கையில் படுமாறு வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த போது அதை வைத்தே எனக்கு ஒரு ஐடியா தோன்றியது.

அதன்படி இரண்டு சோடா மூடிகளை எடுத்தேன்.  அதில் நடுவே  துளையிட்டு மிக நீண்ட நூலால் இணைத்தேன்.  இந்த முனையில் ஒரு சோடா மூடி.  அந்த முனையில் ஒரு சோடா மூடி.  ஒரு முனையை வாசலில் காலிங் பெல் வொயர் இருக்கும் சிறு துளை வழியே வெளியே இழுத்து, அங்கே ஒரு சிறிய ஸ்வாமி படம் மாட்டி இருக்கும், அதன் பின்னே அது மறைவாய்த் தொங்குமாறு அமைத்தேன்.  மறுமுனை அம்மாவின் கையில்!  வேண்டும்போது  கையில் மாட்டிக்கொள்ளுமாறு  நூல் வளையத்தில் சோடா மூடியை இணைத்து, அதன் வழுவழு பின்புறம் அம்மா கையில் படுமாறு அமைத்தேன்.  நீளமான கயிறு எதற்கென்றால் தனியாய் இருக்கும் அம்மா, ஹால், சமையலறை, பாத்ரூம், என்று எங்கு சென்றாலும், எங்கு இருந்தாலும் இறுக்காமல் தொளதொளவென்றிருக்க..  நாங்கள் வெளியே சென்றதும் அம்மா எப்போது கதவை மூடிக் கொள்கிறாரோ அப்போது இதைக் கையில் மாட்டிக் கொண்டால் போதும்.  தொளதொளவென்றிருக்கும் நூல் திடீரென இறுகி, கையில் இடிக்கும்போது யாரோ வந்திருக்கிறார்கள் என்று அர்த்தம்!  அம்மா எழுந்து வரலாம்!

சரி, யார் வந்திருப்பது என்று எப்படி அறிய?  இந்த' நூல் சோடாமூடி' இருப்பது எனக்கு, அண்ணனுக்கு, தங்கைக்கு, அப்பாவுக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.  வேறு யாருக்கும் தெரியாது.  தெரியக் கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தோம்.  அதற்காகவே விளக்கம் கொடுக்கும்போது கத்தாமல் பேப்பரில் எழுதிதான் அம்மாவிடம் விளக்கினேன்.   செயல்முறை விளக்கமும் கொடுத்தேன்.  ஒரே முறை இழுபட்டால் அப்பா.  அது பெரும்பாலும் அதிசயம்.  அப்பா வருவதற்கு முன் நாங்கள் யாராவது வந்து விடுவோம்.  பொறுப்பெடுத்துக் கொண்டு விடுவோம்.  இரண்டு முறை இழுபட்டால் அண்ணன்.  மூன்று முறை என்றால் நான், நான்கு முறை என்றால் என் தங்கை.  எங்கள் நண்பர்கள் கூட இருந்தால் கூட அந்த நூலை நாங்கள் வெளிக் கொணர மாட்டோம்.  அது எங்களுக்குள்ளேயே இருந்தது.

இது என்ன பெரிய ஏற்பாடு என்று தோன்றுகிறதா?  ஆனால் அம்மாவுக்கு இது மிகவும் ரிலீஃபாக இருந்தது.  நிம்மதியாக ஓய்வெடுக்க முடிந்தது.  மிசா கால இந்தியா போல எங்களுக்குள்ளும் ஒரு ஒழுங்கு முறை நிலவியது.  நாங்கள் வீடு திரும்பும் நேரம் நாங்கள் கிளம்பும்போதே சொல்லி வைத்திருக்கும் நேரப்படி அம்மா எதிர்பார்க்கும் நேரமாகவே இருக்கும்.  முன்னதாக வந்து குழப்பக் கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தோம். அப்படி முன்னதாக வந்து விட்டாலும் சற்று வெளியே காத்திருப்போம். 

அப்புறம் அம்மா காதில் மெஷின் வைத்துக் கொண்டார்.  மெஷின் வந்து அம்மா காதில் நாங்கள் பேசியது (மறுபடி) விழுந்தபோது அம்மா முகத்தில் தெரிந்த சந்தோஷம், நிம்மதியைப் பார்க்க வேண்டுமே..  அந்த மெஷின் வைத்துக் கொள்வதில் சிறு சிறு தொந்தரவுகள் எல்லாம் இருந்தன.  அதையும் பொறுத்துக்க கொண்டுதான் அம்மா அதை வைத்திருந்தார்.  ஆனாலும் ஏதோ காதில் விழுகிறதே என்கிற சந்தோஷம்..

========================================================================================================

இவரைத் தெரியுமா?  படித்திருக்கிறீர்களா?  நான் "பிரான்சிஸ் இட்டிக்கோரா" என்று ஒரே ஒரு நாவல் படித்திருக்கிறேன்.

ட்டி டி ராமகிருஷ்ணன்

இலக்கியவாதிகளின் மன உணர்வுகள் எப்பொழுதும் விசாலமானவை. பதிவுகளில் இருந்து வெளிவருகின்ற அனைத்து விடயங்களினதும் இன்பமானது, அவனது எழுத்துக்களின் வீரியத்திலிருந்தே உருவாகின்றன. இதுவே எழுத்தாளர்கள் கொண்டிருக்கின்ற மாய விம்பமாகும். இவ் விம்பத்திலிருந்து தங்களை விடுவிக்காமல், தங்களது எழுத்துக்களை எப்பொழுதும் மிக நேர்த்தியாக நேசிக்கின்ற, ஒரு படைப்பாளனால் மட்டுமே தரமான இலக்கியங்களைத் தர முடியும்.

அவ்வகையில் மலையகத்தின் கவனயீர்ப்பிற்குரிய மிக முக்கியமான படைப்பாளிதான் ட்டி.டி.ராமகிருஷ்ணன். தற்கால தமிழ் படைப்பிலக்கியத்தின் வாசகக் குழுமம் அனைவராலும் அறியப்பட்ட ஆளுமையாவார்.

கேரளாவின் திருச்சூர் மாவட்டத்தில் குன்னம் குளத்திற்கு அருகிலுள்ள ஏய்யால் கிராமத்தில் பிறந்து, அற்புதமான கதை சொல்லல் மூலமாக எம் மனதினில் நீங்காத இடம் பிடித்தவர்.

புனைவின் மூலதனப் படைப்பாளி. ரயில்வேயின் கண்ட்ரோலராக பணியாற்றும் இவர், 2003ம் ஆண்டு சிறந்த சேவைக்காக ரயில்வே துறையின் தேசிய விருது பெற்றவராவார்.

ஆல்ஃபா, ஃபிரான்ஸிஸ் இட்டிக்கோரா போன்ற நாவல்களை எழுதி, ஷேபா சக்தியின் ஷம் நாவலினை மொழியாக்கமும் செய்துள்ளார்.

இதற்காக பல விருதுகளையும் பெற்ற ட்டி.டி.ராமகிருஷ்ணன் மொழியின் அரசியலினை எழுத்துக்களில் புகுத்திக் கொண்ட லாவகப் படைப்பாளி. 

ஒரு வாசகனுடைய அடையாளம் பற்றி ட்டி.டி.ராமகிருஷ்ணன் குறிப்பிடும் வாக்கு மிக அற்புதமானது.  

எழுதுவதும் வாசிப்பதும் இயல்பான விவாதங்கள் தான் என்பதில் நம்பிக்கை உள்ளவன் நான்.

என் முன்னே நேர்மையான கற்பனைத் தன்மையுள்ள ஒரு வாசகன் உண்டு.

அவன் என் கதையை கேட்பதற்கு ஆர்வத்துடன் அமர்ந்திருக்கும் கூட்டாளி, ஒரு கூட்டுக்காரி, ராபர்ட்டோபொலானோவைப் போல் வாசிப்பை நேசிப்பவன், விமர்சிப்பவன், கேள்வி கேட்பவன் ஆனால் புரிந்து கொள்ளக் கூடியவன். அவனிடம் நான் கதை சொல்வதுதான் என் எழுத்து.

இந்த கதை சொல்லல் வெறும் கதை சொல்லல் இல்லை, காரணம் இருபத்தியொன்றாம் நூற்றாண்டில் நாவல் என்பது வெறும் கதை மட்டுமல்ல, கதை சொல்லலின் மூலம் இயல்பான விவாதத்தின் அநேக சாத்தியங்களை ஆராய்வதற்கான தேடல். இதுவே வாசக மனம் கண்டு கொள்ளக் கூடிய பிரதி பற்றிய அரசியல் உரையாடலின் வழி முறையாகும்... 

இவரின் மிகவும் பிரபல்யமான பிரான்ஸிஸ் இட்டிகோரா நாவல் மனோரமா விருது, வைக்கம் முகம்மது பஷீர் விருது, கிருஷ்ணன் குட்டி நினைவு விருது, கோவிலன் விருது, துளுநாடு நாவல் விருது என ஏராளமான விருதினை வென்ற படைப்பாகும். ஒரு படைப்பாளி காலத்தின் விதி அறிந்து தனக்கான பாதையினை செப்பனிட்டுக் கொள்வான். அவனது படைப்புக்களும் காலத்தினை சுவீகரிக்கும் நவீனத்தின் மீது படரக் கூடியவை.

புனைவிலிருந்து மறுதலிக்கக் கூடிய கற்பனை உலகினை மிக நுணுக்கமாக வடித்த படைப்பாளிகள் மலையாள உலகிலே அதிகம் இருக்கின்றனர்.

அதன் வரிசைக் கிரமத்தில் மாயைகளின் விம்பத்தினை நாவல்களின் கதைகளில் ஊடறுத்த ட்டி.டி.ராமகிருஷ்ணன் ஒர் அற்புதமான படைப்பாளியாவார்.

=============================================================================================

ரசனையான புகைப்படம் பகுதியில் 'அன்புடன் சதீஷ்' பக்கத்தில் பார்த்த படம்.

==============================================================================================

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்தது...!

ஞாபகம் வருதே....

மேலே படத்தில் பார்த்தீர்களா?  அதில் அஞ்சு பைசா  தெரியுதா?  குமுதத்தில் வந்த தொடர்த் துணுக்கு  அஞ்சு பைசா அம்முவுக்கு உதவும்!  13 பைசா இருந்த பஸ் கட்டணம் 18 பைசாவாக உயர்ந்தபோது ஒரு பத்து பைசா, ஒரு ஐந்து பாஸா, ஒரு இரண்டு பைசா, ஒரு ஒரு பைசா தருவோம்.  கையில் இருபது காசு இருந்தாலும் தரமாட்டோமே...   அவர் இரண்டு பைசா சுலபமாக மிச்சம் தந்து விடுவார்ஹான்.  ஆனால்,

தங்க நிற இருபது பைசா கைக்கு கிடைத்து விட்டால் நம்மை விட்டு வெளியே போகாதே....   சேமிப்பில் சேர்ந்து விடும்.விடும்.  சென்ற இடங்களில் தேங்கி நின்று பொருளாதாரத்தையே கலக்கி விடும்!  கேட்டால் ஆயிரம் தங்க நிற காசு கொண்டு பூஜை செய்கிறோம் என்பார்கள்! 

அப்புறம் எடை குறைந்த 20 பைசாவை வெளியிட்டு பொருளாதாரச் சிக்கலைத் தீர்த்தார்கள்!!   இப்போது தாமரைப்பூ பதித்து காசு வெளியிட்டால் கலவரம் ஆகி விடும்!

இரண்டு பைசா, ஒரு பைசா எல்லாம் பஸ்ஸுக்கு மட்டும் இல்லை, யாசகம் செய்யவும் வசதி!  மூன்று பைசா கிடையாது என்பதால் இரண்டு பைசாவையும் ஒரு பைசாவையும் சேர்த்துக் கொடுக்க வேண்டும்!  இரண்டு பைசாவுக்கு ஒரு மிட்டாய் கிடைக்கும்.  மூன்று பைசாவுக்கு தேங்காய் மிட்டாய் கிடைக்கும்.  அஞ்சு பைசாவுக்கு ஐஸே கிடைக்கும்.  சேமியா ஐஸ்.

ஐஸ் என்றதும் நினைவுக்கு வருகிறது.  பத்து பைசாவுக்கு ஒரு பால் ஐஸ் கிடைக்கும் பாருங்கள்..  தள்ளுவண்டியில் விற்று வருபவரிடம்தான் கிடைக்கும்.  என்ன ருசி..  என்ன ருசி..   அது போல அதற்கப்புறம் சாப்பிட்டதே இல்லை.  எத்தனை பேர் அந்த பால் ஐஸை சாப்பிட்டிருக்கிறீர்கள்? அதைத் தாங்கி நிற்கும் குச்சியும் மற்ற குச்சி ஐஸ்களிடமிருந்து வித்தியாசமாக பட்டையாக இருக்கும்.

பத்து பைசாவிலேயே கனமான பத்து பைசா வந்து கொண்டிருந்தது.  பின்னர் அதிலும் எடை குறைந்த இலேசான பத்து பைசா வெளியிட ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.  நன்றாய்ப் பார்த்தீர்கள் என்றால் இரண்டு பைசாவில் கூட கனமான பத்து பைசா போன்ற எடை அதிகமான காசு கண்ணில் படும். 

சதுரமாக சின்னதாக இருந்தால் ஒரு பைசா.  அதே சதுரம் சற்றே பெரியதாக இருந்தால் 5 பைசா.

அப்போ நாலணா (25 பைசா), எட்டணா (50 பைசா)  எல்லாம் காஸ்ட்லிங்க....

அப்போ ஒரு ரூபாய்?  அது பெரிய இடமுங்க...  அப்போது ஒரு ரூபாயில் என்னென்ன பண்ணலாம் என்று ஒரு பெரிய லிஸ்ட்டே போடலாம்!

=============================================================================================================== 

சாவி பத்திரிகை ஜோக்ஸ்...

நம்பிக்கையில்லையா?  நக்கலா?

இதில் இடிக்கும் லாஜிக்?

உண்மை விளம்பி!

அவனேதான் இவனா?