சிறுகதை : இனிமேல் தான் கதை - துரை செல்வராஜூ

 இனிமேல் தான் கதை

துரை செல்வராஜூ 

*** *** *** *** *** *** ***

காலை மணி ஏழரை ..

குறுக்குத் தெருவில் இருந்து  வந்த வசந்த் ஸ்கூட்டியை நெடுஞ்சாலையில் செலுத்தாமல் ஓரமாகவே நிறுத்திக் கொண்டு இடமும் வலமுமாக சாலையை நோக்கினான் .. 

இந்தப் பக்கம் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக இரு சக்கர வாகனங்கள், குட்டி யானைகள்.. 

அந்தப் பக்கத்திலிருந்து டைனோசர் மாதிரியான சுற்றுலா பேருந்துகள், காய்கள் பழங்களைச் சுமந்த லாரிகள் - நகருக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தன..

எதிர்புறத்தில் பேருந்து நிறுத்தம்.. அதன் ஓரமாக சர்பத் ஸ்டால் ஒன்று.. பேருந்துக்காக காத்திருக்கும்  அந்த நேரத்திலும் சிலருக்கு தாகம்.. ஐஸ் சர்பத் வியாபாரம் சூடு பிடித்துக் கொண்டிருந்தது..

இவற்றுக்கிடையே எதையும் லட்சியம் செய்யாமல் அந்தப் பசு.. சாலையின் ஓரமாகப் படுத்துக் கிடந்தது.. 

கிடைத்த இடைவெளியில் சாலையைக் கடந்த வசந்த் அந்தப் பசுவைப் பார்த்தான்...

பாவமாக இருந்தது.. அப்படி ஒன்றும் அதற்கு வயதானதாகத் தெரியவில்லை.. சில நாட்களாக அந்தப் பசு இங்கேயே சுற்றிக் கொண்டு இருக்கின்றது.. சமயத்தில் சாலையின் குறுக்காக வரும்.. ஒரு நொடியில் திரும்பி விடும்..  அதன் மனதில் என்னென்ன எண்ணங்களோ... யாருக்குத் தெரியும்?.. 

பசு வளர்ப்போர் யாரும் இங்கே இல்லை..  எனில் வேறு யாருடையது.. எங்கிருந்து வந்தது இந்தப் பசு?.. அதற்கென்று யார் என்ன கொடுத்திருக்கப் போகின்றார்கள்...

பசுவின் நிலை அவன் மனதை ரணமாக்கியது.. 

அலுவலகப் பணியில் மூழ்கிய வேளையில் அந்தப் பசு அவனது நினைவில் இருந்து அகன்று போனது..

பகல் 12:30.. சாப்பாட்டு நேரம்..

அலுவலக ஊழியர் கைத் தொலைபேசியில் சத்தம் போட்டுக் கொண்டு போனார்..

" எதுக்கும் பிரயோஜனம் இல்லேன்னா வீட்லேருந்து விரட்டிட வேண்டியது தான்.. எங்கேயாவது போகட்டும்!.. "

வசந்தனின் மனதிற்குள் ' சுரீர் ' - என வலி..

அப்படியும் இருக்குமோ?.. அதற்குமேல் அவனால் சாப்பிட முடியவில்லை.. 

மாலையில் வீட்டுக்குத் திரும்பிய போது கவனித்தான்.. அந்தப் பசு அங்கேயே படுத்திருந்தது.. சர்பத் கடை மூடிக் கிடந்தது.. 

இரவு ஏழு மணியைப் போல மீண்டும் சாலைக்கு வந்தான் வசந்த்.. அவனது கையில் ஒரு வாளி.. அதில் அரிசி கழுவிய தண்ணீருடன் சோறு வடித்த கஞ்சியும்..  அதனுடன் காலையில் மீதமான  இட்லிகளும் கரைக்கப்பட்டு இருந்தன..

" மாடு முட்டி விடுமோ.. " சந்தேகம் வந்தது..

ஆனாலும் , தைரியமாகச் சென்று அதன் அருகில் வாளியை வைத்தான்..

பசித்துக் கிடந்த பசு ஒரே மூச்சில் குடித்து விட்டுத் தலை நிமிர்ந்தது.. எதிரில் வந்த வாகனத்தின் விளக்கொளி பட்டு அதன் கண்கள் மினுமினுத்தன..

மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை..

காலார சாலைக்கு வந்த வசந்த் பேருந்து நிறுத்தத்தில் காலியாய் கிடந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டான்..

தன்னந்தனியாய் ஈ விரட்டிக் கொண்டு இருந்தான் சர்பத் கடைக்காரன்..  

அவனிடம் மெதுவாகப் பேச்சு கொடுத்தான் வசந்த்..

" யாரோடது இந்த மாடு?.. "

" யாருக்குத் தெரியும் !.. "

" பாவம்..  நாலு நாளாய் இங்கேயே கிடக்கிறது.. "

" .......... !.. "

" யாரும் தேடி வரலையா?.. "

" ஒருத்தனும் வரமாட்டானுங்க!.. "

" அடடா!.. "

" இருக்கிற வரைக்கும் கறந்துட்டு காம்பு மரத்துப் போனதும்

விரட்டிட்டானுங்க.. "

" நல்ல வேளை.. விரட்டி விட்டானே.. கசாப்புக் கடைக்குத் தள்ளி விடாம!.. "

" கசாப்புக் கடைக்குத் தள்ளியிருந்தாலும் கொறஞ்சது ஆறாயிரம் ஏழாயிரம்  கிடைச்சிருக்கும்.. இப்போ எதுக்கும் ஆகாம லாரியில அடிபடப்போகுது.. "

கடைக்காரனின் பேச்சிலும் கண்களிலும் ஏக்கம் தென்பட்டது..

'" ஆறாயிரம் ஏழாயிரமா!.. "

வசந்த் அதற்குமேல் அங்கிருக்கவில்லை.. வீட்டுக்கு நடந்தான்..

சற்று நேரத்தில் அவனது ஸ்கூட்டி கீழவாசல் கடைத் தெருவை நோக்கிப் பறந்தது..

11 மணியளவில் சர்பத் கடைக் காரனுக்கு பெரும் திகைப்பு... இதை அவன் எதிர்பார்க்க வில்லை - என்பது அப்படியே முகத்தில் தெரிந்தது..

அது வேறொன்றும் இல்லை..

கடைத்தெருவில் இருந்து திரும்பி வந்த வசந்த்  - பசுவின் கழுத்தில் சிவப்பு நிற கட்டுக் கயிற்றைக் கட்டினான்.. அதனுடன் தும்புக் கயிற்றைப் பிணைத்து விட்டு மாட்டின் முதுகில் தட்டினான்..

அது ஏதோ பல நாளாய்ப் பழகிய மாதிரி விருட்டென எழுந்து கொண்டது.. கயிற்றைப் பிடித்தபடி முன் நடந்தான் வசந்த்..  அவனத் தொடர்ந்தது பசு..

" அவ்ளோ தானா கதை!.. "

" இருங்க.. இருங்க.. இனிமே தான் கதையே இருக்கு!.. "

அன்றைக்கு சாயங்காலமே வீடு தேடி பிரச்னை வந்துவிட்டது..

வாசலில் நின்றிருந்த வசந்த் - " அந்த வீடுதான்.. " - என்ற குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தான்...

வெள்ளைப் பனியனும் நீல நிற லுங்கியுமாக இரண்டு பேர் தன்னை நோக்கி வருவதைக் கண்டான்..

அவர்களுக்குப் பின்னால் பத்தடி தூரத்தில் சர்பத் கடைக்காரன்..

" தம்பி.. ரொம்ப நல்ல மனசு உங்களுக்கு!.. " - என்றான் ஒருவன்..

மற்றவன் சொன்னான்..  " அன்னைக்கு மேச்சலுக்குப் போனது வழி மாறி இங்கே வந்துடுச்சு!.."

" மச்சான்... கண்டீங்களா.. மாடு நம்மளப் பார்த்ததும் உடம்பைச் சிலுத்துக்கிட்டதை!.. "

" ஆமாமா.. வளர்த்த பாசம் மறந்தா போவும்!.. "

" நல்லது தம்பி.. வாங்க.. வந்து கயிறு மாத்திக் கொடுங்க.. "  

- என்றபடி வசந்தின் கைகளைப் பிடித்தான் முதலில் பேசியவன்.. 

அருகில் வந்து கையைப் பிடித்த அவன் மீது இறைச்சியின்  வாடை..

ஜன்னலைத் திறந்து பார்த்த சுபா சட்டென மூடிக் கொண்டாள் ..

" என்ன யோசிக்கிறீங்க?.. "

" ஒன்னும் இல்லை.. "  - என்றான் வசந்த்.. 

" அப்போ வந்து கயிறு மாத்திக் கொடுங்க.. வேலை நெறய கெடக்கு.. நாங்க போகணும்!.. "

" அதுக்கு முன்னால ஒரு சின்ன வேலை இருக்கு.. "  - என்றான் வசந்த்..

" என்னது?.. எதும் காசு பணம் வேணுமா!.. "

" அதெல்லாம் இல்லை.. டவுன் போலீஸ் ஸ்டேஷன்.. ல - வழி தவறி வந்த மாடு.. ன்னு படத்தோட கம்ப்ளையிண்ட் ஒன்னு கொடுத்து இருக்கேன்.. நீங்க ரெண்டு பேரும் கூட வந்தீங்கன்னா  ஆளுக்கு ஒரு கையெழுத்து போட்டுட்டு பேப்பரை வாபஸ் வாங்கிக்கிட்டு வந்துடலாம்.. போகலாமா!.. " -  என்றான் நிதானமாக...

இதைக் கேட்டதும் பேய் அறைந்தாற்போல் இருந்தது இருவருக்கும்..

ஒருவன் சட்டென கையில் இருந்த போனைக் காதில் வைத்தபடி -

" அப்படியா..  எந்த ஆஸ்பத்திரில சேர்த்து இருக்கு?.. " - என்று பதறினான்..

" கேட்டிங்களா மச்சான்... பையன் பைக்கில அடிபட்டுட்டானாம்.. நேரமே சரியில்லை.. நாங்க அப்புறமா வர்றோம்.. சார்!.. "

என்றபடி வேகமாக முன் நடக்க அவனைப் பின் தொடர்ந்தான் மற்றவன்..

அவர்களுக்கு முன்னால் தலை தெறிக்க நடந்து கொண்டிருந்தான் சர்பத் கடைக்காரன்..

தனக்குள் சிரித்துக் கொண்ட வசந்த் வாங்கி வந்திருந்த வைக்கோல் கட்டைப் பிரித்து பசுவின் முன்னால் உதறி விட்டபடி சொன்னான்..

" இனிமே உனக்கு ஒரு பிரச்னையும் இல்லை!.. "

***