கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : அப்பா மனசு - ரிஷபன்

அப்பா மனசு

ரிஷபன்

கைபேசி மின்னியது. தங்கை. பங்களூரிலிருந்து.  சத்தம் தொல்லை என்பதால் ஒலியெழுப்பா வண்ணம் வைத்திருந்தேன். எதிர்க் கட்டிலில் அப்பா. தலைகீழாய்க் கவிழ்த்திருந்த பாட்டில் திரவம் சொட்டு சொட்டாய் இறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஓசையெழுப்பாமல் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தேன்.

" ம்ம்.. சொல்லு"

" தூங்கறாரா.."

" ஆமா"

" நான் கிளம்பி வரட்டுமா"

"வேணாம். நாளைக்கு டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிருவாங்க"

" எனக்குப் பார்க்கணும் போல் இருக்கு"

" அப்புறம் வீடியோ கால் பண்றேன்.. ரகு எப்படி இருக்கார்.. "

" இப்போ ரெண்டு வாரம் கனடா.. நானும் அஜித்தும் தான் இங்கே"

" உன் மாமியார் வரலியா"

" இவர் எப்ப பார் டூர்.. அவங்களை எவ்வளவு தான் தொந்திரவு பண்றது"

"ம்ம்"

" நீதான் கல்யாணமே வேண்டாம்னு பிடிவாதமா இருந்துட்ட"

" சரி.. நான் ரூமுக்கு போறேன்.. அப்பா தனியா இருக்கார்"

"இப்போ கூட ஒருத்தர் கேட்டார்.. 35 வயசாம்.. பார்த்தா தெரியாதாம்.. முகம் அவ்ளோ லட்சணமாம்.. போட்டோ அனுப்படுமான்னு கேட்டார்"

" இந்தப் பேச்சே வேணாம்"

கட் செய்து விட்டேன்.

கதவைத் திறந்ததும் ' யாருடா ஃபோன்'

என்றார்.

"வசந்தி"

"வர வேண்டாம்னு சொல்லிட்டியா"

"ம்ம்"

"தனியா வந்துட்டு போகணும்.. அவஸ்தை"

" பாத் ரூம் போகணுமா"

" இல்ல.. வரல.."

" சரி.. தூங்கு"

" என்னால உனக்கு கஷ்டம்"

தலையைக் கவிழ்த்துக் கொண்டேன். உதட்டைக் கடித்துக் கொண்டேன். வேண்டாம். எல்லாவற்றுக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை வாழ்க்கையில். தூறலோ.. பெரு மழையோ.. வானத்தின் இயல்பு அது. வாழ்க்கைக்கு சக மனிதரின் கேள்விகள்.

குடையைப் பிரித்தும் போகலாம். நனைந்தும் நடக்கலாம். ஏன் பெய்கிறது என்கிற கேள்வி இல்லாமல்.

நர்ஸ் எட்டிப் பார்த்தார்.  இன்னும் அரை பாட்டில் இருந்தது.

" முடியும் போது சொல்லுங்க"

போய்விட்டார். அப்பாவைத் திரும்பிப் பார்த்தேன். முகத்தில் தெளிவு வந்திருந்தது. மூன்று நாட்களுக்கு முன்பு நம்பிக்கை ஊசலாடிக் கொண்டு.

'நல்ல வேளை.. லேட் பண்ணாம வந்துட்டீங்க'

அப்பாவைப் பார்த்தார்.

' என்ன ஸார்.. யூரினே போகலைன்னா.. சொல்லக் கூடாதா.. உங்க பையனுக்கு டவுட் வந்தது நல்லதாப் போச்சு'

உடனே அட்மிஷன். அன்று மாலையே குணம் தெரிய ஆரம்பித்து.. 

வசந்திக்கு சொல்லிட்டியா 

'இதோ'

சொன்னேன். இப்போ எப்படிரா உடனே கிளம்ப.. எங்கே இருக்கீங்க..

அட்மிட் பண்ணியாச்சு

சரி பார்த்துக்கோ.. ரகு ஊர்ல இல்ல

அப்பா முனகிக் கொண்டிருந்தார். எனக்கும் சேர்த்து இட்லி பொட்டலம் வாங்கி வந்திருந்த அட்டெண்டர் சிநேகமாய் சிரித்து விட்டுப் போனார்.

மூன்று நாட்களாய் இதே பக்கத்து கட்டில். ஆபிசுக்கு லீவு. ஒரு சகா வந்து பார்த்து விட்டு போனார். 

நாளைக்கு டிஸ்சார்ஜ் என்று டாக்டர் சொல்லிவிட்டார். அப்பாவைக் கை பற்றி குலுக்கினார். அப்பாவும் அவரும் ப்ரெண்ட்ஸ் போல பேசிக் கொண்டார்கள்.

கார் சொல்லியிருந்தேன்.  

தரைத்தளம் தான்.  கதவைத் திறந்ததும் குப்பென்று ஒரு உஷ்ணக் காற்று.

" கஞ்சி போடட்டுமா" என்றேன்.

" நாக்கு செத்துப் போச்சுரா.. ஒரு ரசமாவது வையேன்"

கிச்சனுக்குள் போனேன். நேரம் ஓடியது தெரியவில்லை. சமைத்த அலுப்பில் குளிக்கப் போனேன். தலையைத் துவட்டிக் கொண்டு வந்தபோது.. அப்பாவின் குரல் மெலிதாய்க் கேட்டது.

ஃபோனில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

" நீ கிளம்பி வரேன்னு சொல்லியிருப்ப.. எனக்குத் தெரியும். பாவம்.. சின்னப் பிள்ளையோட நீ பதறிண்டு வரக் கூடாதுன்னுதான் வர வேணாம்னு சொல்லச் சொன்னேன்.. உன் மனசு எப்படித் தவிச்சுருக்கும்னு தெரியும்.. இவன் மாதிரியா.. எதுக்கும் அலட்டிக்காம இருக்க.. உன் சமையல் சாப்ட்டு ரொம்ப நாளாச்சு.. வாய்க்கு இப்பல்லாம் ருசியே போச்சு.."

அடுத்த அறைக்குள் சத்தம் எழுப்பாமல் போய் விட்டேன். அரை மணி கழித்து எட்டிப் பார்த்தேன்

"சாப்பிடலாமா"

"ம்ம்"

தட்டில் சாதம். டம்ளரில் ரசம். தணலில் வாட்டிய இலைவடாம். நார்த்தங்காய் துண்டு.

ஸ்டூலில் வைத்தேன் எடுக்க வசதியாக. கை கழுவ மக்கில் நீர்.

"ஹப்பா.. எவ்ளோ ஒணக்கையா இருக்கு நாக்குக்கு.. உன் அம்மா கைப்பக்குவம் உன்கிட்டேயும் வந்தாச்சுடா"

ரசித்து விழுங்கினார்.

எனக்குத்தான் அவர் உருவம் அப்போது தெரியவில்லை.

****