கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : தனிக்குடித்தனம் 2017 - பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்

     இன்றைய 'கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை'யில் திருமதி பானுமதி வெங்கடேஸ்வரனின் சிறுகதை இடம்பெறுகிறது.

அன்புள்ள ஸ்ரீராம்,

வணக்கம். இத்துடன் கேட்டு வாங்கி போட்ட கதைக்காக என்னுடைய கதையை இணைத்துள்ளேன். 

அறுபதுகளின் இறுதியில் ஆனந்த விகடனில் வெளியாகி, பின்னர் மேடை நாடகமாக சக்கை போடு போட்ட தனிக்குடித்தனம் நாடகத்தை இப்போது எழுதினால் எப்படி இருக்கும் என்று யோசித்ததன் விளைவு இந்தக் கதை. நகைச்சுவையாக எழுத விரும்பினேன், ஆனால் சீரியசாகி விட்டது. 

நன்றி!

அன்புடன் 

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன்  

=============================================================================

தனிக்  குடித்தனம் 2017

பானுமதி வெங்கடேஸ்வரன் 

அம்மா நான் கிளம்பறேன். இன்னிக்கு ராகுலை ஸ்கூலிலிருந்து கூட்டிக்கொண்டு வந்து விட முடியுமா?

அர்ச்சனா செருப்பை மாட்டிக் கொள்ளும் போது "அப்பாக்கு என்னமா உடம்பு சரியில்லையா? இன்னும் எழுந்திருக்கலையே?" என்று கேட்டதற்கு  "அதெல்லாம்  ஒண்ணுமில்ல ராத்திரி ரொம்ப  நேரம்  கம்யூப்யூட்டரில்  ஏதோ பார்த்துண்டிருந்தார்.., லேட்டாகத்தான் தூங்கினார்.." என்ற  வித்யாவின் பதிலில் திருப்தி அடைந்த அர்ச்சனா கிளம்பிச் சென்றதும்  ராஜு உள்ளிருந்து வெளியே வந்தார். " என்ன இன்ஸ்டரக்ஷன்  இன்னிக்கு? புள்ளையை ஸ்கூலிலிருந்து கூட்டிண்டு வரணுமா? ஏனாம்? 

பாலு(ஸ்கூலுக்கு கூட்டிச் செல்லும் ஆட்டோக்காரர்) மத்தியானம் ஊருக்குப் போறானாம், அதான். 

"அப்போ நாளைக்கு.."

"நாமதான் கொண்டு போய் விடணும்....."

"நாம என்ன நாம? நீங்கதான் கொண்டு போய் விடணும்னு சொல்லு, நீயா போகப் போற..? என்னால முடியாது" 

"சரி நான் போறேன்..., நம்ம குழந்தைகளுக்கு நாம செய்யாமல் யார் செய்வார்கள்?"

"ஏன் அவ புருஷனை செய்யச் சொல்லு.."

"அவனால பண்ண முடிஞ்சா, அவன் பண்ண மாட்டானா?"

"கிழிச்சான்.., வீட்டுல ரெண்டு கிழம் தண்டமா உட்கார்ந்திருக்கே, செய்யட்டுமே என்கிற எண்ணம்... இதெல்லாம் வேண்டாம் தனியா போய் தொலைக்கலாம்னு சொன்னா நீ எங்கே கேக்கற..? புள்ள, மாட்டுபொண்ணுனு உட்கார்ந்திருக்க.."

"தனியா போனா மட்டும் நமக்கு வேலை கிடையாதா?"

வித்யாவின் கேள்விக்கு ராஜு பதில் சொல்லத் தொடங்கும் பொழுது, காலிங் பெல் அழைத்தது. கதவைத் திறந்து கூறியரை வாங்கினாள்.

இதுக்குத்தான் நாம் இருக்கிறோம். கூரியர் வாங்க, அடுத்தது தோபி வருவான், அயர்ன் பண்ண வேண்டிய துணிகளை கொடுத்து, அவன் கொண்டு வருவதை வாங்கி வெச்சு... காசு வாங்காத வேலைக்காரார்கள்..."

ராஜு பேசிக்கொண்டே, இல்லை பொருமிக் கொண்டே போக, வித்யா பதில் சொல்லாமல் உள்ளே சென்றாள். பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தால் அது அனாவசிய தர்க்கத்தில்தான் முடியும் என்பதால் பதில் சொல்வதை தவிர்த்தாள். ஆனால் ராஜு விடுவதாயில்லை. 

"தெரியாமத்தான் கேக்கறேன், என்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி வேலை செஞ்சுண்டே இருக்கப் போறதா உத்தேசம்?  திருப்பி திருப்பி சமையல், துணி தோய்ச்சு, உலர்த்தி, மடிச்சு வைச்சு... எவ்வளவு நாளைக்கு இப்படியே இருக்கப் போர?  உனக்கு போரே அடிக்கலையா?

என்ன பண்ண முடியும்?

இது எதுவும் செய்ய வேண்டாம், நிம்மதியா நாம இஷ்டப்பட்டதை செஞ்சுண்டு இருக்கலாம். நான் சொல்றத கேட்டா போறும்.

அவர் என்ன சொல்லப் போகிறார் என்பது வித்யாவிற்கு தெரிந்ததால் மௌனம் சாதித்தாள்.

ஒரு நல்ல முதியோர் இல்லத்தில் சேர்ந்து விடலாம் என்பதை நீண்ட நாட்களாக சொல்லி வந்தாலும், ஆறு மாதங்களுக்கு முன் நண்பர்கள் ரீ யூனியனுக்கு சென்று விட்டு வந்த பிறகு அவருடைய நண்பர் ஒருவர் தான் தங்கி இருக்கும் சீனியர் சிட்டிசன் ஹோமிற்கு இவர்களை விருந்தினர்களாக அழைத்ததன் பேரில் அங்கு சென்று விட்டு வந்த பிறகு ராஜுவின் சீனியர் சிட்டிசன் ஹோம் மோகம் அதிகமாகி விட்டது.

ராஜுவின் மகனுக்கும் மகளுக்கும் அவர் எதிர்பார்த்ததைவிட சீக்கிரமாக திருமணம் முடிந்து விட்டது. அவர் எல்லோரிடமும்," இனமே நான் பிரீ, எல்லா ஊர்களுக்கும் போகப் போறேன்." என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் நாம் நினைத்தபடியே எல்லாம் நடந்து விட்டால் அப்புறம் வாழ்க்கையில் என்ன சுவாரஸ்யம்?

அவரோடு இருந்த அவருடைய தந்தை திடீரென்று படுத்த படுக்கையாகி விட்டார். ராஜுவின் இரு தம்பிகளில் ஒருவர் வெளிநாட்டிலும், மற்றவர் மும்பையிலும் இருக்கிறார்கள். மும்பையில் இருக்கும் மகனுக்கும் அப்பாவுக்கும் அவ்வளவாக ஒத்துக் கொள்ளாது, எனவே தந்தை ராஜுவோடுதான் இருந்தார். அவர் படுத்த படுக்கையாகிவிட வீட்டை விட்டு எங்கேயும் போக முடியாத நிலை. 

அவரை  நல்லபடியாக கரையேற்றிய பிறகு ஒரு வருடம் கோவிலுக்கு செல்லக் கூடாது என்று சிலரும், சென்றால் தப்பில்லை என்று வேறு சிலரும் சொன்னார்கள். கோவிலுக்குத்தான் செல்ல வேண்டுமா என்ன? ஊட்டி,கொடைக்கானல், ஏற்காடு போன்ற இடங்களுக்குச் செல்லலாமே, என்று வித்யாவிடம் சொன்னார். ஆனால் அவளால் வயதாகிவிட்டால் கோவில்,குளம் என்றுதான் செல்ல வேண்டும் என்னும் இந்திய சிந்தனையில் இருந்து விடுபட முடியவில்லை. எனவே இரண்டு பேருக்கும் திருப்தி அளிக்கும் விதமாக பெங்களூர், மைசூர், தலைக் காவேரி, கூர்க் என்று சென்று விட்டு வந்தார்கள். 

மருமகள் சூலுற்றாள். மசக்கையில் கஷ்டப்பட்ட அவளுக்கு தேவையான சிசுருஷைகள் செய்வதிலும், குழந்தையோடு வீட்டிற்கு வந்தவுடன் குழந்தையை பார்த்துக் கொள்வதிலும் வித்யா பிசியாகி விட்டாள். ராஜு தான் தனிமை படுத்தப்பட்டதாக உணர்ந்தார். 

தான் ஆசைப் பட்டபடி தன்னுடைய ஒய்வு காலத்தை கழிக்க முடியவில்லையே என்ற ஏக்கம் பெரும்பாலான நேரங்களில் கோபமாக குறிப்பாக மனைவி மேல் ஆத்திரமாக வெளிப்பட்டது. 

குடும்பத்தில் மூத்த மகன் என்பதால் பொறுப்புகள் அதிகம், பெற்றோர், தம்பிகள், தங்கைகள் இருவருக்கும் திருமணம் ஆகியிருந்தாலும் அடிக்கடி பிறந்த வீட்டிற்கு வருகை புரிவார்கள். மனைவி வித்யாவும் இதே போன்ற ஒரு குடும்பத்திலிருந்து வந்திருந்ததாலோ என்னவோ எல்லாவற்றையும் அட்ஜெஸ்ட் செய்து கொண்டாள். 

அவர்களுக்கென்று தனிமை கிடைத்ததே இல்லை. அலுவலகத்திற்கு விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு அவர்கள் இருவரும் மட்டும் எங்கும் சென்றதும் கிடையாது. எல்.டி.சி. சலுகையில் சில ஊர்களுக்கு சென்றிருக்கிறார்கள் அப்போதும் பெற்றோர்களும் உடன் வருவார்கள். 

சிறு வயதில் குடும்பத்தில் எல்லோருக்கும் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை குறையில்லாமல் செய்தாகி விட்டது. இனிமேலாவது ஒய்வு எடுத்துக் கொள்ளலாம், நம் விருப்பப்படி வாழலாம் என்றால் இந்த மக்கு வித்யாவிற்கு புரிய மாட்டேன் என்கிறதே..என்று ஆதங்கப் பட்டார்.

அவருடைய நண்பர் தங்கியிருந்த முதியோர் இல்லம் ஒரு ஸ்டார் ஹோட்டலைப் போல இருந்தது. அங்கே இருப்பவர்கள் எல்லோரும் வசதியானவர்கள். பெரும்பாலானவர்களின்  இரு குழந்தைகளுமே வேய் நாட்டில் இருப்பதால் பெற்றோர்கள் அந்த ஹோமில் இருப்பது அவர்களுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. தினசரி ஸ்கைப்பில் அல்லது வாட்ஸாப் வீடியோ காலில் பேசிக்கொண்டு, இந்தியா வரும் பொழுது பெற்றோகளோடு நன்கு நாட்களோ, ஒரு வாரமோ தங்கி விட்டு செல்வதில் அவ்வப்பொழுது பணம் அனுப்பிக் கொண்டிருப்பதில் தங்கள் கடமையை சரிவர செய்வதாக திருப்தி பட்டுக்கொண்டிருந்தனர்.    

நமக்கு என்னடா வேணும்? வேளா வேளைக்கு காபி, டிஃபன், சாப்பாடு எல்லாம் கிடைக்கிறது. வீட்டில் டி.வி. இருக்கு, எங்கேயாவது போகணும்னா இவங்களே வண்டி அரேன்ஜ் பண்ணித்தறாங்க. கோவில் இருக்கு, லைப்ரரி இருக்கு, பேச, பழக நம் ஏஜ் க்ரூபில் மனிதர்கள்.. 


தனியா வீட்டில் இருந்தோம்னு வெச்சுக்கோ, நிறைய ப்ராப்லம்...நம்மளே எல்லா வேலையையும் செஞ்சுக்கணும். உடம்பு முடியாம போச்சுன்னா ரெண்டு பேருமே வயதானவர்கள், யார் கவனிச்சுக்க முடியும்? தவிர உன் மனைவியை நினைத்துப் பாரு, எவ்வளவு நாள் அவங்க சமைத்துக் கொண்டே இருப்பாங்க? நண்பன் சீனியர் சிட்டிசன் ஹோமின் வசதிகளை பட்டியல் இட்டுக்கொண்டே போக ராஜு மெர்சலானார். 

இவ்வளவு சொன்ன உங்க நண்பர் அந்த ஹோமுக்கு எவ்வளவு பைசா கட்டணும்னு சொன்னாரா? 

கொஞ்சம் அதிகம்தான், ஆனால் நம்மால் அபோர்ட் பண்ண முடியும். என்று மனைவியிடம் கூறி விட்டார். ஆனால் முதியோர் இல்லத்தில் சேர வேண்டும் என்ற அவரின் விருப்பத்தை மகனும் மகளும் வேறு காரணம் கூறி மறுதலித்தார்கள். 

"நாங்கள் வெளியூரில் இருந்தால் நீங்கள் சீனியர் சிட்டிசன் ஹோமில் இருக்கலாம், நாங்கள் இங்கே இருக்கும் பொழுது நீங்கள் அங்கு செல்வது சரியாக இருக்காது. தவிர இட் இஸ் டூ எர்லி பார் யூ. சீனியர் சிட்டிசன் ஹோமுக்கெல்லாம் போனால் எல்லாருமே வயதானவர்களாகத்தான் இருப்பார்கள், அந்த சூழலே உங்களை இன்னும் வயதானவர்களாக உணரச் செய்யும். இங்கே என்றால் மிடில் ஏஜ்ட் பீப்பிள், குழந்தைகள் என்று எல்லோருடனும் பழக முடியும். இட் மேக்ஸ் தி டிபாரென்ஸ்.." 

யார் என்ன சொன்னாலும் கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் ஒரு சொர்க்கம் இருக்கும் பொழுது தான் நரகத்தில் உழல்வதாகத்தான் ராஜுவுக்கு தோன்றியது.

வேலைச் சுமையை காட்டி மனைவியை கன்வின்ஸ் செய்ய முயன்றார்.  நீயும்தான் எவ்ளோ வருஷமா வீட்டு வேலை செஞ்சுண்டே இருக்க..? ரெஸ்ட் எடுத்துக்கணும்னு தோணலையா?

வேலை செய்ய முடியறதேன்னு சந்தோஷமா இருக்கு? தவிர என்ன பெரிய வேலை? எல்லாத்துக்கும் ஹெல்ப்புக்கு ஆள்  இருக்கு, அர்ச்சனாவும் கூட மாட ஒத்தாசையா இருக்கா, அப்புறம் என்ன?

வித்யா தீர்மானமாக கூறிவிட ராஜுவால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. ஆனால் தன் விருப்பம் நிறைவேறாத கோபத்தை விதம் விதமாக காட்டத் தொடங்கினார்.  மகனுக்கும் மருமகளுக்கும் சிறு சிறு உதவிகள் கூட செய்ய மறுப்பது, காபியோ, உணவோ கிடைப்பதில் கொஞ்சம் தாமதமானாலும் முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொள்வது என்று அவரின் வம்படிகள் அதிகமாகிக்கொண்டே சென்றது. ஏதாவது ஒரு விஷயத்தால் சண்டை வந்து தங்களை தனியே போக விடுவார்கள் என்று எதிர் பார்த்தார். 

ஒரு நாள் மருமகளுக்கு அவள் சிநேகிதி பரிசளித்த க்ளாஸ்வேர் ஒன்றை கை தவறி  போடுவது போல கீழே போட்டு உடைத்தார்.  அந்த க்ளாஸ்வேர் அர்ச்சனாவுக்கு மிகவும் முக்கியமானது. ஏனென்றால் அதை பரிசளித்த அவள் தோழி இப்போது உயிரோடு இல்லை. அவள் ஞாபகமாக அதை பத்திரமாக வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். என்றாலும் ராஜு அதை உடைத்ததை அர்ச்சனா பெரிது படுத்தாமல் விட்டு விட்டாள்.

அவருடைய விருப்பத்தை தொலைகாட்சி நிறைவேற்றியது. ஒரு நாள் அவர் கிரிக்கெட் மேட்ச் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அவருடைய பேரன் சேனலை மாற்றி கார்ட்டூன் பார்க்க ஆரம்பித்தான்.

நான் பார்த்துண்டிருக்கேன், சேனலை ஏன் மாத்தறை?

கார்ட்டூன் பார்க்கணும் தாத்தா 

கார்ட்டூன் எப்போ வேணா பார்க்கலாம், மேட்ச் முடியப்போறது, போடு 

போ தாத்தா என்று பேரன் கூறியது அவருக்கு ஆத்திரத்தை வரவழைத்தது. 

மரியாதை இல்லாமல் எதிர்த்தா பேசற? என்று குழந்தை முதுகில் ஓங்கி அறைந்தார். அதே சமயத்தில் அவர் மகன், மருமகள் இருவரும் வீட்டிற்குள் பிரவேசித்தனர். ஓடிப் போய் பெற்றோர்கள் காலை கட்டிக்கொண்ட குழந்தை வீறிட்டு அழுதான். பெற்றோர்கள் சமாதானப்படுத்தியபின் அழுகையை நிறுத்திய குழந்தை சற்று நேரம் கழித்து மூச்சு விட திணற ஆரம்பித்தான், பயந்து போனவர்கள் டாக்டரிடம் குழந்தையை தூக்கிக்கொண்டு ஓடினார்கள். ஏதோ அதிர்ச்சிதான் மூச்சுத்திணறலுக்கு காரணம் என்று கூறிய மருத்துவர் குழந்தைக்கு வைத்தியம் பார்த்ததோடு," என்ன சார் படிச்சவங்களே இப்படி நடந்துக்கலாமா? சின்ன குழந்தைகளை அடிப்பதே தப்பு, அதுவும் முதுகுல அடிக்கலாமா" என்றார். 

வீட்டிற்கு வந்து குழந்தை சாதாரணமாக தூங்குவதை பார்த்த பிறகு, தங்கள் அறையை விட்டு வெளியே வந்த மகன் தந்தையிடம், "உங்களுக்கு எங்க போகணுமா அங்க போய்க்கோங்கோ" என்றான் 

இல்லடா, அது என்று ஏதோ சொல்ல வந்த அம்மாவை கையமர்த்தினான். "ப்ளீஸ்மா, எதுவும் பேசாத, போறும்.." என்று கூறி விட்டு தன் அறைக்குச் சென்று விட்டான்.   

மறு நாள் காலை டி.வி. பக்கம்  யாரும் போகவில்லை. வீட்டில் ஒரு சந்தோஷமற்ற அமைதி நிலவியது. மகன் இரண்டு,மூன்று சீனியர் சிட்டிசன் ஹோம்களின் அட்ரஸ் மற்றும் தொலைபேசி எண்களை அப்பாவின் மெயில் ஐ.டி.க்கு அனுப்பினான்.

அவருடைய நண்பர் இருக்கும் ஹோமில் தற்சமயம் இடம்  காலி இல்லை என்று கூறி விட்டார்கள். சென்னையில் பார்த்த மற்ற இடங்கள் அவ்வளவாக திருப்திகரமாக இல்லை. கோவைக்குச் செல்ல தீர்மானித்தார்.

அவர்கள் அங்கு செல்லும் நாள் வந்த பொழுது சந்தோஷத்தைவிட இப்படி சண்டை போட்டுக் கொண்டு கிளம்புகிறோமே என்னும் வருத்தம் அதிகம் இருந்தது. வாழ்க்கையில் சிலவற்றை அடைவதர்க்காக சில காரியங்களை செய்கிறோம், அடைந்த பிறகுதானே அப்படி அசட்டுத்தனமாக நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டாம் என்று தோன்றுகிறது.

அவர்களை மகன் தன் காரிலேயே கோவைக்கு கொண்டு விட்டான். அங்கு அவர்களுக்கு தேவையானவைகளை வாங்கி கொடுத்து விட்டு," நீங்க இங்கேதான் இருக்கணும்னு இல்லப்பா, எப்போ வேணா எங்க கிட்ட வரலாம்" என்று கூறி விட்டு சென்றான்.

அவர்கள் உணவருந்த சென்ற போது "வெல்கம் மிஸ்ஸஸ் அண்ட் மிஸ்டர் ராஜு" என்று கை தட்டி வரவேற்றனர்.  முதலில் தன்னை அங்கே பொருத்திக் கொள்ள சிரமப்பட்ட வித்யா, மெள்ள மெள்ள காலையில் நடைப் பயிற்சி, மதியம் அருகில் உள்ள கோவில் களுக்குச் செல்வது, யூ டியூபில் திருப்புகழ், சௌந்தர்ய லஹரி கற்றுக் கொள்வது என்று தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு பொழுதை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள். ராஜு நினைத்தது போலவே நிறைய ஓய்வு கிடைத்தது. எந்த தொந்திரவும்  இல்லாமல் டி.வி. பார்க்க முடிந்தது, ஆனால் அதுதான் ஏதோ செய்தது.  நடுவில் ஒரு முறை மகள்,மாப்பிளை, சம்பந்திகள் இவர்களை பார்க்க வந்தார்கள். 

"ஏ க்ளாஸா இருக்கே..! நம்மளும் இங்கே வந்துடலாமா?" என்று மாப்பிள்ளையின் அப்பா தன் மனைவியிடம் கேட்ட பொழுது,"வேண்டாம்.." என்று இவர் மனதுக்குள் சொல்லிக் கொண்டார்.

ஆரம்பத்தில் மகனும், மகளும் தினசரி போனில் பேசிக்-  கொண்டிருந்தார்கள். சில நாட்களுக்குப் பிறகு அது வாரம் இரு முறை என்று ஆனது. 

ஒரு நாள் வழக்கம் போல் எழுந்து கொண்டு  வாக்கிங் சென்று விட்டு வந்த வித்யா, சோபாவில் உட்கார்ந்தாள். டிபன் சாப்பிட போலாமா என்று இவர் கேட்டதற்கு அவளிடமிருந்து பதில் இல்லை, கண்கள் சொருகி மெல்ல சரியத் தொடங்கினாள். 

பதறிப்போன ராஜு இண்டர்காமில் ஹோமின் அலுவலகத்தை தொடர்பு கொண்டு வித்யாவை பக்கத்தில் இருந்த ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்தார்கள். 

உடலில் சர்க்கரை அளவு குறைந்திருக்கிறது, வேறு ஒன்றும் இல்லை. என்று கூறி ஒரு நாள் அப்ஸர்வேஷனில் வைத்துக் கொண்டிருந்து விட்டு அனுப்பினார்கள். கிளம்பும் முன் அந்த டாக்டர், அவங்களுக்கு மனசுக்குள் ஏதோ கவலை, இருப்பது போல தெரிகிறது. உங்க மகனையோ, மகளையோ வராகி சொல்லுங்க, நான் பேசறேன் அவங்களோட என்றார். 

விஷயம் கேள்விப்பட்ட அவர் மகன் வந்து பெற்றோர்களை ஊருக்கு அழைத்துச் சென்றான். அவர்களை கண்டதும் விளையாடிக் கொண்டிருந்த பேரன் பொம்மையை வீசி எறிந்து விட்டு ஓடி வந்து காலை கட்டி கொண்ட பொழுது இழந்த ஏதோ ஒன்றை பெற்றது போல இருந்தது. 

மகன் வீட்டில் ஒரு வாரம் கழித்து விட்டு மீண்டும் ஹோமிற்கு செல்ல வேண்டும் என்னும் பொழுது அவர்கள் நீண்ட நாட்களாக எதிர்பார்த்திருந்த மகள் கருவுற்றிருக்கிறாள் என்னும் நல்ல செய்தி கிடைத்தது. 

இன்னும் கொஞ்ச நாள் உனக்கு இங்கே வேலை இருக்கும், ஹோமிற்கு போக முடியாது. பேசாமல் வெகேட் பண்ணிடலாமா என்று ராஜு கேட்ட பொழுது, பொங்கி வந்த மகிழ்ச்சியை மறைத்துக் கொண்டு வித்யா சரி என்றாள்.

*********************

தமிழ்மணம்.