கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : தலைமுறை இடைவெளி - ஜீவி

எச்சரிக்கை:   இந்தக் கதை  55  வருடங்களுக்கு முன்  பிரபல பத்திரிகை  ஒன்றில் பிரசுரமான  கதை.  மனித மன உணர்வுகள்  என்னவாக  இருந்தாலும்  அதை அச்சு அசலாகப் பிரதிபலித்த  எழுத்துக்கள்  சிறந்திருந்த காலம் அது.  அதனால் தான்  அம்மா வந்தாள் போன்றவான எந்தப் பொய்மைப் போர்வையைப்  போட்டும்  போர்த்தி மறைக்கத் தேவையில்லாத  கதைகள்  வாசகர்களின்  வாசிப்புக்கு உள்ளாகின.   இப்பொழுதோ   கதா பாத்திரங்களின் உணர்வுகளை  அவர்தம் உரையாடல்கள்  மூலம் வெளிப்படுத்தாத,  ஏதோ விக்கிரமாதித்தன் கதையை  குழந்தைகளுக்குச் சொன்ன அந்நாளைய பாட்டிமார்கள் போல எழுத்தாளர்களும்  கதை சொல்லிகளாகி விட்டனர்.
  

இந்நாளைய பத்திரிகைப் பிரசுர  கதைகளுக்கு   எவ்வளவு மாறுபட்டு  அந்நாளைய கதைகள் இருந்திருக்கின்றன  என்பதற்கு ஒரு  சாம்பிள்   இந்தக்  கதை.  அம்மி,,  பாவாடை -  மேலாக்கு,  தேங்காய்ச் சில்,   பாத்ரூம் செம்பு --  இவற்றின் ஊடே தான் இன்றைய வாழ்க்கைப் போக்கும்  வளர்ந்து வந்திருக்கிறது  என்பது என்னவோ  உண்மை.

வாசித்து விட்டுச் சொல்லுங்கள்.

                                                                                ---  ஜீவி

=====================================================================

                                                     தலைமுறை  இடைவெளி

ஜீவி

அவர் ஆபிஸுக்குப் போய் விட்டார்.

ஒருவழியாக சமையலறைக்  காரியங்கள் எல்லாம்  முடிந்தன.  நெற்றியில் ஆறாக வழிந்த வியர்வையைப் புடவைத் தலைப்பால்  துடைத்துக் கொண்டவள்,  தலைமுடியைக் கோதி விட்டுக் கொண்டே கூடத்துப்  பக்கம் வந்தேன்.

கால்கள் கெஞ்சின.  ஊஞ்சல் பலகை  'உட்கார வா'  என்று அழைப்பது போல லேசாகக் கிறீச்சிட்டுக் கொண்டிருந்தது.  

படபடவென்று  வாசல் கதவை யாரோ  தலைபோகிற அவசரத்தில் இடித்தார்கள்.

யாராக  இருக்கும்?..

சத்தியமாக  'அவர்'  இல்லை.  ஆள் காட்டி விரலைக் குவித்துக் கொண்டு  'டொக் டொக்'கென்று தட்டுவது தான் அவர் வழக்கம்.

ராணியாகவும்  இருக்காது.  பள்ளிக்கூடம் விடும் நேரம்  இன்னும்  ஆகவில்லை....   பின்?..

தோட்டத்துப் பக்கம் மண்டை வீங்க  காக்காய் ஒன்று கத்திக் கொண்டிருந்தது.   யாராவது   விருந்தினர்கள்   வருகிறார்களோ?..   அம்மா கூட இந்தப் பக்கம் தலை காட்டி  ரொம்ப நாளாச்சு.   வரச்சொல்லி ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு தான் போனில் சொல்லியிருந்தேன்.  முடிந்தால் பார்க்கலாம் என்று  சொன்னாள்.  ஒருக்கால்  அவள்தானோ?..

"அம்மா...  அம்மா...  கதவைத்  திறவேன்?....."

எனக்கு  ஒரே வியப்பு.   கதைவை விரியத் திறப்பதற்குள்  கதவுக்கும் எனக்கும் இருக்கும் இடுக்கில்  நுழைந்து கொண்டு  என் அருமை  மகள் ராணி  உள்ளே  நுழைந்தாள்.

தாமரை முகத்தில்  குறுகுறுவென்று  கருவண்டுகள்  மாதிரி  கறுப்பு விழிகள்.  அலாதியான  ஜ்வலிப்புடன்  சுழித்தன.  உதடுகளில்  இளமைத் தனத்திற்கே  உரிய  படபடப்பு.   என் அம்மா அடிக்கடி சொல்வாள்,  'உன்னை அப்படியே  உரிச்சு  வைச்சிருக்காடி,  என் பேத்தி'ன்னு.   நானும்  அந்த வயதில் இப்படித் தானா இருந்திருப்பேன்  என்பதை நினைக்கும் போதே  நெஞ்சு  இனித்தது.

"ஏண்டி,  ஏன் இவ்வளவு  சீக்கிரம்?..  இப்போத்தானே   பதினோறு  மணி  அடிச்சது?.."

நான் கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் சொல்வதற்கு  ராணி  கூடத்துப் பக்கம்  இருந்தால் தானே?..  ஒரே ஓட்டம் தான்.  வேறு எங்கே?..  இவளுக்கென்று

ஒரு  கொல்லைப்புறம் வாய்த்திருக்கே!...

எல்லாம் அவர் செய்த வேலை.  ஒரு  மாசத்துக்கு  முந்தி  யாரோ  கொடுத்தார்களென்று  ரோஜாச் செடியொன்றை  வாங்கி  வந்து தோட்டத்தில் நட்டாலும் நட்டார்,  வந்தது வினை.    கால் வருடத்  தேர்வில்  ராணியோட மார்க்  இங்கிலீஷிலே  திடீர்ன்னு  குறைஞ்சதுக்குக்  காரணம்  என்னவென்றால்  இந்த ரோஜாச் செடிதானென்று அடிச்சுச்  சொல்வேன்.

பின்னே என்ன?..  ஒன்பதாவது வகுப்பு படிக்கிற பெண்ணொருத்திக்கு  எந்த நேரமும் இந்த செடியைப் பற்றித் தான்  நினைப்பு என்றால், எனக்கு  ஆத்திரம் பொங்காதா,  என்ன?..  இந்த லட்சணத்திலே  கெட்ட கேட்டுக்கு   அல்ஜிப்ரா மேத்ஸ்  வேறே.

ஒரே வாரம் தான்.  என்னுடைய நேரடி பாதுக்காப்பிலே  இந்த ராணியை மட்டும்  அவர் விட்டுவிட்டாரென்றால்  எல்லாவற்றையும் தலைகீழாக மாற்றி விடுவேன்.  ஆனால் ஒன்று மட்டும் இப்பொழுதே சொல்கிறேன்.,   ராணியை மட்டும் என் வழிக்கு  கொண்டு வ்ர வேண்டுமென்றால்,   முதல்லே  என்ன செய்வேன் தெரியுமா?... விடுவிடுவென்று   கொல்லைப்புறம்  போய்   வேரோட  அந்த  ரோஜாச் செடியைப்  பிடுங்கி  பக்கத்து  வீட்டுக்கு தானம்  பண்ணி விட்டுத் தான்  மறுவேலை.

இப்பொழுதே  அந்தக்  காரியத்தைச் செஞ்சிடுவேன்....  ஆனால்  இவளுக்கு   அவள்  அப்பா  செல்லம்  ஜாஸ்தி.   அப்படி   இப்படியென்று ஏதாவது ஒன்றென்றால் இந்த ராணி  குய்யோ முறையோ  கத்தி  வீட்டையே  ரெண்டாக்கிடுவாள்!..  அவர்  ஆபிஸிலிருந்து வந்தவுடனேயே  முகாரி ராகத்திலே   பிலாக்கணம்   பாட ஆரம்பித்தாள்  என்றால்  அவர் குதியோ  குதியென்று  குதிக்க,  சும்மாக் கிடந்த சங்கை ஊதிக் 
கெடுத்தாற்போல...  ராமா .. ராமா,  வேண்டாம்ப்பா  வேதனை!..

சப்தம் போடாமல்  ரேழி பக்கம் சென்று  அம்மிக்கல் பக்கம் நின்று  எம்பிப்  பார்த்தேன்.  ரோஜா செடி பக்கம் ராணியைக் காணோம்.    எங்கே போய் விட்டாள்,  இந்த காலகண்டி?..

பாத்ரூம்  சுவரின் மேல் வைக்கப்பட்டிருந்த  பித்தளைச்  செம்பு  தட்டுப்பட்டது.  'ஓகோ'வென்று தலையை ஆட்டிக் கொண்டே  உள்ளே வந்தேன்.

ஊஞ்சல்  கிறீச்சிட்டது.

அதன் அழைப்பை ஏற்காமல் இருக்க மனம் வரவில்லை.  வெற்றிலையில் சுண்ணாம்பைத் தடவியபடியே அமர்ந்தேன்.

ஒரு விதத்தில்  ராணியை  நினைக்கப் பெருமிதமாகத் தான் இருந்தது.  எப்படி  நெடு நெடுவென்று வளர்ந்து விட்டாள்!   சரியாக என் தோளுக்கு வருகிறாள்.  அவள் அப்பாவைப் போலவே  கொஞ்சம் வளர்த்தி தான்!..  போன வருஷம் நான் பார்த்த ராணி இல்லே,  இப்போது.    எனக்கே ஆச்சரியமாகத் தான் இருக்கிறது.  நேற்று முகத்தைப்  பிடித்து  நெற்றியில் அவளுக்கு ஸ்டிக்கர் பதிக்கும் போது ரெண்டு பருக்கள் கூட கையில் உறுத்தினவே!..

தோட்டத்துப்  பக்கம் சப்தம் கேட்டது.

திரும்பிப் பார்த்தேன்.  கூடத்திற்குள்ளே 'விடுவிடு'வென்று நுழைந்த ராணி  சுவர்ப்பக்கமாகவே  ஒதுங்கி நடந்து மாடிப் படிகளை நோக்கி விரைந்தாள்.

"ஏண்டி,  ஸ்கூல் விட்டுட்டாளா,  இல்லை, திரும்பியும் போகணுமா?.."

"......................................"

"ஏண்டி,  நான் கேக்கறது காதுலே விழலே?.."

"என்ன கேட்டேம்மா?.."

"என்ன பொண்ணுடி,  பகல்லேயே  தூங்கறயே!  திரும்பியும் ஸ்கூலுக்குப்  போகணும்மான்னு  கேட்டேன்.."

"இல்லேம்மா.. ஒரே வயித்துவலியா இருந்தது.  'லீவ்' கேட்டுண்டு வந்துட்டேன். .."

"என்ன வயித்து வலியா?  காலம்பற என்னடி இத்தனை நாளும் தின்னாததைத் தின்னுட்டே?.. வெறும் உப்புமா தானே?"

"ம்..ம்..." தலையைக் குனிந்து கொண்ட ராணி ஏனோ மாடிக்கு ஓடுவதிலேயே  கவனமாக இருந்தாள்.  அவள் முகம் குங்குமம் போலச் சிவந்திருந்தது..

"ஸ்கூல் வாசல்லே விக்கற கண்டதை  வாங்கிச் சாப்பிடாதேன்னா கேட்டாத்தானே? போதாக்குறைக்குப்  பொன்னியும்  வந்தாளான்னு  இலந்தைப் பழ சீசன் வேறே.  எல்லாம் புழுத்து  நெளியறது;  எவ்வளவு  தின்னையோ?"

"அதெல்லாம்  ஒண்ணும்  இல்லேம்மா.." --  ராணி மாடிப்படிகளில்  தடதடவென்று  ஏறிப் போய் விட்டாள்..

இப்பொழுது தான்  திடீரென்று  சட்னிக்கு  அரைக்க வேண்டுமென்ற  ஞாபகம் வந்தது.  அவருக்குத் தேங்காச் சட்னி  என்றால் உயிர்.

சமையலறைக்குள்  சென்று பொட்டுக்கடலைப்  பொட்டலத்தையும்,  தேங்காய்ச் சில்லையும்  எடுத்துக் கொண்டவள்  கொல்லைப்புறம்  வந்த பொழுது,  பாத்ரூம் செம்பு அங்கேயே இருப்பது  தெரிந்தது.

ராணி எடுத்து வர மறந்திருக்கிறாள்.

'சே!  வயசு தான் தடி மாட்டுக்கு   ஆகிற மாதிரி ஆகிறது.  கொஞ்சம் கூட பொறுப்பு இல்லியே'  என்று சலித்துக் கொண்டே தோட்டப்பக்கம் நுழைந்தேன்,.   செம்பை  எடுத்து வர.    செம்புடன்  திரும்பும்  போது  ..........

துணிகள் உலர்த்தும் கொடியில்  உலர்த்தியிருந்த  ராணியின்  பாவாடை -  மேலாக்கு.

'என்ன இது?  என்றுமில்லாத திருநாளாய்  தன் துணியைத் தானே  கசக்கி உலர்த்தியிருக்கிறாள்?..  அந்த அளவுக்கு அக்கறை இவளுக்கு எங்கிருந்து வந்தது?' என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

பாவாடையைச் சரியாகப் பிழியாமல்  உலர்த்தியிருந்ததினால்  அதிலிருந்து ஈரம் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது.   அதை நன்றாகப் பிழிந்து உலர்த்தும்  நோக்கத்தோடு கையில் எடுத்தேன்.

என் உடல் சிலிர்த்து,  நெஞ்சு கிளுகிளுத்தது.  வயிற்றிலிருந்து  மார்பைக் குறி வைத்து இனம் தெரியாத இன்ப வேதனையின் மின்னல் கீற்றொன்று பாய்ந்தது.  

என் கால்களுக்கருகில்  ராணி உயிராகக் கருதி வளர்க்கும்  ரோஜாச் செடியின் காம்பொன்றில்  நேற்று நான் பார்த்த  மொட்டொன்று  இன்று இதழ் விரித்து மலராகச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.

எனக்கு சின்ன வயசிலிருந்தே  கூச்சம்  ஜாஸ்தி.    'ஏண்டி,  இப்படிச் சின்ன விஷயத்திற்கெல்லாம்  நாணிக் கோணிக்கறேன்னு  அந்த வயசிலே  அம்மா என்னைத் திட்டித் தீர்க்காத  நாளில்லை.   

ராணி என்னோட வயிற்றிலே வளர்வதின் 'அறிகுறி'  தெரிந்ததும்  அதை இவரிடம் சொல்வதற்குள் நான்  பட்டபாடு...  அம்மாடியோ..!  அது அந்த முருகப் பெருமானுக்குத் தான் வெளிச்சம்!

என்னோடு  உடன் பிறந்த கூச்சம் தான் இப்போ மாடிக்கு ஓடிப் போய் ராணியிடம் எதைப்பற்றியும் கேட்க முடியாமலும்,  'அதை'ப்பற்றி அறியாத அவளுக்கு  அதன் இரகசியத்தை  விளக்க முடியாமலும் தடுத்தது.

நேற்று வரை ராணி எனக்குக் குழந்தைதையாகத்  தான்  தென்பட்டள்.  ஆனால் இன்றோ?..  எனக்குச் சமமான ஒரு பெரிய மனுஷியைப் போல் எனக்குள்ளேயே ஓர் உணர்வு....  அவளிடம் போய் முகம் சிவக்க  எப்படி அக்குவேறு ஆணிவேறாக  ஒவ்வொன்றையும்  பிட்டு வைப்பேன்?  வெட்கமா இருக்கே!  கூச்சமா இருக்கே!..

நான் செய்ய வேண்டியது ஒரு தாயின் கடமையாக எனக்குத் தோன்றினாலும்  'சட்'டென்று செயல்பட முடியாமல்  எதுவோ என்னைத் தடுத்தது.  இக்கட்டான இந்த விஷயத்திலிருந்து  தப்பித்துக் கொண்டு விலகியோடவே மனசு விரும்பியது.  இருந்தலும்  என் மகள்?..  கண்ணைக் கட்டிக் காட்டில் விட்டது போல், வினோத உண்ர்ச்சிகளின் அவஸ்தையில்..  , தன் தாயிடமே சொல்லவும் முடியாமல் மெல்லவும் முடியாமல் தடுமாறி கொண்டிருக்கும் அவள் நிலைமை?..  'இதற்குக் காரணம் என்ன,  இது  எதனால்?'  என்று கூட அறிய முடியாத குழந்தைத் தனம் கொண்டவளாயிற்றே,  அவள்?...

'நானும் இதையெல்லாம்  கடந்து தானே வந்திருக்கேன்' என்று சட்டென்று ஒரு  நினைப்பு.

அந்த வயசில் எனக்கே புரியாத ஒரு நிகழ்வு அது.  குபுகுபுவென்று வெள்ளம் பாய்ந்தது போன்ற உணர்ச்சி.  சின்ன வயசில்  பென்சிலைச் சீவும் போது பிளேடு 'சர்க்'கென்று கையைப் பதம் பார்த்து விடுவது இல்லையா?..  அப்பொழுதெல்லாம் ஈரத் துணியை விரலைச் சுற்றிக் கட்டியது எனக்கு  நினைவிலிருக்கிறது.

எனக்குப் பத்து வயசாயிருக்கும் போது தொடையில் சிரங்கு மாதிரி வந்து, கட்டியாக உருமாறி, திடீரென்று ஒரு நாள் உடைந்து விட்டது.    வலியில் துடிதுடித்துப் போய் விட்டேன்.

டாக்டர் வீட்டிற்கு வந்திருந்தார்;  புண்ணைக்  கீறி 'பாண்டேஜ்' போட்டுக் கட்டி விட்டார். இப்போக் கூட அந்த வடு தொடையில் இருக்கிறது.  பத்து வயசில் கட்டி உடைந்த பொழுது  டாக்டர் சிகித்சை செய்தார். பதினைந்து வயசில்  டாக்டரின் இடத்தில் அம்மா இருந்தாள்.  அவ்வளவு தான் எனக்கு அந்தக் காலத்தில் தெரியும்.  பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களையெல்லாம்  அழைத்து வந்து என்னை மணையில் உட்காரவைத்துக் கொண்டாடியது  -- சாயந்தரம்  சிமிலி உருண்டை செய்து  எல்லோருக்கும் வழங்கியது --  இதெல்லாம் ஏனென்று எனக்கு அப்போது தெரியாது.

என்னுடைய  அம்மாவுக்கு அப்பொழுது இருந்த கூச்சமின்மை எனக்கு இப்போது இல்லை.  அதையெல்லாம் விட்டுத் தள்ளூங்கள்.  இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் ஆபிஸிலிருந்து  'இவர்' வருவரே,  எப்படி 'இந்த' நியூஸை அவரிடம் சொல்வேன்?  என்னோடயே ஜனித்து,  என்னோட இரத்தத்தின் ஒவ்வொரு அணுவிலேயும் இரண்டறக் கலந்து விட்டிருக்கும்  பாழாய்ப் போன கூச்சத்தை எப்படி விரட்டிவிட்டு... ஓ, சத்தியமாக   அது என்னால் முடியாத காரியம்.   இதற்குத் தான் சுதந்திரமாக வாழ்க்கையை நடத்தும் வாலிப உள்ளத்தினரிடையே,  நல்லது - கெட்டது  என்று நடந்தால் அதை நடத்திச்  செல்லப் பெரியவர்கள் வீட்டிலிருக்க வேண்டுமென்று சொல்கிறார்கள் போலிருக்கு.

'இது' ஒரு பெண்ணினுடைய பெற்றோர்கள் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டாடக் கூடிய ஒரு  நிகழ்ச்சி தான் என்றாலும் தனி ஆளாய் என்னால் எதுவும் சாத்தியமில்லை., அவர் வந்ததும் என் கூச்சத்தை ஓரங்கட்டி  எப்படியாவது அவரிடம்  சொல்லி  'உள்ளூரிலிருக்கும் அவர் தமக்கையை வரவழைத்து  ராணிக்கு எல்லா நல்லதுகளையும் செய்ய வேண்டும்;  அம்மாவுக்கும் சொல்லி அனுப்ப வேண்டும்'  என்று நினைத்துக்  கொண்டிருக்கும்  போதே, வாசல் கதவை  'டொக்'கென்று தட்டும் சபதம் கேட்டது.

அவர் தான்.

"ராஜலட்சுமிப் பாட்டி இன்னைக்கு ஏனோ சந்தோஷமாயிருக்காப் போல இருக்கே.." என்று நுழையும்  போதே, என்னைப் பாட்டியாக்கிக் கிண்டல் செய்தபடி வந்தார் அவர்.

என்னுடைய உணர்ச்சிகளைப் புரிந்து கொள்வதில் படு சூரர்  இவர்.

'சந்தோஷத்திற்கு வேறு  ஒன்றும் காரணமில்லை.  ராஜலட்சுமி பாட்டிக்குப் பேத்தி பிறக்க வழி பிறந்தாச்சு'  என்று சொல்ல நுனி நாக்கு வரை  வார்த்தை வந்து விட்டது. உதடைக் கடித்து வார்த்தைகளை விழுங்கிக் கொண்டேன்.  எல்லாவற்றிற்கும் இந்தப் பாழும் கூச்சம் தான் காரணம்!

காலை அலம்பிக் கோண்டு ஊஞ்சலில் வந்து உட்கார்ந்தார் அவர்.  எதைச் சொல்வது, எப்படி  ஆரம்பிப்பது என்று  திகைத்தவளாய் ஊஞ்சல் சங்கிலியைப்  பிடித்துக் கொண்டு நான் நின்றிருந்தேன்.

"இன்றைக்கு என்ன விசேஷம்?..  அடேடே,  முறத்திலே சேமியாப் பொட்டலத்தைப் பிரிச்சு வைச்சிருக்கையே--  இன்னிக்கு  சேமியா பாயசமா?.."  என்று நாக்கை சப்புக் கொட்டிக் கொண்டவர்,  என்னை விஷமத்தனத்துடன் பார்த்தார்.  அவர் புருவங்கள் இரண்டும் நெளிந்து பார்வையிலேயே  என்னை விழுங்கின.  "என்ன விசேஷம்ன்னு கேட்டேனே;  ராணிக்குப்  பிறந்த நாளா,  கார்த்திகை மாசத்திலேன்னா அது வரும்?" 

"இல்லே,  வந்து  ஒண்ணுமில்லே.."

"ஓண்ணுமில்லாத்துக்கா இத்தனை ஏற்பாடு?  என்னான்ன.."  என்றவர்  என்னை இழுத்து ஊஞ்ச்சலில் தன் பக்கத்தில் இருத்திக் கொண்டார்.  முதுகுப் பக்கம் அவர் விரல் ஊர்ந்த  சிலிர்ப்பில்  சிலிர்த்துப் போனேன்.  மாடி ஏறிப் போன பெண் அப்பாவின் குரல் கேட்டு படியிறங்கி வந்து விடப் போகிறாளே என்ற பயம் வேறே.

"ம்.. ஏன் இவ்வளவு  பீடிகை..  நானே சொல்லட்டுமா?..  இன்னைக்கு 'எக்ஸிபிஷன்' போகணும்.  நீ பாத்து  வைச்சிருக்கிற  கொட்டடிப் புடவையை வாங்கணும்..  அதானே?.."

நான் சிணுங்கினேன்..  "போங்கன்னா..  புடவை வேண்டியது தான்..  அதுக்காக பாயசம் வைப்பாளா?.."

அவர் புன்னகைத்தார்.  இந்தப் புன்னகை எங்கே கொண்டு போய் விடும் என்று எனக்குத் தெரியும்..  பின்னே என்ன?..  பெண் பிள்ளை ஒன்று வீட்டில் இருக்கிறது என்ற விவஸ்தையே பல நேரங்களில் அவருக்கு இல்லாது போய் விடும்.  பட்டு நூல் கத்தரிக்கிற மாதிரி ஆளைத் தள்ளி விட்டு  விலகினால் தான் உண்டு.   ஆனால் பல நேரங்களில் என்னாலும் அப்படிச் செய்ய  முடியாமல்  மாட்டிக் கொள்வது தான் வாடிக்கை.  

சுவாசக் காற்று படும் அளவுக்கு நெருக்கம் காட்டினார்.  என் கூச்சம் என்னோட கூடப் பிறந்த ஒன்றல்ல என்று அப்பொழது நன்றாக  உணர்ந்தேன்.  எல்லாத்துக்கும் இவர் தான் காரணம். எதற்கெடுத்தாலும் இப்படிக் கூச்சப்படுகிற மாதிரி என்னைப் பழக்கி விட்டார்.   இவருக்கு எதெல்லாம் பிடிக்கிறதோ அதையெல்லாம் இன்னொருத்தருக்கும் பிடிக்க வைக்கிறதிலே கில்லாடி இவர்.

இவர் வந்ததும்   எதைச்  சொல்ல நினைத்தேனோ அதையே சொல்ல முடியாமல் நா குழறியது.

"ம்.. வந்து... நம்ம ராணி வந்து..  " நான் வார்த்தையை முடிக்கக் கூட இல்லை.  அதற்குள் மாடிப் படிகளில் 'தடதட'வென்ற சப்தம்.  சடாரென்று  அவரிடமிருந்து விலகிக் கொண்டு மாடிப்பக்கம் திரும்பினேன்.  

ராணி  தான்.  கீழ்க் கடைசிப்படியில் ஒயிலாக நின்று கொண்டிருந்தாள்.   பெண் பார்த்து விட்டாளோ என்று ஒரு வினாடி மனம் துணுக்குற்றது.   

இவரோ  எதற்கும் சங்கடப்படாமல் ரொம்ப சகஜமாக,  "என்ன குழந்தை?  ஸ்கூலுக்குப் போகலையா?  உன்னோட அம்மாக்காரி என்னவோ சொல்றாள்!..  என்னன்னு கேளு.."  என்று சிரித்தார்.

ராணியின் உதடுகள் சுழித்துக் கொண்டன.  "ஐயய்யே...  நா  இனிமே குழந்தை இல்லேப்பா..  பெரியவளாயிட்டேனாக்கும்!"  என்று சர்வ சகஜமாகச் சொன்னவள், "ஏம்மா,  கீழே கிடக்கே  அந்தப் போர்வை.. அதை எடுத்திண்டு போகட்டுமா?..  இண்டர்வெல் விட்டப் பொழுதே பர்மிஷன் கேட்டுண்டு ஸ்கூலேந்து வந்திட்டேன்.

என் பிரண்டு  நளினி  துணைக்கு வந்தா.. அவளோட  மெடிக்கல் ஷாப்  போய் வேணுங்கறதெல்லாம் வாங்கிண்டு  வந்திட்டேன்.  அவ தான் பணமெல்லாம் கொடுத்தா..  அப்புறம் திருப்பிக் கொடுத்துக்கலாம்..   தென்?..  ஆ! மறந்திட்டேனே!  கொல்லைப்புறம் செம்பு வைச்சிருக்கேன்;  தண்ணி தெளிச்சு  எடுத்துக்கோ.." என்று சொல்லிவிட்டு  கட்டில் மேல் கிடந்த என் போர்வையை எடுத்துக் கொண்டு அமைதியாக மாடிப்படிகளில் ஏறினாள்.

எனக்கு  ஒரே திகைப்பு!  நான் எவ்வளவு பீடிகையுடன்  கூச்சத்தோடு ஆரம்பித்த விஷயத்தை என் மகள் எவ்வளவு சகஜமாக சாதாரணமாகச் சொல்லி விட்டாள்!

அந்தக் காலத்துப் பெண்களுக்குத் தான் இப்படியெல்லாம் நடந்து கொள்ள வேண்டுமென்று இதைப் பற்றியெல்லாம் சொல்லித்தர வேண்டியிருந்தது.  

இந்தக் காலத்திலோ,  இதற்கும் தாய் தேவையில்லை..  ஏகப்பட்ட புஸ்தககங்கள்; தானாய்ப் படிக்காவிட்டாலும்  பாடப்புத்தகங்களுக்கிடையே வைத்துப் படித்து விட்டுத்  தோழிகளுக்கு  விளக்கிவிடும்  தோழிகள்..  இப்படி எத்தனை சாதனங்கள், இல்லை?...

ஓ!    தன்னுள் தானே வளர்ச்சிக்கான வித்தைக் கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கைப் போக்கின் வரலாறு நினைத்து நினைத்துப்  பார்க்க பிரமிப்பாய்த் தான்  இருக்கிறது!

=====