நான் ஒரு மேடைப் பாடகன்...

இந்த வகையில் எனக்கும் ஒரு ஆசை இருந்தது.  

இப்படி சென்ற வாரம் முடித்திருந்தேன்.  அனைவருக்கும் அவரவர் ஆசை நினைவுக்கு வந்திருக்கும்.  எனக்கு என்ன ஆசை என்று சொல்கிறேன்.

கையில் கிடாரை வைத்துக்கொண்டு பாடும் ஆசை!  அல்லது கிடார் வாசிக்கும் ஆசை.

கிடாரைக் கையில் வைத்து அதன் கம்பிகளைத் தட்டினாலே சங்கீதம் வந்து விடுமா என்ன!  என்னிடம்தான் ஞானம் கம்மியாச்சே...     முயற்சியும் கம்மி!  எனவே 'ப்ராக்ராஸ்ஸிவ் காம்ப்ரமைஸ்' (நன்றி சுஜாதா)  ஆக  பின்னர் கையில்  கிடார் வைத்துக்கொண்டு  ஒரு போட்டோவாவது எடுத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்கிற அளவுக்குத் தேய்ந்தது என் ஆசை.

சரி, வரிசையாக வருகிறேன்...

மதுரையில் நான் டியூஷன் சென்ற இடத்தில் எனக்கு இரு நண்பர்கள் அறிமுகமானார்கள். 

பிரபு, பாலா.  

இருவரும் செம தோஸ்த்.  இணை பிரியாத நண்பர்கள்.  பாலா சற்றே வசதிக்குறைந்த பையன்.  ஆனால் பெரிய மனிதன் மாதிரி தோரணை, வாட்ட சாட்டமான (அடிதடிக்கு உதவும்) தோற்றம். அந்த வயதுக்கு சற்றே அடர்ந்த மீசை.  பிரபு சற்றே வசதியான வீட்டுப் பையன்.  ஒல்லியான உருவம்.  சற்றே கருத்த உருவமாயினும் கவர்ந்திழுக்கும் சிரிப்புக்குச் சொந்தக்காரன்.  அரும்பு மீசை.

இருவருமே சேர்ந்தேதான் சைக்கிளில் சுற்றுவார்கள்.  தனித்தனி சைக்கிள்!  நானும் சைக்கிள் வைத்திருந்தேன்.

டியூஷன் முடிந்ததும் ஒருநாள் என்னையும் அவர்களுடன் டீ சாப்பிடக் கூப்பிட்டார்கள்.  டீக்கடையில் பேசியபடியே டீயைக் குடித்துக்கொண்டிருந்தோம்.  தினமும் எதிர்ப்படும் நேரத்தில் மட்டும் புன்னகை புரிந்த நிலையிலிருந்து நாங்கள் சற்றே நெருக்கமான நேரம் அது.  

"எப்படி தோஸ்த் இப்படி காலங்கார்த்தால நேரத்துக்கு வந்துடறீங்க...   ஸார்  உங்களை வச்சே எங்களை லந்தேத்தறாரு..." என்றான் பிரபு.  எப்போதுமே இந்த இருவரும் டியூஷன் ஆரம்பித்து பத்து, பதினைந்து  நிமிடங்கள் கழித்துதான் உள்ளே வருவார்கள்!

தஞ்சாவூரில் இருந்த காலம் வரை நாங்கள் ஃபிரெண்ட்..  என்று அழைத்தோ (அதுவும் எப்போதாவது),  பெரும்பாலும் அவரவர் பெயரைச் சொல்லியோ அழைத்துப் பேசிக்கொள்வோம்.  மதுரையில் எல்லோரும் நண்பர்களை தோஸ்த் என்று அழைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவன் பயந்துட்டான் என்று சொல்ல வேண்டும் என்றால் "அவன் அப்படியே டர் ஆயிட்டான்" என்றார்கள்.  அதுமாதிரி ஒரு வார்த்தைதான் இந்த 'லந்து' என்னும் வார்த்தையும்!  நக்கல், கிண்டல் என்கிற அர்த்தத்துக்கு வரும்!  தஞ்சையிலிருந்து நான் மதுரை வந்த புதிதில் இந்த வார்த்தை மாறுதல்களால் சில கிண்டல்கள் எங்களுக்குள் நிகழும்!   சரி...  பிரபுவின் கேள்விக்கு வருகிறேன்.

"என்னால் முடிந்த ஒரே நல்ல விஷயம் அதுதான்" என்றேன்.

அடுத்து வந்த நாட்களில் தினசரி டீ குடிப்பது வழக்கமானது.  அதில் எனக்கு ஒரு சங்கடம்.  

அவர்கள் அளவு என் கையில் காசு இருக்காது.  எப்போதாவதுதான் நான் கொடுப்பேன்.  கமிஷன் அடிக்கும் கஷ்டம் எனக்கல்லவா தெரியும்!  அதுவே சினிமாவுக்குப் போவதற்கு போதாது!  சைக்கிள் செலவுகளையும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்!  எனவே தினசரி அவன் காசில் டீ குடிக்க நான் முரண்டு பிடித்தபோது பிரபு "சரி... இனி தினமும் நீயே கொடு" என்று விட்டான் சட்டென்று!  

திகைத்துப்போன என்னைப் பார்த்துச் சிரித்த பாலா "அவனிடம் காசு இருக்கு...  கொடுக்கறான்.  நீ ஏன் சங்கடப்படறே...?  விடு"  என்றான்.  பிரபுவும் புன்னகைத்தான்.  பாலா அதிகம் பேசவே மாட்டான்.  ஆனால் இருவரும் சேர்ந்தே இருப்பார்கள்.  சைக்கிளில் அமர்ந்தவாக்கில் காலை ஊன்றி, பாரின்மீது கைகளை வைத்து குனிந்திருப்பது பாலாவின் வழக்கம்.  

இவர்கள் ஏன் என்னுடன் நெருக்கம் காட்டிப் பழகினார்கள் என்பது அப்போது எனக்குப் புரியாத புதிர்.  டியூஷன் இல்லாத  ஒருநாள் என் வீட்டு வாசலுக்கே வந்து அழைத்தார்கள்.  எனக்கு சங்கடம், சந்தேகம்.  இவர்களின் இங்கைய வருகையை சந்தேகப் பட்டதற்கு என்னிடம் காரணங்கள் உண்டு.  என் சகோதரியிடம் வம்பிழுத்த சில நபர்களை நான் டீல் செய்திருக்கிறேன்.  இவர்களும் அப்படியா என்கிற சந்தேகம்!  

ஆனால் அவ்வப்போது என்னை மறைமுகமாக மிரட்டி வந்த சிலர் பாலாவைக் கண்டு ஒதுங்கி எச்சரிக்கையானது தெரிந்தது!  காரணம் அவன் தோற்றம்! வழக்கமாக வம்பிழுக்கும் ஒருவன் இன்னொரு நண்பனுடன் எங்கள் வீட்டைத் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டு சைக்கிளில் செல்லும்போது பாலாவும், பிரபுவும் அங்கிருக்க,  பாலா அவர்களையே தொடர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் என்னைப் பார்த்தான்.  என் முகபாவம் கண்டதும் புன்னகைத்தவன், "தொல்லை கொடுக்கறாங்களா?  தங்கச்சியா?" என்றவன், சைக்கிளை நேராக்கி அவர்களைத் தொடர்வது போல ஒரு மூவ் கொடுத்தான்.  திரும்பிப் பார்க்காமல் வேகமாக சென்ற அவர்களை அப்பறம் நான் பார்க்கவில்லை!

ஆனால் அந்த முரட்டு பாலாவிடம் கூட நான் சந்தேகப்பட்ட மாதிரி ஒரு சிக்னலே இல்லை என்பது தெரிந்தது, உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது.  ஆனாலும் கேள்விக்குறியுடனே தொடர்ந்து பழகி வந்தேன்.  இவர்களுடைய வருகையால் என் ரெகுலர் நண்பர்கள் சிலரிடமிருந்து எனக்கு சற்று இடைவெளி ஏற்பட்டது.

ஒருநாள் டியூஷன் முடிந்ததும் "அக்கா உடனே வீட்டுக்கு வரச்சொன்னாங்க" என்று கூறி பிரபு டீக்கடைக்குச் செல்லாமல் வீடு நோக்கி கிளம்பிவிட்டான்.  வழியில் நான் என் பாதையில் சைக்கிளைத் திருப்பும் சமயம் என்னையும் வற்புறுத்தி அழைத்துக்கொண்டு அவர்கள் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்று விட்டான்.  அரசுக்குடியிருப்பில் வசித்த எனக்கு தனி காம்பவுண்டில் வசித்த அவர்கள் வீடு பார்க்கும்போதே பிடித்துப் போனது.  சைக்கிளை போர்டிகோவில் வைக்கச்சொல்லிவிட்டு என்னையும் உள்ளே அழைத்துச் சென்று விட்டான்.

பாலா அந்த வீட்டின் சகஜமான வருகையாளன் என்பது தெரிந்தது.  அவன் சகஜமாக உள்ளே சென்று சோபாவில் அமர்ந்து அங்கிருந்த பத்திரிகையை எடுத்துப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

கூச்சத்துடனும் சங்கோஜத்துடனும் (நான் எப்பவுமே அப்படிதானுங்க) உள்ளே வந்து, சோபா நுனியில் அமர்ந்திருந்த என்னை இழுத்து உள்ளே தள்ளி முரட்டுத்தனமாக சரியாக அமரவைத்துச் சிரித்தான் பாலா.

"தம்பி..  வந்துட்டியா.." என்று உள்ளேயிருந்து வந்த அவன் அக்காவிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்தினான் பிரபு.  இரண்டு கோப்பை டீயுடன் வந்த அவன் அக்கா "இது யாரு பிரபு?  புதுத்தம்பியா இருக்கு...  சொல்லக்கூடாது?" என்று சொல்லி, "இந்தா தம்பி...   இதை நீ எடுத்துக்க...   பாலா..  இது உனக்கு..  பிரபு இருடா... உனக்கு இதோ கொண்டு வர்றேன்" என்று உள்ளே சென்றார்.  அவர் மருத்துவ இறுதி ஆண்டு மாணவி என்று பின்னர் தெரிந்தது.

இதை இவ்வளவு விளக்கமாக கதை போல ஏன் சொல்கிறேன் என்றால், நான் ஒரே ஒரு நண்பனைத்தவிர, வேறு யாரையும் உள்ளே அழைத்து உட்கார வைத்துப் பேசியதில்லை.  அந்த உள்ளே வந்த நண்பனையும் நான் அழைத்ததில்லை.  அவனே உள்ளே வந்து அமர்ந்து விடுவான்.  அவனுக்குத்தான் நான் டைப் அடித்துக் கொடுப்பது!

இந்நிலையில் இந்தக் கலாச்சாரம் எனக்கு புதிதாக இருந்தது.  ஏதோ கற்றுக் கொடுத்தது!

ரொம்ப போர் அடிக்கிறேனா என்று தெரியவில்லை.  ஜி எம் பி ஸார் "இப்போதான் கொஞ்சம் வெளியில் வந்து பேச ஆரம்பித்திருக்கிறீர்கள்" என்று சொன்னது(ம்) நினைவுக்கு வருகிறது!  ரொம்ப போர் அடித்தால் இதை ஸ்கிப் செய்து மற்ற பகுதிகளுக்குச் சென்று விடவும்!  

அவன் அக்கா கிளம்பிச் சென்றதும் பிரபு உள்ளே சென்று கையில் எடுத்து வந்த பொருளைக் கண்டதும் எனக்கு மூச்சே நின்றது!

கிடார்!

=======================================================================================

பொக்கிஷம் :

இப்போ கொரோனா...   அப்போ டெங்கு!  இலை இல்லை டிங்கு!

சாமா ஜோக்ஸ்...   படிக்க முடிகிறதா?

பழைய செய்தி ஒன்று..     கொஞ்சம் சுவாரஸ்யமான செய்தி!

வாஷிங்டன்: பிரசவத்தின் போது கைகளை கோர்த்தபடி தாயின் கர்ப்ப பையில் இருந்த இரட்டைகுழந்தைகளை டாக்டர்கள் ஆச்சிரியமாக பார்த்தனர். அமெரிக்காவை சேர்ந்த தம்பதிகள் பில் போத் மற்றும் சாரா டிஸ்டில்தவெயிட் ஆவர். சாரா கர்ப்பமாக இருந்தார். கடந்த அன்னையர் தினத்தையொட்டி அவர் குழந்தை பெற்று கொள்ள விரும்பினார். இதை தொடர்ந்து நேற்று டாக்டர்கள் அறுவை சிகிச்சை செய்து குழந்தையை வெளியே எடுத்தனர்.

அவருக்கு இரட்டை பெண் குழந்தை பிறந்தது. அதிசயம் என்னவென்றால் இரண்டு குழந்தைகளும் தங்களது கைகளை கோர்த்தபடி பிறந்து உள்ளது. குழந்தைகளுக்கு ஜில்லியன் மற்றும் ஜின்னா என பெயரிட்டு உள்ளனர். இது குறித்து சாரா கூறும் போது இது  அன்னையர் தினத்தில் எனக்கு கிடைத்த நல்ல பரிசுப் பொருள். நான் இதை நம்ப வில்லை, இது அதிசயமானது இருவரும் கைகோர்த்தபடி பிறந்து உள்ளனர். இருவரும் நல்ல நணபர்களாக இருப்பார்கள் என கூறினார். 

- தினகரன் -

ஒரு சின்னப்பறவை...!

சென்ற வாரம் அலுவலகத்தில் மின் விசிறியில் அடிபட்டு விழுந்த பறவை...   ஏதோ தங்க மீன்கொத்தி என்று சொன்னார் பூபாலன்.  அது ஏன் இங்கு வந்தது என்று தெரியவில்லை!  பின்னர் ஆட்டோவில் வைத்து வனத்துறையிடம் ஒப்படைக்க எடுத்துச் சென்றார்.  இது கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னால் எங்கள் (பழைய) வீட்டுக்கு வந்த அந்தப் பறவை அல்ல!

=====================================================================

விளம்பரம் !!

உங்கள் அபிமான எங்கள் ப்ளாக்கில் எதிர்பாருங்கள் !!

==============================

இந்த வாரம் கதம்பப் பகுதி குறைவு என்பதால் புத்தக அறிமுகம் இன்றே வெளியிட்டு விடலாம் என்று நினைக்கிறேன்.  இந்தச் சுருக்கமான அறிமுகத்தில் இரண்டு புத்தகங்களை அறிமுகப்படுத்துகிறார் அரவிந்த்.

நம் வேர்களை அறிவோம்: இரு புத்தகங்கள் வாயிலாக.

இரா. அரவிந்த் 

அனைத்து மக்களையும் ஒரே நாகரீகக்குடையின்கீழ்க் கொண்டுவர முயலும்  வியாபாரமே கடவுளாக விளங்கும் இன்றைய  உலகமயமாக்கல் சூழலில் நம்மை நாமே அறிந்துகொண்டால்  மட்டுமே நம் பெருமையையும் நாம் இழந்துகொண்டிருக்கும் நம் சொந்த வளங்களையும் உணர்ந்து அவற்றை தற்காத்துக்கொள்ள முடியும்.

தமிழன் யார்? தமிழனுக்கு மதம் என்பது ஆரம்பகாலத்திலிருந்தே இருந்ததா? தமிழனின் சங்ககாலம் தொட்டு 20 ஆம் நூற்றாண்டுவரையிலான  வரலாறு என்ன? அவனது வாழ்வு, பண்பாட்டுக்கூறுகளும் எந்தெந்த காலங்களில் எவரெவர் வருகையால் எப்படியெல்லாம் மாற்றமடைந்துள்ளன? 

எவையெவை உண்மையிலேயே தமிழனின் பண்டிகைகள், எவையெவை இடையில் எப்படி புகுத்தப்பட்டுள்ளவை? ஒருகாலத்தில் உயர்ந்த இடத்தில் மதிக்கப்பட்ட பரையர், பள்ளர் போன்றோர் இன்று தாழ்ந்த சாதியினராக மாறியது எங்ஙனம் ? போன்ற பல சந்தேகங்களுக்கு விடையே திரு கே. கே. பிள்ளை அவர்களின் தமிழ் இலக்கியங்கள், இலக்கணங்கள், கல்வெட்டுக்கள், செப்பேடுகள், அகழாய்வுகள், வெளிநாட்டார் குறிப்புகள், நாணயங்கள் போன்ற தரவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்ட ‘தமிழக வரலாறு மக்களும் பண்பாடும்’ நுல்.

சிறுவயதிலிருந்தே நம் மனத்தை அரித்துக்கொண்டிருக்கும் அடிப்படைக் கேள்விகளான கடவுள் யார்? அவர் உண்மையா அல்லது மானிடரின் கற்பனை ஊன்றுகோல் மட்டும்தானா? அவரைக் குறித்த ஆன்மீகம் மற்றும் அறிவியல் சார்ந்த விவாதங்களில் எவையெவை தர்க்கரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளத் தக்கவை? 

உயிர் அல்லது ஆன்மா உள்ளதா? அது இதயத்தில் உள்ளதா அல்லது மூளையில் உள்ளதா? முன்பே எழுதப்பட்ட விதி என்ற ஒன்று இருப்பின் நம் உடல் மற்றும் ஆன்ம பலம் கொண்டு நம்மை மாற்றுவது சாத்தியமா? கடவுள் வழிபாடு எப்படி ஆதிகால இயற்கை வழிபாடு முதல் இன்றைய பிரம்மாண்டமான கோயில் வழிபாடுவரை வளர்ச்சியடைந்தது? போன்றவற்றிற்கு தக்க ஆதாரங்களுடன் விடையாக வருகிறது திரு. பேரா. சுந்தர ஷண்முகனார் அவர்கள் எழுதிய ‘கடவுள் வழிபாட்டு வரலாறு’ நூல்.

‘தமிழக வரலாறு மக்களும் பண்பாடும்’ நுல் மெரீனா பதிப்பகத்திலும் ‘கடவுள் வழிபாட்டு வரலாறு’ நூல் "freetamilebooks.com" வலைதளத்திலும் கிடைக்கிறது.

இவ்விரு புத்தகங்களை படிப்போம், நம் வாழ்வு மற்றும் சிந்தனைகளின் வேர்களை அறிந்து நம் பகுத்தறிவை விரிவு செய்வோம்.

நட்புடன்,

இரா. அரவிந்த்.

===================================================================