செவ்வாய் கதை : ங்கா... (By ஜீவி )

  ங்கா...    ....... ஜீவி 

வானதி பட்டும் படாமலும்தான்  பார்த்தாள்.

இருந்தாலும் கிரிஜாவிடமிருந்து பார்வையை அவளால் அகற்றிக் கொள்ள முடியவில்லை.'என்ன அழகு?.. என்ன வாளிப்பு?..' என்று திகைத்தாள்.

"என்னடி அப்படிப் பாக்கறே?" என்று லேசாக விலகியிருந்த புடவையின் மேல் பகுதியைச் சரிபடுத்திக் கொண்ட கிரிஜா புன்னகைத்தாள்.

"ஒண்ணுமிலேடி" என்று வெளிக்குச் சொன்னாலும் வானதிக்கு ஆச்சரியம் தான்.    எப்படி இப்படி?..

இவ்வளவுக்கும் கிரிஜாவுக்கு எட்டு வயசில் ஒரு பையன். எல்.கே.ஜி. படிக்கும் பெண். இருந்தும் எப்படி இப்படி ஒரு கட்டுக் குலையாத அழகு?.. ஒரு பெண்ணுக்கு இன்னொரு பெண்ணைப் பற்றித் தெரியாதா?... உயிர்ப்புள்ள இயற்கை; உயிரோட்டத்தின் செழுமை. 

அதே நேரத்தில் தன்னைப் பற்றியும் அவளால் நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. கல்யாணம் ஆகி மூன்று வருஷம் இன்னும் முழுசாக முடியவில்லை.. அதற்குள்...

"என்னடி, யோசனை?.. எந்தக் கோட்டையைப் பிடிக்கப் போறே?"

"ம்?.. என்ன கேட்டே?"

"சரியாப் போச்சு.." என்று வானதியின் கன்னத்தில் லேசாகத் தட்டினாள் கிரிஜா.   "மெத்து மெத்துனு இருக்குடி உன் கன்னம்..

கிளி கொத்தாத பழம்ன்னு சொல்லுவாங்க.. அந்த மாதிரி கன்னம்டீ

உனக்கு..."

"சீ.. ஆனாலும் நீ சுத்த மோசம்."

"என்ன, நானா,  இல்லே,   உன்னோட அவரா?"

"க்குங்.." என்று வானதி வெளிக்குச் சிணுங்கினாலும், நெஞ்சுக்கு கிரிஜா சொன்னது இனிப்பாகத் தான் இருந்தது. 

நேற்று ராத்திரி தூங்குவதற்கு பதினொன்ரைக்கு மேலாகி விட்டது. போதாக்குறைக்கு அதிகாலை நாலு மணிக்கு அலாரம் வேறு அவன் வைத்ததைப் பார்த்து அவளால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அப்பொழுதும் தன் கணவனைப் பார்த்து இதையேதான் சொன்னாள். 'ஆனாலும் நீங்க சுத்த மோசம்!

"என்னடி, இது?..   'அவர்''ன்னு ஒரு வார்த்தைதான் சொன்னேன்; ஆகாசத்திலே பறக்கறையே?..   உன்னோட அவர் அப்படி என்னடி சொக்கு பொடி போட்டு வைச்சிருக்கார்?..சொல்லுடி, கண்ணு," என்று கிரிஜா, வானதியின் தாடையைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

வயசுப்  பெண்களும் ஆண்களைப்  போலவே தான்.    இரண்டு நெருங்கிய நண்பிகள் சேர்ந்து விட்டால்  ஒருத்தருக்கொருத்தர் எந்தப் பகிர்தலுக்கும் பஞ்சமே இல்லையென்று சமயங்களில்  போய்விடுகிறதுதான்.

"நான்  சொன்னா நீயும் அந்த சொக்குப்பொடியை வாங்கி ஸ்டாக் வைச்சிண்டுவியா?"  என்றாள்  வானதி.

"தாராளமாய் செய்வேன்.  எங்கே கிடக்கும்ன்னு மட்டும் சொல்லு.

உனக்கும் சேர்த்து ரெண்டு  பாக்கெட் வாங்கித் தரேன்.."

"கடைலேலாம் வாங்கினா பழசா இருக்கும்.  அவ்வளவு எஃபெக்ட் இருக்காது.   இதுக்கெல்லாம்  ஹோம் பிரிப்பரேஷன் தான் லாயக்கு. தெரிஞ்சிதா?"

"நீ பாட்டுக்க சின்ன வெங்காயம்  அஞ்சு கிலோ வாங்கி  வெயில்லே உலர்த்தின்னு.. ஆரம்பிக்காதே..    நம்மாலேலாம்   அந்த  உலர்த்தி, இடிச்சு,  பொடி பண்ணற விஷயமெல்லாம்  ஆகாது. .. "

'பின்னே?..   கஷ்டப்படாம இந்த லோகத்திலே என்ன விஷயம்டீ  சாத்தியப்படும்?..  சொல்லு.."

"ஜாலியான விஷயத்துக்கெல்லம் கஷ்டப்பட்டா  அந்த த்ரில் போயிடும்  எனக்கு.   அதான் பாக்கறேன்.."

வானதி சிரித்தாள்.

"என்னடி, சிரிக்கறே?"

"ஒண்ணுமில்லே."

"என்ன ஒண்ணுமில்லே?"

'இவள் என்னிடம் கேட்கிறாளே?' என்று வானதி தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டாள். ஒரு பையன்,ஒரு பெண்! அதற்கு அப்புறம் 'நாமிருவர்' ஸ்லோகன்! தொட்டால் ஒட்டிக்கொள்ளும் என்கிற பயமில்லை. இருந்தும் இந்த கிரிஜா எப்படி இப்படிக் கட்டுக்குலையாமல் இருக்கிறாள்?..

வானதிக்கு  ஒரே ஆச்சரியம்.  அவள் விஷயம்ன்னா  சங்கோஜமே இல்லாமல்  கேட்டு விடுகிறாளே, நாமும்  கேட்டு விட்டால் என்ன என்று தோன்றியது.  தொண்டைக்குழி வரை கூட வார்த்தை வந்து விட்டது.     ஆனாலும் கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்.

'என்னதான் நெருங்கிய தோழி என்றாலும் எப்படி இதைப் போய் வெளிப்படையாய் கேட்பது' என்று அவளுக்கு ஒரு தயக்கம்.

"கைக் குழந்தையை யாரு கிட்டே விட்டுட்டு வந்திருக்கே?"  என்றாள் கிரிஜா.

"அம்மா ஊரிலேந்து  வந்திருக்கா..  குழந்தை தூங்கிண்டு இருக்கா. 

எப்படியும்  ஒன்னவர் ஆகும் அவ முழிச்சிக்க..   சித்தே பாத்துக்கோமா..  இதோ வந்திடறேன்னு   ஏடிஎம்முக்கா வந்தேன்..." என்ற  வானதி "நான் வரேன்.. கிரிஜா.." என்று கிளம்புவதற்குத் தயாரானாள்.

"ஓரு நிமிஷம்.."  என்ற  கிரிஜா,  ஹால்  பூஜை அலமாரிக் கதவைத் திறந்து  அங்கிருந்த குங்குமச் சிமிழை  எடுத்து வந்து வானதியிடம் நீட்டினாள்.

வானதி குங்குமத்தை  நெற்றியில் இட்டுக் கொண்டிருந்த பொழுது.....

திடீரென்று வாசல் பக்கம் நிழலாடியது. வேலைக்கார அம்மாள் ப்ரீதாவை விட்டு விட்டுச் சென்றாள்.

"மம்மி..."என்று வாசலிலிருந்து கத்திக்கொண்டே ப்ரீதா ஓடிவந்து கிரிஜாவைக் கட்டிக் கொண்டாள். குழந்தை கொள்ளை அழகு. வாரி அணைத்துக் கொள்ளலாம் போலிருந்தது வானதிக்கு.

"நோ..நோ.." என்று தன் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்ட குழந்தையின் கைகளை விலக்கி விட்டாள் கிரிஜா. "ப்ரீதா! இப்படி மேலே விழுந்து புரளக்கூடாது. டோண்ட் பி நாட்டி..." என்று எல்.கே.ஜி. குழந்தையிடம் அவள் கடுகடுப்பது வானதிக்கு என்னவோ போலிருந்தது. பத்திரமாக பொத்தி வைத்திருப்பது போல தனது இடைக்கு மேல் பகுதியை அவள் சரிசெய்து கொண்டது விநோதமாக இருந்தது வானதிக்கு.

குழந்தையின் யூனிபாரத்தைக் கழட்டி, மடித்து வைத்து அதன் காலலம்பித் துடைத்துக் கூட்டி வந்தாள் கிரிஜா. 'நர்ஸரி ஸ்கூல்னு பேரு. மாசம் இவளுக்கு மட்டும் ஐநூறுக்கு மேலே அழறோம்.. என்ன பிரயோஜம்?.. நீட்னஸைப் பத்தி வீட்லேதான் எஜூகேட் பண்ண வேண்டியிருக்கு" என்று வானதியைப் பார்த்து புன்முறுவல் செய்தாள்.

"அதெல்லாம் சரி, கிரிஜா.. குழந்தை ஆசையோட அணைக்கறச்சே கையை விலக்கி விட்டையே?.. அந்த ஒரு நொடிலே அதோட முகம் சாம்பி, எதையோ இழந்துட்ட மாதிரி..."

"ஓ...ஓ...."என்று கண்களில் நீர் தளும்ப அடக்க முடியாமல் சிரித்தாள் கிரிஜா. "ஓ.. நீ என்ன சொன்னே?.. ப்ளீஸ் ரிபீட்..."

"என்ன சொன்னேன்?.. ஆசையோட அணைக்கறச்சே.. நீ விலக்கி விடறச்சே..."

"எஸ்.. தேர் தி பாயிண்ட் இஸ்...."  என்றாள்  கிரிஜா  "ஆசையோட அணைக்கறச்சே விலக்கித்தான் விடணும்.. அனுமதிச்சா உடை கசங்கும்.. உடல் கசங்கும்..எதுவுமே கசங்கினா எனக்குப் பிடிக்காது..." என்றவளை வினோதமாகப் பார்த்தாள்,வானதி. 

கிரிஜாவே தொடர்ந்தாள்:" ரமேஷூம் ப்ரீதாவும், கைக்குழந்தைகளா இருக்கறச்சே, எங்கம்மா தாய்ப்பால் கொடுடீன்னு தலையா அடிச்சிண்டா... நா மசியலே.. எல்லாருக்குமே புட்டிப்பால் தான்! இவருக்குக் கூட குறைதான்! அதுக்காக நாம என்ன செய்ய முடியும்,வானதி?.. யூ ஸீ... எதை நாம பழகிண்டாலும், பழகிக்கலேன்னாலும் ஃபஸ்ட் ஆப் ஆல் படைப்பின் அழகை ஆராதிக்க நாம கத்துக்கணும்,வானதி!.. நீ என்ன நெனைக்கறே?... ஆம் ஐ கரெக்ட்?..."

கிரிஜாவுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று வானதிக்குப் புரியவில்லை. ஆனால் கட்டுக் குலையாமல் இருக்கும் கிரிஜாவின் அழகின் ரகசியம் அவளுக்குப் புரிந்து விட்டது.

ஆரம்பத்திலிருந்தே இந்த ஜாக்கிரதை உணர்வு தனக்கு இல்லாமல் போய்விட்டதே.. 'தப்பு செய்துவிட்டோமோ' என்று நொந்து கொண்ட வானதி திரும்பக் கிடைக்காத ஏதோ ஒன்றை இழந்து விட்ட உணர்வில் வீடு திரும்பினாள்.

அன்று மாலை மணி ஆறரையிருக்கும்.

கணவன் இன்னும் வீடு திரும்பவில்லை.   அம்மா கிச்சனில் இருந்தார்கள்.

குழந்தை லாவண்யா   ஹாலில் கட்டியிருந்த தூளியில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

துணித் தூளி  வானதியின்  அம்மா ஏற்பாடு.   குழந்தை பிறந்ததும் தொட்டில்  கூடவே கூடாது என்று  பாட்டி சொல்லி விட்டாள்.  இதான்  குழந்தைக்கு  ஆரோக்கியமானதாம்.  சின்னஞ்சிறு குழந்தையின் முதுகுப் பகுதியை அணைத்தபடி  மிருதுவான அதன் எலும்புக்கு சுகமாக இருக்கும் என்று அனுபவப்பட்ட வயதான மனுஷி தீர்மானமாகச் சொல்லி விடவே   குழந்தைக்கு  மரத் தொட்டில் வாங்கும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டாள்  வானதி.  

இருந்தாலும் புருஷனை ஒரு  வார்த்தை கேட்டுக் கொள்ளலாம் என்று

"என்னங்க.. அம்மா சொல்றா.." என்று விஷயத்தைச் சொன்னாள்.

"அம்மா -  ஆட்டுக்குட்டிலாம்  இருக்கட்டும்.   நீ  என்ன சொல்றே?  அதைச் சொல்லு.." என்றான் ராகவன்,  கறாராக.

"அவ்வளவு அனுபவப்பட்டவா சொல்றா..  கேட்டுக்கலாமேனுன்னு தான்.." என்று அவள் சொன்ன போது,  ராகவன் அவள் தோளைத் தொட்டான்.   தொட்டதே அழுத்தின மாதிரி இருந்தது.      "இதோ பாரு.. நீ நினைக்கறது தான் இந்த வீட்லே நடக்கணும்ன்னு...  அதான் எனக்கு சந்தோஷம்ன்னு உனக்கு நன்னாத் தெரியுமிலே?..  பின்னே,  எதுக்கு இதுக்கெல்லாம் என்னைக் கேட்டுண்டு?..    நீ என்ன நினைக்கிறையோ அதை நடத்து, கண்ணா.. "   என்று ஒரே வரியில் விஷயத்தை முடித்து விட்டான்.   அவன் அதைச் சொன்ன தோரணையே வானதிக்குக் கிறக்கமாக இருந்தது.

இந்த விஷயத்தில் எல்லாம் ராகவன் கில்லாடி.  உப்பு பெறாத விஷயங்களுக்குக் கூட பாத்து பாத்து பெண்டாட்டியை குஷியா வைச்சிண்டிருந்தாதான்,  தான் குஷியாக இருக்கலாம்  என்பதை ஐந்தாவது வேத ஸ்லோகமாகவே  மனனம் செய்து மனதில் பதித்து வைத்திருப்பவன் அவன்.  

தூளியில் விட்டிருந்த குழந்தை லாவண்யா கையையும் காலையும் உதைத்துக் கொண்டாள். தூங்கிய குழந்தை விழித்துக் கொண்டது போலிருக்கிறது என்று அருகில் சென்று வானதி தூளியை லேசாக விலக்கிப் பார்த்தாள்.

முழுமதி போல் தாயின் முகம் கண்டதும் பொக்கைவாய்ச் சிரிப்புடன் கையைக் காலை ஆட்டிப் புரண்டது குழந்தை.   தூளியை விட்டு வெளியே எடுக்க குழந்தை பண்ணிய ஆகாத்தியதைக் கண்டு அவள் நெஞ்சு பூரா பூரிப்பு பொங்கித் தளும்பியது. 

அதற்கு மேலும் தூளியில் குழந்தையைத் தவிக்க விடாது, துணியை விலக்கித் தூக்கி உச்சி முகர்ந்தாள். அன்னையின் அணைப்பின் வெதுவெதுப்பில் சுகம் கண்ட குழந்தையின் கை பரபரத்தது. பிஞ்சு விரலால் மாராப்புப் பற்றியது.

"கொஞ்சம் பொறுடி.." என்று குழந்தையைக் கொஞ்சியபடி வானதி முந்தானை விலக்கி அணைத்துக் கொண்டாள். குழந்தை முட்டி மோதியது.

ஆஹா! ஆண்டவனின் படைப்பில் எத்தனை ரகசியம்? பிஞ்சு விரல்களால் பற்றி ஈறு கவ்வி குழந்தை  ஷீரபானம் பருகுகையில்,பூமியே காலுக்கடியில் நழுவுகிற மாதிரி, கரகரவென்று நெஞ்சுக் கூட்டுக்குள் பிரவாகமாய் கங்கையே ஊற்றெடுக்கிற மாதிரி இருந்தது வானதிக்கு.

இத்தனை நாள் இயல்பாய் இருந்த செயல்  இன்று  மிகவும் அர்த்த பூர்வமாய்  புலப்பட்டது. 'அழகுக்கல்ல, இது; குழந்தைக்கு அமுது புகட்ட'என்று யாரோ கரும்பலகையில் சாக்பீஸால் எழுதி புரிய வைத்த மாதிரி, நிதர்சன நிஜத்தை உணர்வு பூர்வமாய் சுகித்த பரமானந்தத்தில் அவள் மெய் சிலிர்த்து விதிர்விதிர்த்தது. முக்கியமான முழுமுதல் உண்மையைப் புறக்கணித்து மூன்றாம்தர சிந்தனைக்கு இடம் கொடுத்தது எவ்வளவு பேதைமை என்று நாணினாள் அவள்.

கிரிஜாவிடம்  காலையில்  பேசியது நினைவில் புரண்டது.

வலது கையோடு ஒன்றி உழைக்கவே உருவான இடது கையை 'அதற்கு மட்டும்தான்' என்று நினைப்பது எவ்வளவு பைத்தியக்காரத்தனம் என்று எண்ணிக் கொண்டாள் வானதி.

==================================