நான் மட்டும் என்ன சொன்னேன்?

இந்த வாரம் சொல்லவந்த விஷயத்தைச் சொல்வதாகச் சொல்லி இருந்தேன்.  

பொதுவாக எல்லோரிடமும் ஜோக் அடித்துக்கொண்டு பழகி, பேசிக்கொண்டிருந்தேன் என்று சொன்னேன் இல்லையா?  வெளியில் ஜீப் அல்லது கார் வந்து நிற்கும் சத்தம் கேட்டால் எட்டிப்பார்த்து விட்டு பரபரப்பாக 'அதிகாரி விசிட் வந்திருக்கிறார்' என்று சொல்லி வேகமாகச் செல்வேன்.  அனைவரும் பரபரப்படைந்து அவரவர் இருக்கையில் சரியாய் அமர்ந்து வேலைகளில்  கவனமாக இருப்பதுபோல இருந்து வாசலைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.  அப்புறம் ஒன்றுமில்லை என்றதும் இறுக்கம் தளர்ந்து சிரிப்பார்கள் அலலது கண்களால் என்னை எரிப்பார்கள்!

சமயங்களில் அவர்களும் அப்படி என்னை வெறுப்பேற்றி இருக்கிறார்கள்.  சொல்லப்போனால் இப்படி பயமுறுத்தும் விளையாட்டை ஆரம்பித்தது வேறொரு சீனியர் ஊழியர்தான்!

அதே போல ஒருமுறை என் நண்பர் என்னைப் பார்க்க வந்திருந்தபோது அவர் ஆடிட்டுக்கு வந்திருக்கிறார் என்று சொல்லி அனைவரையும் கொஞ்ச நேர பரபரப்புக்குள்ளாக்கினேன்.

அதே அலுவலகத்தில் என் வயதொத்த ஒருவர் வேறு அலுவலகத்திலிருந்து மாறுதலில் வந்து சேர்ந்தார்.  அவர் பெயர் மாணிக்கம் என்று வைத்துக் கொள்வோம்.   நானும் அவரும் சற்றே நெருக்கமானோம்.  அடிக்கடி நானும் அவரும் அரட்டை அடிப்பது வாடிக்கை.  சேர்ந்து கடைகளுக்கும், புத்தகக் கண்காட்சிக்கும் சென்று வந்திருக்கிறோம்.

அவர் ஒரு தனி பிஸினஸ் வைத்திருந்தார்.  அரசு அலுவலர் அப்படி வைத்துக்கொள்ளக் கூடாது என்பதால் வெளியில் சொல்லாமல் நடுவில் ஓரிரு மணிநேரம் காணாமல் போய்வருவார்.   இப்போது வேலையை விட்டுப் போய்விட்டார் என்பதால் சொல்லலாம்!

ஒருமுறை அவர் அப்படி மதியம் லன்ச் முடித்து காணாமல் போய்விட்டு மூன்றரை மணி சுமாருக்கு வந்தார்.  அருகிலிருந்த ஓய்வறையில் முகம் கழுவிக்கொள்ளச் சென்றவர் சற்றே கண்ணயர்ந்து விட்டார்!  நான்கு மணிக்கு இயக்குநர், ஒரு டி டி, ஒரு ஜே டி என்று விசிட் வந்து விட்டார்கள்!

அவர்கள் முதல் அறையில் வந்து அமர்ந்திருக்க நாங்கள் அவரை அங்கு சந்தித்து மரியாதை செலுத்தினோம்.  அப்போதெல்லாம் காலை, மாலை இரண்டுவேளை வருகைப் பதிவேட்டில் கையெழுத்திடவேண்டும்.  வருகைப் பதிவேட்டை சோதனை செய்தவர்கள், சட்டென  எழுந்து கொண்டார்கள்.  ரௌண்ட்ஸ் போகப்போகிறார்கள் என்று பொருள்!

இயக்குநர் கையைப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு முன்னே நடக்க, வலது புறம் டெபுடியும், இடதுபுறம் ஜாயிண்ட்டும் நடக்க, நாங்கள் பின் தொடர்ந்தோம்.  ஒவ்வொரு அறையாக விசிட் செய்ய, நாங்கள் எந்த அறையில் என்ன என்று சொல்லிக் கொண்டு வந்தோம்...

மண்டையாட்டல்களும், குறுக்கு கேள்விகளும், பதில்களும் என்று நடக்க, இயக்குனருடன் வந்திருந்த க்ளெர்க் அதைக் குறிப்பெடுத்துக் கொண்டே வந்தார்.

குழு அந்த ஓய்வறையை நெருங்கும்போது எனக்கு விபரீதம் உறைத்தது!  

மாணிக்கம்!  

பனியனுடன் இருப்பார்.  அல்லது இந்நேரம் முகம் கழுவி தயாராயிருக்கலாம்.  எதற்கும் முன்னே சென்று எச்சரிக்கை செய்துவிடுவோம் என்று நான் முன்னே சென்று அதைக் கதவைத் தட்டினேன்!

இரண்டாவது முறை சற்றே பலமாகத் தட்டியபின் மாணிக்கம் கதவைத் திறந்தார்.  பனியனுடன் இருந்தார்.  கண்ணாடி போடாமல் இருந்தார்.  அந்த சோடாபுட்டி கண்ணாடியை மாட்டாவிட்டால் அவருக்கு பகலில் பசுமாடு தெரியாது!

என் பின்னால் நிற்கும் குழுவை அரைகுரைப் பார்வையில் கவனித்தவர், நான் எதுவும் சொல்லும் முன்பாகவே   "ஐயோ...   ஸ்ரீராம் ஸார்...  இத்தனை பேருக்கும் லிஸ்ட் சரி பார்க்கணுமா?  வரிசைல நிர்க்கச் சொல்லுங்க...   டோக்கன் வாங்கிட்டாங்களா?  இந்த நேரத்துல இவ்வளவு பேரா? இதோ வந்துட்டேன் இருங்க..." என்று உள்ளே திரும்ப யத்தனித்தார். அவர் கையைப் பிடித்து நிறுத்தி, 

"ஸார்...  டைரக்டர்..." என்றேன் எச்சரிக்கையான குரலில்..

வழக்கமான எங்கள் 'புலி வருது' கதை வினையானது இங்கேதான்!

"ஹா...  ஹா..  ஹா..  டைரக்டரா?  எந்தப் படத்துக்கு?  எனக்கு சான்ஸ் கிடைக்குமா?  நான் ஹீரோ வேஷத்தில்தான் நடிப்பேன்..  இருங்க..  கால்ஷீட் இருக்கான்னு பார்க்கறேன்..." என்று உள்ளே செல்லத் திரும்பியவரை "நான்சென்ஸ்" என்கிற டைரக்டரின் உரத்த குரல் நிறுத்தியது.  

"யார் மேன் நீ?   என்ன டெசிக்னேஷன்?  சூப்பரின்டென்டென்ட் எங்கே?  கூப்பிடுங்க அவரை..."

வந்தவரின் கோபம் மாணிக்கத்தைத் தாக்கியது.

அவசர அவசரமாக கண்ணாடியை எடுத்து மாட்டியவர் வெலவெலத்துப் போனார்.  சட்டையை எடுத்து தலைகீழாக மாட்டிக்கொண்டு ராமதாஸிடமிருந்து தப்பிக்க நினைக்கும் ஜெயந்தி போல பதற, 

"ட்ரெஸ்ஸை மாட்டிகிட்டு முதல் ரூமுக்கு வாங்க" என்று சொல்லி விட்டு இயக்குநர் படுகோபமாகத் திரும்பிச் சென்றார்.  டெபுடியும், ஜாயிண்ட்டும் புன்னகையை மறைத்துக்கொண்டு அவரைப் பின்தொடர, இதில் எனக்கொரு சிறு லாபம்.  அடுத்த அறைதான் என் டிபார்ட்மென்ட்.  இந்தக் களேபரத்தில் என் அறை விசிட் நின்று போனது!  அந்த ரணகளத்திலும் ஒரு சிறு கிளுகிளுப்பு!!!  

மாணிக்கம் "ஸார்...   டைரக்டர் வந்திருக்கார்னு சொல்லக் கூடாதா ஸார்...?" என்றார் அழாக்குறையாக.  

"நான் மட்டும் என்ன சொன்னேன்?"

"நிஜமாகவே டைரக்டர் வந்திருக்கார்னு சொல்லி இருக்கணும் நீங்க.." அவர் குரலில் துக்கம் தெரிந்தது.  

"நிஜமாவே...  நிஜமாவே டைரக்டர்...!  அப்படிச் சொல்லி இருந்தா மட்டும் நீங்க சரியா புரிஞ்சிக்கிட்டிருப்பீங்களாக்கும்?"

அந்நிலையிலும் தன் ஈரமுகத்தில் அவர் அப்பிக்கொண்ட பாண்ட்ஸ் பௌடர் இயக்குனர் முன் அவர் நின்றபோது காய்ந்து, வெள்ளை வெள்ளையாகத் தெரிந்ததை என்னால் சொல்லவும் முடியவில்லை.  இயக்குனரால் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியவில்லை!

என்ன நடந்திருக்கும் என்று சொல்லவும் வேண்டுமோ!

======================================================================================================

இரண்டாம் பாகத்தில்தான் அனுஷ் என்று தெரிந்ததும் அப்போதைய என் நேயர் விருப்பம்...

 

================================================================================================

அதுசரி..   இந்த ஆராய்ச்சி முடியும்வரை அது நம்மை விட்டு வைக்கணுமே!

============================================================================================

அட, இடத்தைச் சொல்ல விடமாட்டேங்கறாங்களே...!

ஆ...  வட்டி என்னாச்சு!

அப்போது அவர் குழந்தை!