கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : சாபம் 3/3 -------- ஜீவி

                                              பகுதி--3

                                                       

      

                                                                           ஜீவி

முந்தைய பகுதிகள் (சுட்டி) :

பகுதி 1 

பகுதி 2 

புவியியல் பேராசிரியர் துரைசாமி மேடையேறியதும் அவரை வரவேற்று 

தனது அரிய கண்டுபிடிப்பான அந்தக் காலக் கணினி முன் நிறுத்தினான் 

பாபு.. துரைசாமியின் பிறந்த தேதியும் அன்றைய தேதியும் நேரமும் 

காலக்கணினியில் பதியப் பட்டன.

"துரைசாமி சார்! உங்களது எந்த ஜென்மத்து நிகழ்ச்சியை பார்க்க ஆவலாக

 இருக்கிறீர்கள்?" என்று அவரிடம் கேட்டான் பாபு..

"போன ஜென்மத்து என் சம்பந்தப்பட்ட நிகழ்வு ஏதாவது பார்த்தால் போதும். 

 அதுவே எனக்குப் பேரானந்தமாக இருக்கும்" என்றார் துரைசாமி.

"ஓ.கே. கொஞ்சம் வலது புறமாக நகர்ந்து கணினிக்கு நெருங்கி வந்து 

திரையில் உங்கள் முகம் தெரிகிற மாதிரி அமர்ந்து கொள்ளுங்கள். 

 உங்களது இந்த ஜென்மத்து முக விலாசத்தை அந்தக் கணினி புரிந்து 

கொள்ளட்டும்" என்றான் பாபு.

துரைசாமியும் அப்படியே செய்தார். அவர் முகம் கணினித் திரையில் 

நன்றாகப் பதிந்ததும் விர்..ரென்று விர்ரிட்டது கணினி.

பாபு காலக்கணினியின் வயிற்றுப் பகுதியில் ஒன்று என்று இலக்கமிட்டிருந்த 

குமிழைத் திருப்பியதும், இரண்டே வினாடிகளில் 'பளிச்' என்று துரைசாமி 

ஸாரின் போன ஜென்மத்து அந்தக் காட்சி திரையில் படர்ந்து விரிந்தது.

சட்டென்று பாபு கணினியில் மொழியைப் பதித்து ஸ்பீக் பட்டனை 

அழுத்தினான்.

இப்பொழுது பேண்ட்டும் ஸ்லாக்குமாக இருக்கும் துரைசாமி, 

திரையில் பஞ்ச கச்ச வேஷ்டியும் அங்கவஸ்திரமுமாய் இருந்தார். அவர் 

கையில் ஒரு கவளம் சாத உருண்டை. அதை ஒரு உயர்ந்த மேடையின் 

மேல் வைத்து விட்டு, "கா..கா..." என்று கத்துகிறார். உடனே 

காக்கையொன்று பறந்து வந்து அந்த சாத உருண்டையை கொத்துகிறது. 

அதே நேரத்தில் பின்புலக்காட்சியாக, ஒரு பசு. அந்தப் பசுவுக்கு எதிரே 

ஒரு கை நீண்டு வைக்கோல் கட்டு ஒன்றைப் போடுகிறது.

"ஓ..ஓ.." என்ற ஆரவாரத்திற்கிடையே , பாபு விளக்கப் பொத்தானை அழுத்தி, 

பிளாஸ்டிக் அட்டையைப் பெற்று, அதில் பொறித்திருந்த விஷயத்தைப் 

 படித்து விட்டு விளக்கினான். மொத்தக் கூட்டமும் பாபு சொல்வதைக் 

கூர்மையாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

"ஒன்றுமில்லை..இது துரைசாமி சாரின் சென்ற தலைமுறைக் காட்சி. 

 அதாவது துரைசாமி சாரின் போன ஜென்மத்தில் இதே மாதம், தேதி, 

நேரத்தில் நடந்த காட்சி. அன்றைய தினம், துரைசாமி சார் யாருக்கோ 

சிராத்தம் செய்திருக்கிறார். சிராத்தம்-- --யூ நோ?.. ஒரு குடும்பத்தில் 

 இறந்தவர்களுக்காக அவர் வழிவந்தவர்கள், சிரத்தையுடன் செய்யும் திதி 

அது என்று பழைய புராண குறிப்புகள் கூறுகின்றன.. அந்த ஜென்மத்து 

 துரைசாமி சார், பிண்டம் வைத்து காக்கைகளைக் கூப்பிட, அவை 

வந்து சாப்பிடுகின்றன. அதெல்லாம் போகட்டும். அந்தப் பின்புலக் 

காட்சியைப் பார்த்தீர்களா?.. அதுதான் இதில் விசேஷம்!..அதே நேரத்தில் 

இவன் உருட்டி வைத்த சாதப்பிண்டம், வைக்கோல் கட்டாக மாறி, யார் 

மூலமாகவோ, அந்த ஜென்மத்தில் பசுவாக உயிர் தரித்திருக்கும்-- 

துரைசாமி சார் யாருக்காக சிராத்தம் செய்கிறாரோ அவருக்குப்-- போய்ச் 

சேருகிறது. அதாவது துரைசாமி சார் யாருக்காக சிராத்தம் செய்கிறாரோ 

அவர் இந்த ஜென்மத்தில் ஒரு பசுவாக உயிர் தரித்திருக்கிறார் என்று 

கொள்ளலாம். இது உண்மையிலேயே உடலைச் சிலிர்க்கவைக்கும் ஒரு காட்சி"

என்று பாபு முடிக்கிறான்.

"உடலையும் எரித்தாயிற்று; உயிரும் பிரபஞ்ச வெளியோடு கலந்தாச்சு. 

அப்படியிருக்க இறந்து போனவர்வர்கள் எப்படி இவர் அளிக்கும் உணவை

 ஏற்றுக் கொள்வார்கள்? என்ற கேள்விக்கு பதிலாக அந்தப் பின்புலக் 

காட்சி அர்த்தம் நிறைந்ததாகத் தெரிகிறது.." என்றார் வானவியல் பேராசிரியர் 

உலகநாதன்.

"இன்னொன்றும் தெரிகிறது.." என்றார் சாமிநாத சர்மா. "பிறப்புகளில் 

உயர்ந்த மனிதப்பிறப்பு கிடைத்து விட்டது என்று இறுமாந்து இருக்க 

வேண்டாம். அந்தந்த பிறப்புகளில் செய்யும் நன்மை--தீமைகளுக்கு 

ஏற்ப அடுத்த பிறவி கிட்டுவதாகவும் கொள்ளலாம்" என்றார் சர்மா.

ஜெகப்பிரியனுக்கு ஏக ஆச்சரியம். எழுந்திருந்தவர், "இந்த அதிசய 

காலக்கணினியின் செயல்பாடுகளைப் பார்த்து விட்டு அது பற்றி ஏதாவது 

சொல்லாமலிருந்தால் பாவம்.." என்று ஆரம்பித்தார். "இறப்பிற்குப் பிறகு 

ஏதுமில்லை. ஆட்டம் க்ளோஸ் என்று இதுகாறும் நம்பியிருந்தேன். 

 அந்த நம்பிக்கை பொடிப்பொடியாக சிதறுண்டதை இப்போது என் 

கண் முன்னாலேயே கண்டேன். இத்தனாவது ஜென்மம் என்றால் 

அதற்கேற்ப ஒரு காட்சியை ப்ரோகிராம் பண்ணியிருப்பீர்களோ என்ற 

சந்தேகமும் ஆரம்பத்தில் இருந்தது. மாற்றி மாற்றி வரும் காட்சிகளின் 

நேர்த்தியும் அந்த காட்சிகளுக்கு ஏற்ப விவரக் குறிப்புகள், காட்சிகளின் 

நேரடி ஒலி விளக்கம் எல்லாம் அற்புதம். இந்தத் தலைமுறையின் மிகச் 

சிறந்த கண்டுபிடிப்பு இதுவாகத் தான் இருக்கும். இளைஞன் 

பாபுவுக்கு என் அன்பார்ந்த ஆசிகள். கண்டுபிடிப்புகளுக்கான 

பிரபஞ்சத்தின் மிகச் சிறந்த பரிசுகளைப் பெற என் வாழ்த்துக்கள்.." 

என்று சொல்லி அமர்ந்தார்.

கூட்டத்தின் வலது பக்க ஓரத்தில் லேசான சலசலப்பு. அநத இடத்தில் 

அமர்ந்திருந்த சுரேஷ் எழுந்ததும் அவன் தோற்றமே எல்லோரையும் 

கவர்வதாக இருந்தது. . இவனுக்குக் கூட இந்த தொடர் ஜென்மங்களில் 

ஈடுபாடு இருக்குமா என்று ஐயம் எற்படுகிற மாதிரியான இளமை 

ஊஞ்சலாடும் வசீகரிப்பு..

அவனைப் பார்த்து"ஓ..ஓ.." என்று கூட்டமே கரகோஷிக்க, அடுத்ததாக சுரேஷ் 

மேடையேறினான்.

"எங்கள் பெரும் மதிப்பிற்கும் பேரன்புக்கும் உரிய இளம் விஞ்ஞானி பாபு 

 அவர்களே! உங்களது அரிய இந்த கண்டுபிடிப்பைக் கண்டு 

அடக்கமுடியாத சந்தோஷத்தில் நாங்கள் திளைத்துக் கொண்டிருக்கும் 

இந்த நேரத்தில் எனக்கும்.."என்று மேடைப்பேச்சு பாணியில் 

ஆரம்பித்தவன், மெல்ல தனக்கு முன்னால் உட்கார்ந்திருக்கும் 

விஞ்ஞானிகளின் கும்பலில் இரண்டாவது வரிசையை நோட்டமிட்டான். 

அவன் விழிகள் மொய்த்த இடத்தில் உட்கார்ந்திருந்த ரேவதிக்கு 

முகமெல்லாம் சிவந்தது.

எத்தனை தலைமுறைகள் தாண்டிப் போனால் தானென்ன?.. பெண்கள் 

நாணப்பட்டால், முகம் தான் சிவக்கும் போலிருக்கிறது.

"ஹியர்..ஹியர்.."என்று கூவினான் பாபு. ."மிஸ்டர், ஷூரேஷ்! ரேவதியின் 

அனுமதியா?. இஃப் யூ டோண்ட் மைண்ட், கேன் ஐ டேக் தி 

பிரிவிலேஜஸ்?.. ரேவதி அனுமதிக்க மறுக்கமாட்டார்களென்று 

நினைக்கிறேன்." என்றவன் அட்டகாசமாக சிரித்தான்.

அந்த மொத்த கூட்டமே 'கொல்'லென்று சிரித்தது. இளம் விஞ்ஞானி 

சுரேஷ் மேடையில் நாணத்துடன் நெளிந்தான்.

"தென் வாட்?.. ரேவதி, உங்கள் காதலர் சுரேஷ் தனது முந்தைய 

ஜென்மத்தைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதில் உங்களுக்கு ஆட்சேபணை 

உண்டா?" என்றான், குறுப்புக்கார பாபு.

ரேவதியும் அடக்கமுடியாமல் சிரித்து விட்டாள். "பை ஆல் மீன்ஸ்."

"ஓ.கே. அனுமதி கிடைத்துவிட்டது, சுரேஷ்!" என்று சுரேஷைப் பார்த்து பாபு 

முறுவலித்தான். "எந்தத் தலைமுறை சுரேஷ்?"

ஒரு நிமிடம் தான் சுரேஷின் தயக்கம். டக்கென்று "இருபது ஜென்மங்களுக்கு 

முன்னால் நான் எப்படி இருந்தேன் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளலாமா, 

புரொபஸர் சார்?" என்றான்.

"ஓ.." என்று உதடைக் குவித்த பாபு, அன்றைய தேதி, சுரேஷின் பெயர், பிறந்த 

தேதி, ஆகியவற்றை கம்ப்யூட்டரில் பதிந்து, காலக்கணினியின் 

வயிற்றுப் பகுதியிலிருந்த 20- என்று எண்ணிட்டிருந்த குமிழைத் திருப்பியதும் 

திரையில்...

அந்த காலத்து இராஜசபை.

புலவர்களும், தளபதியும் வீரர்களும் புடைசூழ மகுடம் தரித்து அரியாசனத்தில்

மன்னன். அவன் தலைக்கு நேரே சிவப்பு அம்புக்குறி.

அழகே உருவான அபலைப் பெண் ஒருத்தி கண்களில் நீர் வழிய, 

மன்னனிடம் எதையோ யாசித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். மன்னனின் முகத்தில் 

அதை மறுக்கும் தீவிரம்.

பாபு காலக்கணினியில் மொழியைப் பதிந்து, ஸ்பீக் பட்டனை அழுத்தியதும், 

குரல்! பெண்ணின் குரல்!

அந்தப் பெண்ணின் குரலில் அதிகப்பட்சப் பரிதாபம் கலவையிட்டிருந்தது.

"அன்பரே! எப்படி என்னை உங்களால் மறக்க முடிந்தது?.. இந்த 

சகுந்தலையை மறப்பது எப்படி உங்களுக்கு சாத்தியமாயிற்று?.. என் 

கைவிரல் தீண்டி கணையாழி போட்டது உங்களுக்கு நினைவில்லையா? 

அழகான சோலையில் பர்ணசாலை பக்கத்தில் நாம் கூடிக் களித்திருந்தது 

நினைவில்லையா, அன்பே?"

"இல்லை..இல்லை.." என்று அவசரமாக மறுத்தான் மன்னன். "நீ யாரோ?.. 

நீ யாரென்பதே எனக்குத் தெரியாது!உன் தகுதி உணராமல் அரசனுடன் 

உறவாடி இராஜத்துரோகம் புரியாதே.. போய்விடு, இங்கிருந்து.."

"மன்னா.. நீங்களில்லாமல் இந்த உயிர் உடலில் எப்படித் தங்கும்? நான் 

சொல்வது சத்தியம், மன்னா.. நான் சொல்வது சத்தி..."

"பசப்பாதே, பெண்ணே!.. போய்விடு, இங்கிருந்து.. துஷ்யந்தன் பெயரைக் 

களங்கப்படுத்த, மன்னனென்றும் பாராமல் பழிசுமத்த இங்கு 

வந்திருக்கிறாயா?.. தளபதி.. இவளை இழுத்து.."

தளபதி உக்கிரப்பார்வையுடன் அவளை நெருங்கி, அவள் கைப்பற்றியதும் 

சடாரென்று தலைதூக்கி ஆவேசமே அவளாகிறாள். "என்னை 

நெருங்காதே.... மன்னா! நினைவுபடுத்திப் பாருங்கள்,.. என்னை நினைவு 

இல்லையா?..ஐயோ! நிஜமாக என்னை நினைவில்லையா, மன்னா! அதை 

எப்படி மறக்கமுடியும், உங்களால்? பொய்யுரைக்காதீர்கள். 

பொய்யுரைக்கும் உங்களுக்கு இனி எந்தப் பிறவியிலும், ஆமாம், எந்தப் 

பிறவியிலும்.. ஒரு பெண்ணின் காதல் கைகூடாமலே போகட்டும்.. 

போகட்டும்.." என்று தலை குனிந்து குலுங்கிக் குலுங்கி அழுகிறாள் சகுந்தலை.

இதைப் பார்த்து ரேவதி பதட்டத்துடன் தன் இருக்கையில் நிலைகொள்ளாமல் 

நெளிந்தாள்.

சுரேஷ் முகத்தில் விவரிக்க இயலாத குழப்பம். அந்த விஞ்ஞானிகளின் 

கூட்டமே திக்பிரமை அடைந்த மாதிரி உட்கார்ந்திருந்தது. கொஞ்ச 

நேரத்திற்கு முன்னாடியிருந்த சிரிப்பும், கும்மாளமும் இருந்த இடம் தெரியமல் 

ஓடி ஒளிந்திருந்தது.

கணினியை 'ஆஃப்' செய்வதற்கு முன், அவசர அவசரமாக 'விளக்க' பட்டனை 

தட்டினான் பாபு.. விளக்க அட்டை வந்து விழுந்தது. அங்கிருந்த யாருக்கும் 

பொறுமையில்லாமல், என்னவென்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில் எழுந்தே 

விட்டார்கள்.

'விளக்க' அட்டையை ஒரே வினாடியில் மேய்ந்து விட்டு எல்லோருக்கும் 

கேட்கிற மாதிரி பாபு உரத்த குரலில் சொன்னான்: "அவன் பெயர் துஷ்யந்தன். 

இந்தியாவில் நாடாண்ட மன்னன். காட்டில் வேட்டையாடிக் 

கொண்டிருந்த பொழுது கன்வ மகரிஷியின் பாதுகாப்பிலிருந்த 

சகுந்தலையைச் சந்திக்கிறான்.. அவள் மேல் மோகம் கொண்டு 

காந்தர்வ மணம். மோகத்திற்கு அத்தாட்சி, அவன் அவளுக்கிட்ட மோதிரம்...

"துஷ்யந்தன் சகுந்தலையைப் பிறகு முறைப்படி அழைத்துக் கொள்வதாகச் 

சொல்லி நாடு திரும்புகிறான். ஒரு முனிவர் இட்ட சாபத்தால், சகுந்தலையை 

மறக்கிறான். துர்திர்ஷ்டவசமாக குளிக்கும் பொழுது கடலில் சகுந்தலை 

அவனிட்ட மோதிரத்தைத் தொலைத்து விடுகிறாள்...

"காட்டில் காந்தர்வமணம் புரிந்து கொண்டவனை நாட்டில், அரசவையில் 

சந்திக்கிறாள். 

தன் பரிதாப நிலையைச் சொல்லி முறையிடுகிறாள். முனிவர் சாபத்தால் 

எல்லாவற்றையும் மறந்த துஷ்யந்தன், 'பசப்பாதே..நீ யாரோ, நான் 

யாரோ' என்கிறான். இதுதான் நாம் பார்த்தது" என்கிறான் பாபு...

"ஓ.. வாட் எ பிட்டி!" என்று கூட்டமே புலம்ப, சுரேஷ், பாபுவிடம் சென்று, 

பரிதாபமாக "பிறகு துஷ்யந்தனான நான் என்ன செய்தேன்? அந்த 

சகுந்தலையை மணந்தேனா?.. அந்த அபலையைக் காப்பாற்றினேனா?.. 

என்ன செய்தேன்?..சொல்லுங்கள்" என்று துடித்தான்.

"அதற்கு மறுபடியும் கம்ப்யூட்டரை இயக்கினால் தான் தெரியும்" என்ற பாபு 

மறுபடியும் சுரேஷை கம்ப்யூட்டரின் முன்னால் நிறுத்தி, அவன் பெயரைப் 

பதிவு செய்து, '20' என்று எண்ணிட்ட குமிழைத் திருப்பி.....

அதற்குப் பிறகு நடந்தவற்றைத் தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலில் விஞ்ஞானிகள், 

பேராசிரியர்கள் கூட்டம் உட்கார----

ரேவதி மட்டும்.......

ஓ, ரேவதி?....

அவள் அந்த இடத்தை விட்டு எப்பொழுதோ போய்விட்டாள்.

முந்தையப் பிறவியில் கொண்ட காதலை பகிஷ்கரித்த ஒருவனிடம், 

இந்தப் பிறவியில், இப்பொழுது தன் வாழ்க்கையை ஒப்படைப்பதா என்கிற 

தயக்கமா?...

அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும். இல்லை, சாபமோ?..

ஆமாம், சாபம் தான். அதுவும் ஒரு பெண்ணின் சாபம். சகுந்தலையின் சாபம்!

(நிறைவுற்றது)