துண்டு பீடி துலுக்காணம்

அரசுப்பணியில் இனைந்து சில வருடங்கள் ஆகி இருந்தன. 

ஆரம்ப பயங்களும், தயக்கங்களும் மறைந்து கொண்டு வந்த நேரம்.

ஆரம்ப காலங்களில் யார் என்ன பதவி, அந்தப் பதவியின் வீர்யம் என்ன என்றே தெரியாத நேரங்கள்.  அப்போது யாரை எப்படி அழைப்பது என்கிற பிரச்னைகளும் இருந்தன. 

முதலில் எல்லாம் அடிப்படை நிலை ஊழியர்களுக்கும் நானாகவே முகமன் கூறிவிடுவேன்.  அல்லது கையாட்டி பேசிவிடுவேன்.  இது கெட்டபழக்கம் இல்லை என்பதால் இன்று வரை தொடர்கிறேன்!  அவர்களை மரியாதைக்குறைவாக அழைப்பதும் இல்லை.  அவர்களால் முடியாத வேலைகளை சொல்வதும் இல்லை!  சொந்த வேலைகளுக்கு ஏவுவதும் இல்லை.

மெல்ல மெல்ல சீனியர்களைப் பார்த்து, பழக ஆரம்பித்து, பின்னர் சொந்த அபிப்ராயங்களுடன் பணிபுரியத் தொடங்கினேன்.

சொந்த அபிப்ராயம் என்று ஏன் சொல்கிறேன் என்றால், என் சீனியர் உயர் அதிகாரிகளிடம் ஒரு அடிமை போல பேசுவார்.  ஆனால் வேலை அப்படி ஒன்றும் கிடையாது.  தான் மிகவும் கீழினும் கீழோன் என்பது போல அவர் பேசும் பாணியை நான் ஆரம்பத்திலேயே தவிர்த்து விட்டேன்!

உயர் அதிகாரி வந்ததும் உடனே அவர் அறைக்குச் சென்று வணக்கம் வைத்து வரும் வழக்கம் ஒன்று இருந்தது.   அப்படி ஒன்றும் தப்பான பழக்கம் இல்லைதான்.   ஆனால் அப்படி நாம் சொல்லும் சமயங்களில் அவர் நிமிர்ந்தே பார்க்க மாட்டார்.  சமயங்களில் நிமிர்ந்து பார்த்துவிட்டு மௌனமாக மறுபடியும் தலையைக் குனிந்து கொள்வார்.  சமயங்களில் நேரடியாக வந்திருப்பவரின் பெயரைக் குறிப்பிட்டு "அந்த ஃபைல் என்ன ஆச்சு?...  என்ன ஆக்க்ஷன் எடுத்துருக்கீங்க இதுவரை? அதைக் கொண்டாங்க.." என்பார்.  பதிலுக்கு முகமன் கூறுவது அவர்களுக்கு அந்தஸ்துக் குறைவாகத் தோன்றி இருக்கும் போல!

ஒரு அதிகாரி மாறி, அடுத்த அதிகாரி வந்ததும் நான் அவர் அறைக்கு வலியச் சென்று விஷ் செய்யும் வழக்கத்தை நிறுத்தி விட்டேன்.  அந்த அறைக்கு எப்போது செல்ல நேரம் வருகிறதோ, அப்போது செல்லும்போது விஷ் செய்யத் தொடங்கினேன்.  பெரிய கண்டனம் எல்லாம் எதுவும் இல்லை.  ஆனால் அதிலும் வேறொரு அதிகாரியால் பின்னர் பிரச்னையைச் சந்தித்தாலும், அவர்தான் பின்னாட்களில் எனக்கு மிக நெருங்கிய அதிகாரியும் ஆனார்!  என்னைப்பார்த்து வேறு சிலரும் என் வழக்கத்தைப் பின்பற்றத் தொடங்கினர்.

அதே போல என் சீனியர் பேசும்போது உயர் அதிகாரிகளிடம் "ஆமாங்க மேடம்...  ஆமாங்க ஸார்... " என்று வார்த்தைக்கு வார்த்தை மரியாதை விகுதி சேர்த்துப் பேசுவார்.  இரண்டு வார்த்தைகளுக்கு ஒருமுறை "நீங்களெல்லாம் ஆபீஸர்ஸ்...  நாங்களெல்லாம் சபார்டினேட்ஸ்..." என்று அடிக்கடி சொல்லி பணிவை பயங்கரமாகக் காட்டுவார்.

பணிவுடையன் இன்சொலன்தான்.  ஆனால் எனக்கு அளவுக்கு மீறிய பவ்யம், பணிவு போலியாகத் தெரிந்தது.    எனவே நான் அவர்களிடம் பேசும்போது தேவையில்லாத இடங்களில் வரும் 'ங்க' வை கட் செய்துவிட்டு பேசத் தலைப்பட்டேன்.  அதாவது அவர்களிடம் பேசும்போது அப்படி வார்த்தைக்கு வார்த்தை 'ங்க' சேர்க்க இயல்பாகவே எனக்கு வரவில்லை!  

அதிகாரிகள் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.  என் ஸீனியர்தான்!  எனக்காக அவர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்வார்!  அவர்களிடம் நான் இல்லாதபோது "இளங்கன்னு...   பயமறியாது..."  என்பார்.  ஆனாலும், நல்லவேளை அதனால் எனக்கு அதிகாரிகளிடமிருந்து பெரிய தொல்லை எதுவும் வரவில்லை.  

மாற்றாக அவர்கள் என்னிடம் சகஜமாக உரையாடத் தொடங்கினார்கள்.  சமயங்களில் வெளியில் நின்று பொது விஷயங்கள் எல்லாம் பேசுவார்கள்.  ஸீனியரிடம் அப்படி அவர்கள் பேசியதில்லை என்பதால் அவர் கொஞ்சம் 'காண்டா'வார்!  ஆனாலும் எனக்கும் சீனியருக்கும் இடையில் ஒரு அன்பும், நட்பும் புரிதலும் இருந்தன.  

மதுரையிலிருந்து சென்னை வந்த புதிது என்பதாலும், இன்னும் திருமணமாகாத நிலை என்பதாலும் அலுவலகத்திலேயே தங்கி இருந்தேன்.  அதனால் சக ஊழியர்களுடன் நல்ல நட்புறவு இருந்தது.  

ஆரம்ப பயங்கள் மறையத்தொடங்கிய நேரம் என்னில் இருந்த மாற்றங்கள் என்றால், எல்லோரிடமும் சகஜமாகப் பேசுவேன்.  மரியாதைக் குறைவாக யாரிடமும் பேசமாட்டேன்.  நிறைய ஜோக்ஸ் அடிப்பேன்.  விளையாட்டுத்தனமாக பேசி அவர்களை அவ்வப்போது ஏமாற்றுவது உண்டு.

இந்த நிலையில் நடந்த சில தொலைபேசி சம்பவங்களை முன்னர் எழுதி இருக்கிறேன்.  ஜூனியர்கள் புதிதாக ஏதாவது செய்தால், வேலையை முடித்து விட்டால் சீனியர்கள் அதற்கு சொந்தம் கொண்டாடுவது வாடிக்கையாக இருந்தது.  "என்னை கேட்டார்...   நான் சொன்னேன்..." என்பார் ஒருவர்.  நாமும் இருக்கும்போது சொன்னால் "நீங்க எங்க சொன்னீங்க?  நான் எங்க உங்களைக் கேட்டேன்?" என்று கேட்டுவிடுவேன்.  நாம் இல்லாதபோது சொன்னால்?  அப்புறம் காதுக்கு வரும்போது வருத்தமாக இருக்கும்!  அதே சமயம் ஜூனியர்களான நாங்கள் செய்யும் தவறுகளுக்காக அந்த சீனியர்கள் காத்திருப்பார்கள்!  அதிகாரிகள் அல்ல, சீனியர்கள்தான் காத்திருப்பார்கள்!  இது எங்கள் அலுவலக அனுபவம்!

ஓரளவு, இது எல்லா அலுவலகங்களிலுமே பொதுவான நடைமுறையாக இருக்கலாம்!  நான் இப்போது சீனியர்.  ஆனால் நான் அப்படி நடந்து கொள்வது இல்லை.  அதாவது மோசமான மாமியார் இல்லை!  ஆனால் பாருங்கள், எனக்கு இன்னும் சரியான மருமகள் கிடைக்கவில்லை.  அதாவது ஜூனியர் அமையவில்லை!  தனியாகவே தவிக்கும் நிலை!

வழக்கம்போல சொல்லவந்த விஷயத்துக்கு முன்னுரை எழுதியாச்சு!  அடுத்த வாரம் சொல்ல வந்த விஷயத்தைச் சொல்லி விடுகிறேன்!

================================================================================================

பாஸ் தன் வாட்ஸாப் குழுமத்தில் இருப்பவர்களுக்கு 'குட்நைட்' அனுப்ப அவ்வப்போது சில வாசகங்கள் கேட்பார்.  நானும் தோன்றியதை எழுதித் தருவேன்.  அபப்டி எழுதித் தந்த சிலவற்றில் இரண்டு இங்கே இப்போது...

(1)

​மயங்கும் இரவில்

உறங்கும் கண்கள்

மறுநாள் விடியலில்

மலரும் கண்கள்

(2)

குவியும் இரவில்

கவியும் உறக்கம்

புவியும் மயங்கும்

புலரும் வரைக்கும்..

இதை நாமே எடுத்த ஏதாவது ஒரு படத்தில் இணைத்து 'குட்நைட்' சேர்த்து தந்துவிடுவேன்!  இப்படி அனுப்புபவற்றில் ஒன்றிரண்டு எப்போதாவது எங்களுக்கே வேறிடத்திலிருந்து திரும்பி வரும்!  முதல் 'கவிதை'யில் இரண்டு முறை கண்கள் என்று வராமல் வேறு யோசித்துப் பார்த்தேன்.  சரியாக அமையவில்லை.  விட்டுவிட்டேன்!

=================================================================================================

இந்த வாரம் 'புதிய பறவை' படத்தின் விமர்சனம் படிப்போமா?  அப்போது வந்த விமர்சனம்.  அப்போதைய கல்லூரி மாணவர் சீனிவாசன் எழுதி இருக்கிறார்.  இப்போது எங்கே, என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாரோ!  பாடல் காட்சிகள் விரசம் என்கிறார்.  நம்மையே நாணப் படவைக்கும் அளவு விரசம் என்கிறார்!  சிட்டுக்குருவி பாடல் மட்டும் நன்றாய் இருக்கிறதாம்!  முக்கியமான காட்சியின் முரணைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்...

============================================================================================

அழகான, இளமையான எம் ஜி ஆர்.  1947 களில் எம் ஜி ஆர் இப்படிதான் இருந்தார்.  குண்டூசி பத்திரிகையில் வெளிவந்த படம்.

பிரபல பாடகர் வி வி சடகோபன் பல்துறை வித்தகர்.  அவருடைய வாழ்க்கையே ஒரு மர்மமும் கூட.  அவர் பத்திரிக்கைத் துறையிலும் இருந்திருக்கிறார்.  அப்போது அவர் இப்படித்தான் இருந்தார். 

=============================================================================================

ரொம்ப ஆரம்பகால மதன் ஜோக்...  முதலில் எனக்கு ஜோக்  புரியவில்லை.  பின்னர்தான் புரிந்தது. முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணா, சிரிப்புத்திருடன் சிங்காரவேலு, ரெட்டைவால் ரெங்குடு போல இதை அவர் தொடர்ந்திருந்தால் 'துண்டு பீடி துலுக்காணம்' என்று தொடர்ந்திருப்பார்!!!

===============================================================================================