நந்தா என் தம்பி

அவ்வளவாக சிரிக்காத அப்பா காரோட்டிக் கொண்டிருந்தார்.  எப்போதும் சிரிக்கும் அம்மா வீட்டில் இருந்தாள்.   

ரொம்ப நீட்டி முழக்கப் போவதில்லை நான்.  என் வாழ்வின் சில நாட்கள் பற்றி உங்களுடன் கதைக்கப் போகிறேன்.  அவ்வளவுதான்.  ஏனென்றால் இதெல்லாம் எனக்குப் பழக்கமில்லை.  

அப்பாவும் அம்மாவும் லவ் பண்ணிக்க கல்யாணம் செய்து கொண்டார்களாம்.  அம்மாதான் சொல்லியிருக்கிறாள்.  அதிகம் பேசாத அப்பா எப்படி அந்தக் காலத்தில் லவ் பண்ணியிருப்பார் என்று ஆச்சர்யம்.  ஆனால் அப்பா அந்தக் காலத்தில் பல பெண்களுக்கு ஹீரோவாம்.  அம்மா சொல்லியிருக்கிறாள்.  அப்படிப் பேசுவாராம்.

இப்போது அதிகம் பேசுவதில்லை.  "உங்கள் பெயர் ராஜுதானே?" என்று கேட்டால் "ஆமாம்" என்று தலையாட்டுவார்.  அவர் பெயர் அது இல்லை.  கோபால்.  கவனம் இங்கில்லாவிட்டாலும் உங்களை, உங்கள் கேள்வியை  அவர் மதிக்கிறாராம்.  கேட்டால் நீளமாக விளக்கம் கொடுத்து அப்படித்தான் சொல்வார்.  நாங்கள் கேட்க மாட்டோம்.

எங்களுக்கும் பொறுமை இல்லை.

அம்மா நேர் எதிர்.  பேசிக்கொண்டே இருப்பாள்.  இப்போது அந்த அம்மா இயல்பிழந்துதான் இருக்கிறாள்.

நான் ரொம்ப பாவம்.  ஏன் என்று அப்புறம் சொல்கிறேன்.

எனக்கு நந்தா என் நிலா பாடல் ரொம்பப் பிடிக்கும்.  அப்பாவுக்கு அந்தப் பாடல் ரொம்பப் பிடிக்கும் என்பதால் இருக்கலாம்.  அல்லது என் தம்பி பெயர் நந்தா என்பதாலும் இருக்கலாம்.  தம்பிக்கு நந்தா என்று அப்பா பெயர் வைத்ததே அதனால்தான்.  அவருக்கு எஸ் பி பி பிடிக்கும்.  எஸ் பி பி பாடல்களில் இது பெஸ்ட் என்பார்.  அந்தப் பாடல் மதுவந்தி ராகம் என்பார்.

ஆனால் இதெல்லாம் நான் சொல்லப்போகும் கதைக்குத் தேவையா இல்லையா என்று தெரியவில்லை.  நான் கொஞ்சம் அம்மா மாதிரி.   சட்சட்டென சப்ஜெக்ட் மாறிக்கொண்டே இருப்பேன்.  நடப்புக்கு வருகிறேன்.

பின் சீட்டில் நானும் என் தம்பியும்.  நான் யார் என்று  சொல்லவேண்டும் இல்லையா?  நான் பதினோராம் வகுப்புப் படிக்கும் கிஷோர்.  அப்பாவுக்கு ஹிந்திப் பாடகர் கிஷோரும் பிடிக்கும் என்று உங்களுக்கு இப்போது புரிந்திருக்கும்.  நல்லவேளை அப்பாவுக்கு பி யு சின்னப்பா பிடிக்கவில்லை.  ஏன் என்றால் சின்னப்பா என்ற பெயரை எனக்குப் பிடிக்காது.  என் நண்பனின் அண்ணன் பெயர் அதுதான்.  என்னை அடித்துக் கொண்டே இருப்பான்.  வெறுப்பேற்றிக் கொண்டே இருப்பான்.  

தம்பி நந்தா ஆறாம் வகுப்பு படிக்கிறான்.  போதிய இடைவெளி!

நந்தா உர்ரென்றிருந்தான்.  வீட்டில் ரகளை செய்து கொண்டிருந்த அவனுக்கு ஒரு மாறுதலுக்காகத்தான் இந்த கார்ப் பயணம்.  அம்மாவின் யோசனை.  நான் வேறு வழியில்லாமல் அம்மா சொன்னாள் என்பதற்காக காரில் ஏறிக்கொண்டேன்.  ஏற்றப்பட்டேன் என்பது சரி.  கையில் நாளை பரீட்சைக்கான புத்தகம்.

திடீரென என் புத்தகம் பிடுங்கப்பட்டது.  நிமிர்ந்து பார்ப்பதற்குள் வெளியே எறியப்பட்டது.  புத்தகத்தை பிடுங்கி வெளியே எறிந்த நந்தா என்னை முறைத்தான்.  சண்டைக்குத் தயாராயிருந்தான்.  என் கோபம் எழுந்த வேகத்தில் அடங்கியது.  அப்பா வண்டியை  ஓரமாக நிறுத்தினார்.  நான் சென்று புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு  - பொறுக்கிக் கொண்டு  - வந்தேன். 

கார் மறுபடியும் கிளம்பியது.  அப்பா நந்தாவைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்.   நான் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்து விட்டு மீண்டும் படிப்பைத் தொடர்ந்தேன் - புத்தகத்தை இறுகப் பற்றியபடி!  நந்தா விரோதமாக எதிர்ப்புறம் திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டான்.  இது இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி நிகழும் ஒரு நிகழ்வு.

அடுத்தடுத்த நாட்களிலும்  நந்தாவின் தொல்லைகள் எல்லை மீறிக்கொண்டிருந்தன.   அம்மாவோ அப்பாவோ ஒன்றும் சொல்வதில்லை.  நானும்.

திடீரென பூந்தொட்டியை உடைத்தான்.  மீன் தொட்டியிலிருந்து மீன்களை எடுத்து வெளியில் விட்டெறிந்தான்.  சோபாவில் கத்தியால் கிழித்தான்.  சாப்பிட அடம் பிடித்தான்.  என்னிடம் அடிக்கடி மோதினான்.  ஏன் இப்படி மாறினான் என்று யோசிக்க வைத்தான்.

அவன் செய்யும் செயலை எல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டு சரி செய்து கொண்டோம். 

இரண்டு நாட்கள் கழிந்த நிலையில் சாப்பிட்டு விட்டு அப்பாவும் அம்மாவும் படுக்கச் சென்றபின் நந்தா தூங்கச் செல்லாமல் என் அருகிலேயே இருந்தான்.  அடுத்து என்ன செய்வானோ என்று சற்று ஜாக்கிரதையாகவே இருந்தேன்.  மெல்ல என் கைகளைப் பிடித்தான்.

"கிஷோர்..."

"சொல்லு நந்தா.."  அவன் தலையைக் கலைத்தேன்.  தட்டி விட்டான்.

"என்னை ஏன் யாருமே கோச்சுக்கவே மாட்டேங்கறீங்க?  முன்னாடி எல்லாம் நான் உன்னைத் திட்டினாலே தலையில் குட்டுவே.."

"அது ஒண்ணுமில்லைடா..  பழகிடுச்சு... அதான்!"

"கோவம் வருது எனக்கு... சொல்லு.."

"நீ சின்னப்ப பையன்..  நான் பெரியவன் இல்லையா?  அதான் அம்மா அவனை ஒன்றும் சொல்லாதே என்று சொன்னாள்..."

மௌனமாக இருந்த  நந்தா "பொய் சொல்லாதே..  நீங்கள்லாம் இருப்பீங்க..  நான் இருக்க மாட்டேன்.  அதானே..." என்றான் எங்கோ பார்த்துக்கொண்டு.

எதிர்பாராத ஒரு அதிர்ச்சியை நீங்கள் சந்தித்திருக்கிறீர்களா?  அன்று நான் சந்தித்தேன்.   அதனால் எப்படி ரியாக்ட் செய்வது என்று தெரியாமல் "ஏய்... "  என்று தடுமாறியவன், சற்று இடைவெளி விட்டு  "என்ன உளறல்..." என்றேன்.

திரும்பியவன் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.  

 அந்த சண்டே அப்பா கிட்ட டாக்டர் பேசிக்கிட்டிருந்ததை நான் கேட்டுட்டேன் அண்ணா..." என்றான்.

ஒன்றும் பேசாமல், பேச முடியாமல், அதே சமயம்  அவனைப் பார்ப்பதைத்  தவிர்க்க அவனை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டேன்.  என் கண்களும் கலங்கியிருந்தன.

ஆம், ஆனால் இவன் எப்படிக் கேட்டான்?  எப்படி வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் இருந்திருக்கிறான்?  ஆறாம் வகுப்புப் படிக்கும் பையன் இதை எப்படித் தாங்கி கொண்டான்?  நாங்கள் அவனுக்குத் தெரியாமல் அழுது கொண்டிருந்தோம்.  இவன் அறிந்து வைத்திருக்கிறான்.  தனக்குள்ளேயே குமைந்து கொண்டிருந்திருக்கிறான்.  அம்மாவுக்கும், அப்பாவுக்கும் எப்படி இதை அறியச் செய்வது?

"எனக்குத் தெரியும்னு என் மேல சத்தியமா,  உன் படிப்பு மேல சத்தியமா, நம்ம அம்மாப்பா மேல சத்தியமா அவங்க கிட்ட நீ சொல்லக் கூடாது"   என் மனதை படித்தவன் போலப் பேசினான் அந்தப் பெரிய மனிதன்.

சத்தியத்தை நம்பும் இளவயது.  அவனைக் கட்டிக்கொண்டு விம்மினேன்.  

"சத்தியம் செய்"  

"சரிடா"  அழுதேன்.

"நீங்கள்லாம் என்மேல கோச்சுக்காம பாவமாய் பார்க்கறதுதான் எனக்கு ரொம்பக் கஷ்டமா இருக்கு.  நானும் என்னென்னவோ செஞ்சு பார்த்தேன்.  நீங்கள்லாம்  கோச்சுக்கவே இல்லை....  பாவமாப் பார்க்காத என்னை"

அவனும் திரும்பிக் கொண்டு கொஞ்ச நேரம் அழுதவன்.  சட்டென எழுந்து   திரும்பிப் பார்க்காமல்எழுந்து  படுத்துக்க கொள்ள எங்கள் அறைக்குச் சென்றான்.

அன்றிலிருந்து மூன்றாவது நாள் நந்தா செத்துப் போனான்.