கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : இந்த சீதையும்.. - ரெங்கசுப்ரமணி -

     சென்ற மாதம் தனது முதல் கதையையே 'எங்கள் ப்ளாக்'கில்தான் வெளியிடக் கொடுக்கிறேன்.  எனது தளத்தில் கூட வெளியிட்டதில்லை என்று சொல்லி கதை அனுப்பியிருந்த நண்பர் திரு ரெங்கசுப்ரமணி இப்போது மீண்டும் இந்த சீதைக் கதைத் தொடரில் தனது முத்திரையைப் பதிக்கிறார்.

=========================================================

இந்த சீதையும்.. 

ரெங்கசுப்ரமணி

அதிகாலை நேரம், அருணன் மெதுவாக எட்டிப்பார்த்து, சூரியனின் வரவை அறிவித்துக் கொண்டிருந்தான். அயோத்தியின் கோட்டைக்காவலர் தலைவன் பரபரப்புடன் காவலர்களிடம் உத்தரவுகளிட்டான். கோட்டை மதில்மேல் கொடியொன்று மெதுவாக ஏற ஆரம்பித்தது. முக்கியமானவர்கள் வருகையை அறிவிக்கும் பெரிய முரசு  முழங்கியது. கோட்டைக்குள் செல்ல வேண்டி காத்திருந்த மக்கள் அனைவரும் விலக்கப்பட்டு வழியுண்டாக்கப்பட்டது. மரம் முறியும் பெரும் சத்ததுடன் கோட்டை கதவுகள் திறந்தன. 




தூரத்தில் வேகு வேகமாக ஒரு ரதம் வந்து கொண்டிருந்தது மக்கள் கண்ணில் பட்டது. கொடியை பார்த்துவிட்டு அனைவரும் வருவது இளவரவசர் லக்ஷ்மணன் என்று தெரிந்து கொண்டு வாழ்த்து கோஷங்களை எழுப்பினார்கள். இரட்டை குதிரைகளால் இழுக்கப்பட்ட ரதத்தை லக்ஷ்மணனே செலுத்திக் கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தான். ரதத்தை கண்ட காவலர் தலைவன் முகத்தில் குழப்பம். ரதம் கோட்டை பெருவாயிலை கடந்து முற்றத்தில் வந்து நின்றது. காவலர்கள் அனைவரும் கோஷங்களை எழுப்பினர். லக்ஷ்மணனின் கோபக்கண்களால் அதன் வேகம் குறைந்தது. காவலர் தலைவன் அருகில் வந்து "அரசர் உங்களை நேரடியாக அவரது அலுவல் அரண்மனைக்கு வரும்படி பணித்தார்" என்று கூறி தலைவணங்கினான். தலையை அசைத்த லக்ஷ்மணனின் ரதம் புறப்பட்டது. 



"இளவரசர் மட்டும் தனியாக வந்திருக்கின்றார், அரசி வரவில்லை", "இவர் முகமும் களையிழந்து போயிருக்கின்றது" என்று காவலர்களிடையே பேச்சுக்கள் மெள்ள கிளம்பின. "வெற்று பேச்சுக்கள் வேண்டாம், தண்டனைக்குள்ளாவீர்கள்" என்று காவலர்தலைவரின் குரல் ஒலித்தது, பேச்சுக்கள் கிசுப்பாக மாறி கரைந்தன. இருந்தும் அவர்களின் கண்கள் அதிகமாகவே பேசிக்கொண்டன.







கோட்டையிலிருந்து கிளம்பிய ரதம் நேராக அரசரின் அரண்மனைக்கு சென்றது. தனது வருகையை அறிவிக்க முயன்ற அணுக்கனை பொருட்படுத்தாது நேராக உள்ளே சென்றான் லக்ஷ்மணன். ராமன் அங்கு உப்பரிகையில் அமர்ந்து கொண்டிருந்தான். சாதரண ஆடை. ராமனின் கண்களை கண்ட போது ராமன் இரவு முழுவதும் உறங்கவில்லை என்பது தெரிந்தது. 



"நீங்கள் சொன்னபடி கங்கை கரையில் அரசியை விட்டு விட்டு வந்துவிட்டேன்" என்று உணர்சியற்ற குரலில் சொல்லிவிட்டு திரும்பினான்.







"ஏதேனும் சொன்னாளா" என்றான் ராமன்.







"தங்களிடம் சொல்ல ஏதுமில்லை" என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நீங்கினான். 




பெருமூச்சு விட்ட ராமன், ஒரு அரசனாக தன் நாளை தொடங்க வெளியே சென்றான்.




அங்கிருந்து தோட்டத்திற்கு சென்ற லக்ஷ்மணன், தோட்டத்தின் வழியே தன்னுடைய அரண்மனையை அடைந்தான். அவனை அவ்வழியில் எதிர்பாராத பணியாட்கள் பதறி விலகனார்கள். நேராக தன்னறைக்கு சென்று அங்கிருந்த உப்பரிகையில் இருந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு, தூரத்தில் தெரிந்த கோட்டையை வெறித்து பார்த்து கொண்டிருந்தான்.மெல்ல மெல்ல சூரியன் எட்டிப்பார்த்தான்.




யாரோ தோள்களை தொட்ட உணர்வில் திரும்பினான் லக்ஷ்மணன். ஊர்மிளை. கோபம் கொந்தளித்து கொண்டிருந்த முகம்.



"இதைத்தான் நீங்களும் அரசரான உங்கள் தமையனாரும் ரகசியமாக முடிவு செய்தீர்களா?" என்றாள் ஊர்மிளை.



லக்ஷ்மணனிடமிருந்து எவ்வித பதிலுமில்லை.







"பேசுங்கள், எப்படி அக்காவை காட்டில் விட்டு விட்டு வர முடிந்தது, எப்படி நீங்கள் இதை அனுமதித்தீர்கள்"







"அவர் வார்த்தையை மீறி என் மனம் செயல்படாது என்பது உனக்கு தெரியாதா? தெரிந்தும் என்னை ஏன் துன்பப்படுத்துகின்றாய், அவர் அரசராக எடுத்த முடிவு, கணவனாக அவர் படும் வேதனை சொல்ல முடியாதது, இரவு முழுவது அவர் தூங்கவில்லை" என்றான்.



"அவர் அரசர் என்றால் அவள் எங்களின் சகோதரி, முதல் முறை காட்டிற்கு அவள் சென்ற போதே நான் இங்கு அரண்மனையில் தூக்கமின்றி தவித்தேன், இருந்தும் நீங்களும், அரசரும் துணைக்கு இருப்பீர்கள் என்று நம்பினேன். அதையும் மீறி அவள் துன்பத்தை அனுபவித்தாள். இப்போது யாருமின்றி அனாதைப் போல தனித்து விடப்பட்டிருக்கின்றாள்"





"தனித்து இல்லை, இங்கிருந்தே துணையுடனே சென்றிருக்கின்றார்கள் அரசி"







"என்ன?" புரியாமல் விழித்தாள், பின்பு அறிந்து கொண்டு ஒர் அடி பின் வைத்தாள் "தெரிந்துமா அவளை விட்டு விட்டு வந்தீர்கள்"







"ஆணையிட்டால் அடிபணிவது மட்டுமே என் பணி"







"நீங்கள் எப்படி உங்கள் தமையனார் மீது பக்தி வைத்திருக்கின்றீர்களோ அதே பக்தி எனக்கு தமக்கை மீது உண்டு. என் சகோதரி மீது சந்தேகப்பட்டு அவள காட்டிற்கு அனுப்பியதற்கு இந்த நாட்டை கொளுத்தினால் கூட என் கோபம் ஆறாது. ஆனால் அவளை உத்தேசித்தே நான் அமைதி காக்கின்றேன், இல்லை " என்று கொந்தளித்தவளை லக்ஷ்மணன் புதிதாக பார்த்தான். 




"சந்தேகம் தமையனுக்கல்ல"




"முட்டாள் குடிகள் சந்தேகப்பட்டால் அவனை கழுவிலேற்றியிருக்க வேண்டும், அதை விடுத்து இது என்ன"




"ராம ராஜ்ஜியத்தில் எதுவும் தவறாது. அரசராக அவர் எடுக்கும் முடிவுகள் எதுவும் தவறாக இருக்காது என்று முழுவதும் நம்புகின்றேன் "



"வாருங்கள் உடனே, நான் அவளைப் பார்க்க வேண்டும்"







"அது முடியாது, தேவி அங்கிருந்து வால்மீகி ஆசிரமத்திற்கு சென்றிருப்பாள்"







வால்மீகி முனிவர் தன் முன்பு அமர்ந்திருந்த சீதையை கனிவுடன் பார்த்தார். ஓரத்தில் வைத்திருந்த ஏடுகளைப் பார்த்து பெருமூச்சு விட்டார். 







"தாயே நீ இங்கு தங்கிக்கொள்ளலாம், உனக்கு சகல வசதிகளும் செய்துதர நான் என் சீடர்களை பணிக்கின்றேன்" என்றார்.







சீதையின் கண்களில் கண்ணீர். "எதற்கு இந்த துன்பம் குருதேவா, காட்டில் இருந்த காலத்தில் கூட மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தோம், ஆனால் இன்று அவர் செய்த செயல் ஒரு அரசியாக ஏற்று கொள்ள வைத்தாலும் ஒரு பெண்ணாக மிகவும் துன்பப்படுத்துகின்றது"






வால்மீகி முனிவர் ஏதும் பேசவில்லை. தன் அருகிலிருந்த ஏட்டுக்கட்டை எடுத்து சீதையிடம் தந்தார்.







மா நிஷாத ப்ரதிஷ்டாம் த்வமகம: சாச்வதீஸ் ஸமா:

யத் க்ரௌஞ்ச மிதுனாதேக மவதீ: காம மோஹிதம்.    

          



படிக்க படிக்க கண்ணீர் குறைய ஆரம்பித்தது. மெதுவாக முகம் மலர ஆரம்பித்து படித்து கொண்டே வந்தாள். மீண்டும் முகம் மாறி கண்ணீர் பெருக ஆரம்பித்தது.







"குருதேவா, இதில் வரும் ராமனும் சீதையை காட்டிற்கு அனுப்புகின்றாரே" என்றாள் சீதை.







"என்ன செய்வது குழந்தை, அதுதான் விதி, அனைத்து ராமாயணங்களிலும் ராமன் சீதையை காட்டிற்கு அனுப்புவதுதான் நடக்கின்றது, சீதை ராமனை புரிந்து கொண்டு மன்னிப்பதும்தான் நடந்திருக்கின்றது. நீ மட்டும் விதிவிலக்காக முடியுமா" என்றார் வால்மீகி.









"இதுதான் வழக்கமா" என்று பெருமூச்சு விட்ட இந்த சீதை ராமனை மன்னித்தாள்.