அசடு வழிந்த அனுபவம்

அசடு வழியும் அனுபவம் 

ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் ஒரு முறையாவது அசடு வழியும் அனுபவம் எல்லோருக்கும் இருந்திருக்கும்தானே?  ஆமாம் என்று சொல்லி விடுங்கள்.  இல்லாவிட்டால் ஏமாந்து போய் அசடு வழிவேன்!

உறவினர் பெயரில் இன்னொருவர் இருந்ததால் வந்த குழப்பம்.  சொன்னவர் சரியாகச் சொல்லவில்லையா, சொல்லிதான் நாங்கள் சரியாய் கருத்தில் வாங்கவில்லையா...  

அசடு வழியவேண்டும் என்று விதி இருக்கும்போது தடுக்க முடியுமா?!!

மருத்துவமனை ஒன்றுக்கு செல்லவேண்டி இருந்தது.  அங்கு வேலை செய்த உறவினர் எங்களுக்கு அங்கு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கித் தந்தார்.  அவர் பெயர் கஸ்தூரி என்று வைத்துக்கொள்வோம்.  அவர் நாத்தனார் பெயர் சுமதி என்று வைத்துக்கொள்வோம்.

[பொது இடங்களில் எழுதும்போது பெயர்களை மாற்ற வேண்டும் தெரியுமோல்லியோ!]

கஸ்தூரி என் மனைவியிடம் அலைபேசியில் சொன்னார்..."அக்கா...   அங்க போனதும் ரிஸப்ஷன்ல ரமேஷ்ன்னு இருப்பார்.  அவர் கிட்ட போய் நாங்க சுமதியோட ரிலேஷன்ஸ்னு சொல்லுங்க... அவங்கதான் உங்களை பார்க்கச் சொன்னாங்கன்னு சொல்லுங்க... சுமதி எட்டரை மணி போல அங்கே வருவார்" என்றார்.  

"அடடே..  நமக்காக சுமதியே அங்கே வராளே.." என்றெல்லாம் நானும் என் மனைவியும் பேசிக்கொண்டு அந்த மருத்துவமனையை அதிகாலை அடைந்தோம்.

ரிசப்ஷன் ரமேஷை இனம் கண்டு விஷயம் சொன்னதும் "சுமதியா... அடையார்லேருந்து வர்றாங்களே..   அவங்களா?" என்றார்.

"இல்லை..  சைதாப்பேட்டையிலிருந்து..." என்றேன். திரும்பியவன், அவர் வேறு யாரையாவது குழப்பிக்கொள்ளப் போகிறாரே என்று "காரணீஸ்வரர் கோவில் தெரு" என்று மேலதிகத் தகவலும் கொடுத்தேன். [இடம் மாற்றப்பட்டிருக்கிறது!!!)

நன்றி இணையம் 

கொஞ்சம் யோசித்தவர் "அந்த ஃபார்ம் ஃபில் பண்ணிக்கொடுங்க.." என்று எங்களுக்கு ஆளுக்கு ஒரு ஃபார்ம் கொடுத்தார் - நாங்கள் அங்கு சென்றிருப்பது முதல் முறை என்பதால்.

மனைவியிடம் "அவருக்கு சுமதி யார் என்று சரியாக நினைவில்லை போல... உன் செல்லில் அவள் ஃபோட்டோ இருக்கே...  போய்க் காட்டவா?" என்று கேட்டேன்.

தனது செல்லை எடுத்து சுமதி புகைப்படத்தைப் பார்த்த என் மனைவி, "வேண்டாம்... வேண்டாம்...  இதை எல்லாம் எதற்கு காட்டிக்கொண்டு..?" என்று என்னை ரட்சித்து அருளினார்.

நிரப்பிக்கொண்டு வரும்போது "யார் உங்களுக்கு இந்த இடத்தை சிபாரிசு செய்தது?" என்று ஒரு காலம் இருக்கவே மறுபடி ரமேஷை நெருங்கி அந்த இடத்தில் 'சுமதி பெயரைப் போடவா' என்று கேட்டேன். 

பெரிய சலுகைகள் வேண்டாம், சீக்கிரம் பார்த்து அனுப்பி விட்டால் போதும் எனக்கு!

"வேண்டாம்..  சும்மா விட்டுடுங்க.." என்றார் ரமேஷ்.

நிரப்பிக் கொடுத்து சோதனைகள் செய்யத் தொடங்கினர்.  'சுமதி இங்கு வருவதாகச் சொன்னாளே..' என்று நாங்கள் அவ்வப்போது வாசலைப் பார்த்திருந்தோம்.  சுமதி வரவே இல்லை.

சிறிய டாக்டர் பார்த்து, சோதனைகள் முடிந்து இறுதிக்கட்ட ஆலோசனைக்கு பெரிய டாக்டர் அறை முன் அமர வைக்கப்பட்டோம்.  அங்கிருந்த ஒரு பெண்மணியைப் பார்க்கச் சொல்லிதான் முந்தைய சோதனைகளின் செவிலியச் சகோதரி இங்கு அனுப்பி இருந்தார்.

அந்தப் பெண்மணி எங்களை பார்த்து சிநேகமாய்ப் புன்னகைத்தார்.  "உங்க பேர் ஸ்ரீராம்தானே?"  என்றார்.  

வியப்புடன் "ஆமாம்" என்றேன்.  "பார்றா..  நம்மை இங்கு இவருக்குத் தெரிஞ்சிருக்கு போல...  

"இவர் உங்க மனைவிதானே?" என்றார் அவர் தொடர்ந்து..  

"ஆமாம்" என்றேன். 

'ஓ...  ஆஸ்பத்திரி பேப்பர் பார்த்துச் சொல்கிறார் போல...'

உள்ளே செல்லும்போது கூடவே வந்தவர் 'பெரிய டாக்டரி'டம் "இவங்க எங்க ரிலேட்டிவ் ஸார்.." என்று சிபாரிசு சொல்லிச் சென்றார்.  மருத்துவரைப் பார்த்து விட்டு வெளியில் வந்ததும் கூட சில யோசனைகள், டிப்ஸ் சொன்னார்.  சந்தோஷமாக இருந்தது.

நன்றி கூறிக் கிளம்பும்போது "கஸ்தூரியைக் கேட்டதாகச் சொல்லுங்கள்..." என்றார்.

மனைவி, "ஓகே ஓகே...  உங்கள் பெயர்?"  என்று கேட்டார்!

"சுமதி" என்றார் அந்தப் பெண்!

நன்றி: இணையம்.

பொறி தட்டியது.  எல்லாம் அதனதன் இடத்தில் பொருந்த,  அ வ சி....

ரமேஷ் தெளிவாகத்தான் இருந்திருக்கிறார்.  

"இதுல 'அவருக்கு (ரமேஷுக்கு)  சரியா அடையாளம் தெரியல... போட்டோவைக் காட்டுவோமான்னு கேள்வி வேற..."  இடித்தார் பாஸ்.

இவர் சரியா கேட்டுக்க மாட்டாராம்..  இடி எனக்கு!

========================================================================================================

ஆயிரம் வேலை இருக்கும்போது மழை பெய்கிறதே, வேலை கெடுகிறதே என்று ஓரமாக ஒதுங்கி சாலையில் நின்று கொண்டிருக்கிறீர்கள்...  

அங்கே ஒரு குழந்தை மழையில் குதித்து ஆட்டம் போடுகிறது...   பேப்பர் கப்பல் விடுகிறது.. கைகளில் மழைத்துளிகளை ஏந்தி கும்மாளமிடுகிறது..   

பார்க்கும் நமக்கும் நம் வேலையின் டென்ஷன் மறந்து இந்தக் குதியாட்டத்தில் ஈடுபடத் தோன்றும் அல்லவா?  அது போல...

நேற்று எங்கள் குடும்ப குழுமத்தில் ஒரு பெண் உறுப்பினர் சென்னையில் மழை என்றதும் ஆனந்தமானார்.  சாதாரணமாக அமைதியாய் இருக்கும் அவர் ஆனந்தத் தாண்டவம் ஆட, கொட்டிய கவிதைகளை கௌ அங்கிள் யோசனையின் பேரில் உங்களுக்கும் படிக்கப் பகிர்கிறேன்.  அவர் பெயர் உஷா சத்தியநாராயணன்.

​இருட்டான ஜன்னல்கள் வழியே 

சோம்பேறி நகரம் குளிக்கிறது

​மெட்ரோ ரயிலின் கண்ணாடி கதவுகள் எல்லாம் நீர்த்திவலைகள்

​வெயிலின் அழுக்குகள் எல்லாம் மழையில் சுத்தம் ஆகிறது

[மழை வந்ததால் கவிதை மழை கொட்டுதா என்று இன்னொரு உறவு கேட்டதற்கு வந்த பதில் அடுத்து]

​Maza வந்தா அருவி மாதிரி கொட்டுது 

​நனைந்த மரங்களின் இலைகள், 

பறவைகளின் இறகுகள் 

கவிதைக்கு பொருளாக 

மாறக் காத்திருக்கின்றன

கருப்பு கொடியும் 

கலர் குடையும் கொண்டு 

மழையை மறுதலிக்கும் 

மனிதர்களை மழை கேட்கிறது ...  

நான் வரமா சாபமா என

வரம் என்றால் வரிந்து கட்டி வருகிறதாம்...   

சாபம் என்றால் சட் என போகிறதாம்

வாசல் வரை வந்த வானம் 

வீட்டுக்குள் 

கடமை கடலாக மாற்றி விட்டது

எண்ணில் அடங்கா 

எண்ணங்களை 

எழுத்தில் வடிப்பது 

சிரமமாக உள்ளது

இரவும் வரும் பகலும் வரும் 

இரண்டும் ஒன்றுதான்.

கவிதை வரும்  பாட்டும் வரும்  

கருத்து ஒன்றுதான்..

கருத்து ஒன்றுதான்

முண்டாசு கவிஞன் போல 

வீதியில் முழங்கி சென்றால் 

முட்டாள் என 

முத்திரை குத்தி விடுவார்கள் 

என்ற அச்சம்..

தோகை இல்லை 

விரித்து நடனமாட

எனவே 

எழுத்தில் காட்டுகிறேன் 

என் மகிழ்ச்சியை

 வானம் இருண்டு 

மழை கொட்டியது. 

நெஞ்சம் நனைந்து 

வார்த்தைகள் பூக்கிறது.

நோட்டு புத்தகத்தின் அட்டைகள் எல்லாம் வரைந்து பழகினேன்.  பள்ளியில் படிக்கும் போது

நேரமும் கூடியது...  பணி இல்லை இன்று

 அம்மாவுக்கு உடல் நலம் குன்றியது.  என் படங்களும் பாடங்களும் பறந்தன

வெண்ணெய் திருடிய கண்ணன், 

ஓடக்காரன் நதி மீது, 

படம் எடுத்த நாகம் 

இவை என் பத்தாம் வகுப்பில் வரைந்து அப்பா  (பாஹே) பாராட்டியவை.

இதைக் கொண்டு மாருதி ஜெயராஜ் மணியன் செல்வம் படங்களை வரைந்து பழகினேன்

மீண்டும் வரையவும் ஆசை

===================================================================================================

1929 இல் விகடனின் நகைச்சுவைக்கு கற்பனை ஒன்று...

ஆனந்த விகடனில் மகாகவி பாரதியார் கூட எழுதி இருக்கிறார் தெரியுமோ...    1930 களில் அவர் எழுத்துகளும் விகடனில் பிரசுரமாகி உள்ளன.

ஓவியர் மாலி வரைந்திருப்பது யார் தெரிகிறதோ?  வருடம் 1936

மாற்றி யோசித்த ஜோக்...   அப்போது - 1930 களில்...

=====================================================================================================