கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை : இரு வழிப் பாதை - ரிஷபன்

 

இரு வழிப் பாதை

ரிஷபன்

ராஜன் இப்படிச் சொல்வானென்று எதிர்பார்க்கவே இல்லை.

மதியம் உணவு இடைவேளையின் போது என்னைத் தேடி வந்தான்.

" தியாகு.. இந்தா  500 ரூபாய்"

வாங்கிக் கொண்டேன்.

மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு 4000 ரூபாய் வாங்கியிருந்தான். ஒன்றரை வருடங்கழித்து 1000 ரூபாயைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தான்.

" என்னது"

"ஸாரிடா. முழுசாத் திருப்பித் தர முடியல. கொஞ்சம் கொஞ்சமா திருப்பித் தரவா"

என்ன சொல்ல. தலையசைத்தேன்.

மூன்று மாதம் கழித்து 300.. ஆறு மாதத்திற்குப் பின் 400 என்று கொடுத்தான். இன்று 500 .. அடுத்துப் பேசியதுதான் அதிர்ச்சி.

" சரியாயிருச்சா"

அவன் முகத்தில் துளிக்கூட தயக்கமில்லை.

சட்டென்று என்னால் பேச முடியவில்லை.

" என்ன தியாகு"

வற்புறுத்தவும் சொல்லி விட்டேன்.

" இல்லே.. இன்னும் பாக்கி இருக்கு"

இதுவரை கொடுத்த விவரம் சொன்னேன். அவன் முகத்தில் சுருக்கங்கள்.

" சரி நீ சொன்னால் சரியாத்தான் இருக்கும்"

நன்றி இணையம்.

அப்போதுதான் என் சங்கடம் அதிகமானது. ஆக தன் கணக்கு தவறு என்று அவன் உணரவில்லை.

" ராஜன் நீயே யோசிச்சுப் பாரு. முழுக்கக் கொடுத்துட்டதா நினைச்சா விட்டுரு"

பேசாமல் போய்விட்டான். மதியம் என்னால் நிம்மதியாக வகுப்பு எடுக்க முடியவில்லை. மாணவர்களை என் பேச்சாற்றலால் கட்டிப் போடுகிறவன் இன்று என் வகுப்பிலேயே ஏன் பேச்சு சத்தம் என்று ஹெட் மாஸ்டர் வந்து எட்டிப் பார்க்கிற நிலைக்கு ஆளாகி விட்டேன்.

" தியாகு கண்ட்ரோல் யுவர் ஸ்டூடண்ட்ஸ்" என்றபோது அவமானமாய்த் தலையசைத்தேன்.

பணம் தொலைகிறது. நட்புக்குள் அது பெரிதில்லை. ஆனால் வாங்கியதை முழுமையாகவும் திருப்பித் தராமல் எனக்கும் உபயோகப்படாமல் செய்து விட்டுக் கடைசியில் கணக்கும் தவறாக்கி விட்டுப் போனானே.

மேஜையைத் தட்டினேன்.

" நேத்து நடத்தியதை ரிவைஸ் பண்ணுஙக. மகேஷ் இங்கே வா. துளி சத்தம் இருக்கக் கூடாது"

பொறுப்பை வகுப்பு லீடரிடம் கட்டினேன்.

அன்றைய தினமெப்படிக் கழியும் என்றிருந்தது. புவனா என்னை இன்னமும் சங்கடப்படுத்தினாள்.

' அப்பவே சொன்னேன். சும்மா யாராச்சும் கேட்கிறாங்கன்னு எடுத்துக் கொடுத்துட்டு இப்ப முகத்தைத் தொங்கப் போடுவானேன். பட்டால்தான் புத்தி வருது'

' என்ன உளர்ற. அவன் என்ன இன்னிக்கு நேத்து பழக்கமா.. ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா ஜாயின் பண்ணோம்'

நன்றி இணையம்.

" அதான் சுலபமா மொளகா அரைச்சிட்டார்"

அவளுடன் பேசப் பிடிக்கவில்லை. என்னங்க இப்படிப் பண்ணிட்டார்னு தேறுதல் எதிர்பார்த்தால் வேல் பாய்ச்சுகிறாள்.

சட்டையைப் போட்டுக் கொண்டு வெளியேறி விட்டேன். இருட்டியபிறகு வீடு திரும்பினேன்.

" எங்கே போயிட்டீங்க. டியூஷன் மறந்துருச்சா"

உள்ளே வரும்போதே கேட்டாள். அட என் குழப்பத்தில் கடமையை மறந்து போனேனே. புவனா சமய சஞ்சீவி. இந்த மாதிரி நேரங்களில் ஈடு கட்டி விடுவாள்.

" உங்கள் நண்பர் வந்திருந்தார்"

" யாரு ராஜனா"

" ம். இந்தாஙக மீதி பணம்"

புரியவில்லை. ஏன் முழுமையாகத் திருப்பி விட்டான்

" வீட்டுக்குப் போனாராம். உங்ககிட்ட பேசின விவரம் சொன்னாராம். விமலா.. அதான் அவர் மனைவி.. என்னங்க இவ்வளவுதானே கொடுத்திருக்கீங்க எப்படிச் சரியாப் போவும்னு விரட்டிட்டாளாம். பதறிப் போய் வந்தார்"

சொல்லிக் கொண்டே போனாள்

" ஏதோ ஞாபக மறதியாக் கேட்டுட்டேன். அவ சொல்லவும் தான் உறைச்சுது. மீதிப் பணமும் உடனே கொடுத்தாத்தான் நிம்மதின்னு மோதிரத்தை அடகு வச்சு பணம் கொண்டு வந்தேன்னார்"

கை நீட்டி பணத்தை வாங்கினேன்

இது போதும். நட்புக்குள் நேர்மை அங்கீகரிக்கப்பட்டு விட்டது.

" எந்த அடகுக் கடை" என்றேன் மீண்டும் வெளியே கிளம்ப ஆயத்தமாகி.