மந்தையைப் போல் நடத்தப்படும் மக்கள்

மதியம் இரண்டரை மணிக்கு காலி செய்துகொண்டு கிளம்பி விடலாம் என்று சொல்லி இருந்தார்கள்.  அறைக்குச் சென்று ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு நாங்கள் இரண்டு மணிக்கு வந்தபோது யாரும் கிளம்பும் அறிகுறியையே காணோம்.  ஆனால் எல்லோரும் பரபரப்பாக இருந்தார்கள்.  மஃப்டியில் இருந்தார்கள்!  பேக்கிங் செய்த அறிகுறியே இல்லை.  யாரோ நான்கு பேர் அறைச் சாவியைத் தராமல் கொண்டுபோய்விட்டார்களாம்.  'ஐயாயிரம் ரூபாய் கீழே வை' என்று கேட்டுக்கொண்டிருந்தார் தங்குமிடத்தின் பொறுப்பாளர்!

எங்கள் பெட்டிகளுடன் வேஷ்டி கட்டிக்கொண்டு நாங்கள் தயாராய் வெளியே நின்று கொண்டிருந்தோம்.  வேஷ்டி என்ற உடன் நினைவுக்கு வருகிறது.

இடையில் நடந்த ஒரு விஷயம் பற்றிச் சொல்ல விட்டுப்போய் விட்டது.  முதல் நாள் இரவு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு விஷயம் கவனத்துக்கு வந்தது.

'மர்ஃபி லா' கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள்.  அது மாதிரிதான்.  

எல்லா முறையும் வேஷ்டி எடுத்துப்போகும் நாங்கள் இந்தமுறை வேஷ்டி எடுத்துப்போகவில்லை.  என்ன காரணமோ...  கொண்டு போகவில்லை.  பேண்ட்ஸ் ஷர்ட் வைத்து அட்ஜஸ்ட் செய்துவிடலாம் என்று நினைத்துப் போனோம். 

ஆனால் பாலாஜியைத் தரிசிக்க முன்னூறு ரூபாய் புக்கிங்கில் தரிசனத்துக்குச் செல்லும்போது அவரவர்கள் அவரவர்களுடைய பாரம்பரிய உடையில்தான் இருக்கவேண்டுமாம்.  முன்னர் (எப்போதோ) பார்த்ததற்கு திருப்பதி இப்போது எவ்வளவு மாறி இருக்கிறது என்று பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.  புதிய சட்டதிட்டங்கள் எல்லாம் அமலாகியிருக்கின்றன என்றார்கள்.  அப்போது பேச்சுவாக்கில் திருவனந்தபுரம், குருவாயூர் போல சட்டையைக் கழற்றிவிட்டு உள்ளே செல்லவேண்டும் என்று ஏதாவது விதி கொண்டு வந்து விட்டார்களா என்று விசாரித்தபோது கிடைத்த தகவல்!

அதாவது நாங்கள் வேஷ்டி கட்டிக்கொண்டு செல்லவேண்டும்.  பேண்ட்ஸ் மேலே வேஷ்டி கட்டலாம் என்றார்கள்.  (பேண்ட்ஸ் மேலே வேஷ்டி கட்டிக்க கொண்டு செல்லலாமா? என்று தங்குமிடத்தின் பொறுப்பாளரை விசாரித்தபோது "It is up to you and your attitude" என்றார் வெறுப்புடன்!) அல்லது வெள்ளை பேண்ட்ஸ்  இருந்தால் கூட பரவாயில்லை என்றார்கள்.  

மகன்கள் பீதியானார்கள்!  எனக்கும் கவலைதான்!  இந்தமுறை  பார்த்து வேஷ்டி கொண்டு வரவில்லை.  

கவலைப்பட ஒன்றுமில்லை, தரிசனத்துக்கு நுழையும் இடத்திலேயே வேஷ்டிகள் வாடகைக்கும், விலைக்கும் கிடைக்கும் என்றார்கள்.  கடைசி நிமிடத்தில் பதட்டத்தை வைத்துக்கொள்ள வேண்டாம் என்று தோன்றியது.

இதுவே இலவச தரிசனத்துக்கு செல்லும் இடத்தில இந்த கண்டிஷன்ஸ் கிடையாது!

வாகன ஓட்டுனரிடம் சொல்லி நான்கு வேஷ்டிகள் விலைக்கு வாங்கச் சொன்னேன்.  அவரும் மதியம் உணவு உண்ண செல்லும் முன்பு கொண்டு வந்து தந்திருந்தார்.  650 ரூபாய்!

கூடவே  ஆதார் கார்ட் ஒரிஜினல் கையில் இருக்கவேண்டும் என்றார்கள்.  நல்ல வேளையாக யதேச்சையாக அவற்றை எடுத்துக் போயிருந்தோம்.

ஓட்டுநர் எனக்கு மிகவும் நெருங்கிய நட்பாகிவிட்டார்!  'எத்தனை மணிக்கு தரிசன நேரம்' என்று கேட்டார்.  '4 மணிக்கு' என்றேன்.   மணிக்கட்டைத் திருப்பிப்  பார்த்தார்.  மூன்றேகால்.  "என்ன ஸார்?" என்றார்!  

மூன்றே முக்காலுக்கு பரபரப்பாக எல்லாவற்றையும் வண்டியில் ஏற்றிவிட்டு, எந்த வண்டியில் வந்தோமோ, அதே வண்டியில் அவரவர் ஏறிக்கொள்ள, வண்டி புறப்பட்டது.

வளைந்து வளைந்து வண்டி சென்றுகொண்டிருக்கும்போது எல்லோரும் பரபரப்பாக கையில் ஒரு பேப்பரை வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  என்ன என்று பார்த்தால் 300 ரூபாய் புக்கிங்கின் ப்ரிண்டவுட்.  

அடடா...   நாங்கள் எடுத்துக் கொள்ளவில்லையே...   அருகில் அமர்ந்திருந்தவர் 'அது கட்டாயமில்லை' என்றார்.  'ஆதார் கார்ட் வைத்திருக்கிறீர்களா' என்றார்.  'வைத்திருக்கிறோம்' என்றதும், 'அதைக் காட்டினாலே போதும் நீங்கள் புக் செய்திருக்கிறீர்கள் என்று அது காட்டிவிடும், கவலை வேண்டாம்' என்றார்.

ஓட்டுநர் எச்சரித்தார், " செருப்பை வண்டியிலேயே விட்டுச் செல்லுங்கள்.  செல்லையும் வைத்துவிடுங்கள்..  இதோ இது என் அலைபேசி நம்பர்.  இதை உங்களில் ஒருவரிடம்  கொடுக்கிறேன்.  தரிசனம் முடிந்து வெளியே வந்ததும் யார் மூலமாவது இந்த நம்பருக்குக் கூப்பிடுங்கள்..  நான் எங்கே காத்திருக்கிறேன் என்று சொல்கிறேன்" என்றார்.  முன்னால் அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண்ணும், இன்னொரு ந(ண்)பரும் அந்த நம்பரை ஒரு பேப்பரில் குறித்துக் கொண்டார்கள்.

வண்டியிலிருந்து இறங்கினோம்.  வண்டி கிளம்பிச் சென்று மறைந்தது.

கும்பல் கும்பலாக நின்று கொண்டு பிரிண்ட்டவுட்டை சேகரம் செய்துகொண்டிருந்தவரை நெருங்கினேன்.

"நாங்கள் ப்ரிண்டவுட் கொண்டு வரவில்லையே"

"அடடா...   ஏன்?"

"தெரியாது..."

"இது தெரியாதா?  என்ன இப்படிச் சொல்றீங்க?" 

"இப்போ என்ன செய்வது?"

எங்களை அற்பமாகப் பார்த்த அருகில் இருந்தவர் கணக்கெடுக்கும் பணியில் மும்முரமானார்.  நேரமாகிறதே!

ஆளாளுக்கு ஒரு யோசனை சொன்னார்கள். ஆனால் அதைவிட ஏற்கெனவே தாமதமாக வந்திருப்பதால் எங்களுக்குக் குறைந்த முக்கியத்துவமும், தரிசன வரிசைக்குச் செல்ல அவசர முக்கியத்துவமும் கொடுத்து வேகமாக நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.

நாங்களும் கூடவே நடந்தோம்.  வேஷ்டி தடுக்கியது.......

========================================================================================================

டிஸ்கி :  காதலர் தினத்துக்கும் கீழ்வரும் இந்தப் பதிவுக்கும் சம்பந்தமில்லை!

நேற்று வாட்ஸாப்பில் ஒரு ஃபார்வேர்ட் வந்திருந்தது.  எம் ஓ மத்தாய் புத்தகத்திலிருந்து எடுத்தது என்று சொல்லி நேரு குடும்பத்தை சின்னாபின்னமாக்கியிருந்தது அந்த ஃபார்வேர்ட்.  முகமது அலி ஜின்னா, பரூக் அப்துல்லா எல்லாம் நேருவின் சகோதரர்கள் என்றது.  மோதிலால் நேரு பற்றியும் ஏதேதோ சொன்னது!

குடும்பக் குழுமத்தில் யார் இந்தப் புத்தகத்தை வாசித்திருக்கிறார்கள் என்று கேட்டபோது சரியான பதில் இல்லை.

அப்புறம் கூகிளில் தேடியபோது வேறு சில விவரங்கள் கிடைத்தன.  குறிப்பாக மத்தாய் எழுதி, கடைசி நிமிடத்தில் புத்தகத்தில் சேர்க்காமல் விட்ட "She" என்கிற அத்தியாயம் பற்றி...

அதைப் படித்துக் கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை.  அப்புறம்தான் வியாழன் பதிவுக்கு ஏதாவது ஒப்பேற்ற வேண்டுமே என்று நினைவுக்கு வந்தது.  அவசரம் அவசரமாகக் கடமையாற்றத் தொடங்கினேன்!

மத்தாய் புத்தகம் படித்த நண்பர்கள் இருப்பார்கள்.  குறிப்பாக கிருஷ் ஸார்!

===================================================================================================

இது பிப்ரவரி 2015இல் முகநூலில் நான் பகிர்ந்தது.  இப்போது நிறைய கோவில்களுக்குச் சென்று வந்த நெல்லைத்தமிழனும், கீதா அக்காவும் இதை ரசிப்பார்கள்.  கீதா அக்கா முக நூலில் அப்போதே தானும் இதுபற்றி எழுதி இருந்ததாய்ச் சொல்லியிருந்தார்.  கட்டுரையின் கடைசியில் அதை இணைத்திருக்கிறேன்.

மனம் திறந்த வெளிப்படையான கட்டுரை :

...................... எல்லா கோயில்களிலும் சதாரண மக்களின் பக்தி என்னை வியக்க வைத்தது. பற்றுடை அடியவர்களுக்கு எளியவன் என்ற நம்மாழ்வாரின் வரியை என்னைத் திரும்பத் திரும்ப நினைக்க வைத்தது. ஆனால், பெரும்பாலான கோயில்களில் மக்கள் ஒரு பொருட்டாகவே கருதப்படுவதில்லை. மந்தைகள் போல நடத்தப்படுகிறார்கள். சுரண்டுவதற்கு வாய்ப்புக் கிடைக்கும்போதெல்லாம் சுரண்டப் படுகிறார்கள். அவர்கள் கொடுக்கும் பணத்தைக் கொண்டு குறைந்தபட்ச அளவிலாவது அடிப்படை வசதிகளைச் செய்து தர முடியும். ஆனால், சில பெரிய கோயில்களைத் தவிர, மற்ற கோயில்கள் எந்த ஒரு வசதியும் இல்லாமல் இருக்கின்றன.

மலைக் கோயில்:

சோளிங்கர் கோயிலுக்குச் செல்ல 1,300 படிகள் ஏற வேண்டும். போகும் வழியில் அமைக்கப்பட்டிருக்கும் கூரை, படி ஏறுபவர்களைக் கதிரவனிடமிருந்து காப்பாற்றுகிறது. ஆனால், உச்சியை அடையும் வரையில் கழிப்பறை வசதி கிடையாது. இடையில் இருக்கும் கழிப்பறைக் கட்டிடங்கள் பத்திரமாகப் பூட்டப்பட்டிருந்தன. 

மேலே ஏறினால், கருவறையை அடைவதற்கு ஒடுக்கமான கூண்டுகள் வழியாகச் செல்ல வேண்டும். சிறிது பருமனாக இருந்தால் பக்கவாட்டில்தான் செல்ல முடியும். தீ விபத்து நேர்ந்தால் மலை உச்சியிலிருந்து கீழே வராமலே நேராக மேலுலகம் சென்றுவிடலாம். 

இந்த வழி மனிதர்களைக் கருத்தில் கொண்டு அமைக்கப்பட்டதா என்பதே சந்தேகமாக இருக்கிறது. செல்லும் வழியெல்லாம் குரங்குகள். கருவறைக்கும் சில குரங்குகள் கூடவே வந்தன. அனுமனின் வழித்தோன்றல்களாக இருக்கலாம். சிரிப்பையே அறியாத அர்ச்சகர்கள். இறைவன் அடியில் இருக்கிறோம் என்ற எண்ணம் நம்மிடம் இருந்தாலும், அர்ச்சகர்களின் பார்வை அந்த எண்ணத்தை உறிஞ்சி எடுத்துவிடும்.

அரங்கனும் ஆடலரசனும் :

அரங்கன் கோயில் மிகவும் சுத்தமாக இருக்கிறது. ஆனால், மனம் வெளுத்தவர்களை கோயிலைப் பராமரிப்பவர்களிடையே காண்பது அரிதிலும் அரிது. எல்லா இடங்களிலும் கூட்டம். பணம் இருந்தால் கூட்டத்தைப் பொருட்படுத்த வேண்டியதில்லை. கரை வேட்டி கட்டியிருந்தால், அரங்கனே என்னை வந்து பார்க்க வேண்டும் என்று ஆணையிடலாம். அர்ச்சகர்களுக்குத் தெரிந்தவர்களாக இருந்தால், தடைகள் எளிதாக விலகிவிடும். 

ஒழுங்காக வரிசையில் நின்று தரிசனம் செய்யும் பக்தர்களுக்குத்தான் பல தடைகள். எப்போது நடை திறப்பார்கள், எப்போது மூடுவார்கள் என்பதைக் கோயிலில் திருநாட்கள் நடக்கும் நாட்களில் கண்டுபிடிப்பதே கடினம். நாங்கள் சென்ற அன்று, தடைகளையும் வரிசைகளையும் மீறிச் சிலர் முன்னேறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் கரை வேட்டிக்காரர்கள் சிலர்; மடிசார் புடவை கட்டியிருந்த மூதாட்டி ஒருவர்; வெளிநாட்டிலிருந்து வந்திருக்கிறோம் என்று அறிவித்துக்கொண்டிருந்த உடைகள் அணிந்த பெண்கள் இருவர்.

“யார் இவர்கள்?” என்று வரிசையில் நிற்கும் பெண் கேட்டார்.

முன்னால் நின்றுகொண்டிருந்த இளைஞர் உடனே சொன்னார், “உங்களுக்குத் தெரியாதா? அவர்கள் ரங்கநாதனின் சொந்தக்காரர்கள்.”

சிதம்பரத்தில் இருக்கும் ஆடலரசன் கோயிலுக்கு வருபவர்களில் சிலர், அதைத் தங்கள் சொந்தக்காரர் வீடாக - குறிப்பாக வீட்டுக் கழிப்பறையாக - நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணம், அதன் வெளிப் பிரகாரத்தைச் சுற்றி வருபவர்களுக்கு வந்தால், அவர்கள் மீது நம்மால் கோபம் கொள்ள முடியாது. 

‘சிவ சிவ’ என்று பெரிதாக எழுதப்பட்டிருந்த சுவரின் கீழ் சிறுநீர் கழித்துக்கொண்டிருந்தவர்களைக் கண்டு அவர்களுக்கு ஆத்திரம் வந்தால், சற்று தொலைவில் ‘சிவ சிவ’ என்று எழுதப்பட்டிருக்கும் காவி வேட்டியைக் கட்டியிருக்கும் ஒருவர் நின்றுகொண்டே அந்த வேலையைச் செய்து கொண்டிருக்கும் நிலையைக் கண்டால் அவரைச் சிவலோகத்துக்கு உடனே அனுப்பிவிடலாம் என்ற எண்ணம் வரலாம்.

சீர்காழிக் கோயில்கள் :

சீர்காழியைச் சுற்றி ஆழ்வார்களால் மங்களாசாசனம் செய்யப்பட்ட பல கோயில்கள் இருக்கின்றன. இவற்றில் பல கோயில்களில் மதியத்துக்குப் பிறகே நடை திறக்கப்படுகின்றன. கோயில் பிரகாரங்களில் ‘குடி’ மக்கள் கணிசமாகப் புழங்குகிறார்கள் என்பதற்கு ஆதாரமாகப் பாட்டில்கள் சிதறிக் கிடக்கின்றன. ஒரு கோயிலில் அர்ச்சகர் வரவேயில்லை. 

கோயிலின் காப்பாளர் கருவறையின் கதவைத் திறந்து காட்டினார். 

மற்றைய கோயில்களின் அர்ச்சகர்கள் விவரித்ததைவிட மிக அழகாகக் கோயிலைப் பற்றிச் சொன்னார். ‘நீங்களே தீர்த்தம் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் தொடக் கூடாது’ என்றார். ‘நீங்கள் தொடக் கூடாது என்றால், நாங்களும் தொட அருகதை அற்றவர்கள்’ என்று சொல்லி வெளியே வந்தோம்.

- - பி.ஏ. கிருஷ்ணன், - 'தி இந்து'  

=============================================================================================

ரீமிக்ஸ்!

ஐந்து வருடங்களுக்கு முன் முகநூலில் பகிர்ந்து இதை சற்றே மாற்றிப்போட்டு கீழே தந்திருக்கிறேன்.  இதற்கும் நேற்று அனுஷ் படம் வெளியிடப்படாததற்கும் சம்பந்தம் இல்லை!

நீயும் வரவில்லை - நீ 

சொல்லிச் சென்ற 

வார்த்தைகளை 

காற்றும் சொல்லவில்லை 

தேற்றுவாரின்றி 

விசும்பும் மனம். 

அதே போல இப்போது சற்றே மாற்றி எழுதப்பட்ட இன்னொன்று.

நீ 

விலகிச் சென்றாலும் 

கூடவேதான் இருக்கின்றன 

உன் நினைவுகள்.

==================================================================================


ரசிக்க ஒரு பழைய ஜோக்.....  இதெல்லாம் அப்பவே அப்படிதான் இல்லை?  1950 க்கு முன்னால்!