உதவும் உள்ளங்கள் ஓய்வதில்லை.

லாக்டவுன் மதுரையில், தினம்  பாட்டில் பொறுக்கி விற்றுப் பாழும் வயிற்றுக்கு பதில் சொல்லப்பார்க்கும் பரிதாப மனிதரின்  முகம் வாடிப்போய்விடாமல்  பார்த்துக்கொண்ட சில பொறுப்பான இளைஞர்கள்.  ”சின்னப்பசங்க நீங்க,  எங்க கஷ்டத்த உணர்ந்து நாங்க எதிர்பார்க்காத அளவுக்கு உதவி செஞ்சிருக்கீங்க!”  என்று அந்த கேட்பாரில்லா ஏழைகளை உணர்ச்சிவசப்பட வைத்த உன்னதங்கள்..

சுட்டி <== 

நன்றி :  ஏகாந்தன்.

=======================

புற்றுநோய் பாதித்த பெண்ணை நிவாரண பொருட்கள் வழங்கி சொந்த ஊருக்கு அனுப்பிய மதுரை ஆட்சியர்.

             

மதுரை அரசு மருத்துவமனையில் இருந்து வெளியே அனுப்பப்பட்ட புற்றுநோய் பாதிக்கப்பட்ட பெண் சொந்த ஊர் செல்வதற்கு மதுரை ஆட்சியர் மற்றும் செஞ்சிலுவை சங்கத்தினர் உதவினர்.

புதுக்கோட்டை கறம்பக்குடியைச் சேர்ந்த பெண் ஒருவர் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். இவர் மார்பகப் புற்றுநோயால் அவதிப்பட்டு வந்தார். இதற்காக மதுரை அரசு ராஜாஜி மருத்துவமனையில் தங்கி சிகிச்சை பெற்று வந்தார்.

அவரை அறுவை சிகிச்சை செய்யாமல் ஒரு மாதமாக மருத்துவமனையிலேயே வைத்திருந்தனர். பின்னர் ஒரு மாதத்துக்கு மருந்து, மாத்திரைகளை வழங்கி மருத்துவமனையில் இருந்து வெளியே அனுப்பினர்.

ஊரடங்கு நேரத்தில் சொந்த ஊருக்குச் செல்ல முடியாமல் தவித்த அந்தப்பெண் கணவருடன் மதுரை ஆட்சியரை நேரில் சந்தித்து உதவி கேட்டார். இதையடுத்து அப்பெண் சொந்த ஊர் செல்ல உடனடியாக ஆட்சியர் அனுமதி சீட்டு வழங்கினார்.

அவருக்கு செஞ்சிலுவை சங்க அவைத் தலைவர் ஜோஸ், செயலர் கோபாலகிருஷ்ணன், வழக்கறிஞர் முத்துகுமார், தினேஷ், மைதிலி ஆகியோர் ஒரு மாதத்துக்கு தேவையான நிவாரண பொருட்கள், சொந்த ஊர் செல்ல இலவச வாகனம் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தனர்.

இதையடுத்து அந்தப் பெண் சொந்த ஊருக்கு சென்றார்.

நன்றி : இந்து தமிழ் நாளிதழ். மே 8. 2020. 

=======

நலிந்தோரை தேடி சென்று உதவி செய்யும்  ஆசிரியை.

நாகப்பட்டினம் : கொரோனா தாக்கம் துவங்கிய நாளில் இருந்து, ஆயிரக்கணக்கானோருக்கு, ஐந்து லட்சம் ரூபாய் அளவுக்கு, அரசு உதவி பெறும் பள்ளி ஆசிரியை, நலத்திட்ட உதவிகள் வழங்கியுள்ளார்.

நாகை மாவட்டம், வேதாரண்யம் அடுத்த அண்டர்காடு, சுந்தரேச விலாஸ் அரசு உதவி பெறும் பள்ளி ஆசிரியை வசந்தா, 50. தமிழகத்தில் கொரோனா தாக்கம் துவங்கியவுடன், முதல்வர் நிவாரண நிதிக்கு, 50 ஆயிரம் ரூபாய் அனுப்பினார்.

தொடர்ந்து, கருப்பம்புலம், நெய்விளக்கு, கோடியக்கரை உட்பட சுற்றுவட்டார கிராம மக்கள், அரசு மருத்துவமனை பணியாளர்கள், போலீசார், துாய்மை பணியாளர்கள், மின்வாரிய ஊழியர்கள் என, 4,000 பேருக்கு, 'மாஸ்க், மஞ்சள் துாள், சோப்பு, அகல், தேங்காய் எண்ணெய், திரி அடங்கிய பைகளை வழங்கினார்.

முக்கிய சாலைகளில் கொரோனா படம் வரைந்தும், விளம்பர பதாதைகள் அமைத்தும் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தினார்.வேதாரண்யம் பகுதிகளில், உணவு கிடைக்காமல் தவிக்கும், 250 பேருக்கு ஊரடங்கு துவங்கிய நாளில் இருந்து, உணவுப் பொட்டலங்களை தொடர்ந்து வழங்கி வந்தார். தற்போது, ஊரடங்கு தளர்வால், மனநோயாளிகள், 50 நபர்களுக்கு உணவு வழங்கி வருகிறார்.

மேலும், தன் பள்ளியில் படிக்கும், 56 குழந்தைகளின் இல்லங்களுக்கு தேவையான நிவாரணப் பொருட்கள் வழங்கியவர், தலா, 1,000 ரூபாய் நிதியும் அளித்துள்ளார். இவ்வாறு, தன் சொந்த பணத்தில், 5 லட்சம் ரூபாய் வரை செலவு செய்துள்ள இவரை, பல தரப்பினரும் பாராட்டி வருகின்றனர்.

நன்றி: தினமலர் மே 8

===========



===================================

வாழ்க்கை வழி வந்த கதை

  

ரமா ஸ்ரீனிவாசன் 

ஒவ்வொரு வாரமும் நல்ல உள்ளங்களைப் பற்றியும் கோவிட்
தாக்கங்களை பற்றியும் எழுதும் நான் இவ்வாரம் வித்தியாசமாக
யோசித்தேன். அதன் விளைவுதான் இன்றைய கதை. ஏனெனில் இது என்
மிகச் சிறு வயதுக் கதை.

என் தந்தை தமிழ்நாடு மின்வாரியத்தில் அப்போது உதவி
பொறியாளராக பணியாற்றி வந்த காலம். ஊர் ஊராக, கிராமம் கிராமமாகச் சென்று தன் அலுவலக சிப்பந்திகளை வழி நடத்தி ஊர்களுக்கும் கிராமங்களுக்கும் மின்சார வசதி செய்துக் கொண்டிருந்த காலம். மிக உள்ளடங்கியுள்ள இடங்களுக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் ஆகும்போது (கோரக்குந்தா என்று நினைக்கின்றேன்) என் அண்ணன், (9 வயது) நான்
(6 வயது) ஆகியோர் அந்த ஊரில் பள்ளிக்கூடம் இல்லாததால் ஒரு வருடம் படிப்பே இல்லாமல் குஷியாக வளைய வந்திருக்கின்றோம்.

நான் ஆறாவது படிக்கும்போது என் அப்பாவிற்கு கபிஸ்தலத்திற்கு அருகேயுள்ள சருக்கை கிராமத்திற்கு மாற்றலாகியது. நல்ல காலமாக அங்கு ஒரு கவர்ண்மென்ட் பள்ளி இருந்தது. அங்கு என்னை ஏழாவது வகுப்பில் சேர்த்து விட்டார். என் அண்ணன் பெரிய கிளாஸ் என்பதால் ஹாஸ்டலில் சேர்க்கப் பட்டான். நாங்கள் முதலில் போய் மின்சாரத் துறை விடுதியில் தங்கினோம். அப்போழுது எல்லாம் நாமே வீடு கட்டும் காலம். மின்சார வசதி செய்யச் சென்றதால், என் அப்பாவிற்கு ஏக மரியாதை. எல்லா ஆண்களும் ஒன்று கூடி எங்கள் வீட்டைக் கட்டுவதற்கு உதவ முன் வந்தார்கள். 

அரசலாறு என்னும் ஆற்றின் மிக அருகாமையில் ஓர் இடம் பார்த்து நல்ல நாளில் பூமி பூஜை செய்து வீட்டைக் கட்டத் துவங்கினார்கள். எனக்கு கோடை விடுமுறையானதால், அங்கேயே பொழுதைக் கழித்தேன்.

அந்த ஆத்தோரத்து மணலை எடுத்தே அழகான நல்ல வெளிச்சமும்
விசாலமுமான ஒரு வீட்டை அக்கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் ஒரே மாதத்தில் கூரை வேய்ந்து கட்டி விட்டார்கள். உள்ளே தரைகளுக்கு சாணியை தண்ணீரில் கரைத்து தெளித்து மொழுகி சுத்தமாக எங்களுக்கு வாழ வழங்கினார்கள்.

சிலுசிலு எனக் காற்றும் வெளிச்சமும் போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு வீட்டை சுகப் படுத்தின.

   

மெல்ல மெல்ல அம்மாவும் நானும் அக்கிராம வாசிகளும் சேர்ந்து
அழகிய தோட்டம் ஒன்றை அமைத்து முருங்கை, வெண்டை, கத்திரிக்காய், கொத்தவரை, அவரை, பூசனி, கீரை போன்றவைகளை பயிர் செய்தோம்.

பின்னர், ஆற அமர மா, பலா, வாழை, தென்னை போன்ற மரங்களையும்
விட்டு வைக்கவில்லை. எல்லா விதத்திலும் சுகமானதும்
உபயோகமானதுமாக மாறியது அவ்வீடு. சந்தோஷமாகக் குடியிருந்தோம்.

கோடை நாட்களே தெரியா வண்ணம் காற்று முன்புறமும் பின்புறமும்
மோதி மோதி வீட்டை மிகக் குளிர்ச்சியாக வைத்திருந்தது. வெய்யில்
உள்ளே புகாத மாதிரி வேலி முழுவதும் செடிகளாலும் கொடிகளாலும்
மறைக்கப்பட்டு இருக்கும்.

கிராமமாதலால் எப்போதும் எங்கள் வீட்டுக் கதவு திறந்தபடி இருக்கும்.
அப்பா மட்டும்தான் தமிழ் நாட்டில் இருந்ததால், உறவினர்களும் நண்பர்களும் வந்த வண்ணம் இருப்பார்கள். யாவருக்கும் அன்புடன் வரவேற்பும் அன்பும் கிடைக்கும்.

எங்கள் மாமா வந்தால் ஒரே குஷிதான். என் அம்மா விருந்து பரிமாற,
மாம்பழமும் பலாப்பழமும் மாறி மாறி இலையில் விழும். உடல்
வெப்பமாகாமல் இருக்க, அம்மா யாவர்க்கும் கொம்புத் தேன் அருந்தக்
கொடுப்பார்கள்.

இரவு உணவு முடிந்தவுடன், கட்டில்கள் வாசலுக்கு மாற்றப்பட்டு,
யாவரும் அரட்டை அடித்தபின் நிம்மதியாகத் தூங்குவோம். அந்தக் காலத்தில் திருட்டு பயமோ மற்ற சொல்ல முடியாத பயங்களோ கிடையாது. நேர்மையும் கட்டுப்பாடும் ஊரளவில் பரவியிருந்தது.

அப்பா மின்வாரியத்தில் பெரிய வேலை என்பதால், அத்தையின்
திருமணம் நாங்கள் இருந்த கிராமத்திலேயே நடந்தது. தெருவையே
அடைத்து பந்தல் போட்டு வீடு தயாரானது. அத்தைக்கும் அவரது கணவராக வருபவருக்கும் தங்க நகைகள் வெள்ளி பாத்திரங்களும் சீதனமாக கடைகளிலிருந்து வந்த இறங்கின.

திருமணத்தன்று மூன்று கார்களை வாடகைக்கு எடுத்து மாப்பிள்ளை
ஊர்வலம், பெண் ஊர்வலம் என்று ஜமாய்த்தார் அப்பா. கிராம மக்கள்
யாவரும் ஒன்று கூடி வான வேடிக்கை, மேளம், தாளம் என அமர்க்களப்
படுத்தினார்கள். திருமண நாள் மாலை அருமையான ஒரு வில்லுப் பாட்டுக் குழுமத்தை ஏற்பாடு செய்து கிராம மக்கள் தங்கள் அன்பை வெளிக்காட்டினார்கள்.


அத்தையின் கணவரும் அவரது குடும்பமும் அசந்து போயினர். அடுத்த
நாள் எதிர் விருந்திற்கு வருகைத் தந்த அக்குடும்பத்தினர் தங்கள்
செய்கைகளால் உடல் பாஷைகளாலும் தங்களது திருப்தியையும்
மகிழ்ச்சியையும் காண்பித்தார்கள். 

அத்தையும் மாப்பிள்ளையும் அப்பாவையும் அம்மாவையும் நிற்க வைத்து புடவை, வேட்டி அளித்து காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் பெற்றார்கள். பின்னர், இனிதே யாவரும் திரும்பி ஊர் சென்றனர்.

இன்று காலை உணவிற்கு பின்னர் அமர்ந்து நினைவலைகளில் மிதந்து
கொண்டிருந்த போது, சட்டென்று ஒரு பல்பு என் மூளைக்குள் எரிந்து
அனைந்தது. இக்கதைக்கேற்ற ஒரு பாட்டு ஏற்கனவே இயற்றி பாடப்
பட்டுள்ளது என்பதுதான் அது. இதோ அந்த பாடலை இங்கே பகிர்ந்துள்ளேன்.

“ஆத்தோரம் மணல் எடுத்து

அழகழகாய் வீடு கட்டி

தோட்டமிட்டு செடி வளர்த்து

ஜோராக குடியிருப்போம்

வெய்யிலிலே குளிர்ந்திருக்கும்

வேலியிலே கொடியிருக்கும்

கையகலம் கதவிருக்கும்

காத்து வர வழியிருக்கும்

வழி மேலே விழியிருக்கும்

வந்தவர்க்கெல்லாம் இடமிருக்கும்

மனக் கதவை திறந்து வைப்போம்

மாமனுக்கு விருந்து வைப்போம்

கனி கனியாய் எடுத்து வைப்போம்

கை நிறைய தேன் கொடுப்போம்

நிலவு வரும் நேரத்திலே

நிம்மதியாக தூங்க வைப்போம்.

பத்து விரல் மோதிரமாம்

பவள மணி மாலைகளாம்

முத்து வடம் பூச்சரமாம்

மூக்குத்தியும் தோடுகளாம்

அத்தையவள் சீதனமாம்

அத்தனையும் வீடு வரும்

கல்யாண ஊர்வலமாம்

கச்சேரி விருந்துகளாம்

மாப்பிள்ளையின் அம்மாவும்

மனம் குளிர வருவாராம்

அம்மாவின் கால்களிலே

அன்புடனே வணங்கிடுவோம்”.

அதற்கு பின்னரும் என் அப்பா அந்த ஊரில் மூன்று வருடங்கள் பணி

செய்து சருக்கை கிராமம் மின்சார தன்னியங்கி கிராமம் என்று பறைசாற்றப்பட்டப் பின்னர் சென்னைக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் கிடைத்து இங்கு வந்து நிரந்தரமாக சென்னைவாசிகளாகி விட்டோம்.

ஆனால், நண்பர்களே, அந்த ஏழாவது வகுப்பில் நான் கண்ட

மகிழ்ச்சியும், அன்பும், பாசமும் இப்போது வளர்ந்து சென்னை வந்த பிறகு தேடுகிறேன், தேடுகிறேன், தேடுகிறேன். ஆனால் கிடைக்கவில்லை.

எல்லாமே ஒரு வேகமான, அர்த்தமில்லாத போலியான வாழ்க்கையாய்

தெரிகின்றது. எல்லோருமே ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றோமே ஒழிய எதற்காக, ஏன், எது வரை என்பது புரியவில்லை.

ஆச்சரியம் என்னவென்றால் நான் விரும்பி திருமணம் செய்து

கொண்டவர் அந்த சருக்கை கிராமத்தையே சேர்ந்தவர். ஆகவே, அவரும்

நானும் நாலைந்து முறைகள் அக்கிராமத்திற்கு சென்று கிட்டத்தட்ட எங்கள் வீடிருந்த இடத்தையும் பார்த்துவிட்டு வந்தோம். ஆனால், சருக்கை கிராமமும் மாறி விட்டிருந்தது. நாகரீகம் என்ன சருக்கைக்கு மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன?

அதே போல், தோழர்களே, அன்று இருந்த நம்பிக்கை, விஸ்வாசம்,

மதிப்பு, நேர்மை யாவையும் இன்று காணாப் பொருட்களாகி விட்டன

என்பதை நினைக்கும்போது மனம் வருந்துகின்றது. நாம் இந்த

வாழ்க்கையையும் இந்த உலகையுமா நம் சந்ததியினருக்கு விட்டுச் செல்லப்போகிறோம் என்று எண்ணும்போது வருத்தமும் துக்கமும்தான்

மிஞ்சுகின்றன.

இருந்தாலும் மனம் கூறுகின்றது : “இன்னொரு அப்துல் கலாமும்,

இன்னொரு கணித மேதை ராமானுஜமும், இன்னொரு சிறந்த மருத்துவர்

பாஷ்யம் அய்யங்காரும் அவசியம் திரும்பி பிறவியெடுப்பார்கள்” என்று.

நம்புவோமே. நம்பிக் காத்திருப்போமே! 

================