மறக்கவியலாத சிறுகதை - சீட்டு - அப்பாதுரை

   சீட்டு

     சித்திரை மாதம் முதல் நாள். அதிகாலை ஆறு மணி இருக்கும். “விடிஞ்சா சித்திரை டோய்.. விசால நித்திரை டோய்” என்று ஏதோ முணுத்தபடி நல்லசிவம் பெரிய மரப்பெட்டியை எடுத்து ஒற்றை மாட்டு வண்டியில் வைக்க முயன்றார். பின்னால் ஓடி வந்த நரசிம்மன் பெட்டியின் பூட்டை அசைத்துப் பார்த்து “பூட்டியிருக்கு” என்றார். “ஆமாய்யா, என்னை நம்பலியா?” என்று சிரித்த நல்லசிவம் மறுபடி பெட்டியைத் தூக்கினார். “ஆச்சுயா, இதான் கடைசி பெட்டி..” என்று வண்டியில் இருந்த மற்ற நான்கு வரிசைகளைக் காட்டினார். வரிசைக்கு ஆறு என்று இருபத்து நாலு சிறிய பெட்டிகளைச் சுட்டினார்.

வண்டியில் பூட்டியிருந்த காளை ஏனோ முரண்டது. “ஹீய் ஹேய் ஹூவ்” என்று ஏதோ கூவியபடி காளையைத் தட்டிக் கொடுத்து வண்டியின் பாரத்தைச் சீராக்கினார் நரசிம்மன். பெட்டியை ஏற்றி வைத்து நல்லசிவம் பின்னால் உட்கார்ந்ததும் தானும் வண்டியின் முன்பகுதியில் உட்கார்ந்தார். சிவன் கோவில் மண்டபம் வரை சீராகச் சென்ற வண்டி சொல்லி வைத்தாற்போல் நின்றது. பெரிய பெட்டியை இறக்கி வைத்த நல்லசிவம், நரசிம்மனின் உதவியுடன் பெட்டியை மண்டப மேடையின் நடுவில் வைத்தார். இருவரும் மற்ற இருபத்து நான்கு பெட்டிகளையும் எடுத்து வந்து அருகில் வைத்தனர். ஒரு முறைக்கு இரு முறை அனைத்துப் பூட்டுக்களையும் ஒவ்வொன்றாக இழுத்துப் பார்த்த நரசிம்மன், "நான் சாட்சி நமசிவாயம்" என்றார் சிவன் சன்னதியைப் பார்த்து. தானும் சிவனைப் பார்த்து கும்பிட்டு "நான் சாட்சி நமசிவாயம்" என்றார் நல்லசிவம்.

மாட்டை வண்டியிலிருந்து கழற்றி கழனித்தொட்டி அருகே கட்டி வந்தார் நரசிம்மன். "மத்த கிராமத்துல இப்பல்லாம் எறிநாள் விரயம்னு பேசிக்கிறாங்க அண்ணாச்சி" என்றார்.

"ஆமாய்யா.. ஜனங்க இப்பல்லாம் நாகரிகம் அது இதுனு எதையோ சொல்லிக்கிட்டு திரியறாங்க.. நேத்து இன்னி வழக்கமாயா.. எறிநாள் எங்க முப்பாட்டனுக்கு நாலு முப்பாட்டன் அவனுக்கும் முப்பாட்டன் காலத்துலந்து நடக்குது.. அவங்க அறியாத நாகரிகமா.. எறிச்சீட்டு போட்டுப் பாக்காத வருசம் இல்லை பாத்துக்க.. இந்த நமசிவாயம் சாட்சி.. என்னமோ நேத்துப் பொறந்துட்டு நாலெழுத்து படிச்சதும் பாரம்பரியத்தை மறந்துடறாங்க.." என்று காசித்துண்டை உதறித் தரையில் விரித்து உட்கார்ந்தார் நல்லசிவம்.

"வெத்ல போடறிங்ளா?" என்று அவரருகே உட்கார்ந்த நரசிம்மன் தன்னிடமிருந்த வெற்றிலைப் பெட்டியை நீட்டினார். இருவரும் கிராம மக்கள் குழுமக் காத்திருந்தனர்.

ஏழரைக்கு கிராமத்தினர் குழுமத் தொடங்கினர். மொத்தம் இருபத்து நாலு குடும்பங்கள். ஒவ்வொரு குடும்பத்தினரும் கையில் ஒரு பையுடன் வந்திருந்தனர்.

சரியாக எட்டு மணிக்கு "பூட்டிழுக்க யாரு வராங்க?" என்றார் நரசிம்மன். "நான்" என்று முன்வந்த விடலைகளில் கோடித்தெரு ராஜேஸ்வரன் முந்திக்கொண்டான். "இன்னிக்கு எம்பொறந்த நாளு" என்றான் உற்சாகமாக. "சரி சரி வாடா சிங்காரம்" என்று அவனை அழைத்தார் நல்லசிவம். மேடையேறி வந்த ராஜேஸ்வரன், "எல்லாப் பெட்டியும் பூட்டியிருக்கு" என்று இழுத்துப் பார்த்துச் சொன்னான். "போய்க்கடா" என்றார் நல்லசிவம். கூட்டத்தில் சேர்ந்து கொண்டான் ராஜேஸ்வரன்.

நரசிம்மன் அத்தனை பூட்டுக்களையும் சாவியுடன் களைந்து, பெரிய பெட்டியைத் திறந்து எல்லாரும் பார்க்கக் காட்டினார். வெள்ளைக் காகிதச் சுருள்கள். எறிச் சீட்டுக்கள். பெட்டியின் நடுவில் ஒரு பெரிய மரக்கரண்டியை வைத்துக் கிளறினார். "நமசிவாயம் துணை. நல்ல கணேசன் துணை, நாலு தோள் நாராயணன் துணை, அச்சமகல அம்மன் துணை, ஆறுமுகன் அவனே துணை" என்று உயர உயர இன்னும் உயரமாகக் கை தூக்கிக் கும்பிட்டார். கிராமத்தினரும் சேர்ந்து கொண்டனர்.

"தயாரா?" என்றார் நல்லசிவம். தங்கள் பைகளைத் தொட்டுக்காட்டிய குடும்பத்தினர் "தயார்" என்றனர்.

"வாங்க.. வந்து கிளறுங்க" என்ற நரசிம்மன் கரண்டியைப் பிடித்து பெட்டியிலிருந்த சீட்டுக்களை ஒரு பெரிய கிளறாகக் கிளறி ஒதுங்கினார். பிறகு நல்லசிவம். தொடர்ந்து குழுமியிருந்த மற்ற அத்தனை பேரும் முறையாகப் பெட்டியைச் சுற்றி வந்து சீட்டுக்கள் பெட்டியிலிருந்து விழாமல் கவனமாகக் கிளறி ஒதுங்கினர்.

"வீட்டுத் தலையாள் வந்து சீட்டெடுங்க" என்றார் நல்லசிவம். இருபத்து நாலு குடும்பங்களின் மூத்த ஆசாமிகள், ஆணோ பெண்ணோ, வந்து ஆளுக்கு ஒரு சீட்டெடுத்து ஒதுங்கினர்.

"கரும்பொட்டு யார் கிட்டனு பாத்து சொல்லுங்க" என்றார் நல்லசிவம்.

சீட்டைப் பிரித்துப் பார்த்தவர்களில், "எங்கிட்ட இருக்குண்ணே கருஞ்சீட்டு" என்றார் கோடித்தெரு கணபதிசாமி. அவர் பொதுவாகப் பிரித்துக் காட்டிய சீட்டின் நடுவில் கரும்பொட்டு இருந்தது.

நரசிம்மன் விரைந்து இருபத்து நாலு பெட்டிகளில் தேடி கணபதிசாமி என்று பெயர் எழுதியிருந்த பெட்டியை எடுத்து வந்தார். "வாங்கண்ணே, வந்து குலுக்குங்க" என்றார். கணபதிசாமி முன்வந்து பெட்டியை நன்றாகக் குலுக்கித் தரையில் வைத்தார். நரசிம்மனிடம் சாவியை வாங்கித் திறந்து உள்ளிருந்து ஒரு சீட்டை எடுத்து ஒதுங்கி நின்றார். "வாங்க வரிசையா" என்று தன் குடும்பத்தாரை அழைத்தார். வந்த நால்வரும் ஆளுக்கு ஒரு சீட்டு எடுத்து ஒதுங்கினர்.

"கரும்பொட்டு யார் கிட்டனு பாத்து சொல்லுங்க" என்றார் நல்லசிவம்.

சீட்டைப் பிரிக்கையில் சட்டென்று ராஜேஸ்வரன் "எங்கிட்ட இருக்கு கருஞ்சீட்டு" என்று குதித்தான்.

தன் குடும்பத்தில் பிறரை இழுத்துக் கொண்டு ஒதுங்கினார் கணபதிசாமி. "ஐயோ! அவன் குழந்தை.. எட்டு வயசு.. பிறந்த நாள் அதுவுமா.. வேணாம்.. அவனுக்கு பதிலா என்னை நடுவுல தள்ளுங்க" என்ற மனைவியை அடக்கினார்.

கிராமத்தினர் தங்கள் பைகளிலிருந்து ஆளுக்கு ஒன்றிரண்டு பெரிய கற்களை எடுத்து ராஜேஸ்வரன் மீது வீசுவதற்காக அவனைச் சூழ்ந்தனர்.

***

1948ல் The New Yorker பத்திரிகையில் வெளியான The Lottery என்ற சிறுகதை. ஷர்லி ஜேக்சன் எழுதிய இந்தச் சிறுகதை சென்ற நூற்றாண்டின் மிகச் சிறந்த சிறுகதைகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. படிக்கச் சுலபமாக இருக்கவேண்டி என் பாணியில் தமிழ்ப்படுத்தியிருக்கிறேன். (கதையின் கரு கலைக்கப்படவில்லை என்று நம்புகிறேன். அசல் கதை படித்தவர்களும் படிக்கப் போகிறவர்களும் ஒப்பவில்லையெனில் நானெடுத்துக்கொண்ட உரிமைக்கு மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்).

கதை வெளியான புதிதில் ஷர்லி ஜேக்சனுக்கும் ந்யூ யார்கர் பத்திரிகைக்கும் கண்டனங்கள் நிறைய வந்தன. தனிப்பட்ட நிலையில் சுயமாகச் சிந்தித்து செயல்படும் மனித மனம், குழுவாக இருக்கையில் தனித்துவத்தை இழந்து குழுவின் சிந்தனைக்குக் கட்டுப்படுகிறது என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்த விரும்பியதாக விளக்கம் சொன்னார் ஷர்லி ஜேக்சன்.

வெளிவந்த கட்டத்தில் கடுமையாக விமரிசிக்கப்பட்டாலும் காலப் போக்கில் இந்தக் கதையின் ஆழமும் பரிமாணங்களும் பலவிதமாக அளக்கப்பட்டிருக்கின்றன. சிறுகதையின் கடைசி வரியில் அவர் எழுதிய "they were upon her" அமெரிக்கச் சிறுகதை உலகின் மிகப் பிரபலமான கடைச் சொற்களாகக் கருதப்படுகின்றன.

***

நான் படித்த மறக்கவியலாத சிறுகதை.