மறக்கவியலாத சிறுகதை - விரல் (அசோகமித்திரன் ) - அப்பாதுரை

 

விரல்

     ராமசாமி. நிலையாக ஒரு வேலையில் இல்லாமல் அவ்வப்போது நிறைய குடித்து நண்பர்களைத் தொந்தரவு செய்பவன்.

      ரங்கநாதன். பொறுமையாக ராமசாமி தன்னை அண்டி வரும்பொழுதெல்லாம் ஏதாவது உதவி செய்பவன். ரங்கநாதன் குடும்பத்தில் அவனும், மனைவியும் இரண்டு குழந்தைகளும். ரங்கநாதன் மனைவிக்கு ராமசாமியைப் பிடிக்காது. குறிப்பாக ராமசாமி குடிகாரன் என்ற எண்ணமும் குடிகாரர்களை வீட்டில் வைத்து உறவு கொண்டாடக் கூடாது என்ற தீவிரமும் கொண்டவள். தன் குழந்தைகள் குடிகாரர்களைப் பார்த்தால் பயந்து விடுவர் என்ற அச்சமும் இருந்தது.

     மதுவிலக்கு அமலில் இருந்த காலம். ஒரு நாள் மாலை ராமசாமி ரங்கநாதன் வீட்டுக் கதவைத் தட்டுகிறான். ராமசாமி என்று தெரிந்ததும் ரங்கநாதன் மனைவி கதவைத் திறக்காமல் கணவன் வீட்டில் இல்லை என்று சொல்லி அனுப்பிவிடுகிறாள். உள்ளே இருந்த ரங்கநாதனுக்கு கதவு தட்டும் சப்தம் கேட்கவில்லை. அது தெரிந்த ரங்கநாதன் மனைவியும் கணவனிடம் ராமசாமி வந்த விவரம் சொல்லவில்லை.

     இரவு படுத்துறங்கும் பொழுது ராமசாமி மறுபடி பலமாகக் கதவைத் தட்டுகிறான். ஏறக்குறைய இடிப்பது போல். "யாரு ராமசாமியா?" என்று எழுந்திருக்க முனைந்த கணவனைத் தடுக்கிறாள் மனைவி. "கதவைத் திறக்காதிங்க.. குடிகாரன் வந்திருக்கான்.. சாயந்திரமே வந்தான்.. நீங்க இல்லைனு சொல்லியனுப்பிட்டேன்" என்ற மனைவியைக் கோபத்துடன் பார்க்கிறான் ரங்கநாதன். "எதுக்கு சொல்லணும்? குடிகாரனைப் பார்த்தாலே குழந்தைகளுக்கு பயமா போயிடறது. நண்பனா இருந்தாலும் குடிகாரனை வீட்ல வச்சு உறவு கொண்டாடணுமா?" என்று கணவனின் கோபத்தைப் பொருட்படுத்தாது சலிக்கிறாள் மனைவி. எழுந்து கதவைத் திறக்கிறான் ரங்கநாதன்.

     மனைவி சொன்னாற் போலவே சாராய நெடியுடன் நிற்க முடியாமல் தடுமாறிய ராமசாமியைக் கைத்தாங்கலாகப் பிடித்து உள்ளே உட்கார வைக்கிறான் ரங்கநாதன். ராமசாமி சட்டையெல்லாம் ரத்தக் கறை. கோபத்தில் ரங்கநாதன் மனைவி பிள்ளைகளுடன் சென்று உள் ரூமில் கதவை அடைத்துக் கொள்கிறாள்.

     "என்ன ஆச்சு?" என்று ரங்கநாதன் ஒரு ஈரத்துணியை எடுத்துவந்து ராமசாமியை சுத்தம் செய்கிறான். ராமசாமியின் வலது கையில் அடிபட்டிருப்பதைக் கவனித்தான். இன்னும் ரத்தம் கசிந்து கொண்டிருந்தது. ஈரத்துணியால் சுற்றினான். ராமசாமியை மறுபடி கைத்தாங்கலாக வெளியே அழைத்துச் சென்று கிடைத்த ஒரு ஆட்டோவில் அருகிலிருந்த 24 மணி நேர க்ளினிக்கிற்கு செல்கிறான். "குடித்திருப்பதாலும் ரத்தகாயம் என்பதாலும் இது போலீஸ் கேஸ்.. மேலும் கை நிறைய அடிபட்டிருக்கிறது.. சிகிச்சை தர வசதியில்லை, ராயப்பேட்டை ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்துச் செல்லுங்கள்" எங்கிறார் நர்ஸ். கெஞ்சிக் கூத்தாடி அவசரமாக ஒரு கட்டு போடச் சொல்லி பத்து ரூபாய் செலவழிக்கிறான் ரங்கநாதன். அங்கிருந்து ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துச் செல்கிறான். வலதுகை விரல்கள் நசுங்கி இருப்பது நன்றாகத் தெரிந்தது. ஆஸ்பத்திரியில் முதலில் மறுத்தாலும் பிறகு சிகிச்சை செய்கிறார்கள். ஒருவழியாக சுத்தம் செய்து கட்டு கட்டி ராமசாமியை டிஸ்சார்ஜ் செய்கிறார்கள். மறு நாள் எக்ஸ்ரே எடுத்தால் விரல் விவரம் தெரியும் என்கிறார்கள்.

     "இனிமே எழுத முடியாது என்னால்" என்ற ராமசாமியைக் கடுப்புடன் பார்த்த ரங்கநாதன் "எந்த வேலையிலும் நிலைக்க மாட்டேங்குறே.. சென்னை வந்து ஒரு வாரத்துல எங்கெங்கே கள்ளச் சாராயம் விக்கிறாங்கறதை மட்டும் கண்டுபிடிச்சுட்டே.. ஏன் இப்படி இருக்கே?" என்கிறான் கோபத்துடன்.

     "நான் உனக்கு ரொம்பக் கஷ்டம் குடுக்குறேன் இல்லே?" என்ற ராமசாமியிடம் சற்றுக் கனிந்து "எங்க இப்படி அடிப்பட்டுக்கிட்டே?" என்று விவரம் கேட்கிறான் ரங்கநாதன். பதில் சொல்லாமல் "பசிக்குது" என்கிறான் ராமசாமி. ஏதோ ஒரு ஒட்டல் பெயரைச் சொல்லி அங்கே போய் சாப்பிடலாம் என்கிறான். கையில் இரண்டு ரூபாய் தான் இருக்கிறது, வீட்டில் சாப்பிட்டிருக்கலாம் என்கிறான் ரங்கநாதன். "உன் பெண்டாட்டி சாப்பாடு போட்டிருப்பாளா?" என்று கேட்ட ராமசாமிக்கு ரங்கநாதனால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை.

     "இந்த அடி கூட இன்னொருத்தன் பெண்டாட்டி குடுத்தது தான்" என்று வலதுகையைக் காட்டுகிறான் ராமசாமி. அவனை ஏறிட்ட ரங்கநாதனிடம் "ராமப்பன் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேன்" என்கிறான். "உன் வீட்டுக்கு முதலில் வந்தேன். நீ இல்லை என்று சொல்லிவிட்டாள் உன் மனைவி.. அதான் அங்கே போனேன். நான் என்று தெரிந்ததும் ராமப்பன் மனைவி சடாரென்று கதவை அடைத்தாள். கதவில் என் விரல்கள் சிக்கி நான் அலறினேன். அவள் பயந்து இன்னும் அழுத்திக் கதவைச் சாத்திவிட்டாள்" என்கிறான் ராமசாமி.

      "உன் வீட்டுக்கு வந்தா உன் பெண்டாட்டியை இப்படி என் கை நசுங்கும்படி கதவடைக்காம இருக்கணும்னு சொல்றியா?" என்ற நண்பன் கோரிக்கையில் நெகிழ்ந்து போன ரங்கநாதன் ஓட்டலை நோக்கி ராமசாமியை மெள்ள நடத்திச் செல்கிறான். "எல்லாம் எழுத முடியும் வா" என்கிறான்.

     "இல்லடா.. என்னால இனிமே எழுத முடியாது, எழுதவே முடியாது" என்கிறான் ராமசாமி.

***

     1980களின் தொடக்கத்தில் வெளிவந்த அசோகமித்திரனின் கதை. சில உரிமைகளை எடுத்துக் கொண்டு என் பாணியில் சொல்லியிருக்கிறேன். பிழையிருப்பின் அசோகமித்திரன் வாசகர்கள் என்னை மன்னிக்க வேண்டுகிறேன்.

     எந்த வித திருப்பமும் கனமான கருவும் இல்லாத சாதாரண இரண்டு நண்பர்களுக்கிடையிலான உரையாடல் கதை. இதை மறக்க முடியாத கதை என்று சொல்வதற்கு இரண்டு காரணங்கள். 

முதலாவது ராமசாமி கதாபாத்திரம். ராமசாமி ஒரு எழுத்தாளன் என்று மறைமுகமாகச் சொல்லியிருக்கிறார் கதாசிரியர் "இனிமே எழுத முடியாது" என்று அடிக்கடி வருகிற வரிகள் மட்டுமே சாத்திய எழுத்தாளனை அடையாளம் காட்டுகின்றன. 

 ஒரு எழுத்தாளனை அந்தக் கலைஞனின் சாதாரண 'கெட்ட' பழக்கங்களினூடான நட்பை ரங்கநாதன் romanticize செய்வதை ஆழமாக எழுதியிருக்கிறார். 

 ஆனால் குடிகாரன் குடிகாரன் தானே? ராமசாமி நண்பர்கள் வீட்டில் அவன் அழையா விருந்தாளி. அழையா விருந்தாளிகளை நாம் judge செய்து எதிர்கொள்ளும் விதம் ஒருவித ஒழுக்கச் சிக்கல். நம்முடைய வெறுப்பின் வெளிப்பாடு இன்னொருவருடைய வாழ்வாதாரத்தைப் பாதிக்கலாம் என்று எண்ணும் பொழுது திக்கென்கிறது. இங்கே குடிகார ராமசாமி மீதான வெறுப்பைக் கதவை அடைத்து வெளிப்படுத்திய விதத்தில் ராமசாமியின் கைகள் - அவன் எழுத்துக்குத் தேவையான மூலக்கருவி - சிதைந்து போனது கொஞ்சம் யோசித்தால் திடுக்கிட வைக்கிறது. 

 அசோகமித்திரன் கதையை இத்தோடு நிறுத்திக் கொள்கிறார். ராமசாமியின் எதிர்காலம், ராமப்பன் மனைவியின் குற்ற உணர்வு, ரங்கநாதனின் பெருந்தன்மை என்று இழுக்காமல் கச்சிதமாக முடித்த விதம் அருமை. இரண்டாவது காரணம் என் சொந்த அனுபவம். எழுத விரும்புவோருக்கு இரண்டு மூலதனங்கள். கற்பனை, கைவிரல். சில வருடங்களுக்கு முன் என் இரண்டு கையிலும் நடு விரல்கள் விளங்காமல் போயின. ஆர்த்ரைடிஸ் வகையில் ஒன்று என் கைகளைப் பதம் பார்த்தது. இன்னும் முழுமையாக மீண்டு வரவில்லை எனினும் எழுத முடிவது எப்பேர்பட்ட வரம் என்று நான் எண்ணாத நாளில்லை. (எழுதுவதைப் படிக்க யாரேனும் கிடைத்தால் அது இன்னொரு பெருவரம்).

இதைத் தவிர ரங்கநாதனின் பாத்திரம் சித்தரிக்கப்பட்ட விதமும் கதையை நினைவில் தங்க வைக்கிறது என்பேன். அசூயை இல்லாத ரங்கநாதன்-ராமசாமி நட்புக்கான ஆணி வேர் சம்பவத்தை நான் தொடவேயில்லை. அசல் கதையில் அசோகமித்திரன் அதைக் கோடிட்டுச் சொல்லிப் போயிருக்கும் விதம் சுருக்கமாக அதே நேரம் பிடிப்பாக இருக்கும். நல்ல எழுத்தாளர்கள் வேர்ச் சம்பவங்களை விளக்கிக் கொண்டிருப்பதில்லை. வேர்ச் சம்பவங்களைச் சுற்றி எழுத்து வித்தைக் காட்டிவிட்டு வேர்ச் சம்பவங்களின் கனத்தை வாசகர்கள் மனத்தில் இறக்கி வைக்கிறார்கள். அசோகமித்திரன் இந்த விஷயத்தில் கில்லாடி என்று நினைக்கிறேன்.

கதை இணையத்தில் கிடைக்கிறது. நேரம் கிடைத்தால் படியுங்களேன்?

நான் படித்த மறக்கவியலாத சிறுகதை #2.