சமீபத்தில் உங்களைக் கலங்க அடித்த சம்பவம் எது?

 

நெல்லைத்தமிழன் :

1.  முதியோர் இல்லங்கள், முதியோர் இல்லங்கள் என்று சொல்றாங்களே தவிர, தாங்கள்தாம் அதற்குக் காரணம் என்று நினைத்துப்பார்க்கிறார்களா இந்த முதியோர்? கூட்டுக் குடும்பத்தில், அந்த அந்த ஜெனெரேஷனில் உள்ளவர்கள் பேசிக்கொள்ளும்படியாக அவரவர் வயதுக்கேற்றவர்கள் வீட்டில் நிறைய இருந்தார்கள். மாமனார்/மாமியாரிடம் கழன்றுகொண்டுவிட்டு, இப்போ முதியோர் இல்லம், தனியா இருக்கோம்னு சொல்றதெல்லாம் சரியா?     

# முதியோர் இல்லத்தில் ஒருவர் / ஒரு தம்பதி இருப்பது சில சமயம் இரு தரப்பும் விரும்பி ஏற்றுக் கொண்டதாக இருக்கும்.  மற்றபடி பெரியவர்கள் பிடிவாதம், பிள்ளைகள் உதாசீனம், இப்படியும் இருக்கும்தான். அதை ஒரே வகையாகப் பார்ப்பது சரியாக இருக்காது.  ஒவ்வொன்றும் தனிக் கேஸ். 

2.  அசைவ ஹோட்டல் சைவ ஹோட்டல் இருப்பதுபோல,  மதுவிருந்து உள்ள திருமண மண்டபம், மதுவிருந்துக்கு அனுமதி இல்லாத மண்டபம் என்று வரும் காலத்தில் இருக்குமோ?

& 

# வரும் நாட்களில் மெல்லிசை போல மதுபானமும் திருமணக் கொண்டாட்டத்தின் ஓரங்கமாகி விட வாய்ப்புக்கள் அதிகம்.

நாம் அவுத்துவிட்ட கழுதைகளா பொறுப்பில்லாமல் இருந்தோம், இப்போ பொறுப்பும் கவலைகளும் அழுத்துகின்றன என்பதைத் தவிர, அந்தக்காலம் பொற்காலம், இப்போ அப்படி இல்லை என்று சொல்வதற்கு ஏதேனும் முகாந்திரங்கள் உண்டா?

$ எப்போதுமே எங்கள் காலத்தில்.. என்று ஆரம்பித்து இதெல்லாம் கிடையாது என்று சொல்லப்படுபவை அனைத்துமே இன்று அழுத்தத்துக்கு காரணமாகின்றன.

# மாற்றம் காலத்தின் கட்டாயம். ஆனால், நாம் பொறுப்பின்றி இருந்ததாக நினைவில்லை.  வசதிகள் பெருகி இருக்கின்றன.  சற்று பண விஷயத்தில் அலட்சியம்  (ஊதாரித்தனம்?) வந்திருக்கிறது. மற்றபடி பெரிய  இறங்குமுகம் எதுவும் வரவில்லை.

(நெல்லைத்தமிழன் செவ்வாய் மாலையில் அனுப்பிய கேள்விக்கு அடுத்த வாரம் பதில் சொல்ல முயற்சி செய்கிறோம்) 

கீதா சாம்பசிவம் : 

சமீபத்தில் உங்களைக் கலங்க அடித்த சம்பவம் எது? காரணம் என்ன?

& சென்ற மாத ஆரம்பத்தில் நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் என் பேரனை அவனுடைய வகுப்புப் பையன் ஒருவன் ஏதோ அற்ப காரணத்துக்காக பிடித்துத் தள்ளியதில், பேரனின் பின் மண்டை ஒரு ஸ்டீல் ராக் மீது இடித்து, காயம் ஏற்பட்டு காயத்திலிருந்து இரத்தம் கொட்ட ஆரம்பித்ததாம். பள்ளிக்கூட ஆசிரியைகள் பேரனை அருகில் இருந்த ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு சென்று, தலைக் காயத்திற்கு தையல் போட்டு, மகன் மற்றும் மருமகளுக்கு தகவல் தந்தார்கள். நான்கைந்து நாட்கள் ஆஸ்பத்திரிக்கு தினமும் சென்று காயத்திற்கு மருந்து போட்டு வந்தார்கள். நல்ல வேளையாக காயம் இரண்டு வாரங்களுக்குள் முற்றிலும் ஆறிவிட்டது. இதுதான் சமீபத்தில் என்னைக் கலங்க அடித்த சம்பவம். 

$ கலங்க வைத்த நிகழ்வு:

சென்ற ஞாயிறு கடலூர் பாடலீஸ்வரர் கோவிலுக்கு சென்றிருந்தோம்.

என் குடும்பத்தினருக்கு நான் படித்த பள்ளிகள், வாழ்ந்த வீடுகள், விளையாடிய தெருக்கள், கோவில் பிரகாரங்கள் எல்லாம் காட்டிக் கொண்டிருந்தபோது,

"இங்கே படி ஏறிப் போகும்போது இரண்டு பக்கமும் யாளிகள் இருக்கும். அவற்றின் வாயில் சற்றே பெரிய கோலி மாதிரி உருளும்" என்று சொல்லிக் கொண்டே இப்போது ஒரு பித்தளைப் பிரபை (arch) இருக்கும் இடத்துக்குப் போனால் ....அந்த யாளிகள் அங்கில்லை.  காணோம் !

# கலங்க அடித்த என்கிற பதம் பொருந்துமா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் ஆயிரக்கணக்கான கோடிகள் ஊழலாக சுருட்டப்படுகிறது என்கிற செய்தி மிகுந்த வருத்தத்தையும் அதிர்ச்சியையும் அளித்தது. 

சின்னக் குழந்தைகளிடம் செல்ஃபோனைக் கொடுப்பதால் வரும் தீமைகளை ஏன் யாரும் நினைத்துப் பார்ப்பதே இல்லை?

& ஒருவேளை அதனால் வரும் தீமைகளை விட அப்போதைக்கு வரும் நன்மை (செல்போனை கொடுப்பவர்களுக்கு ) கிடைக்கிறதோ ? குழந்தை அழாமல் இருக்கும், சந்தோஷமாக சிரிக்கும், சரியாக உணவு உண்ணும், முக்கியமாக நம்மைத் தொந்தரவு செய்யாது + + +  (நானும் என் பேரன்கள் சின்னக் குழந்தைகளாக இருந்த சமயத்தில், - நான்கு / ஐந்து வயது அவர்களுக்கு ஆன சமயம், அவர்களுக்கு சாதம் கொடுக்கும்பொழுது செல்போனில் tom & jerry போட்டு காட்டியபடி அவர்களுக்கு சாதம் ஊட்டிவிட்டது உண்டு) 

# தாம் செல் போனுக்கு "அடிமை" ஆகி விட்ட பின் அதை  ஒரு சிறந்த பொழுது போக்கு சாதனமாகப் பார்க்கிறார்கள் போலும். 

திருமண பந்தத்தின் உண்மையான/ஆழமான அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்ட பின்னரே இப்போதைய திருமணங்கள் நடைபெறுகின்றனவா?

& சமீபத்தில் திருமணம் செய்துகொண்டவர்கள் / செய்து வைத்தவர்கள்தான் இதற்கு பதில் சொல்லவேண்டும். 

# உண்மையான அர்த்தம் என்பது திருமணத்தில் மட்டும் இல்லை எல்லாவற்றிலும் "காண்பது அரிது" வகைப் பட்டது. 

இது வரையிலும் நீங்கள் எதிர்கொண்ட கேள்விகளிலேயே பதில் சொல்ல முடியாத கஷ்டமான கேள்வி எது?

& அந்தக் காலத்தில் ஏஞ்சல் கேட்ட உலக நடப்புகள் பற்றிய சில கேள்விகள், இந்தக் காலத்தில் பா வெ மற்றும் நெல்லை கேட்கும் சில கேள்விகள் ஆகியவை எனக்கு பதில்  சொல்ல கஷ்டமாக இருந்தன. ஆனாலும் பதில் சொல்ல முடியாதவை என்று எதுவும் இல்லை. 

# சமையல் & சமயம் குறித்த கேள்விகள்.  பதிலில் அதைத் தெளிவு படுத்தி இருப்பேன்.

= = = = = =

KGG பக்கம் :

இரண்டாம் வகுப்பு படித்த சமயம், எனக்கு டைஃபாய்ட் ஜுரம் வந்து, பள்ளிக்கூடத்திற்கு பல நாட்கள் செல்ல இயலவில்லை. என்னுடைய துரதிர்ஷ்டம் அந்த நேரத்தில்தான் பள்ளியில் மனக் கணக்கு, கூட்டல், கழித்தல் போன்ற முக்கியமான கணித பாடங்கள் சொல்லிக் கொடுத்தனர். 

உடல்நிலை சரியானதும் வகுப்புக்குச் செல்ல ஆரம்பித்த எனக்கு கணக்கு வகுப்பு என்றாலே படா பேஜாராக இருந்தது. 

மனக் கணக்கு என்று வகுப்பு ஆசிரியை சொன்னதும், எல்லோரும் சிலேட் பலகையை கீழே வைத்துவிட்டு எழுந்து நிற்கவேண்டும். ஆசிரியை " ஐந்தும் மூன்றும் எத்தனை ? " என்று கேட்டதும் எல்லோரும் முணுமுணுவென்று கை விரல்களைத் தொட்டுத் தொட்டு ஏதோ எண்ணுவார்கள். நான் அவர்கள் எல்லோரும் விரல்களைத் தொட்டுத் தொட்டு என்ன செய்கிறார்கள் என்று ஆச்சரியமாக பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன். 

சிலர், (முக்கியமாக வகுப்புப் பெண்கள்) கணக்கு கேட்டு முடிக்கப்பட்டதும், " ஸ் .. ஸ் .. ஸ் .. ஸ் " என்று வேறு ஒலி எழுப்புவார்கள் ( அந்தக் கணக்கு அவர்களுக்கு அவ்வளவு ஈஸியாம் !! பிசாசுகள்! ) 

ஆசிரியை "சிலேட்டை எடு" என்றதும் எல்லோரும் கீழே உள்ள சிலேட்டை எடுப்பார்கள். 

ஆசிரியை " எழுது" என்று கட்டளை இட்டதும் எல்லோரும் எழுதுவார்கள். 

எனக்கு என்ன எழுதுவது என்று தெரியாது. அதனால் ஆசிரியை சொன்ன இரண்டு எண்களில் ஏதாவது ஒன்றை சிலேட்டில் எழுதுவேன். 

" சிலேட்டை கீழே வை " 

அவ்வளவுதான். சிலேட்டுகள் எல்லாம் படபடவென கீழே கவிழ்த்து வைக்கப்படும். 

ஒவ்வொரு மனக்கணக்கு வகுப்பிலும் எனக்கு பத்து முட்டைகள் கிடைக்கும் " வீட்டுக்குக் கொண்டுபோய் பொரிச்சு சாப்பிடு " என்ற ஆசீர்வாதமும் சேர்ந்து கிடைக்கும். 

இரண்டாம் வகுப்பு ஆண்டுத் தேர்வில், எனக்கு முன்பு நின்றிருந்த பாலச்சந்திரன் என்ற பையனை (அவனுடைய சிலேட்டை ) பார்த்து காப்பி அடித்து மனக்கணக்கு பரிட்சையில் பாஸ் செய்தேன். 

அப்புறம், இரண்டாம் வகுப்பு முடிந்த விடுமுறை நாட்களில்தான் அண்ணன், அக்கா ஆகியோரிடமிருந்து மனக்கணக்கு விடை காணும் வித்தையை தெரிந்துகொண்டேன். 

= = = = = =

$ பக்கம் : 

எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாளிலிருந்து... என்று .. ஆரம்பித்த உடனேயே, கூட இருப்பவர்களுக்கு செய்ய வேண்டிய வேலைகள் நினைவு வந்து சொல்லியோ சொல்லாமலோ நகர்ந்து விடுவார்கள் . இருந்தாலும் ஆரம்பிக்கப் போகிறேன் எழுத.. எது பற்றி ?

பிறந்தது அறந்தாங்கி. தஞ்சையின் தண்ணீரில்லா விளிம்பு.

நடந்தது மதுரை

மூன்று வயதில் குடி பெயர்ந்தது முத்துப்பேட்டைக்கு.

நினைவுகளின் ஆரம்பம் இங்கு தான். வீட்டுக் கூடத்தில் நின்றால் மரங்களின் உச்சி தான் தெரியும் எனக்கு. பின்னே, 2 அடி  உயர  குழந்தைக்கு தெருவெல்லாம் தெரியுமா என்ன ?

ஒரு வீட்டை இரண்டாகப் பிரித்து ...

பிரித்து என்றால், கிணறு கூட இரண்டு பகுதிக்கும் பாதிப் பாதி . எங்கள் பகுதியில் அப்பாவின் பெரியம்மா, எங்கள் பெற்றோர், 4 குழந்தைகள்.

வீட்டுக்கார அம்மா வீட்டில் இரு பாட்டிகள் (பாட்டி என்பது அந்தக் காலத்தில் கணவனை இழந்தவரைக் குறிக்கும் வழக்குச் சொல்)

ஒரு பாட்டி, பெயர் வேண்டாம் என்று நினைக்கிறேன் கீழே ஒரு பாய் விரித்து எப்போதும் படுத்திருப்பார்கள். மற்றவர் நாள் முழுவதும் எதோ வேலை செய்து கொண்டே இருப்பார்.

இந்த வீட்டில் என் நினைவுகளில் மீதி இருப்பது மிகச் சில காட்சிகளே.

படுத்திருக்கும் பாட்டி "நான் மோசம் போனேன்டி ராஜம்" என்று வாய் ஓயாமல் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பார்கள். இளைய பாட்டி தினம் பூஜை, நைவேத்தியம் முடிந்தவுடன் "சுப்ரமண்யா வந்து நமஸ்காரம் பண்ணு"  என்றவுடன் அவர்கள் பகுதிக்குப் போய் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்தவுடன் கல்கண்டு, திராட்சை, ஒரொரு நாள் பாயாசம் எல்லாம் தருவார்கள்.

காலையில் குடுகுடுப்பைக்காரர் வந்து 'குடு..குடு' சப்தத்துடன் 'நல்ல சேதி வர்குது' என்பார். குரல் மட்டுமே கேட்கும். அவர் நம் வாசல் விட்டு அகன்ற பின் கொஞ்சம் நிம்மதி ஆக இருக்கும். படுத்திருக்கும் பாட்டி கூட கொஞ்ச நேரம் அமைதி ஆகி விடுவாள்.

வீடு மாற்றினோம்.

அங்கும் இரண்டு பகுதி.

நினைவில் இருப்பது கஸ்தூரி, சரோஜா என்று என்னை விட சற்றே பெரிய குழந்தைகளுடன் ஒரு குடும்பம் வீட்டுக்காரர்கள்.

நாங்கள் "சரோஜா குட்டி

கோதுமை ரொட்டி

கொன்டுவாடி குட்டி" என்று கேலி  செய்தது இன்னும் நினைவில்.

வீட்டுக்குள் போக என்னை மாதிரி குட்டிப் பையனுக்கே தலையில் இடிக்குமோ என்ற பயம் வரும்.

மேலே வேய்ந்த கீற்றுக் கூரை.

மழை நாளில் காற்றடிக்கும் போது சற்று ஆகாயம் தெரியும் போது பயம் தலை காட்டும்.

அண்ணா, அக்காக்கள் பள்ளிக்குப் போகும் முன் ஒரு கை நீரெடுத்து சமையலறை சுவற்றில் தெளித்து ஒரு விரலால் தேய்த்து நெற்றியில் சாந்து போல் இட்டுக் கொள்வார்கள்.

= = = = = =

# பக்கம் : 

எல்லாரிடமும் ஒரு கதை - ஒன்று மட்டுமாவது - இருக்கிறது என்பது ஒரு "பொன் மொழி".  வேறு கற்பனைக் கதையாக இல்லாவிட்டாலும்  அவரவர் பழைய நினைவுகளில் ஆங்காங்கே ஒரு பொன்மணி, வைரக்கல் - அட, குறைந்த பட்சம் ஒரு ஐம்பொன் பொம்மை இருந்தே ஆக வேண்டும் என்பதே எதி்பார்ப்பு. 

"இன்றைக்கு நாற்பது வருஷங்களுக்கு முன்பாக " என்று ஆரம்பித்து 1960 களில் சொல்லப் பட்ட வெறும் விலைவாசி விவரம் எங்களை வாய் பிளந்து வியப்பு மேலிட கேட்க வைத்ததுண்டு.  அப்படி நான் கேட்ட, மறக்க இயலாத ஒரு தகவல் இதோ :

(சொல்பவர் கோவை மாவட்டத்துக்காரர்.)

"எங்க ஊர்ல தேங்கா எண்ணெய் டின் ஒண்ணரை ரூபாய்.  பத்து மைல் தொலைவில் பாலக்காட்டுல விலை நாலணா கம்மி.  இதுக்காக அஞ்சாறு பேரா சேர்ந்து மாட்டு வண்டில பாலக்காடு போய் எல்லாருக்குமா சேர்த்து ஏழெட்டு டின் வாங்கிட்டு வருவோம் ". 

இது பேசப்பட்டபோது,  தே எ கிலோ 5 ரூ. என்று நினைவு.  1961. 

இப்போது யாராவது "தே எ கிலோ எட்டு ரூபாய்க்கு வாங்கி இருக்கிறேன் " என்று சொன்னால் வாய் பிளந்து கே..  கேட்பதென்ன மயக்கமே வந்து விடும் இல்லையா ? 

நல்லது.  இதோ சில ஆச்சரியங்கள். 

இரண்டு இட்லி ஒரு வடை, காபி சுமார் 23 பைசா கொடுத்து ஓட்டலில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டிருக்கிறேன் 1953.

என் அக்கா கல்யாணம் 1951 ல் சுமார் ஆயிரம் ரூபாய் செலவில் நடந்தது. 

1954 ல் பவுன் "சவரன் ஒன்றுக்கு ₹ 78 " என்று போர்டு பார்த்திருக்கிறேன்.

முடி வெட்ட கால் ரூபாய்.  ஷேவிங் இரண்டணா. ரூபாய்க்கு பதினாறு அணா.

இந்த ரசனைக்கு ஒரு எல்லை ஒரு நிபந்தனை  இருக்கிறது. என்ன அது ? படிப்பவர் 1980 க்குப் பின் பிறந்தவராக இருக்க வேண்டும்.  இல்லாவிட்டால் "ஆமா, அதுக்கென்ன இப்போ " என்று கேட்பார்கள் !

= = = = =

அப்பாதுரை பக்கம் : 

வள்ளல் ஆர்?

இந்த வருட பத்ம விருதுகள் பற்றி சமீப இந்தியப் பயணத்தில் படித்தேன். வாணி ஜெயராம் பெயர் கண்ணில் பட்டதால் படித்தேன், இல்லையெனில் நான் ஏன் படிக்கிறேன்? :-)

விருது பெற்றவர்களில் அனேகர் முகம் விவரம் தெரியாதவர்கள். 

பிரமிக்க வைத்தவர் பாலம் கல்யாணசுந்தரம். திருநெல்வேலி தமிழராம். 

தான் வேலை பார்த்த அத்தனை வருடங்களும் மொத்த சம்பளத்தை மாதம் தவறாமல் எளியவர்களுக்கு (குழந்தைகள் நலன்) தானம்  செய்திருக்கிறார். அதற்காகக் கிடைத்த பரிசுத் தொகையும் (கோடிகள்) தானம் செய்து விட்டார்.

நம்ப முடியவில்லை.  எப்படி சிலருக்கு இது போல் வாழத் தோன்றுகிறது? தானம் செய்துவிட்டு தெருவில் பிச்சை எடுத்து சில நாள் பிழைத்தாராம். இது இயற்கையான நடத்தையா? லூசுத்தனமா? 

எத்தனையோ சம்பாதித்திருக்கிறேன். சம்பாதித்ததில் மாதம் 1% கூட தானத்துக்கென்று ஒதுக்கியதில்லை. இது இயற்கையா? லூசுத்தனமா?

பாலம் ஐயா போல வாழ மிகப் பெரிய மனது வேண்டும் என்பது மட்டும் புரிகிறது. கண்ணதாசன் கர்ணன் பற்றிய பாட்டில் "உள்ளங்கை பார்த்தறியாதவன்" என்பார். பொழுதும் கொடுத்துப் பழகியதால் தன் உள்ளங்கையை கர்ணன் சரியாகப் பார்த்தது கிடையாதாம். 

பாலம் மகானைப் பற்றிப் படித்ததும் இன்னும் இரண்டு முக்கிய கேள்விகள் மனதில் எழுந்தன.

1. எட்டு வயதிலிருந்து கிடைத்ததை முழுதுமாகவோ பாதிக்கு மேலோ தானம் செய்து எண்பது வயதிலும் அப்படி வாழ்வோரை பத்ம விருது முறையாகக் கௌரவிக்க முடியுமா? 

2. பத்ம பூஷன் விருது வைரமுத்துவுக்கு கொடுத்த போது லன்டனிலும் சிகாகோவிலும் கிடா வெட்டி வெடி வைத்துக் கொண்டாடினார்களே? ஏன் பாலம் ஐயாவுக்கு சென்னையில் கூட ஒரு விழா எடுக்கவில்லை? (ஒரு வேளை எடுத்தார்களோ? என்னைக் கூப்பிடவில்லையோ?)

-பத்ம விருதுகள், இந்தியக் குடியரசு தினம் ஜனவரி '23 செய்தி.

வால்:

இந்த வாரம் குளுகுளுனு முதிர்ந்த வாசகருக்கான சமாசாரம் எழுதி வச்சிருந்தேன். ஆனா பாருங்க, வக்கிரம் பத்தி இரண்டு நாளா 'எபி வாட்சப்'புல அப்பிட்டதால 'நல்ல பிள்ளையா' அடுத்த வாரத்துக்கு மாத்திட்டேன். ஒருத்தராவது எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருக்க மாட்டாரானுதான் :-)

== = = = =