ஞாயிறு 180610 : மலரும் மனமும்

"செடியிலிருந்து மலரைப் பிரிக்கிறீர்களே...  நியாயமா?  பறித்த உடன் செடி மயங்கி நிற்கிறது.  மலர் மரணித்து விடுகிறது" என்றாள் அவள்.

"மலர் 24 மணி நேரம் உயிர்ப்புடனேயே இருக்கிறது - செடியில் இருந்தாலும், பறிக்கப் பட்டாலும்!   தவிர, ஒவ்வொன்றும் படைக்கப் பட்டதற்கு ஒரு காரணம் இருக்கிறது..

படகைத் தயாரித்து படித்துறையிலேயே கட்டி வைத்திருப்பதில் பயனுண்டா?"  என்றார் அவர்.

"படகும் மலரும் ஒன்றா?  எதை வேண்டுமானாலும் உதாரணமாய்ச் சொல்லி விடுவீர்களா?  படகுக்கு உயிர் இல்லை.  மலருக்கும் செடிக்கும் உயிர் இருக்கிறது..  ஏன், உணர்வுகள் கூட உண்டு" என்றாள் அவள்.

"சில மலர்கள் பறித்துப் பயன்படுத்தினால்தான் அழகு.  சில மலர்கள் செடியிலேயே இருந்தால் அழகு..."  என்றார் அவர்,  அவள் மனம் வாடாமல் இருக்கவேண்டி...    அவர் கண்களில் அவளும் ஒரு மலர் போலவே தெரிந்தாள். 

"பிறந்ததன் பயனை பெறவேண்டும் என்று சொல்லி, வலுக்கட்டாயமாக அவற்றை அடைய வைக்கிறீர்கள்" என்றாள் அவள் சற்றே வெறுப்புடன்.

"செடியில் இருப்பதைப் பறித்து குடுவையில் நீரூற்றி அதில் அவற்றைச் செருகி செயற்கையாய் உயிர் வாழ வைக்கிறீர்கள்...  அவை செடியிலேயே இருந்தால்தான் அழகு.."

"எனக்கு பூவால் பூஜை செய் என்று தெய்வம் உங்களிடம் கேட்டதா?  இவற்றை யார் உண்டாக்கினார்கள்?"  என்றாள்.  

அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் அவர். 

"அங்கே பாருங்கள்...  செடியிலேயே இருந்தால் அவை எவ்வளவு மலர்ச்சியுடன் இருக்கின்றன?  பறித்து மேசையிலும், பூக்கூடையிலும் வைப்பதால் அவற்றைக் கொல்கிறோம் என்றே எனக்கு..."  மெல்லிய குரலில் விசும்பினாள்.

"தோட்டம் முழுவதும் மலர்கள்...  எவ்வளவு அழகு?  மலர்களில்லா செடிகளை யோசித்துப் பாருங்கள்...   நன்றாகவா இருக்கும்?  அவற்றைப் பறிக்காமலிருக்கப் பழகுவோமே." என்றவளை ஆதரவாய்ப் பார்த்தார் அவர்.

ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்த்தார்.  இருள்..   தூரத்தில் ஒரு ஒளி தெரிந்தது.  இருளை உணரவைப்பது ஒளியா?  ஒளியின் அருமை இருளில்தான் தெரிகிறதா?  ஒளி இருளை விரட்டுகிறதா?  இருள் பாவமா?  சிலர் இருளைப் பார்க்கிறார்கள்.  சிலர் ஒளியைப் பார்க்கிறார்கள்...   அவள் இதற்கும் வாதம் செய்வாளோ...